คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เด็กใหม่...100%
Kacha Say:
“ชาๆ...กินสายไหมมั้ย” พี่เต๋าทำหน้าตาตื่นเต้น รีบถามผมใหญ่ระหว่างที่เดินอยู่ที่ตลาดปาย
“กะ...กิ” มือหนารีบฉุดมือผมทันทีทั้งที่ยังพูดไม่จบ พี่เต๋านี่ชักเหมือนเด็กขึ้นทุกวัน
“สายไหมสองไม้ครับ” สั่งไปได้ไม่นานสายไหมสีชมพูน่ากินก็ถูกส่งมาให้พวกเรา
“พี่เต๋าอย่าแย่งซิ” ผมเอามือปัดมือของพี่เต๋าออก เล่นมาแย่งผมกินเกือบหมด แคชช่าไม่ได้เห็นแก่กินนะ(?)แต่มันเยอะไปต่างหาก
“ก็ของพี่มันหมดแล้วอ่ะ แบ่งหน่อยซิ” พี่เต๋าทำหน้าบูดบึ้งพร้อมส่งตาปริบๆมาอ้อนขอขนมในมือ
“ไม่ให้หรอก อยากกินก็วิ่งกลับไปซื้อซิ” ผมบอก อันที่จริงแค่อยากแกล้งพี่เต๋าเท่านั้นเอง ก็ร้านสายไหมมันอยู่ตั้งไกลนี่นา (เจอคชาเล่นเข้าแล้วล่ะเต๋าเอ๋อ)
“ใจร้ายอ่ะ งอนแล้วง้อเลยนะ” พี่เต๋าพูดจบก็กอดอกหันหน้าหนี แก้มก็พองขึ้นเรื่อยๆแทบปริออก นี่รึเปล่าที่เค้าเรียกว่างอนตุ๊บป่องอ่ะ
“นี่ตาต๋าว...อย่างอนเค้าเลยน๊า เค้าแบ่งให้แล้วอ่ะ” ผมยื่นสายไหมที่แฟบเพราะโดนอากาศให้พี่เต๋าไป
“ไม่เอา...ไม่หวานเท่าในนี้หรอก”
สายไหมที่ถืออยู่ร่วงลงสู่พื้น พี่เต๋าประกบปากผมอีกแล้ว นี่มันตลาดนะ ถึงจะชอบแต่ผมก็อายเป็นนะเออ...
ลิ้นเรียวควานหาความหอมหวานของสายไหมไปทั่วโพรงปากเล็กที่ร่างทั้งร่างแทบไปกองกับพื้นเพราะจุมพิตที่เขามอบให้อย่างเร้าร้อน และเขาเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าเขาติดริมฝีปากนุ่มนิ่ม และโพรงปากแสนหวานนี่เข้าให้แล้ว
........................................................
@ Bangkok
ผมกลับมาแล้วครับ กลับมาอยู่บ้าน หลังจากย้ายไปอยู่บ้านพี่เต๋าชั่วคราว แถมกลับไปเรียนด้วยนะจะ....
ขณะที่นั่งรอคุณครูสุดโหดเข้ามาบ่นๆๆๆให้ปวดหูอยู่นั้น ต้นตัวดีมันก็มาซักนั่นไซ้นี่ถึงเรื่องการไปปาย(กับตาต๋าว)ของผม
ผมก็ได้แต่เล่าให้ฟังว่าหลังจากวันนั้น(ที่ห้องดูหนัง) พี่เต๋าก็เริ่มจะหวานขึ้น แถมจูบผมบ่อยขึ้นทั้งที่ไม่มีสาเหตุ อยากจูบก็จูบ กลางตลาดยังจูบ โอ้!ต๋าวเอ๋อเปลี่ยนไป
“ฉันว่าพี่เต๋าต้องติดจูบแน่เลย” ต้นมันว่า แต่ผมว่ามันบ้า ของแบบนี้มันติดกันได้ที่ไหน
“บ้าเหรอต้น...จะเป็นไปได้ยังไง”
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ มันมีอยู่จริงนะของแบบนี้เนี้ย ถ้าแกไม่เชื่อก็ลองสังเกตเอาเองแล้วกันว่าช่วงนี้พี่เต๋าชอบหาอะไรหวานๆมากินไหม” ของหวานๆเหรอ
สายไหมนี่มันหวานรึเปล่าอ่ะ(?)
“ก็มีบ้างแต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง” ผมยังคงค้านอยู่ ก็แหมจูบนะครับไม่ใช่ยาเสพติด
“ว่าแต่...ช่วงนี้จูบกันถี่แค่ไหนอ่ะ?” มันยังคงถามให้ผมอายต่อ ถามแบบนี้แล้วใครมันจะกล้าตอบวะว่าทุกวัน อุ๊บ!...ทุกคนไม่ได้ยินใช่ไหมครับ
“ก็...นานๆครั้ง” ผมโกหกหน้าตายไปหวังว่ามันคงเชื่อนะ
“แน่เหรอ” นี่แกเป็นตำรวจหน่วยสืบสวนคดีพิเศษเหรอไง จับผิดอยู่ได้ฉันไม่ใช่คนร้ายคดีฆาตกรรมนะเว้ย
“อ้าว!นักเรียนนั่งที่ๆ” โอ้ฟ้าทรงโปรด ยัยครูสุดโหดมาแล้ว แถมถูกเวลาซะด้วย ความโกลาหลเกิดขึ้นนิดหน่อย เพราะต่างคนต่างรีบกลับไปนั่งที่ รวมถึงไอ้ต้นด้วย
แต่น่าแปลกที่วันนี้ยัยครูไม่ได้มาคนเดียวแต่กลับมีผู้ชายคนนึงตามเข้ามาด้วย หน้าตาดี(แต่สู้ที่รักผมไม่ได้หรอกนะ)จนสาวๆในห้องแอบกรี๊ด
“วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้พวกเธอรู้จัก” ที่แท้เด็กใหม่นี่เอง แต่นี่มันก็ปลายเทอมแล้วทำไมพึ่งย้ายมาล่ะ
“เอ้า...มาแนะนำตัวซิ” คุณครู(เปลี่ยนศัพท์นามนิดนึง)เรียกตานั่นมาแนะนำตัว
“สวัสดีครับ...ผมชื่อ นัฐ ศักดาทรครับ ย้ายมาจากเชียงใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
หลังจากนัทแนะนำตัวเสร็จสาวๆก็พากันกรี๊ดกร๊าดจนครูรีบห้ามเสียงโหด
“ยังไงก็ดูแลเพื่อนให้ดีด้วยล่ะ” ครูกล่าว
“จะดูแลให้ดีเลยค่ะ...คนเนี้ย” ดิวสาวเปรี้ยวประจำห้องแทรกขึ้นมา สาวๆเลยพากันกรี๊ดหนักเข้าไปใหญ่
“นี่พอๆ เธอไปนั่งข้างคชาไป” นัททำหน้างงๆนิดๆ ผมเลยตะโกนเรียก
“มานั่งนี่ซิ” ผมระบายยิ้มอย่างเป็นมิตร นัทเดินมานั่งลงข้างผม เค้าก็ดูเป็นมิตรดีนะแต่หวังว่าคงไม่ออกลายหรอกนะ
............................40%.........................
ต่อๆๆๆๆๆๆ
Tao Say:
เดซิเดสเบนซ์คันง๊าม...งามที่พึ่งถอยมาใหม่ เคลื่อนตัวอย่างสง่าออกจากโรงรถ มุ่งหน้าไปสู่ตึกเรียนสีขาวนามว่า Computer zone เพื่ออะไรน่ะเหรอ...
เพื่อรับสุดที่รักของผมไง...
นั่นไงพอคิดถึงก็มาปากฎตัวในหัวใจทันทีเลย
“คชา...” ผมร้องแหกปากร้องแบบ...แว้กๆ(เอ๊ะ!เพลงใคร)
คชาหันมามองได้แป๊บนึงก็หันกลับไปคุยกับ...ใครวะ(?)
ไม่เห็นเคยเห็นเลยหวะครับ แต่สิ่งผิดปกติที่เต๋าจับได้ คือ ตัวเล็กไม่สนใจผม ทำไมนะ(?)ปกติถ้าผมเรียกจะรีบวิ่งมาหาเพราะกลัวผมรอ
แต่ผมคงไม่ปล่อยความคาใจไว้นานหรอก ขายาวๆรีบจ้ำอ้าวลงไปหาทันที พอมาถึงคชาก็แอบทำตาโตเล็กๆ(?)
“คชา พี่มารับแล้ว...กลับบ้านกัน” พูดจบก็ยิ้มโชว์ฟันขาวสไตล์เต๋า...เอาให้แสบตากันไปเลย
“เอ่อ...คือวันนี้ชาขอกลับกับเพื่อนได้ไหมครับ” เพื่อน(?) เครื่องหมายคำถามมากมายผุดขึ้นกลางหัว (สังเกตจากหลายๆบรรทัดที่ผ่านมา) ไอ้หน้าปลาดุกเนี้ยนะ...เพื่อนคชา
“แต่วันนี้พี่ขับรถใหม่มาเลยนะ...คชาไปนั่งเบาะหน้าให้เต๋าหน่อยน๊าๆๆๆๆๆๆๆ...”
หยอดลูกอ้อนเต็มแม็ก...เอาซิ(เสียงสูง) อย่างคชาเหรอจะมาชนะนายเต๋าสุดหล่อ พ่อรวย แฟนส๊วยสวย...แถมแบ๊วด้วยนะตัวเอง-__-(เพลีย เหลือ เกิน: เสียงคชา)
“เอ่อ...ผมต้องกลับกับนัทครับ พี่เต๋ากลับเถอะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปรับชาที่บ้านก็ได้”
เพล้ง!!!... หน้าผมแตกแหกสะบัด ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร ชื่อนัทใช่ไหม มาๆ มาต่อยกันตัวๆ
“ทำไมอ่ะชา...พี่อุตส่าห์จะให้ชาได้นั่งรถใหม่พี่เป็นคนแรกเลยนะ” ผมตีหน้าเศร้า น้ำตาก็พาลจะไหล(มันเว่อร์) แต่ตัวเล็กเปลี่ยนไปจริงๆนะ...
“โค้กกลับกับเค้าเถอะ...เดี๋ยวเรากลับคนเดียวก็ได้” แหมทำมาเป็นเก็กกะเรียกคะแนนล่ะซิ ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าอย่ามาแย่งของๆเต๋า ไม่งั้นเจอปังตอเคาะกะโหลกแน่ เฮอะ...เต๋าหึงโหดนะจะบอกให้
แต่เดี๋ยวก่อนนะมันเรียกคชาว่าโค้กเหรอ...
“แต่เรา...” ชาจ๋าทำไมทำหน้าอาลัยอาวรณ์มันแบบนั้นล่ะ เต๋าปวดใจนะ...กระซิกๆๆ
“อย่าไปกังวลเลย...” มันตบบ่าคชาไปหลายที...นี่มึงกล้าแต๊ะอั๋งแฟนกูเหรอ...กูเตือนมึงในใจแล้วนะ (เค้าคงได้ยิน)-__-
“ปล่อย” ผมเอามือไปปัดมือมันออกอย่างเอาเรื่อง
“พี่เต๋า!ทำนัททำไม!!!!...” o0Oนะนี่ คชาขึ้นเสียงใส่ผมเพราะหมอนี่เหรอ...
...........................60%..........................
ต่อแล้วค่ะ...
Kacha Say:
(ก่อนหน้านี้)
“หายไปไหนเนี้ย!” เสียงหงุดหงิดดังติดต่อกันหลายรอบหลังจากที่ผมค้นๆๆๆๆๆล็อคเกอร์ของตัวเอง จนแทบจะมุดเข้าไปลื้อหาดูอยู่แล้วว่ามีรูอะไรอยู่ในนั้นรึเปล่า
“คชาทำไมช้าจัง” ต้นมันถามขึ้นขณะที่ผมยังคงหารูปาติงก้าปาติงโกะอยู่ในล็อคเกอร์
“ก็หากระเป๋าไม่เจออ่ะ” กระซิกๆ...กระเป๋าสุดที่รักที่ปะป๊าส่งมาให้จากอเมริกา หายวับไปกับสายลมยามหนาว ไหนจะชุดปากกา ดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัด ยันฝายาดมลายเบ็นเท็นอันใหม่ของผมอีก โอ๊ย...ผมเครียด!!!....
“แกไปลืมไว้ไหนรึเปล่า...ยิ่งติ๊งต๊องอยู่” ชาติที่แล้วแกเป็นไก่เหรอต้น เอะอะจิก เอะอะกัด
“เมื่อเช้าก็เอาไว้ในนี้ แต่ไม่รู้หายไปได้ไง” นี่ผมว่าผมยัดเข้าไปกับมือเลยนะ แถมเช็คดูแล้วว่ามันไม่มีปีก เพราะถ้ามันมีผมจะจับยัดกรงรอวันย่างกิน... เฮ้ย! ไม่ใช่แล้ว
“ทำอะไรกันเหรอ” เสียงบุคคลที่สามดังแทรกขึ้นในบทสนทนา ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เด็กใหม่ใสกิ๊กนามว่านายนัทนั่นแหละ
“ก็คชาดิ ทำกระเป๋าหายแล้วบอกว่าเอาไว้ในล็อคเกอร์ “ ต้นมันยังจิกต่อ แต่ผมไม่สนมันหรอกผมคิดแค่ว่ากระเป๋าผมมันหายไปได้ไงแค่นั้นแหละ
หรือว่าตู้นี้มันจะเป็นตู้ซ่อนวิญญาณ...สยองนะถ้าแบบนั้นน่ะ
“ไม่จริงชาเอาใส่ไว้ในล็อคเกอร์จริงๆ” ผมรีบอธิบาย ผมไม่ใช่คนขี้ลืมซะหน่อย ต้นมันมั่วหรอก (เหรอ)
“ให้เราช่วยหาไหม” นัทเสนอ ดีเหมือนกันนะเผื่อนายนี่จะตาดีหาเจอ
“อืม...ก็ได้”ผมรับปากยอมให้นัทช่วย
“นี่ต้นว่าเราไปเรียนก่อนดีกว่าเดี๋ยวโดนเจ๊โหดแกว่าเอา” เออจริงด้วยคาบนี้คาบเจ๊แกนี่นา ขึ้นช้ามีหวังโดนสวดยับแน่เลย
“งั้นไปกัน” นัทพูดก่อนที่เราจะพากันขึ้นเรียน
ปฏิบัติการค้นหากระเป๋าเริ่มขึ้นหลังจากที่เรียนคาบยัยโหดจบแล้ว
ขบวนการมดเขียวV3 เอ๊ย! ขบวนการของผมเริ่มปฏิบัติการตั้งแต่ตามห้องเรียน ถนน ต้นไม้ ใยแมงมุม ยันส้วมโรงเรียน แต่ยังไร้วี่แววอยู่ดี
“เฮ้อ!เหนื่อยแล้วอ่ะ...เลิกหาเถอะ” ไอ้หมีเจมส์ที่ต้นลากมาช่วยหาหรือช่วยเวิ่นก็ไม่รู้ เพราะตลอดทางมันบ่นนั่นบ่นนี่ตลอด และตอนนี้มันก็ยังคงบ่นอยู่
“ไม่ได้หรอก มันมีของสำคัญอยู่ในนั้น” ผมแย้ง ก็ในนั้นมันมีเบ็นเท็น+รูปตอนไปปายของผมกับพี่เต๋าเลยนะ จะล้มเลิกง่ายๆได้ไง
“ถ้าน้องเหนื่อยก็พักเถอะครับ เดี๋ยวพี่หาช่วยโค้กเอง” โค้ก? นี่มันชื่อเก่าผมหนิ นายนี่มารู้ชื่อผมได้ไง
“นี่นัทรู้จักชื่อเก่าเราได้ไง” ผมตกใจมากเลยนะ เพราะนอกจากครอบครัวกับต้นแล้วก็เค้าคนนั้นแล้ว ไม่มีใครรู้ชื่อนี้ของผมเลย แม้แต่พี่เต๋า
“อ้าว...นี่ชื่อเก่าคชาเหรอ เราเห็นว่าชื่อมันน่ารักดี เลยเรียกน่ะ” แปลกไปรึเปล่าเนี้ย ชื่อโค้กมันน่ารักตรงไหน?แต่อย่าไปสนใจเลย สนใจเบ็นเท็นผมเถอะ
“ งั้นชาว่าเราแยกกันหาแล้วกัน ต้นไปกับเจมส์ เดี๋ยวชาไปกับนัทเอง”
ผมกับนัทเดินหาได้พักใหญ่เลยไปให้ประชาสัมพันธ์ประกาศหาให้เผื่อจะมีคนเจอ
พอบอกเสร็จก็เดินกลับมาที่ล็อคเกอร์อีกครั้ง เพื่อจะได้หาร่องรอยถ้าเผื่อมีใครมาขโมยไป
แอ๊ด!!!... เป็นไงล่ะเสียงล็อคเกอร์ผม เก่าแก่มั้ย?
O0o!!! ช็อค...
“โค้กเป็นไร” นัทสะกิดยิกๆที่บ่าก่อนสีหน้าจะกลายมาเป็นแบบเดียวกัน
กระเป๋าสุดที่รักของผมกลับมาแล้ว แต่กลับมาพร้อมสภาพฉีกขาดเหมือนรอยกรีดหลายที่แถมยังมีเลือดสีแดงสดไหลเปื้อนไปทั่วทั้งใบ
ผมเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าขึ้นมา กระดาษแผ่นเล็กๆหลายแผ่นร่วงลงมาจากกระเป๋า ถ้าดูดีๆมันคือรูปที่ผมถ่ายกับพี่เต๋า
“หมดกัน” เสียงสบถดังลอดออกมาจากปากอย่างแผ่วเบา ผมเก็บชิ้นส่วนต่างๆมาลองประติดประต่อกันใหม่ แต่ก็ไร้ผล มันแหลกจนไม่สามารถมาติดกันใหม่ได้อีกแล้ว
“คชาเป็นไรไหม” นัทเอามือมาตบบ่าผมเบาๆ เพื่อปลอบใจ เพียงแค่นั้นหยาดน้ำตาใสก็ไหลลงมาอาบแก้ม ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณู ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับนัทได้ขนาดนี้นะ รู้สึกเหมือนว่าเป็นคนๆนั้น แต่จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อคนๆนั้นเค้าตายไปตั้งนานแล้ว
ผมรับเปิดดูภายในตัวกระเป๋า เจอกระดาษแผ่นเล็กที่อยู่ข้างในเลยดึงขึ้นมาอ่าน
ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนกระเป๋าของแก เลิกยุ่งกับเต๋าซะ
นี่คือการเตือนครั้งแรก...
ครั้งต่อไป ไม่ใช่แค่นี้แน่...
จาก คนที่เกลียดแก...
นี่ผมไปทำอะไรใครตอนไหน เรื่องนี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพี่เต๋า ซึ่งมันทำให้ผมกลัว
กลัวว่าครั้งต่อไปมันจะทำให้ผมไม่ได้เจอกับพี่เต๋า ผมคงต้องลองห่างจากพี่เต๋าซักพักแล้วล่ะ
.......................100%.........................
นั่งปั่นให้ยามดึกค่ะ
ช่วงนี้สอบใช่ไหมล่ะ ถึงไม่มาเม้นไรท์เลย
ไม่เป็นไรไรท์ไม่โกรธ แค่งอนเฉยๆเลยอัพช้า
ทั้งที่แต่งเกือบจบแล้ว ถ้าอยากให้อัพเร็วก็ต้องเม้นนะค่ะ
ไปแล้วค่ะ จุ๊บๆ...
ความคิดเห็น