คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : หวานกันที่...ปาย 100% ครบค่ะ
Kacha Say:
เช้าอันแสนสดใสของผมเริ่มขึ้นหลังจากที่เมื่อวาน....>////////<...จูบกับต๋าวเอ๋อไปแล้ว
แต่ก็นะคุณนมเล็กของพี่เต๋าดันเข้ามาเจอตอนผม...นั่นแหละ! สภาพขนาดนั้นอีกทั้งอายและไปต่อไม่เป็นเลย
เมื่อวาน
“คุณหนูค่ะนมเอาของว่างมาหะ...ว้าย!!!”
เพล้ง!!!.... เสียงจานขนมตกกระทบพื้น คุกกี้ร้อนๆกระจายไปทั่วบริเวณ...
จากนั้นคุณนมแกก็รีบปิดประตูแล้วเผ่นไปเลย...แล้วคิดว่าผมกับพี่เต๋าจะมีอารมณ์ต่อกันมั้ยล่ะครับ
“หลับฝันดีนะครับ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกัน” หลังจากรีบแต่งตัวลวกๆแล้วพี่เต๋าก็มาส่งผมเข้านอนที่ห้องจุ๊บหน้าผากทีนึงแล้วออกจากห้องไป
แล้วมีใครอยากรู้รึเปล่าครับว่าผมเอาอะไรให้พี่เต๋ากิน?
“ชาเดี๋ยวพี่ไปหยิบเครื่องดื่มก่อนนะ” เรื่องไรล่ะครับ เดี๋ยวแผนไม่สำเร็จกันพอดี
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวชาไปหยิบให้นะ” พี่เต๋าพยักหน้าเล็กน้อย
ผมเปิดตู้เย็นหมู เห็ด เป็ด ไก่ ออกดู มีอะไรน่ากินแล้วเมาบ้างเนี้ย
“เบียร์..” หยิบออกมาแล้วเทใส่แก้ว เสร็จผมแน่ เอิ๊กๆ... แต่ไม่นึกเลยครับว่าแค่แก้วเดียวพี่เต๋าก็มึนซะแล้ว คงไม่เคยกินล่ะซิพ่อต๋าวเอ๋อ
กลับมาสู่ปัจจุบันกันดีกว่าครับ วันนี้พีเต๋าบอกจะพาไปเที่ยว ไปไหนล่ะเนี้ย แล้วผมจะแต่งตัวถูกมั้ย คิดแล้วไมเกรนขึ้น ปวดขมับตุบๆ
ก๊อกๆๆๆๆ
ผมเดินไปเปิดประตูห้อง คุณนมเล็กo0o อึนจริงๆ มาทำไมเนี้ย คนยิ่งอายๆอยู่
“คือ คุณหนูคชาค่ะ เรื่องเมื่อคืนนมไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลยนะค่ะ” พูดจบปุ๊บก็เดินหนีปั๊บ แปลกแฮะ
...................................................................
Tao Say:
รถมอเตอร์ไซค์ Big Bike สีดำแล่นไปตามท้องถนนด้วยความรวดเร็ว มือน้อยเกาะหลังผมแน่น ก่อนจะทนไม่ไหวเพราะความซิ่งนรกแตกของผมเลยเปลี่ยนมาเป็นกอดเอวแทน เราแวะพักตามที่ต่างๆ ข้างทาง ทั้งเติมน้ำมันและจุดพักรถ
“ตกลงว่าพี่เต๋าจะพาชาไปเที่ยวไหนครับ นี่มันจะมืดแล้วนะ” และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เจ้าตัวเล็กถามผม
“ถึงแล้วเดี๋ยวรู้เองครับ” คำตอบเดิมอีกเช่นกันที่ตอบกลับไป
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนผมรู้สึกว่าคนข้างหลังหลับไปแล้วจึงจับมือน้อยไว้แน่นกลัวจะตกลงไป
จนกระทั่งมอเตอร์ไซค์คันโปรดได้หยุดลงพร้อมกับอีกคนที่ตื่นขึ้นมา และที่ๆผมพาชามาก็คือ...
...............................30%..............................
ต่อค่ะ
Tao Say:
ผมเข้าที่พักที่โทรมาจองก่อนล่วงหน้าถึง2อาทิตย์ ช่วงนี้ใกล้หน้าหนาวคนเยอะมากจริงๆ
ห้องพักก็เหลือห้องเดียวผมเลยกะว่าจะนอนพื้น ให้ชานอนบนเตียงแฟร์ดี
“อ้าวพี่เต๋าลงไปนอนที่พื้นทำไมครับ” ตัวเล็กถามขึ้น เพราะทั้งหมอนทั้งผ้าห่มกองอยู่บนพื้นหมดแล้ว
“ก็ชาจะได้นอนสบายๆไง” ข้ออ้างของผมเองแหละครับ ที่จริงกลัวเผลอแบบเมื่อวานอีก ยิ่งไม่มีใครเข้ามาได้แบบนี้อีก เลยเถิดพอดี
“ได้ไงอ่ะ ชากลัวผีนะ” คชาพูดพร้อมทำสายตาระแวงระวังไปทั่วห้อง น่ารักจริงๆเลย
“พี่เต๋ามานอนบนนี้เถอะน๊า นะ” อย่าทำแบบนี้กับหัวใจพี่คชา สายตา ปริบ ปริบ ไหนจะเสียงอ้อนๆนี่อีก พี่เป็นโรคแพ้ชานะรู้ไหม
นั่นไงไม่ทันขาดคำ...ไอ้ขาเจ้ากรรมก็ดันก้าวขึ้นบนเตียงทันที คชาทำหน้าดีใจ ยิ้มให้ผม ก่อนจะ
จุ๊บ... มาแต๊ะอั๋งแก้มผม หลายทีแล้วนะ รุกแบบนี้เดี๋ยว
..........................................................
เช้าแล้ว...
“เต๋าเอ๋อเอ๊ยเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” มือน้อยเลื่อนไปหยิบผ้าห่มที่ร่างสูงเตะลงไปกองที่เท้าตั้งแต่เมื่อคืนขึ้นมา แล้วจัดการห่มให้อีกรอบอย่างเบามือ
ก๊อกๆๆๆ... ช่วงนี้เคาะกันบ่อยเหลือเกินนะประตูน่ะ
ผมเดินไปเปิดประตู พนักงานคนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอก
“อาหารเช้าพร้อมแล้วเจ้า...” เสียงหวานเชียวแถมภาษาเหนืออีก เปลี่ยนกลับไปชอบผู้หญิงดีมั้ยเนี้ย? (พอเถอะเลิกเวิ่น)
“แล้วจะให้ทานที่ไหนครับ” ผมถามกลับไป ผู้หญิงคนนั้นทำหน้างง งงไรวะ(?)
“บ่แม่นทอมเหรอเจ้า” นี่ผมผู้ชายนะ (ถึงในใจไม่ใช่ก็เถอะ) ช่วยมองให้ออกกันบ้างได้ไหม
“ผะ ผู้ชายครับ” เธอตกใจเล็กน้อย
“ขอสุมาแต๊ๆเลยนะเจ้า” มันแปลว่าไรอ่ะ สุมา คชางงนะ (แปลว่าขอโทษลูก)
อ๋อออออออ....
“ไม่เป็นไรครับ”
“อาหารเช้าจะอยู่โต๊ะริมระเบียง ที่นั่นจะเห็นวิวได้งามขนาด พระอาทิตย์ก็ขึ้นมุมนั้นด้วยเจ้า ที่โต๊ะจะมีป้ายติดอยู่ว่าเศรฐพงษ์ ตามชื่อคนจอง ขอให้ทานให้อร่อยนะเจ้า” เธอโค้งนิดหน่อยให้แขกอย่างผม ก่อนจะเดินจากไป
บรรยากาศตอนนี้ดีมากเลยครับ แดดทอแสงอุ่นๆ ตัดกับหมอกบางๆในยามเช้า มีกาแฟอุ่นๆตั้งอยู่ที่โต๊ะเคียงข้างกับเค้กช็อคโกแล็ต และที่สำคัญที่สุดมีตาต๋าวสุดที่รักนั่งอยู่ตรงหน้านี่แหละ (ไรท์เตอร์: อิจฉาอ่ะ)
“น่ากินจังเลย” พี่เต๋าพูดเมื่อมอง...ผม เหรอ(?)
“อะไรครับ กาแฟหรือเค้ก” แกล้งไร้เดียงสานิดนึง>>>มารยาหมื่นเล่มเกวียน-__-
“ชานะ...น่ากิน” >///< (โอ๊ย!!!...มดแทะจอ:ไรท์เตอร์)
“น่ากินก็กินซิครับ...ใครห้ามล่ะ” ขาเรียวเล็กของผมรีบก้าวในทันทีทันใดเมื่อไอ้ปากเจ้ากรรมมันดันทิ้งระเบิดไว้ให้ พี่เต๋าไม่รอช้ารีบวิ่งไล่กิน เอ๊ย!วิ่งไล่ตามผมทันที
ผมวิ่งไปทั่วที่พักแบบไม่เกรงใจชาวบ้าน ก่อนจะวิ่งลงไปที่สนามหญ้าที่เป็นลานกว้าง จะว่าไปที่นี่หนาวกว่ากรุงเทพมากๆเลย ผมหยุดวิ่งกะทันหันใช้มือกอดตัวเองไว้เพื่อบรรเทาความหนาว
“จับได้แล้ว” อีกคนที่ตามมาก็ไม่ได้ดูท่าทีของผมเลย สั่นไปหมดแล้วเนี้ย... พี่เต๋าเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ซึ่งผมก็ขัดขืนนิดหน่อย พี่แกเลยยกตัวผมขึ้น โอ๊ยเล่นอะไรเนี้ย...
ร่างสูงยกร่างที่แทบจะเป็นปุยนุ่นขึ้นแกว่งไปมาเพื่อแกล้งอีกคน
“พี่เต๋าเล่นอะไรเนี้ย” ร่างเล็กร้องปราม
“หมั่นเขี้ยวคนน่ารัก” พูดจบก็ยิ่งแกว่งแรงกว่าเดิม แถมยังหมุนไปมาให้เวียนหัวเล่นอีก ตาเต๋าหนิ
“พอแล้วครับ...ชาไม่ไหวแล้ว” ผมร้องขึ้น เวียนหัวชะมัดเลย เล่นอะไรแผลงๆอีกแล้ว
“อะ อะ ปล่อยก็ได้” เฮ้อ!ค่อยยังชั่ว พี่เต๋ายอมปล่อยผมลงให้เท้าแตะพื้น แต่ไอ้มือปลาหมึกนี่ก็ยังไม่ยอมปล่อยผมอยู่ดี หน้าขาวๆของพี่เต๋าเลื่อนมาแนบกับหน้าของผมทำให้ความอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ ไอ้บอกหนาวเมื่อกี๊ก็ดันหายไปหมดเลย
คนร่างสูงแอบฉกฉวยเอาความหอมมาจากแก้มเนียน ริมฝีปากหนากดลงบนแก้มนุ่มๆนั่นอยู่นาน ก่อนจะผละออก>>>ไอ้นี่กะเอาทุกเม็ด
“ชาเอาเปรียบพี่...”
“...............”อะไรวะ?
“ให้พี่หอมอยู่ฝ่ายเดียวเลย เอาเปรียบกันชัดๆ” อ้าว...ยอมให้ทำขนาดนี้ก็ผิดด้วย ชาขัดขืนว่าไปอย่าง แล้วไอ้ที่หอมไปเมื่อคืนมันก็เจ๊ากันแล้วไง จะเอาอะไรอีกวะครับ
“โอ๋ๆๆๆๆ...อย่างอนนะเด็กชายเต๋าเอ๋อ มามะ มาจุ๊บทีนึง”
ม๊วฟฟฟฟฟ... (ชาจัดชุดใหญ่จ๊า)
...................................80%...............................
ที่เหลือค่ะ
Kacha Say:
รถมอเตอร์ไซค์คันเดิมที่นั่งมาเมื่อวานขับผ่านไปยังที่ต่างๆของเมืองเล็กๆแห่งนี้ ผมยังคงกอดเอวคนข้างหน้าไว้แน่น แม้รถจะไม่ได้แล่นเร็วก็ตาม ผมกวาดสายตามองวิวข้างทางที่ที่สวยงาม บ้านไม้หลายขนาดสะท้อนความเป็นอยู่ของผู้คนที่นี่ แม้ว่าโลกจะก้าวไปสู่ยุคสมัยใหม่ แต่วิถีชีวิตผู้คนไม่ได้เปลี่ยนไปตามโลก
ผมสูดอากาศอันแสนบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด อากาศแบบที่หาไม่ได้ในเมืองหลวง
บรรยากาศสายน้ำปายที่ไหลเอื่อย ต้นหญ้าและใบไม้พลิ้วไหวไปตามลมเป็นระรอกๆ ทำให้ผมรู้สึกดีเอามากๆ ดวงตากลมยังคงมองทอดลงไปในสายน้ำ
“ถ้าชากลับมาที่นี่คนเดียวคงเหงาแย่เลย” ผมบ่นออกมาตามความรู้สึก จะเป็นยังไงนะถ้าผมเลิกกับพี่เต๋า แล้วไม่มีใครมาที่นี่กับผม
“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ” พี่เต๋าที่นั่งให้ผมซบไหล่อยู่ข้างๆถามออกมา
“ไม่รู้ซิครับ...แค่ลองคิดว่าถ้าไม่มีพี่เต๋ามันจะเป็นยังไง แค่นั้นเอง” ใช่ครับ ผมกำลังกลัว กลัวว่าถ้าไม่มีคนข้างๆ มันคงจะทรมานเอามากๆ
“เวลากับสายน้ำมันเหมือนกันรู้ไหม?” อยู่ๆพี่เต๋าก็พูดขึ้นมาตัดห้วงความคิดผม ทำให้ผมต้องตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่เต๋าพูด
“ทั้งสองอย่างนี้น่ะ มันไม่เคยไหลย้อนกลับ สายน้ำเมื่อไหลไปแล้ว มันจะหล่อเลี้ยงอีกหลายชีวิตให้ดำรงอยู่ได้...”
“แล้วเวลาล่ะครับ” ผมสวนขึ้นทันควัน เมื่อพี่เต๋ายังไม่พูดถึงเวลา
“เวลามันก็สามารถหล่อเลี้ยงชีวิตได้เหมือนกัน...” พี่เต๋าใช้นิ้วชี้ ชี้ไปที่สมองของตัวเอง
“หล่อเลี้ยงด้วยความทรงจำ...ที่เก็บช่วงเวลาดีๆเอาไว้ในนี้” แล้วพี่เต๋าก็เลื่อนนิ้วลงมาที่ตำแหน่งหัวใจของผม
“ชาสัญญากับพี่ได้ไหม...ว่าถ้าเราเลิกกันไปแล้ว ชาจะกลับมาที่นี่ มาเก็บเอาความทรงจำดีๆกลับไป”
“ผมสัญญาครับ” รอยยิ้มละมุนถูกระบายขึ้นบนใบหน้าของผม
ตอนนี้ผมไม่อาจรู้ว่าอนาคตมันจะเป็นยังไง แต่ผมก็ต้องทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
เพื่อวันนึง ผมจะกลับมาทำตามสัญญาที่ให้กับพี่เต๋าไว้
ริมฝีปากเล็กถูกปากเรียวของอีกคนเข้าครอบครอง ลิ้นหนาสอดเข้าไปในเส้นทางที่ร่างเล็กเปิดออก ก่อนลิ้นนั้นจะค่อยๆดูดดื่มลิ้มลองความหอมหวานที่ไม่มีทีท่าว่าจะหมดสิ้น มือหนาเลื่อนขึ้นประคองท้ายทอยของร่างเล็ก แล้วออกแรงกด ลิ้นสองลิ้นผลัดกันหยอกเย้าไปมา ก่อนที่คนทั้งคู่จะผละออกจากกันเนื่องจากขาดอากาศ
“แทนคำสัญญานะครับ” พูดจบมือเรียวก็ปาดไปยังริมฝีปากของร่างเล็ก แล้วประทับตรีตราลงไปอีกรอบ...
.............................100%..............................
ตอนนี้ไม่ได้ตรวจอะไรเลยค่ะ
แปลกๆไปก็อย่าว่ากันนะค่ะ
สุดท้ายนี้ เม้นๆๆๆด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น