ขอแค่เพียงเธออยู่กับฉัน.....เธอเท่านั้น

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ๑ : ความฝัน...

บทที่ 1 : ความฝัน...



ณ ห้องสีขาวแห่งหนึ่ง....



ชายหนุ่มคนหนึ่ง ผู้ซึ่งมีผมยาวประบ่า ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาค่อยๆหันไปมองหน้าต่างที่อยู่ทางซ้ายของเขา

ภายในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น ที่กำลังพินิจพิจารณาภาพภายนอกหน้าต่างบานนั้น....



เขาตะลึงที่ได้เห็น ตัวของเขาเองกำลังยืนอยู่ที่ขอบดาดฟ้า ตึกแห่งหนึ่ง กับผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังลูกกรง

เพียงแต่ใบหน้าของชายอีกคนนั้น มีแสงแดดส่องมากจากข้างหลังทำให้เขามองเห็นไม่ชัด

เมื่อเขาขยับเข้าไปใกล้ๆ หน้าต่างใบนั้น

ภาพที่หยุดอยู่ ก็เหมือนกับจะเคลื่อนไหวขึ้นมาในทันใด



“อย่ามายุ่งกับฉัน” เขาซึ่งยืนอยู่บนดาดฟ้าพูดขึ้น



“วี หยุดก่อน อย่ากระโดดนะ” ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ด้านหลังลูกกรงพูดขึ้น



“พอแล้ว! อย่าเข้ามานะ ฉันเกลียดนาย....” สิ้นเสียงพูด ร่างของเขาก็ก้าวเท้าพ้นขอบของดาดฟ้าออกมา



เขาเห็นภาพตัวเอง กำลังจบชีวิตลง ทันใดนั้นเขาก็ทรุดลงไปที่พื้น ยกมือขึ้นกุมหัวของเขา



“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เขากรีดร้อง

...............................................................................





แล้วภาพทั้งหมดก็มืดดำลง พร้อมกับมีเสียงคนพูดขึ้น

“พี่คะ....พี่วี....เป็นอะไรรึเปล่า....พี่วี”

เขาลืมตาขึ้น เห็นภาพหญิงสาวคนหนึ่ง กำลังเขย่าแขนเขาอยู่

(งั้นที่เราเห็นเมื่อกี้นี้ ก็เป็นความฝันเหรอ ?) เขาคิดในใจ



“พี่เป็นอะไรรึเปล่า พี่วี” หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่ขอบเตียงถามเขาอีกครั้ง



“อืมม พี่ไม่เป็นไรหรอก แค่ฝันร้ายน่ะ” เขาตอบ



“โล่งอก หนูเห็นพี่ไข้ขึ้นแล้วก็ละเมอเสียงดัง นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะอีก......มา ลุกขึ้นนั่ง ดื่มน้ำสักนิดนะจ้ะ” น้องสาวที่อยู่ข้างๆเขา คอยช่วยพยุงเขาให้ขึ้นนั่ง



“ขอบใจนะจ้ะ เมย์”



“ไม่เป็นไรค่ะ”

หลังจากที่น้องสาว เอาน้ำอุ่นให้เขาดื่มแล้ว เธอก็ลุกขึ้นยืน

และกำลังจะเดินไปที่ประตู ห้องของพี่ชายเธอ

วีเอื้อมมือไปจับแขนน้องสาว



“มีอะไรคะพี่” เธอหันกลับมาถาม



“กี่โมงแล้ว” วีถาม



“อืม.... ทุ่มกว่าๆแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวข้าวต้มก็จะได้แล้วล่ะ เดี๋ยวหนูลงไปเอามาให้นะ” เมย์หันกลับมาตอบ





แล้วเธอก็เดินไปเปิดประตูห้อง แล้วก็เดินออกไป

วีได้ยินเสียง น้องสาวเดินลงบันไดไป

เขาก็กลับมาคิดว่า ที่เขาเห็นในฝันนั้นเป็นใคร และเขาทำแบบนั้นไปทำไม



สักพักต่อมา....

เสียงเดินขึ้นบันไดก็ดังขึ้นอีก



“ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น หลังจากนั้นเสียงพูดของเมย์ก็ดังขึ้น



“พี่คะ ข้าวต้มค่ะ”

เธอยกข้าวต้มเข้ามาในห้อง แล้ววางลงที่โต๊ะหนังสือ แล้วทำท่าจะเดินออกไป



“อ้อ พี่คะ มีเพื่อนมาหาน่ะ” เมย์พูดแล้วเดินออกจากห้องไป



“เพื่อน....ใครวะ” วีพึมพำ



ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นหลังประตู



“ชั้นเอง” เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น



“นัทเองเหรอ” วีพูด โดยที่ยังไม่ได้หันไปมอง



“ช่าย ยังจำเสียงชั้นได้นะ” นัทตอบกลับ



แล้วเขาก็เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับใช้เท้าเขี่ยประตูให้ปิด

นัทสูงประมาณ 180 ซม. ผมสีดำเข้ม อยู่ในทรงที่เท่ห์ตลอดเวลา ผมเกือบยาวที่ตั้งชี้ขึ้นฟ้า พร้อมแว่นกรอบหนา สีน้ำเงินเข้ม เขาผอม แต่ก็ไม่ได้ผอมมาก หุ่นจัดว่าสมส่วนทีเดียว





“เป็นยังไง ดีขึ้นยัง” นัทเดินมานั่งข้างเตียงแล้วถามวี



“อืม ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ....... ไปโรงเรียนมาเหรอ”



“อื้อ...วันนี้ไป แต่ก็ไม่มี ไรเรียนอยู่ดีน่ะ” นัทตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดสวิทซ์ไฟหัวเตียง



“เหรอ” วีพูด มือของเขาก็หยิบรีโมต มากดปุ่มเปิดทีวี



“หิวยัง” นัทหันมาถาม



“หึ ยังอ่ะ” วีตอบเขา



แล้วนัทก็ยื่นมือของเขามาจับที่คางของวี เขาโน้มตัวลงมาหาวี

ใช้มืออีกข้างเก็บผมยาวสีน้ำตาลที่ตกลงมาของวี ไปไว้หลังใบหู

เขาบรรจงจูบไปที่ปาก...... เขาทั้งสองจูบกัน อยู่นานประมาณสองนาที แล้ววีก็ผลักนัทออก

เขาไอเล็กน้อย



“นี่ ชั้นไม่สบายอยู่นะ” วีพูด



“จ้าๆ พ่อคุณ” นัทแหย่วี



นัทลุกขึ้นยืน เขาเดินไปหยิบเก้าอี้ที่โต๊ะหนังสือมา วางข้างเตียง แล้วก็ยกข้าวต้มมาวางที่ตัก

เขาเปิดฝาหม้อดินข้าวต้มออก หยิบช้อนขึ้นมาตัก แล้วเป่าเบาๆ



“เอ้า อ้ามม” นัทพูดขณะที่ยื่นช้อนไปทางปากของวี



วีอ้าปากรับข้าวต้มจากชายหนุ่มที่รักของเขา คำแล้วคำเล่า....





สักพักเมื่อวีทานข้าวต้มจนหมด ด้วยการป้อนจากหนุ่มหล่อสุดที่รักของเขาแล้ว

นัทก็หยิบยาแก้หวัด พร้อมยาลดไข้ขึ้นมาให้กิน

หลังจากวีทานยาจนหมดแล้ว นัทก็เหล่ไปมองนาฬิการูปแมว ที่เขาให้วีเป็นของขวัญวันเกิด

ขณะนี้มันบอกเวลาว่า กว่า 3 ทุ่มแล้ว



“จะสามทุ่มละ” นัทพูดขึ้น



“จะกลับแล้วเหรอ” วีถามเขา



“จ้ะ.....เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามารับไปโรงเรียนนะ ถ้าหายดี” นัทตอบ ระหว่างที่กำลังลุกขึ้นเก็บเก้าอี้



“อืมม” วีมองหน้านัทด้วยสายตาที่บอกว่า ยังไม่อยากให้กลับเลย





เมื่อนัทเห็นดังนั้นแล้ว เขาจึงเดินไปปิดไฟ แต่แล้วก็กลับมานั่งที่ข้างๆเตียงของวีอีกครั้ง

เขาก้มหน้าลงไปจูบปากของวี ครั้งนี้พวกเขาจูบกันอยู่นาน ทั้งสองต่างใช้ลิ้นแสดงความรู้สึกต่อกันอยู่หลายนาที

จนกระทั่ง พวกเขาถอนปากออกจากกัน



“ไปแล้วนะจ้ะ ที่รัก” นัทพูด พร้อมกับจูบที่หน้าผากของชายหนุ่มที่นอนป่วยอยู่บนเตียง



“จ้ะ” วีตอบเขา



นัทค่อยๆ ดึงผ้าห่มมาห่มให้วี แล้วเขาก็หันไปหยิบถาดข้าวต้ม

เสียงปิดประตูดัง แกร่ก





....ที่ข้างล่างของบ้าน

นัทยกถาดข้าวมาที่ห้องครัว เขาเปิดน้ำกำลังจะล้างถ้วยชาม



“ไม่ต้องล้างก็ได้ค่ะพี่นัท เดี๋ยวหนูล้างเอง” เมย์วิ่งมาจากห้องนั่งเล่น



“ไม่เป็นไรจ้ะ น้องเมย์ไปดูทีวีเถอะ เดี๋ยวพี่ล้างให้เอง” นัทหันไปตอบกับเด็กสาว



“งั้นเดี๋ยวหนู ช่วยพี่ละกัน” เมย์ดึงดันที่จะทำให้ได้





เมื่อล้างจานเสร็จแล้ว นัทก็กำลังจะกลับ

“พี่นัท ขอบคุณนะคะ พี่วีคงดีใจที่พี่นัทมาหาแน่เลย” เมย์เดินมาส่งนัทที่หน้าบ้าน



“อืมม.... อย่านอนดึกล่ะน้องเมย์ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับทั้งสองคนไปโรงเรียนตอนเช้านะ”



นัทก้าวเดินออกไปหน้าบ้าน

เขาเดินตรงไปที่รถบีเอ็มดับเบิ้ลยู สีน้ำเงินที่จอดอยู่ข้างๆบ้าน



“ขับรถดีๆนะคะพี่” เมย์ตะโกนมา



นัทสตาร์ทรถ แล้วขับออกไปในความมืด.....