คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยิ่งรักยิ่งเจ็บ
เ้าวันรุ่ึ้น ฮยอแไ้มหาลัย่อน โยทิ้อมินึ่หลับอยู่ที่โ๊ะทำานไว้นเียว
และที่ป้ายรถเมล์ ฮยอแไ้โทไปหาุนู
“ฮยอแ โทมามีไรหรอ๊ะ”ุนูถาม
“้อิถึอ่ะ นายสบายีมั้ย เหนยุ่ๆเรยโทมาเ้าๆหน่อย”ฮยอแถาม
“้อสบายีนะ อนนี้เรื่อที่เรียนที่พั้อลัวแล้ว แล้วเรื่อเมื่อวานอโทน้า พอียุ่ิๆ”
ุนูพูเสียอออ้อน
“ยโทให้ั้นนะ ั้นิถึนายมาเรย วันนี้ะาโทหา พอีนายโทมา่อน”ุนูพู
“้า ยโทให้ ิถึนายน้า รันายมา้วย แ่นี้่อนนะ รถมาและ”ฮยอแพู
“บายฮับ ุ๊บๆ”ุนูพูพลาูบโทรศัพท์
“บาย”ฮยอแพูพร้อมวาโทรศัพท์
ฝ่ายอมินสะลึมละลือื่นึ้นมาไม่เห็นฮยอแ ้อใและร้อไห้ ิว่าฮยอแทิ้เ้าไว้
นเียวไ้ยัไ รีบอาบน้ำแ่ัวมามหาวิทยาลัย เมื่อเ้าเอฮยอแ อมิน้อ่อว่าเ้าทันที
“ฮยอแ ทำไมนายไม่ปลุั้น ทิ้ั้นไว้นเียวไ้ไอ่ะ”อมินพูพลาน้ำาลอ
“้อเหนนายนอนึ เลยปล่อยให้นอนพั แล้วเรามีเรียนอนบ่าย ไม่เหน้อรีบเลย”
ฮยอแพูแล้วอมยิ้ม
“แล้วนายมามหาลัยทำไมแ่เ้า ถ้าะมา้อน่าะบอันมั่ ั้นใรุป่ะ”
อมินพูอย่ามีอารม์
“ั้นมาอ่านหนัสือที่ห้อสมุ ้นว้าไรเพิ่มเิม วันนี้อารมี อย่าทำให้บรรยาาศีๆเสียเลย
ไปหา้าวินันีว่า มื้อนี้ั้นเลี้ยเอ เป็นารอโท”ฮยอแพูพลาูมืออมิน
“ฮยอแ วันนี้เปนไร ูอารมี เปนพิเศษ เห็นยิ้มลอเลย”อมินถาม้วยวามสสัย
“ป่าวนิ ้อแ่...่าเหอะ เย็นนี้เรียนเสร็ เราไปูหนัันมั้ย ั้นอยาู วามำสั้นแ่รัั้นยาว
(ทันสมัยะ)”ฮยอแพู
“อืม ้อี ั้น้ออยาู รีบๆินเหอะ ใล้เวลาเ้าเรียนและ”อมินพูแล้วอมยิ้ม
หลัเลิเรียน ทัู้่้อไปูหนั้วยัน
“ฮยอแ อถามไรหน่อยิ”อมินพู
“ไ้สิ ว่ามาเลย”ฮยอแพูพลาหยิบป็อปอร์นใส่ปา
“นายะเพื่อนนายนนั้น สนิทันมาหรอ”อมินถาม
“อ่อ ั้นสนิทะุนูมาั้แ่ ป.6 บ้านอยู่ิัน เรียนที่เียวัน ทำไร้วยันลอ
ไม่มีเวลาไหนที่เราะห่าันเรย”ฮยอแอบแล้วยิ้มออมาอย่ามีวามสุ
“หรอ ั้นอยาเปนแบบนั้นมั่ั อยู่ับนายลอเวลา”อมินพูปลอบใัวเอเบาๆ
“หา...เมื่อี้นายว่าไนะ ั้นไม่ไ้ยินอ่ะ”ฮยอแถาม
“ป่าว ูหนัเหอะ ำลัสนุ”อมินบอ
อมินบไหล่ฮยอแ หนัสนุแ่อมินลับเศร้า ิในใว่าเมื่อไหร่เ้าะไ้ไปอยู่ในใอฮยอแ เ้าเ็บปวใมาในอนนี้ (อยาปลอบใอมินั)
เมื่อหนับฮยอแ้อไปส่อมินที่บ้าน
“อมิน วันนี้เปนไร ทำไมูึมๆ ั้แู่หนัแล้ว หนัไม่สนุเหรอ”
ฮยอแถาม้วยวามเป็นห่ว
“ฮยอแ ั้นออนายไ้มั้ย”อมินพูพลาโผอฮยอแแล้ว้อร้อไห้
“อมิน นายเปนไร ใรทำไรนาย นายอย่าร้อ”ฮยอแปลอบ
..ฮยอแ ั้นรันาย เ้าใมั้ย ั้นอยู่ไม่ไ้ถ้าานาย..อมินิในใ
อมินลายอ ฮยอแเ็น้ำาให้อมิน แล้วบรรูบปาอมินอย่าอ่อนโยน
“อมิน นายรีบเ้าบ้านเหอะ อาาศ้านอมันเย็น เ๋วาไม่สบาย”ฮยอแบอ
“อืม นาย้อลับบ้านีๆนะ ระวััว้วย”อมินพูสะอื้น
“บาย” “บาย” ทัู้่่าลาัน
บรรยาาศที่เียบเหา ในฤูหนาว ทำให้ทัู้่ รุสึโเียว และโหยหาใรสันมาอยู่เีย้า
“ฮยอแ~ รอั้น้วย” อมินวิ่ามพลาะโนเรีย
“เปนไ เหนื่อยมั้ย” ฮยอแถามอย่าวนประสาท
“เหนื่อยสิ ถามไ้” อมินบอ
“ไปเรียนานเหอะ สายแล้ว” ฮยอแพูพลาเินึ้นห้อเรียน
“นี่ๆ หลัเลิเรียน ไปเที่ยวไหนานีอ่ะ” อมินเอ่ยวน
“ไปไหนีหว่า” ฮยอแิ (ิัไปมั้ย)
“ไปื้ออแถวเมียานมั้ย ั้นอยาไ้รอเท้าใหม่อ่ะ” ฮยอแวน
“โอเ ัไป” อมินพูพลาทำหน้าทะเล้น
ออ~ หมั่วโมเรียน
“ฮยอแ นายไปรอ้านที่หน้ามหาลัย่อนนะ เ๋วั้นไปทำธุระแปป” อมินบอ
“ืม อย่านานนะ”ฮยอแทำเสียอออ้อน
“ับผม” อมินรับปาแล้วเินออาห้อไป
เวลาผ่านไปรึ่ั่วโม ที่หน้ามหาวิทยาลัย
“อมิน นายัวแสบ ไหนบอว่าไปไม่นาน มาน30นาทีแล้วนะ”ฮยอแบ่น
แล้วทันในั้นเอ ้อมีหนุ่มหน้าสวย วิ่ออมาามหาวิทยาลัย นั่น้อือ... อมิน (ื่นเ้นะไม่มี)
“อมิน ไหนบอว่าไปไม่นานไ” ฮยอแถาม
“แหะๆ โทที ุยะเพื่อนมันส์ไปหน่อยอ่ะ เรยยาว”อมินบอ
“เพื่อนหรอ นไหนอ่ะ ั้นรุัป่าว”ฮยอแถาม่อ
“ไม่หรอ เพื่อนสมัยมัธยมอ่ะ ไว้วันหลัาแนะนำให้รุั”อมินพู
“ั้นเราไปเที่ยวานเหอะ เรียนมาทั้วันแระ ไปพัผ่อนานีว่า” อมินพูพลาออฮยอแเินไป
ที่ร้านรอเท้า ย่านเมีย
“อมิน นายิว่ารอเท้าู่นี่เหมาะะั้นมั้ย” ฮยอแถาม
“ู่นี้หรอ สีมานสไปนะ ั้นว่าู่นี้ีว่า”อมินบอ
“แ่ั้นไม่อบสีมพูนะ ั้นอบสีเียวอ่ะ”ฮยอแพู
“ไม่อบหรอ ั้นู่โน้นเปนไ สีเียวเหมือนาน อฟว่าู่นี้นะ”อมินเสนอ
“ืม ้อโอเนะ สวยี”ฮยอพู
“พี่ับ ผมอู่นั้นับ เบอร์42 นะับ”ฮยอแบอเ้าอร้าน
“ไ้่ะ รอสัู่นะะ”เ้าอร้านบอ
“นี่ะ ทั้หม 30000วอนะ” เ้าอร้านบอพลาส่ถุรอเท้าให้
“นี่ับเิน 30000 วอน”ฮยอแพูพลาส่เินให้
“อบุนะ โอาสหน้าเิใหม่นะะ” เ้าอร้านพู (หนเียว้อเินพอ แพิบรุย)
“อมิน ั้นหิวแล้วอ่า” ฮยอแบอพลาเอามือลูบท้อ
“หิวแล้วหรอ ั้นไปร้านอาหารนั้นมั้ย ท่าทาาอร่อยนะ”อมินบอ
“ินไรีอ่ะ อาหารเยอะแยะเรย เลือไม่ถู ฮยอแ นาย่วยเลือหน่อยิ”อมินบอ
“มีี้อี นายอยาินไร้อสั่สิ ั้นาไปรุในายไ้ไว่าาินไรอ่ะ”ฮยอแว่า
“นายินไร ั้น้อินอันนั้นแหละ”อมินบอ
“ั้นั้นเอาพิบิมบับับิมิีแ”ฮยอแบอ
“อพิบิมบับับิมิีแ 2ที่ับ”อมินสั่อย่าีใ(ีใทำไมเนี่ย)
“นี่ฮยอแ ิน้าวเสร็แล้ว ไปไหนานีอ่ะ”อมินถาม
“ลับบ้าน”ฮยอแอบพลาินไป้วย
“ทำไมรีบลับั เที่ยวาน่อเหอะนะ”อมินอออ้อน
“ไม่เอาอ่ะ อาารย์สั่านั้เยอะ เ๋วไม่ทันส่”ฮยอแพูทั้ๆที่้าวเ็มปา
“เี้ยว้าวให้หมปา่อนสิ แล้ว่อยพู ระเ็นเ็มหน้าั้นหมแล้ว”อมินบอพลาเอามือเ็หน้า
“นี่ อมิน อถามไรหน่อยิ” ฮยอแพู
“ไ้สิ ว่ามาเรย” อมินบอพลาทำท่าั้ใฟั
“นายอบั้นใ่มั้ย”ฮยอแถามรๆ
“เอ่อ...อบสิ”อมินอบอึอั
“อบแบบไหนเพื่อนหรือมาว่านั้น”ฮยอแยิำถามเ็
“แบบเพื่อนสิ ิไรมา”อมินอบพลาหลบสายาฮยอแที่้อมอ
“แน่ในะ ว่าอบแบบเพื่อน”ฮยอแถาม่อ
“ืม แน่ใสิ”อมินอบเสียสั่น
“ทำไมถามั้นแบบนี้ล่ะ”อมินถาม
“้อลัวนายิะั้นมาว่าเพื่อนนะสิ ั้นไม่อยาเสียเพื่อนไป”ฮยอแบอ
“เรื่อวัน่อน มาน้อแ่อารมั่ววูบ อย่าิไรมานะ”ฮยอแพู่อ
“นั่นสินะ มาน้อแ่อารมั่ววูบ ไม่ไ้มีไรแอบแฝ ั้นั้นไป่อนนะ”อมินพูเสียสั่นเรือพลาเินออาร้านไป
…เปนไรอเ้านะ อยู่ีๆ้อทิ้เราเยเรย ่าเหอะ ลับบ้านีว่า...ฮยอแิ
.................................................................................................................................................
บไปอีอน เหนื่อยั เม้นเยอะๆน้า ้อารำลัใ
ความคิดเห็น