คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เจ็บ..แค้น...100%แบบ...แบบวา่ค่อนข้างตัน
“เฟรมเรากลับก่อนนะ...” สาวหมวยลูกครึ่งญี่ปุ่นเอ่ยลาเพื่อน
“ขับรถดีๆล่ะ ยูกิ” พอเอ่ยลาจบ เพื่อนสาวก็ขับรถกลับบ้านทันที
“นี่เฟรม...แกยังจะรออีกเหรอ” หญิงสาวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวในงานเอ่ยขึ้น หลังจากแขกคนสุดท้ายจากไปแล้ว
“รอซิจอย ยังไงซะเต๋าก็ต้องมา” หลอกตัวเอง...คือสิ่งที่ทำได้ดีที่สุดในตอนนี้
“แต่นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะแก ไปนอนเหอะ” จอยยังคงรบเร้าต่อ แต่มันก็ยังไม่ได้ผล
“แกเลิกยุ่งกับฉันซะทีได้ไหม ยังไงซะเต๋าก็ไม่มีทางลืมวันเกิดฉันหรอก เค้าต้องมา ได้ยินไหม!” เสียงตะหวาดลั่นดังไปทั่ว จอยเห็นท่าไม่ดีจึงยอมละความพยาพยาม
“เออๆ ฉันเลิกยุ่งกับแกก็ได้ งั้นวันนี้ฉันนอนบ้านแกแล้วกันนะ”
ร่างผอมบางยังคงนั่งอยู่ที่ริมสระน้ำ สถานที่ที่จัดงานวันเกิดอย่างสวยหรู ชุดเอี๊ยมสีฟ้าถูกสวมใส่ให้เข้ารูปกับตัว น้ำหอมกลิ่นบางส่งกลิ่นเย้ายวนฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณทุกสิ่งถูกแต่งแต้มขึ้นมาเพื่อวันนี้ วันที่รอคอย...
แต่ทำไม คนๆนั้นถึงยังไม่มา...
หยาดน้ำตาสีใสไหลลงมาเปรอะพวงแก้มนิ่ม กับความเจ็บที่แทบจะต้านทานไม่ไหว
ก็แค่ต้องการคำอวยพร...
ก็แค่ต้องการร้องเพลงวันเกิด โดยที่มีเค้าคนนั้นอยู่ด้วย...
ก็แค่นั้นเอง...
เค้กชิ้นใหญ่ที่ต้องการแบ่งไว้ให้อีกคนถูกจุดเทียนขึ้น ความหวังสุดท้ายวิ่งเข้ามาในสมองอย่างไม่ตั้งใจ
เพลงวันเกิดที่คุ้นหูถูกขับร้องขึ้นโดยเจ้าของวันเกิดเองพอจบเพลง เฟรมก็อธิฐานด้วยคำอธิฐานที่แทบจะเป็นจริงไม่ได้
“เต๋ามาหาเฟรมนะ...ฮึก” เสียงสะอื้นปนคำพร่ำเพ้อต่างๆนาๆเปล่งออกมา
“เฟรมจะรอเต๋านะ...” น้ำตาเทียนไหลลงบนผิวเค้ก เหมือนกับน้ำตาของคนจุดไหลอาบบนผิวแก้ม
ลมหนาวที่กำลังจะพัดมา มันไม่สามารถพัดพาความเจ็บปวดของคนหนึ่งคนไปได้แม้แต่นิดเดียว
มีแต่จะเพิ่มความหนาวเหน็บมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ...
........................................................
Frame Say:
เวลาผ่านเลยมาจนถึงเที่ยงคืน หมดแล้วซินะ...ความหวังของผม
วันเกิดของผมมันเมื่อวานนี้ต่างหาก...
ผมกระชับวงแขนกอดตัวเองแน่น ทำไมวันนี้มันหนาวแบบนี้ล่ะ ทั้งที่มันยังไม่เข้าหน้าหน้าหนาวแท้ๆ
ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ยังหวังอยู่เหมือนเดิม แม้ว่ามันจะเลยวันเกิดของผมมาแล้ว
ผมหวังให้เต๋ามาหา มาขอโทษผมที่มาช้า
แต่คิดแล้วสมเพชตัวเองชะมัดเลย ไอ้น้ำตาบ้าๆนี่ก็ไหลไม่ยอมหยุดซักที
ไม่รู้ว่าผมจะร้องไห้ทำไม ร้องไปเค้าก็ไม่เห็นไม่รับรู้ว่ามีคนที่กำลังรอเค้าอยู่
......................................................
ผ้าห่มผืนหนาถูกจอยนำมาห่มให้อีกคน ที่หลับไปแล้ว หลับไปพร้อมน้ำตา...
“ฉันช่วยแกได้แค่นี้นะเฟรม...ในเมื่อแกเลือกที่จะเจ็บ ใครก็ห้ามแกไม่ได้” จอยยังคงนั่งอยู่ข้างๆคนที่ไม่มีสติ เธอกุมมือเพื่อนไว้เพื่อมอบความอบอุ่น
ในเมื่อเธอเลือกที่จะอยู่ข้างๆเพื่อนของเธอแล้ว แม้ว่ามันจะผิด เธอก็จะทำ...
“แกหลับแบบนี้น่ะดีแล้ว จะได้ไม่เจ็บอีก ฉันจะอยู่ข้างๆแกเอง” ร่างของหญิงสาวยังไม่ลุกไปไหน ก็บอกแล้วไงฉันจะอยู่ข้างแกเอง
...........................40%..............................
มาต่อๆๆๆค่ะ
Ton Say:
“ของฝากคร๊าบบบบบ...” อย่าตกใจว่าเสียงอะไร
มันคือเสียงหมีเวิ่นของผมเอง
แต่ว่า...
OoO!!!.............
โพล๊ะ!!!... เสียงมะพร้าวหลายสิบลูกตกกระทบพื้น
อย่าบอกว่านี่คือของฝากของมึงเจมส์ หายไปสี่วัน มึงเอาไอ้นี่มาให้กูเนี้ยนะ
“มึงเอากลับไปให้ลิงบ้านมึงกินเถอะ” ต้นปรี๊ดแตกครับทู๊กโคนนนน......
ก็จะไม่ให้ผมโมโหได้ไง ดูไอ้หมีมันทำกับผมซิ อยู่ๆก็หายไปตั้งสี่วัน พอกลับมามันมีหน้าเอามะพร้าวมาฝากผม (มึงเห็นกูเป็นลิงหรือไง)
“ทำไมลิงน้อยว่าหมีแบบนี้ล่ะครับ” น่าน...กะจะเห็นกูเป็นลิงจริงๆใช่ไหม กูเพลียนะจะบอก
“ใครลิง!แล้วเอามะพร้าวมาฝากทำป้าแกเหรอฮะ” ด่าไปอีกฉาด มาหาว่าผมเป็นลิง ผมเป็นกระต่ายป่าต่างหาก (ป่าเดียวกัน: ไรเตอร์) ชิ้งๆๆๆๆ-__-+++สายตาอาฆาต
“ก็หมีไปทะเลมาอ่ะ จะให้เอาสตอเบอรี่มาฝากเหรอ” มันตั้งใจกวนส้นทีนผมอยู่รึ ปล่าวเนี้ย จะเข้าหน้าหนาวอยู่แล้วมันมีหน้าไปทะเล แล้วหอบมะพร้าวมาฝากทำเหียกห่าอะไรของมันอีก
แต่ดีแล้ว...
“อยากฝากมากใช่ไหม งั้นดีเลย ปลอกให้หมด กินให้หมด ถ้าไม่หมดมีเคลียร์” ผมยื่นคำขาดออกไป ต้องเอาให้เข็ด ไปทะเลเนี้ยเอาเปลือกหอยมาฝากก็ได้นะ ไม่ต้องลำบากหอบมะพร้าวมาให้กูหรอก
“ต้นอ่ะ...ใจร้ายกับหมีอีกแล้ว หมีล้อเล่นเฉยๆหรอก” แต่กูไม่ล้อเล่น มึงต้องแกะ แงะ แซะ มะพร้าวกินให้หมด...
“แต่ฉันไม่เล่นกับแก” กอดอกแล้วสะบัดบ็อบใส่ เชอะ!!!!...
“แค่เอามะพร้าวมาฝากพี่เต๋ากับพี่ชาอ่ะ ของลิงน้อยอ่ะอยู่นี่” ไอ้หมีเวิ่นมันค้นๆๆอะไรไปมาในกระเป๋าแล้วยื่นมาให้ผม
“ข้าวหลาม...ย๊ากกกกก....”
พลั่กกก...!!!
บาทาอรหันต์ของผมสาดพลังใส่เต็มท้องมัน ให้มันรู้ซะบ้างว่าเล่นอยู่กับใคร
นี่ต้นศิษย์ยากูบ้านะ 555+++หัวเราะสะใจ (ในใจ)
“ไม้เจมส์ ไอ้หมีบ้า มาให้กูถีบเดี๋ยวนี้นะ มานี่” ผมวิ่งไล่เตะมันไปทั่ว ตนซะอย่าง สายตาใคร แคร์ทำไมล่ะ
“โอ๊ย!พอแล้วลิงน้อย เลิกไล่ได้แล้ว เหนื่อย” มันหยุดวิ่งไปซะดื้อๆทำให้ผมกำลังจะล้มหัวทิ้มพื้น
“ย๊าก!!!...” เสียงห้าร้อยสิบแปดหลอดของผมดังกังวาน พร้อมร่างอันบอบบางค่อยๆเอียงลงตามแรงโน้มถ่วง
เหมือนโลกหยุดหมุน...เพลงรักหวานโรแมนติกถูกบรรเลงขับขาน เมื่อริมฝีปากของผมไปสัมผัสกับริมฝีปากของหมีเวิ่นอย่างเบาบาง
“ฮิ้ว...” เสียงโฮ่แซวของบรรดาเพื่อนๆดังเป็นระรอกๆ ผมจึงรีบผละออกจากเจมส์ตามสัญชาตญาณทันที
“เออ...ว่าแต่พี่เต๋ากับพี่คชาไม่อยู่เหรอ” ไอ้หมีมันถามพร้อมเอามือเกาหัวแก้เก้อ หน้านี่แดงเป็นตูดอุรังอุตังทีเดียว
“ไม่อยู่หรอก...ไปสวีทกันที่ปายแล้ว ขับมอ.ไซค์ไปด้วย กอดกันกลมเชียว” ผมสาธยายไปก็อิจฉาไป ก็แหม คชามันได้แฟนสุดดีเลิศประเสริฐไปแปดโลกขนาดนั้น แล้วผมล่ะต้องอยู่กับเด็กเวิ่นแบบนี้เหรอ T^T
“อ้าว!แล้วไปสองคนแบบนี้จะไม่...กันเหรอ” ไอ้เด็กนี่มันชักจะเยอะเรื่องแบบนี้ขึ้นทุกวัน แต่ผมว่ามันก็น่าจะ...นะ
............................................................
Frame Say:
ในที่สุดผมก็รู้แล้วล่ะ เหตุผลง่ายๆที่เต๋าไม่ยอมไปวันเกิดผม
“มึง...มึงอีกแล้วไอ้เด็กเวร” ผมกำมือเข้าหากันแน่น ออกแรงบีบตามอารมณ์โกรธที่ไม่มีใครสามารถฉุดได้ ดวงตาแข็งกร้าว ตัวสั่นเทิ้ม
นี่เหรอน้ำตาที่ผมเสียไป มันมีค่าแค่การนั่งรอใครบางคนที่ผมรักมาก แต่เค้าไม่เคยจะมองมาที่ผมเลยซักนิด มันเจ็บนะ เจ็บมากจนกลายเป็นแค้น แล้วคนอย่างผมเวลาแก้แค้น...
มันต้องไม่ธรรมดาซะด้วยซิ
“เฟรมแกจะเอายังไง...ฉันว่าแกต้องเอาคืนให้สาสมนะ” ยัยจอยโพลงขึ้นถาม หลังจากที่ผมบังเอิญไปได้ยินไอ้เด็กที่มันทำน้ำหกใส่ผมคุยกับแฟนมัน เรื่องของเต๋ากับไอ้เด็กนรกนั่น
“แกเตรียมตัวได้เลยจอย งานนี้พวกมันต้องเลิกกัน” ผมยกยิ้มอย่างพอใจกับความคิดของตัวเอง งานนี้แหละ ได้เจ็บกว่ากูหลายเท่าแน่
................................100%.................................
ไรท์มาแวะเติมให้ค่ะ พอดียุ่งกับการอ่านหนังสือกลัวทุกคนลืม
สั้นมากๆเลยค่ะ เดี๋ยวต่อไปจะพยายามอัพทดแทนนะค่ะ
สุดท้ายเช่นเคยค่ะ เม้นๆๆๆๆๆๆ
ถ้ายังไม่ได้ให้ทวงค่ะ เพราะไรท์ขี้ลืม บางคนส่งแล้วส่งอีก บางคนยังไม่ส่งคิดว่าส่งแล้ว
Shalunla
ความคิดเห็น