คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แกล้ง...100%ครบๆๆ+เม้นๆๆ
Tao Say:
ใจเต้นแรงเป็นบ้าเลยครับ...นี่ขืนเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆมีหวังผมเก็บกดตายพอดี
สงบไว้เต๋า...ท่องๆๆๆๆๆ อย่าชิงสุกก่อนห่าม!!!!
แล้วนี่ผมวิ่งมาถึงไหนล่ะเนี้ย...โรง.บาลนี่ก็ใหญ่เป็นบ้าเลย มึนกับทางสุดๆ
ไอ้ตอนวิ่งก็แทบไม่ลืมหูลืมตา เอาแต่เขินตัวเองอยู่นั้นแหละ แต่ขอเวลาสำรวจซักครู่....
ติ๊ด...ติ๊ด...
เต๋าเรด้าส่งสัญญาณมาบอกว่า ที่นี่คือ...คือ...คือ หน้าห้องน้ำ แป่วๆๆ-__-
ผมว่าผมกลับไปหาตัวเล็กก่อนดีกว่า ก่อนจะตกโถส้วมพยาบาลตายก่อน
ห้อง233* เรียลๆๆๆๆ
“เฮ้ย!คชา”
.........................................................
Kacha Say:
เฮ้อ!นี่พี่เต๋าวิ่งไปดาวเบ็นเท็นหรือไง ทำไมไม่มาซักที คชาเริ่มนอยด์เบาๆแล้วนะ
แอ๊ด....
มาแล้วเหรอ ดีเลยแกล้งนอยด์หน่อยแล้วกัน
“ไปไหนมา มารับผิดชอบเลยนะที่จุ๊....” ชะงักครับ ก็คนที่เข้ามาไม่ใช่เต๋าเอ๋อ แต่เป็นพี่จอยกับพี่เฟรม ที่ถือของอะไรไม่รู้เข้ามาด้วย
“ว่าไงจ๊ะคชา...เป็นไงบ้าง” พี่จอยถาม แล้วเดินมาข้างเตียงก่อนจะวางของลง
“ก็ไม่เป็นไรมากครับ เดี๋ยวก็กลับบ้านได้แล้ว” ตอบไปตามมารยาท แต่ชักอึดอัดกับสายตาของพี่เฟรมที่มองมาทุกที
“แล้วนี่เต๋าไปไหนล่ะ” ประโยคแรกที่หลุดมาจากปากพี่เฟรม ที่แท้ก็มาหาพี่เต๋านี่เอง
“วิ่งออกไปไหนแล้วไม่รู้ครับ” พูดแล้วก็เคือง ถ้ากลับมานะแม่จะจับปล้ำให้เข็ด!!!
“อยู่แบบนี้คงหิวแย่เลยนะ” น้ำเสียงเย็นเฉียบลอดออกมาจากปากพี่เฟรม ทั้งที่มันเป็นประโยคธรรมดาแต่เล่นเอาผมเสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่เป็นไรหรอกเฟรม จอยทำซุปเป็ดสูตรพิเศษมาให้น้องคชาแล้วหละ” ปากพี่จอยก็พูดไปส่วนมือพี่แกก็ค้นของจากถุงที่แกเอามา จนแกหยิบกล่องพลาสติกใสซึ่งภายในคาดว่าจะเป็นซุปเป็ดขึ้นมา
ว้าว...เป็ดๆๆน่าหม่ำจัง (ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะ)
“กินเยอะๆนะคชา นี่พวกพี่ทำสุดฝีมือเลย” น้ำเสียงพี่เฟรมนี่แปลกพิกลทุกคนว่าไหมครับ>>>ถามแบบไม่เกรงใจคนอ่านเล๊ยยยย(จะได้ยินด้วยไหมนั่น)
จ้วงเข้าปากอย่างรวดเร็ว แต่ทันทีที่ซุปเป็ดแตะสู่ปลายลิ้น....
พรวดดดดด........!!!! สำลักสุดขีด
นี่มันซุปเป็ดเน่ารึเปล่าว่ะเนี้ย ทำไมมันขมมมม....ข้ามชาติแบบนี้!!!!
“ไม่อร่อยเหรอคชา ทำแบบนี้พวกพี่เสียใจรู้ไหม” ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะพี่จอย นี่แน่ใจหรอว่าสุดฝีมือ โอ๊ย!ห่วยแตก...
“ปะ...เปล่าครับ คือมัน...” ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี คชาทำไมแกต้องเกิดมาขี้เกรงใจด้วยเนี้ย
“ถ้าอร่อยก็กินเยอะซิ” พูดจบพี่เฟรมก็ใช้ช้อนยัดไอ้ซุปเป็ดเน่านี่เข้าปากผมไปอีกหลายคำ บอกได้คำเดียวว่าขมนรกแด-ก
ผมคลื้นไส้แทบทนไม่ไหว นี่พวกพี่เค้าเอาอะไรมาให้ผมกินเนี้ย
ขาเรียวเล็กรีบจ้ำอ้าวอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้วที่จะอดกลั้น
อ้วกกกกกก....!!!
เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากปากบาง พร้อมเสียงหัวเราะสะใจจากคนนอกห้องน้ำ มือเรียวเล็กกุมท้องแน่น เพราะความเจ็บปวดเหมือนมีมีดนับร้อยเล่มมาปักอยู่ที่บริเวญหน้าท้องแบนราบนั่น ในสมองก็ปวดแปล๊บแทบทนไม่ได้ ดวงตาเริ่มพร่ามัวจนมองไม่เห็น ก่อนที่สติจะหลุดปลิวไปพร้อมกับร่างที่หล่นลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก...
“ใจเสาะจริงๆเลยนะ กับอิแค่ยาขับเลือดผสมกับน้ำซุปบอระเพชรสูตรพิเศษของฉันแค่นั้นเอง” เฟรมพูดขึ้นพร้อมใช้มือพลิกหน้าของคชาไปมา เพื่อเน้นย้ำตัวเองไว้ว่าต้องทำทุกอย่างให้คนตรงหน้าเจอกับความหายนะ
“เกมมันยังไม่จบง่ายๆหรอก เตรียมรับมือไว้ดีๆก็แล้วกัน” พูดจบก็ผลักใบหน้านั้นไปให้พ้นมือ
“ไปเถอะเฟรม เดี๋ยวมีคนมาเห็น” จอยเร่งเร้า ก่อนสองตัวมารจะเดินออกไปอย่างไร้ร่องรอย
........................50%..........................
ต่อค่ะ.......
Tao Say:
“เฮ้ย!คชา” ผมร้องอย่างตกใจ เอาอีกแล้วความรู้สึกเดิม...แบบเดิมเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ภาพของคนรักนอนสลบอยู่ที่พื้นห้องน้ำแถมเลือดมากมายไหลเปรอะเปื้อนชุดผู้ป่วยสีฟ้า
“คชา...ชาครับ” ผมเรียกคนที่หลับใหลเสียงดัง ตอนนี้สติของผมกระเจิงหายไปหมด แต่ไม่นานนักสติของผมก็กลับคืนมา
“หมอครับหมอ” มือเรียวหนากดกริ่งฉุกเฉินบริเวณเตียงผู้ป่วย ก่อนจะร่ายถึงเหตุการณ์สั้นๆให้หมอฟัง
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ผมหายไปไม่ถึงชั่วโมงเลย แต่คชาดันเป็นแบบนี้ไปซะได้
เต๋า!แกมันไม่ได้เรื่อง คนสำคัญที่สุดของแก แกปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้กับเค้าได้ยังไง
แต่โทษตัวเองไปก็เท่านั้น ไม่เห็นว่าจะทำให้อะไรมันดีขึ้นเลย....
หลังจากพาคชาไปส่งที่ห้องฉุกเฉินแล้วผมก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อสำรวจว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะผมคิดว่าคชาคงไม่กินยาขับเลือดเข้าไปเองแน่ๆ
ทุกคนคงสงสัยว่าผมรู้ได้ยังไง ผมตอบให้ก็ได้ครับ ว่าพ่อผมเป็นหมอ อาการแค่นี้ผมดูออก พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นวัตถุบางอย่างข้างๆเตียง
“นี่มันอะไรกัน?” ผมหยิบกล่องพลาสติกใสขึ้นมาดู ภายในนั้นมีคราบน้ำซุปสีน้ำตาลขุ่นๆอยู่ ผมว่าไอ้นี่แหละที่คชากินเข้าไป แต่ดูเหมือนว่ามันจะถูกเททิ้งไปแล้ว
..................................................
Kacha Say:
ตากลมค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ แล้วค่อยๆกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพให้เข้ากับแสง
ที่นี่ที่ไหน?
คำถามแรกผุดขึ้นมาในหัว ตาที่เริ่มปรับสภาพได้แล้วมองไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมสีฟ้าคราม โรง.บาลก็ไม่ใช่....ห้องเรายิ่งไม่ใช่ใหญ่เลย คชาหรือแกตายไปแล้ว
ไม่จริง !!! พ่อจ๋า แม่จ๋าช่วยขาชาด้วยยยยยยย..........
“ตื่นแล้ว” เอ๊ะ!เสียงคุ้นๆ...
พี่เต๋าเดินออกมาจากห้องน้ำ ขอย้ำ!!!ห้องน้ำ...
ขาวโฮกo[]o!!! ร่างของพี่เต๋ามีเพียงแค่ผ้าขนหนูสีขาวพันท่อนล่างไว้อย่างเดียว เหนือขึ้นมาหน่อยก็คือซิกแพ็คที่มีน้ำพราวเกาะอยู่ อันกระชากใจ
ถัดขึ้นมาอีก โอ้ว!!!ผมดำขลับที่ชุ่มน้ำรับกับใบหน้าโค-ตรหล่อนั้นได้อย่างดี
ใครก็ได้เอาเลือดมาบริจาคชาที ชาจะเป็นลมมมม....>__<
“ทำคนอื่นเค้าเป็นห่วงอีกแล้วรู้ไหม” มือเรียวหนาเอื้อมมาขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู
เอิ่มๆ...ช่วยเอาซิกแพ็คออกไปทีได้ไหม ก่อนผมจะตายลงตรงนี้…
“ที่นี่ที่หนะ....” พูดยังไม่จบก็โดนสวนขึ้นก่อนซะงั้น
“ห้องนอนพี่” ฮะo[]o ผมมาอยู่ที่ได้จะได ไอ ไอ ไอ....แอ็คโค่เพื่อ?
“ไม่ต้องงงหรอก ป๊ากับม๊าของชาไปต่างประเทศ เลยฝากชาไว้กับพี่เพราะเรายังไม่หาย” อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง ต่าแว่=แต่ว่า ต้องเอาผมมาไว้ในห้องนอนแบบนี้เลยเหรอ
เดี๋ยวพี่เต๋าได้เสียพรหมจรรย์ให้ผมหรอก>>>น่าน...เริ่มหื่นอีกแล้ว-___-
“พี่เต๋าไปใส่เสื้อก่อนดีไหม” ถึงแม้จะเสียดาย แต่ถ้าอยู่แบบนี้ไปนานๆ ผมคงต้องเข้าI.C.U. ให้หมอปั๊มหัวใจ เพราะมัน(Y)เฉียบพลัน...แน่ๆ
“เขินหรอ” ไม่พูดเปล่ามือของพี่เต๋าก็เริ่มมาซนแถวกระดุมเสื้อผม
อย่านะพี่เต๋า...อย่าช้ากว่านี้ (เฮ้อ!!!เพลีย) -___-
ตึก ตัก ตึก ตัก.... เสียงหัวใจมันร่ำร้องงงงง!!!....
“พักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนชุดก่อน” ใบหน้าขาวโน้มลงมาประทับจุมพิตนุ่มนวลที่หน้าผากมนของผม อร๊ายยยย...กรีดร้องในใจ>///<
ทุกคนคงอิจฉาผมล่ะซิ ที่มีแฟนดีขนาดนี้ แต่อย่างว่ามันถูกกำหนดไว้แล้ววววว....ให้เราได้พบกัน อัน อัน อัน... เพราะฉะนั้นใครก็ห้ามแย่ง ผมหวง...!!!
..........................................................
Tao Say:
ผมเข้ามานั่งสงบสติอารมณ์?ในห้องน้ำ ซักพักใหญ่หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เดินออกมา
เจ้าตัวเล็กก็หลับไปแล้ว ดูซิผ้าก็ไม่ยอมห่ม แอร์เย็นขนาดนี้เดี๋ยวก็ไม่สบาย
ว่าแล้วผมก็จัดการเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาห่มให้จนถึงคอ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในผ้าผืนเดียวกัน ผมก็หอม ตัวก็หอม จับหม่ำซักทีดีไหม...
ริมฝีปากหนาเลื่อนไปประกบเรียวปากบางอย่างแผ่วเบาแต่จงใจ...เพื่อเป็นการส่งคนตัวเล็กเข้านอน แม้จะเป็นสัมผัสที่ไม่มีการลุกล้ำแต่อย่างใด แต่มันก็เป็นสัมผัสที่ออกมาจากใจ และมันจะตราตรึงแบบนี้ตลอดไป...
“อื้อ...” เสียงครางหวานดังลอดออกมา จากปากของคนที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ ผมจึงผละปากออกมาอย่างเสียดาย เพราะกลัวว่าตัวเล็กจะตื่นขึ้นมา
“หลับฝันดีนะครับ” พูดจบก็ดึงร่างนั้นมากอดไว้ เพื่อมอบความอบอุ่นให้ตลอดทั้งคืน...
...........................100%............................
หวานกันเบาๆ ยังไม่มีอะไรมาก
ขอเม้นด้วยนะค่ะ นั่งปั่นมา4ตอนแล้วเม้นแค่นี้เอง
บางทีก็แอบคิดเหมือนกัน ว่ามันไม่สนุกรึเปล่า
ไม่สนุกบอกด้วยจะได้เลิกแต่ง
ความคิดเห็น