กระบี่มารหลิงซัวสะท้านภพภาค1

ลำดับตอนที่ #1 : ลงเขาบู้ตึ้ง

สำนักบู้ตึ้ง

เช้าของวันหนึ่งมีชายผู้หนึ่งเดินออกจากห้องพักหนึ่งเปิดประตูมาง'ข้าน่าจะได้ฝึกวรยุทธ์บ้างนะ'
เหริน เมิ่งซิงตอบ(ren mengxing)
'ศิษย์น้องอาจารย์บอกว่าเจ้าไม่ต้องฝึกวรยุทธ์หรอกทำอาหารในครัวน่ะดีเเล้ว'

ศิษย์พี่ของเมิ่งซิงตอบ'จะ...จริงเร้อ?ถ้าพูดงี้ข้าจะมาเขาบู้ตึงทำไมเนี่ยไปฝึกฆ่าไก่ฟันไก่ตัวกระจายที่บ้านไม่ดีกว่าเหลอไง'
เมิ่งซิงตอบ'ไม่ดีดิ้ถ้าเจ้าไปข้าก็ต้องเหนื่อยทำงานคนเดียวอะดิเห้ย!!'ศิษย์พี่ที่มาก่อนเมิ่งซิงตอบ
'ท่าที่พวกเขาฝึกทุกวีนข้าจำท่าได้เเล้วหลับยังเห็นภาพเล้ยยยยยข้าลงเขาดีกว่าบายนะ'

เเล้วเมิ่งซิงก็เดินลงเขาไป
'เห้ยยเดี่ยวก่อนอย่าไปข้าจะทำไงเนี่ย!!!'
เมิ่งซิงเดินลงจากเขาไปตามทางตลาดในเมืองหยางโจว'นักพรตเหม็นพวกนั้นเพ้อเจ้อจริงๆให้อยู่มาทำงานทีพวกคนมีเงินได้ฝึกท่าดีๆทั้งนั้นจักรวิเศษบู้ตึ้งยังได้ฝึกเลยสงสัยไปฝึกฟันไก่ทีละตัวยังน่าจะเก่งกว่าอีก'เมิ่งซิงบ่นกับตัวเองข้างหน้านั้นมีโรงเตี้ยมอาหารอยู่
อืมดูจากคนเข้าออกเยอะมียศตำเเหน่งราคาหน้าจะเเพงเเต่คงจะมีรสชาติดีทีเดียว'
เมิ่งซิงคิดเมิ่งซิงคิดในใจว่า
'ข้าลองไปดูหน่อยดีกว่าเพื่อจะราคาพอถูไถกินได้!?(จริงอะเปล่าหว่า?) เเกร็ก เท้าของเมิ่งซิงสะดูดชนโดนของที่อยู๋ตรงพื้น
'อะไรหว่า'เเล้วเมิ่งซิงก็ก้มไปเก็บปิ่นปักผมขึ้นมา
'ปิ่นปักผมทื่ตกนี่ถ้าจะราคาดีเเฮะเอาไปจำนำน่าจะมีเงินไปซื้บ้านเล็กในเมืองหลวงได้เลยนะเนี่ยมีทั้งทองเพชรมุกหยกเยอะจริงๆเอาไปขายทีสบายนานเเน่นอน...เเต่ของเเพงเเบบนี้คนหายจะทำยังไงหว่าเเพงยังงี้ข้าไปหาเจ้าของคืนดีกว่า'เมิ่งซิงคิด
จากนั้นก็เดินเข้าไปข้างในร้านอาหารเพื่อดูว่าอาจจะมีเจ้าของอยู่
'นี่เสี่ยวเอ้อขอชากาหนึ่งกับหมั่นโถวนะ' เขาคิดต่อ
(ข้าจะมีเงินพอปะหว้าอยู่ที่เขาไม่ค่อยได้ใช้เงิน) เขานึกเเล้วก็ถอนหายใจ
ฟุ่บเมิ่งซิงล้วงมือไปข้างในเสื้อที่เขาเก็บผปิ่นปักผมเอาไว้เเล้วหยิบขึ้นมาดู
ฟุ่บ!! สายตาคนในร้านจ้องมาที่เขา 'เหอะๆๆพะ..พะ..พี่ชายจ้องข้าทำไมทั้งร้านเลยอ..อะ'เมิ่งซิงตอบเเบบเสียงสั่นๆกลัวๆ
'เห้ยไอ้เด็กน้อยส่งปิ่นปักผมนั้นมาไม่งั้นตาย!!!!' มีเสียงอีกหลายเสียงพูดเข้ามา 'เห้ยเเกไปเก็บปิ่นนี้ได้จากที่ไหนนี่เป็นปิ่นของคุณหนูฟ่งขโมยมารึไงคนจนๆอย่างเเกคิดจะไปขอนางเเต่งงานรึไงนางสวยเเถมครอบครัวมีตำเเหน่งขุนนางชั้นผู้ใหญ่คิดจะได้นางรึฝันไปเหอะ' ย้าก!!!! ชายทั้งร้านนไม่ฟังคำตอบจากเขากระโดดโจมตีทันที
ชายมีหนวดถือดาบใหญ่ฟันกระโดดตัดอากาศใส่เขา ''ดาบมังกรข้ามภพ!!! ฟุ่บบบบ ฟุ่บ เฟี้ยว ดาบผ่านตัดหัวเมิ่งซิงไป
'เหอๆๆๆท่านข้าไม่รู้นี่น่า'เมิ่งซิงก้มหัวหลบดาบเเต่เเรงพลังของดาบทำกำเเพงอีกฝั่งร้านทะลุไป
'ไม่รู้ก็ฆ่าเหมือนกันเเกตาย!!!!'  'ฆ่ามัน!!' หลังจากที่ชายมีหนวดฟันไปที่เขาเปิดการโจมตีก่อนเเล้วคนอื่นก็โจมตีตาม เฟี้ยวววววววววว!!! มีดบินพุ่งมาหน้าหน้าของเขา 'เห้ย!!' ฟุ่บ เมิ่งซิงใช้วรยุทธ์มั่วๆที่เขาดูมาคิดไปผสมกันเป็นพลังพอที่จะป้องกันตัวได้ ฟุ่บ!!! เมิ่งซิงใช้พลังส่งมาทีมือเเล้วโคจรพลังทั้งหมดทั่วร่างมาที่มือ
ดรรชนีคู่สยบลม!!! ชี้ดดดดดด------------ นิ้วสองข้างของเมิ่งซิงรวมพลังมาหนีบมีดบินสกัดได้เเต่ตัวเขาถลาไปอีกฝั่งของกำเเพง 'เห้ย!!! ' เมิ่งซิงตะโกนเนื่องจากตัวเองพึ่งไปตามเเรงพลังที่ส่งมา 'หึคิดจะรับมีดบินของข้ารึไงข้าฝึกตามคุมภีร์ของลี้คิมฮวงที่คนในบรรพชนข้าหามาได้นะเฟ้ยตาย!!' ซูม--------(ตามเคล็ดลับวิชาตัวเบาที่เห็นมาต้องโคจรพลังจากตันเถียนล่างไปที่เท้าเปิดจุดตามไออุ่นตามจุดต่างๆของเราใช่เเล้ว!) วิชาร่างไร้เงาฟุ่บๆเมิ่งซิงกระโดดตีลังกาวิ่งออกไปหน้าร้านด้วยความเร็ว
'ฮ่า!!ความเร็วข้าเป็นปรมจารย์โกยอยู่เเล้วถ้าเทียบวิชาโกยเถิดของข้าตั้กม้อกลับมาเกิดยังวิ่งไม่ทันเลยฮ่าๆๆ'
เเซ่กๆๆๆเมิ่งซิงเต็มที่ด้วยความเร็วขั้นสุดยอด(จริงๆ) ข้างหน้าเขามีคนอยู่เป็นผู้หญิงหน้าตาสวยทีเดียว
'เห้ยเเม่นางหลบเถอะ!!!โดยเร็ววิชาโกยข้าวิ่งเเล้วมันเบรกไม่ได้!!!' เมิ่งซิงตะโกนไปข้างหน้าเท่าที่จะตะโกนได้
เมิ่งซิงมองไปข้างหน้า'เหมือนนางจะไม่ได้ยิน'เมิ่งซิงคิด
'งั้นข้าต้องขอโทษเเล้ว'เมิ่งซิงคิด 'ไอ้เด็กน้อยอย่าคิดหนีสิหวะมาสู้กับข้าเดี่ยวนี้!!'
ฟ้าวววววววววววววววววววววววววว คลื่นปราณกระบี่พุ่งมา  'มังพุ่งทะยานตัดฟ้า!!'
'ข้าคงหนีไม่ทันเเล้ว'เมิ่งซิงคิด'งั้นก็ต้องใช้วิชาที่ข้าคิดไวเเล้ว' 'ฝ่ามือไทเก็กฟาดไม้!!!'
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงง!' ฟ้าวๆๆ คลื่นฝ่ามือที่รวมจากลมปราณทั่วร่างเเล้วรวมที่มือตอนนี้พลังลมปราณเขาใช้หมดเเล้วเขาจะฟาดโต้กลับเคราหนวดดาบใหญ่ได้หรือไม่ขึ้นกับฝ่ามือนี้เเล้ว