play boy and bad girl ร้ายอย่างนายต้องเจอฉัน

ลำดับตอนที่ #8 : 5

ปิ้งป่อง (เสียงออดหน้าบ้าน) ปิ้งป่อง ปิ้งป่องๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(อาร้ายยยแกจะกดอีกนานมั้ย)

ปึก ตึกๆๆๆๆแอ้ดดด (ในที่สุดก้มีคนมาเปิดประตู)  
“ เอ่อออออ ขอโทษนะครับที่นี่ใช่บ้านคุณเทียร์ หรือเปล่าครับ “
 “ ใช่ คะ พี่เทียร์เพิ่งเพิ่งกลับมาคะมีธุระอะไรมั้ยคะ” หญิงสาวตัวเล็กวัย 15 น่ารักตอบ
“ เอ่ออคือ พี่คุณทำพาสปอร์ตตกที่สนามบินนะครับ” (แล้วแกรู้ได้ยังไงในพาสปอร์ตไม่ได้เขียนที่อยูที่ออสเตรเลียซักหน่อย)ป.ล.(ก้ผมแอบตามเค้ามาป้าอย่าทำให้ผมเสียเซลดิ อุดษาแอ็บหล่อ) (อ้อ คะคุณหลาน)
 “ ออ เหรอคะที่จริงหนูก้ไม่ได้เปนน้องพี่เทียร์หรอกนะคะ “ ป.ล.(แล้วแกเป็นอะไรกับเทียร์ นังชะนีตัวจ้อย)

“แล้วน้องเป็นอะไรกับเทียร์เหรอคับบอกพี่ได้มัย”

“เป็นหลานพี่เทียร์ยนะคะ เป็นลูกของป้าพี่เค้า พี่นึกว่าหนูเป็นอะไรกับพี่เทียร์เหรอคะ”

“พี่นึกว่าเป็นลูกของเทียร์นะ ไม่มีอะไรหรอก”(ไอ้บร้า เทียร์ยังอายุน้อยนะเฟ้ยยังไม่มีหญิงใดจับต้องทั้งสิน เพราะเทียร์ชอบ...)

ตึกๆๆๆๆๆปึกตึก(เออ ท่านผู้อ่านคงอยากอ่านมากกว่าด่านะชั้นว่า)

“ ใครมาเหรอ บีบี” 

“เพื่อนพี่มาหาคะ”

 “ไหน......”

“ว่าแต่ไปช่วยพี่หาพาสปอร์ตของพี่ให้หน่อยสิพี่ไม่รู้พี่ลืมไว้ที่......” 

 “เอ้านี้พาสปอร์ตของคุณ” ปึก หนุ่มหล่อโยนสมุดพาสปอร์ตให้เจ้าบ้าน

 “อ้าว...คุณ คุณที่อยู่สนามบินนี่ครับ ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะครับ” เทียร์ไม่พูดเปล่าแต่เดินไปจับมืออย่างคนมีมนุษยสัมพันธ์(คนแต่งแต่งได้ไงเนี้ย(คนแต่งไม่มีมนุษยสัมพันธ์เท่าไหร่)) ทำเอาคนที่ถูกจับมือเกร็งไปทั้งตัว

“เอ่อ ครับเช่นกัน” >0<

 “ผมต้องขอบคุณคุณด้วยนะครับที่เอาพาสปอร์ตมาให้ผมไม่งั้นผมไม่เป็นอันกินแน่ๆ   ว่าแต่คุณมาบ้านป้าผมถูกได้ไงครับเนี้ย”

 “เอ่อ....คือ(บอกไปสิคะหลานว่าสะกดรอยตามมา)ผมเลาะมาเรื่อยๆและก้ถามไปดรื่อยๆนะครับไม่มีอะไรมาก(เอ๊ะ..ปากแข็งจัง)ป.ล.ป้าครับนี่มันเพิ่งต้นเรื่องนะป้า(ก้ป้าไม่ชอบป้าชอบเนื้อๆอะ)”

“ว่าแต่คุณชื่ออะไรนะครับตอนนั้นผมไม่ได้ถามคุณ” 
“อ้อ ผมชื่อมาคูยะ ครับ คุณเรียกผมสั้นๆว่ามาคุก้ได้พอดีพ่อผมเป็นคนญี่ปุ่น แต่น่าแปลกนะครับชื่อญี่ปุ่นแต่พูดญี่ปุ่นไม่เป็นเลย” 
“อ้าวทำไมเป็นงั้นละครับ หรือว่าคุณไม่ได้เกิดที่ญี่ปุ่น” 
“อาห้ะ ใช่แล้วคับผมมันเป็นพวกลูกยากูซ่าแดนปลาดิบนะคับ”
 “แล้วพ่อของคุณ กับแม่คุณ....” 
“แม่ผมท่านเสียไปตั้งนานแล้วคับ”
“ผมเสียใจด้วยนะคับ”

“ไม่เป็นไรหรอกคับผมทำใจได้ตังนานแล้ว”
 “แล้วพ่อคุณ..”  
“ก้ตั้งแต่แม่ผมเสียพ่อเค้าก้ส่งผมไปเรียนต่างประเทศมาตลอดให้เรียนแต่โรงเรียนประจำชายล้วนตลอด” 
“อ้อ แล้วงวดนี้คุณมาเรียนที่นี้เหรอคับ”
 “คับ ผมมาเรียนต่อโทที่นี่มหาวิทยาลัย

*Woolongong  เขต ซิดนีย์ ครับ”

*http://www.thegradu8.com/universityinaustralia/universityofwoolongong.html

ข้อมูลอ้างจากเว็บข้างต้นนะจ้ะ

“ คุณเรียนที่เดียวกับผมเลย ผมเรียน MBA (บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต) มาคุละไปต่อสายไรหรอ”

“ออ ผม logistic (วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต) ด้านวิทยาศาสตร์น่ะครับ”

“รู้สึกว่าตึกเรียนจะใกล้กันนะครับ”

“คงงั้นมั้งครับ ผมก้ยังไม่ได้ศึกษาเรื่องพื้นที่เลย”

“555+ แล้วเจอกันที่มหาวิทยาลัยตอนพักนะคร้าบบบ”

“ครับ แล้วเจอกัน บ้ายบายบีบี”หนุ่มหล่อ โบกมือลาเจ้าของบ้านด้วยความเสียดาย (เสียดายอะไรกันยะ เสียดายที่อดง้าบละสิ ชิมิ) ป.ล.ช่ายยยยย