รักใสๆ...ใจคว้าดาว

ลำดับตอนที่ #8 : ตอน ลอง...ใช้หัวใจ 100%

 ตอน ลอง...ใช้หัวใจ

Hun :

“ไหนๆ มีอะไรกินบ้าง” ผมเดินเข้ามาในห้องทานข้าว ที่มีน้องๆบางคนมันนั่งอยู่แล้ว  

“พี่ฮั่นมานั่งนี่ก็ดะ...” แกงส้มเอ่ยชวนผม พลางใช้มือตบเก้าอี้ด้านข้างเบาๆ  แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่เดินผ่านแกงส้ม......ไปนั่งกับแคน

รู้สึกใจกระตุกๆยังไงไม่รู้  ทำไมสายตาแกงมันเศร้าๆอย่างนั้นล่ะ ใจไม่ดีเลยแฮะ...

“พี่ฮั่น...ลงมาช้าจังฮะ” แคนถามขึ้น ผมจึงละสายตาไปตอบเจ้าเด็กนี่ซะก่อน

“พึ่งอาบน้ำเสร็จ...แล้วนี่ทำไมยังไม่กินกันอีก” ผมมองหน้าน้องๆที่เหลือ แน่นอน รวมทั้งแกงส้มด้วย

“ก็รอให้คนครบก่อนไงค่ะ...” สมายล์พูดแล้วส่งยิ้มหวาน สมชื่อ

ตอนนี้สมาชิก เดอะ ดาว ของเราก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา โดยตำแหน่งที่นั่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย เจ้าฮัทที่มาหลังสุดต้องไปนั่งข้างโดม เพราะผมมานั่งแทนที่ประจำมันอยู่

“วันนี้ บรรยากาศมาครุนะค่ะ” เฟรมจุดประเด็นสนทนาขึ้น หลังจากที่ทุกคนต่างเงียบกันไป    ผมก็ว่างั้นแหละ ดูท่าทางวันนี้แต่ละคนอึดอัดไม่น้อย

“ครุอะไรยัยเฟรม...เอาเป็นว่าเรามาเปิดใจกันหน่อยมั้ย” ผมพูดขึ้นมาอย่างมึนๆ ทิ้งเครื่องหมายคำถามไว้กับใบหน้างงของน้องๆ

“อย่า งงกันซิ...พรุ่งนี้พวกเราจะขึ้นคอนเสิร์ตกันแล้วนะ แล้วถ้ามีใครออกไปจริงๆ เราก็ควรจะรู้ซิ ว่าใครคิดยังไงกับเรา เอาแบบจากใจจริง มีอะไรค้างคา ก็น่าจะพูดกัน” จังหวะที่พูดประโยคนี้ ผมหันไปมองทางแคน แล้วรู้สึก ว่ามีสายตาอาฆาต(มั้ง)มองมาอย่างเอาเรื่อง ไม่บกก็รู้ ว่าสายตานั้นเป็นของไอ้เด็กคิ้วเข้มที่กำช้อนแน่นอยู่...

“งั้น...เริ่มที่พี่ก่อนแล้วกัน” ผมใช้ลำแขนของตัวเองพาดลงบนบ่าของเจ้าแคน ที่มันยังมาทำหน้างงๆมึนๆใส่ผม    นี่ฉันช่วยแกอยู่นะ ช่วยเล่นให้มันสมบทบาทหนิ่ยได้มั้ย!!!

แต่พอตอนหันกลับมา สิ่งที่ผมไม่อยากเห็นที่สุดก็ปรากฏสู่สายตา  ใบหน้าหวานของหนุ่มจอมกวนฝั่งตรงข้าม เสมองไปด้านอื่นเหมือนอยากผลักให้ผมกับแคนไปอยู่นอกสายตา

แต่ทำไมผมต้องรู้สึกโหวงแปลกๆกับดวงตาคู่นั้น ที่เหมือน กำลังพยายามปิดกั้นน้ำตาอยู่

“พี่รู้สึกดีนะที่ได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้...มีน้องๆที่น่ารักที่รักกัน มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่เคยมี ความอบอุ่น คำปลอบใจ คำสัญญา...” ผมหันมองไปทางคนเดิม คนที่ตอนนี้ก็ มองผมอยู่เช่นกัน ดวงตาคู่นั้นพยายาม หาความหมายที่ซ่อนอยู่ในตาของผม แต่ยังไงซะเค้าก็คงไม่มีทางได้เห็น จนกว่าผมจะแน่ใจจริงๆ เพราะว่าจะถึงวันนั้น มันจะยังถูกซ่อนอยู่ในสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก ที่ยังเป็นอยู่ตอนนี้

“สุดท้ายนี้...พี่มีบางย่าง อยากจะบอกกับบางคน....” สายตาทุกคู่กำลังจับจ้องมาที่ผมอย่างจดจ่อ พร้อมจะฟังกันแล้วใช่มั้ย....ไอ้ คำๆนั้น

“พี่.....ชอบ...” ค้างไว้ให้ลุ้นๆ

“แคน” คำโกหกถูกเอ่ยออกมาในที่สุด...แน่นอน ว่าไอ่เรื่องแบบนี้ แคนมันรู้อยู่แล้ว

 .............................................30%..........................................

มาต่อค่ะ...

KS Say:

พรึ่บ!!!

ผมลุกออกจากโต๊ะอาหารทันทีที่จบประโยคนั้น..........................ประโยคที่ทำให้ผมฟุ้งซ่าน จนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง...

พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน   พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน พี่ชอบแคน

ทำไม ไม่ออกไปจากสมองผมซักที

ทำไม ยังคงวนเวียนอยู่แบบนี้

ทำไม ยังจะทำให้ผมเสียใจ

ไอ้ประโยคบ้า ออกไปนะ ออกไป...............ออกไปเดี๋ยวนี้เลย

มือเรียวยกขึ้นกุมขมับแน่น...ความปวดแปล๊บแล่นเข้าสู่สมอง หยาดน้ำสีใสไหลลงข้างแก้มเนียนสวยเพื่อระบายความทุกข์ใจ

อยากเหลือเกิน...อยากให้คนที่เราแคร์มาอยู่ปลอบใจในวันที่อ่อนแอ

อยากเหลือเกิน...อยากให้คนๆนั้นเห็นเรามีค่าขึ้นมาบ้าง

อยากเหลือเกิน...อยากเป็นคนๆนั้น คนที่ได้ใกล้ชิด แล้วอยู่ในสายตาของเค้า

อยากเหลือเกิน...อยากเป็นคนที่พี่รัก...ไม่ใช่คนนั้น

ความชาวูบแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกาย สมองเรรวนไปมา หัวใจปั่นป่วน แทบจะไม่มีที่ยึดเหนี่ยว ร่างกายต่อต้านความคิด ทรมานแทบทนไม่ไหว...

จะมีใครบ้างมั้ย ที่เข้าใจวามรู้สึกของผมในตอนนี้...???

..................................................

“แคน...ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย” ร่างสูงเอ่ยท่ามกลางหมู่เพื่อนในโต๊ะอาหาร หลังจากนั้นจึงเดินนำร่างบางไปที่สวนหลังบ้านอย่างรวดเร็ว...

ฝ่ายพี่ใหญ่ของเราก็ยกยิ้มน้อยๆให้กับน้องๆที่เหลือ ก่อนจะขอตัว เพื่อไปเคลียกับหัวใจที่กำลังสับสนของตัวเอง...

“นายมีอะไรฮัท” ร่างเล็กบ่นออกมาอย่างงงๆ เมื่อตามออกมาแล้วร่างสูงไม่พูดอะไรซักที

“เรื่องเมื่อคืน...” แคนหลบสายตาวูบ เขาไม่อยากจะคิดถึงมันอีก จะพูดขึ้นมาเพื่ออะไรล่ะทีนี้...

“ขอโทษนะ” ถ้อยคำจากความสำนึกผิดเปล่งออกมาเบาหวิว...แต่สามารถทำให้ความแดงซ่านแผ่ขยายไปสู่ใบหน้าหวานตรงหน้าได้...

ไม่รอช้า ร่างสูงดึงผ้าพันคอของร่างเล็กออกอย่างแผ่วเบา...ก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นสัมผัสร่องรอยความรักที่ทำไว้ด้วยความอ่อนโยน...

“เจ็บมากมั้ย” แววตาอ่อนไหวที่ถ่ายทอดไปให้ร่างเล็ก แทบจะทำให้อีกคนสั่นสะท้านไปกับหัวใจที่เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ...

“ฉันเสียใจที่ทำกับนายแบบนี้” ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ร่างบางยังคงนิ่งเงียบ ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

“นายอย่าเป็นแบบนี้ซิแคน...” น้ำเสียงเชิงขอร้องกล่าวออกมา...นายไม่คิดจะเห็นใจฉันหน่อยเหรอแคน

ลำแขนแกร่งดึงคนตรงหน้าเข้ามาในกอด ร่างกายที่สัมผัสกันกำลังทำให้แคนสับสน...

เป็นอะไรไปเนี้ยเรา!!!

“นายชอบพี่ฮั่นรึเปล่า” อยู่ๆน้ำเสียงน้อยใจเหมือนเด็กๆ ก็ถามขึ้น

“ไม่แน่ใจ...” ตอบออกมาอย่างแผ่วเบา... ฮัทผละคนในอ้อมกอดออก แววตาผิดหวังฉายแววจ้องเขม่งลงไปในตาของอีกคน ก่อนจะค่อยๆเดินถอยห่างออกไป...

แต่แล้วเสียงๆนี้ ก็ทำให้หยุดชะงัก...

“ฉันไม่แน่ใจ....ว่านายกำลังทำอะไรอยู่”

“.....................................................”

“ฉันไม่แน่ใจ...ว่านายคิดกับฉันแบบไหน”

“.....................................................”

“ฉันไม่เคยแน่ใจ...ฮึก...ว่านายจะคิดเหมือนฉันมั้ย” T^T

“.....................................................”

“เพราะฉันไม่เคยเข้าใจ...หัวใจของตัวเอง”

...................................70%................................

อีก30%ที่เหลือค๊าๆๆๆๆ...

HunZ Say:

“แกงใครทำอะไรนาย...ร้องให้ทำไม บอกพี่มา” ผมแทบจะกระโจนเข้าไปถามแกงส้มให้ได้ ถึงสาเหตุของน้ำตาที่ไหลรินบนแกมเนียนนั่น  ใครทำว่ะ? ถ้ารู้นะจะเอาหมัดยัดหน้าให้ดู

ร่างเล็กยังคงไม่ตอบอะไร เพียงแค่ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาออกลวกๆ แล้วหันหน้าไปมองเจ้าของคำถามเมื่อซักครู่

“ไม่มีใครทำอะไรผมหรอก” เสียงเย็นชาดังลอดออกมาจากปากสวย...

ไม่...ไม่เหมือนเดิมท่าทางแบบนี้....................

 แกงส้มเป็นอะไรไป ทำไม...

“ผมขอตัวนะ” พูดจบร่างเล็กก็เดินเลี่ยงออกไป แต่ช้าไป...มือหนาฉุดรั้งแขนเล็กไว้...

“ตอบพี่มาก่อน ว่าเป็นอะไร” คนตัวโตเค้นน้ำเสียงให้เข้มขึ้น เพื่ให้อีกคนตอบคำถามของตน

“พี่ฮั่นไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าผมเป็นอะไร!!!” เสียงตะหวาดดังลั่น สายตาคมจ้องมองหน้าคนตัวโตกว่าอย่างไม่เกรงกลัว

ทำให้อารมณ์โกรธที่สกัดกั้นไว้ของร่างสูงปะทุออกมา...

“นายคิดอะไร เป็นอะไร พี่จะไปรู้ได้ยังไง อย่าทำตัวเป็นเด็กได้มั้ยแกงส้ม!!!” แรงบีบที่ข้อมือทำให้ร่างเล็กนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

เจ็บ...เจ็บมากๆเลยตอนนี้ เจ็บไปหมด.........

ทั้งหัวใจ...

“พี่มันไม่เคยรู้อะไรเลย!!!...ไม่รู้เลยว่าทำใครเค้าเจ็บบ้าง!!!” เสียงตะหวาดดังแรงขึ้นกว่าเดิม....ไม่ไหวแล้ว เมื่อไหร่จะรู้ตัวซักที

หยาดน้ำตาใสไหลลงอาบพวงแก้มเนียน...ดวงตาคู่สวยเสมองไปทางอื่น พยายามกลั้นแค่ไหน แกก็ยังไหลเหมือนเดิมซินะ...

ฮึ น่าสมเพชจริงๆ...ทำไมแกอ่อนแอแบบนี้ไอ้แกง

คนตัวโตลดแรงบีบข้อมือลง แต่ยังไม่ยอมป่ลอยเจ้าของมือนั้นให้หลุดจาก พันธนาการ...

“นายมีอะไรจะบอกพี่รึเปล่า?” บอกซิแกงส้ม บอกมา บอกให้ฉันมั่นใจและเข้าใจหัวใจตัวเองซักที ว่าฉันรู้สึกยังไงกันแน่...

“ผม...เกลียด...พี่” พูดออกมาแสนแผ่วเบา แต่ย้ำชัดทุกถ้อยคำ... คนตัวโตออกแรงกระชากร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด...มือหนาบีบคางเรียวแน่นด้วยอารมณ์โทสะ

แม้จะเห็นว่านายเจ็บ...แต่รู้ไว้นะแกงส้ม พี่เจ็บกว่านายหลายเท่า

“ผมเกลียดพี่ ได้ยินไหม ผมเกลียดพะ...” ไม่ทันได้จบประโยค ริมฝีปากเล็กก็โดนประกบด้วยริมฝีปากของร่างสูง กำปั้นหนักๆทุบลงบนแผ่นหลังของคนใจร้าย ที่กำลังพยายามจะสอดแทรกลิ้นเรียวเข้ามาในปากของตน

เพื่อความถนัดมากยิ่งขึ้นร่างสูงจึงเดินต้อนคนในอ้อมกอดไปติดกับผนัง ก่อนจะค่อยๆดุนดันลิ้นเข้าไปจนสำเร็จ  ลิ้นเล็กที่พยายามหนีการกระทำของเขา แต่กับกลายเป็นการเพิ่มแรงเสน่หาให้ร่างสูง  ลิ้นหนาค่อยๆเกี้ยวกระหวัด ดูดดื่มรสชาติอันหอมหวานจากคนตัวเล็ก ที่กำลังเคลิบเคลิ้มตามรสจูบที่ถูกมอบให้ 

แต่แล้วคนตัวโตก็หยุดการกระทำเอาซะดื้อๆ...เขาผละปากของตนเองออก มองใบหน้าหวานอย่างชั่งใจ  หน้าของคนที่กำลังหอบเหนื่อย เหงื่อผุดพายเต็มใบหน้าไปหมด...

“ฮึ...” เสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาหนึ่งที ก่อนร่างสูงจะเดินออกจากห้องไป...

...............................100%...............................

ครบๆๆ เม้นๆๆๆกันด้วยนะค่ะ

ตอนนี้ชื่อตอนมันงงๆอ่ะเนอะ

แค่อยากให้พี่แคน กับ พี่ฮั่นลองใช้หัวใจ(ตามชื่อตอน)

จะได้รู้ว่าอีกสอคนชัดเจนขนาดนี้ แกยังจะไม่เข้าใจกันอีกเหรอ

พวกรู้ตัวช้า!!!!!!!!

....

:) Shalunla