คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : -+ไม่เข้าใจ
Part 26
ไม่เข้าใจ
Writer part :
ชายหนุ่มพลิกตัวไปมาอย่างเป็นกังวล... ฝนที่เทกระหน่ำลงมา ทำให้เค้าว้าวุ่นจนแทบบ้า...
บูรณ์ – “หายไปไหนของเธอกันนะ!”
บูรณ์ลุกขึ้นนั่งอย่างร้อนรน... ก่อนจะคว้าร่มแล้ววิ่งออกไป... แต่แปลกที่เค้าไม่ได้กางมันออก เพียงแค่กำมันไว้แน่นเท่านั้น...
บูรณ์ – “ไปอยู่ไหนเนี่ย”
บูรณ์มองไปรอบๆ แต่ทางไม่ชัดเจนนัก เพราะฝนที่ตกหนักจนภาพตรงหน้าเบลอๆ
แบมบี้ – “ฮึกๆ...”
บูรณ์ – “แบมบี้ !”
บูรณ์ได้ยินเสียงแว่วมาไกล เค้ารีบวิ่งไปทางต้นเสียง ก็พบสาวน้อยตัวเปียกปอน... กำลังนั่งชันเข่า ใบหน้าเปียกน้ำ.... ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นฝน... หรือน้ำตากันแน่...
บูรณ์ – “ทำไมไม่เข้าไปในกระท่อมเล่า”
แบมบี้ – “กะ...ก็บูรณ์ กำลังโกรธและก็โมโหฉันอยู่ไม่ใช่หรอ... เข้าไปก็ทะเลาะกันเปล่า..”
บูรณ์ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ก่อนจะช้อนตัวหญิงสาวขึ้นแนบอก.... แล้วอุ้มเดินเข้ากระท่อมไป... เค้าวางเธอลงอย่างแผ่วเบา... ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้..
แบมบี้ – “หายโกรธฉันแล้วหรอ”
บูรณ์ – “ไม่ได้โกรธ”
แม้จะตอบแบบนั้นแต่เสียงกับขัดกันอย่างเห็นได้ชัด... แบมบี้เริ่มน้ำตาคลออีกครั้ง...
บูรณ์ – “อย่าร้องไห้น่า... เวลาที่เธอร้องไห้น่ะ... มันน่าเบื่อมากรู้มั้ย”
แบมบี้กลั้นน้ำตาไว้... แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ จึงนอนฟุบไปที่หมอน
บูรณ์ – “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดผมก่อนสิ... เดี๋ยวก็ป่วยพอดี”
แบมบี้ – “ช่างฉันเถอะ”
บูรณ์วางผ้าขนหนูไว้ปลายเตียง ก่อนจะไปที่เตียงตัวเอง.... เค้ามองเธออีกครั้ง ก่อนจะเอนตัวลงนอน.... แต่ตาของเค้าไม่ได้หลับลงเลย ได้แต่มองหญิงสาวที่ตัวสั่นเทา ....
บูรณ์ – “ยัยเด็กดื้อ...”
เค้าพึมพำเบาๆ...
บูรณ์ – “แบมบี้... ตื่นเถอะ ”
บูรณ์เรียกแบมบี้... แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมา เค้าจึงเรียกอีกครั้ง.... แต่ก็เงียบสนิท...
บูรณ์ – “แบมบี้... ตื่น”
บูรณ์นั่งลงข้างๆก่อนจะเขย่า แต่เค้าก็ชักมือกลับรวดเร็ว... เพราะอุญหภูมิที่ตัวเธอสูงมาก
บูรณ์ – “ตัวร้อนขนาดนี้เลย”
บูรณ์ค่อยๆ พยุงแบมบี้ขึ้นมา...
บูรณ์ – “เสื้อผ้าก็ชื้น ที่นอนก็เปียกไปด้วย... ทำไงดีเนี่ย”
บูรณ์ค่อยๆอุ้มแบมบี้ลงจากเตียง ก่อนจะดึงผ้าปูที่นอนของเธอออก แล้วเอาไปพาดไว้ตรงรั้วด้านหลัง... เค้ากลับเข้ามาก่อนจะอุ้มเธอวางบนที่นอน ก่อนจะมองนิ่ง..
บูรณ์ – “ขอโทษนะ... ฉันจำเป็น...”
พูดจบบูรณ์ก็เลื่อนมือไปที่ชายเสื้อแบมบี้ เขาจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ก่อนจะอุ้มไปนอนบนที่นอนของเค้า....
Bambi part :
แบมบี้ – “โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”
ฉันร้องเสียงหลง หลังจากพยายามพยุงตัวเองขึ้นนั่ง จู่ๆ หัวก็ปวดเหมือนจะระเบิด.... เสียงประตูเปิดออกอย่างรุนแรง ก่อนที่บูรณ์จะวิ่งเข้ามา
บูรณ์ – “เป็นอะไร.... ร้องเสียงดังเลย”
แบมบี้ – “ฉันปวดหัวน่ะ... ”
ฉันพูดพลางหลุบตาลงต่ำ... จึงสังเกตเห็นความผิดปกติของชุดตัวเอง....
แบมบี้ – “ทำไมชุด?”
บูรณ์ – “ฉันเปลี่ยนให้เอง.... เธอมีไข้น่ะ ตัวร้อนมาก เสื้อผ้าก็เปียก... แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ สาบานได้”
ฉันพยักหน้ารับ... ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น... แต่เรี่ยวแรงก็หายไปหมด ฉันล้มทังยืน.. ดีที่บูรณ์รับไว้ได้ทัน.... บูรณ์จ้องลึกเข้ามาในตาฉัน... หัวใจฉันสั่นไหวจนฉันได้ยินเสียงใจตัวเอง... และเสียงใจของเค้า... ฉันผละออก... ก่อนจะกล่าวขอบคุณ
บูรณ์ – “จะไปไหน เธอยังไม่แข็งแรงนะ”
แบมบี้ – “อยากไปสูดอากาศน่ะ... ฉันรู้สึกไม่สบายไงไม่รู้”
บูรณ์ – “แต่ว่า...”
แบมบี้ – “ไม่ต้องเป็นห่วง.. ”
ฉันพูดจบก็เดินออกไป โดยใช้ผนังเป็นเครื่องช่วยพยุง.... จู่ๆ ก็มีอกกว้างดึงฉันไปพิง...
แบมบี้ – “บูรณ์?”
บูรณ์ – “ถ้าเธอเกิดเป็นอะไรขึ้นมาอีก ก็ลำบากฉันน่ะสิ.. ไปสิ เดี๋ยวฉันช่วยพยุง...”
ฉันพยักหน้ายิ้ม.... ก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งบนหาดทรายกว้าง....
บูรณ์ – “รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ย”
ฉันพยักหน้า... ก่อนจะนั่งใช้นิ้วเขียนลงบนทราย
บูรณ์ – “แล้ว... ปวดหัวอยู่มั้ย“
ฉันส่ายหน้า ก่อนจะหันไปมองหน้าคนข้างหน้า...
บูรณ์ – “ทำไมไม่ค่อยพูดล่ะ”
แบมบี้ – “... พูดไป บูรณ์ก็ไม่ยอมฟังนี่”
บูรณ์มองฉันนิ่ง... ฉันดันตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้ากระท่อม.. แต่บูรณ์ก็รั้งไว้ก่อน เค้าลุกยืนขึ้นบ้าง.. ก่อนจะมองหน้าฉัน
บูรณ์ – “ก็ในเมื่อสิ่งที่เธอจะพูด มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น”
แบมบี้ – “นั่นสิ... ^^ ฉันถึงไม่อยากพูด... พูดให้ตาย ถ้าคนฟังไม่ฟัง ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นนี่...”
บูรณ์ – “หึ... อย่ามัวเล่นแง่กันดีกว่า.... เธอยากพูดอะไรก็พูดมา”
แบมบี้ – “เรา... หยุดเถอะนะ”
บูรณ์ – “หยุด? หยุดอะไร”
ฉันหลับตาพักนึง.... ก่อนจะฝืนยิ้มแล้วพูด
แบมบี้ – “ฉันเหนื่อย... ฉันไม่อยากอธิบายอะไร ฉันกับนายไม่มีทางไปด้วยกันได้... นายไม่เคยฟังฉัน.. แม้แต่ทางให้ฉันได้ไปก็ไม่มี... ฉันเจ็บนะ”
บูรณ์นิ่งไป... ฉันปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะพูดต่อ
แบมบี้ – “ฉันจะเลิกเล่นเกมบ้าๆนี่.... ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากตื่นมาแล้วเจอนาย... ฉัน.... ฮึก... ไม่ทนอีกต่อไปแล้ว”
ฉันเอามือปิดหน้า เพื่อไม่ให้เค้าเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย
ดราม่าข้นคลัก - - ไรท์กำลังอกหัก 555
อิจฉาตัวละคร เลยให้อกหักบ้าง(???)
เอาเต๊อะๆ ตอนหน้าก็แบมบี้อีกสักรอบเนอะ... ทุกคนคิดว่าบูรณ์จะทำไงต่อไปดีเอ่ยยย
ไรท์จะอัพให้อีกทีวันนี้แหละนะ... จะรีบสุดๆเลยจ้ะ
ไปละ
to Duen^^ : ค่า ขอบคุณจ้า
to สายป่าน : ไรท์ก็จะพยายามมาอัพยบ่อยๆน้า
to NAPATS.SHG : ฮั่นรีน... แค่ตั้มดิวอ้น ไรท์ว่าก็ปวดหัวมากและเนอะ ถ้ามีพี่ฮั่นนี่....
to ` (sawada.tsunayoshi) -? : 555 อย่าเชียร์ผิดคู่นะ
to Micgey_ : เหมือนจะเป็นพี่ดิวนะ....
to starFC : ไรท์เขียนผิดเอง... ไรท์เขียนผิดบ่อยๆ 555 ขอโทษนะจ๊ะ แล้วก็ขอบใจมาก
to Bk'bo : พี่ฮั่นมาทำให้ทะเลาะแล้วก็ไป คุคุ
to molzz : 555 เดี๋ยวส่งพี่แกงมา
to เหล็กดัดสีส้ม' : 555 พี่รีนก็ตายเลย มีแบบพี่ดิวคนเดียวก็วุ่นกันสนุกแล้วเนอะ
ความคิดเห็น