เรื่องนี้จำแทบไม่ได้

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

ชายสองคนกำลังเดินไปตามทางเดินที่ดูระยิบระยับหรูหรา บนพื้นปูด้วยพรมสีแดงที่ยาวออกไปเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ด้านหนึ่งของทางเดินเป็นสวนดอกไม้ที่ได้รับการตกแต่งอย่างงดงาม ปราณีต  ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นห้องต่างๆที่เรียงรายกันนับสิบนับร้อยห้อง สุดกำลังที่จะนับได้

ทางเดินยาวสุดลูกหูลูกตานี้กำลังจะพาเขาเดินไปในที่ที่เขาไม่คิดอยากจะไปมากที่สุด  ถึงเขาจะรู้ชะตากรรมของตัวเองมานานแล้ว  แต่ก็ไม่อยากจะนึกเลย ว่าในที่สุดวันนี้ก็จะมาถึงจนได้  วันนี้จะเป็นวันสิ้นสุดของชีวิตอันแสนอิสระของเขาแล้วจริงๆหรอ  ความเป็นจริงแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดนั้นหรอก  เพียงแค่ชายหนุ่มที่รักการท่องเที่ยวผจญภัยคนหนึ่งจะไม่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว  หรืออาจจะไม่...


ยิ่งคิดๆดูแล้ว  สถานที่แบบนี้ก็ยิ่งไม่เหมาะกับเขาเอาซะเลย  ตั้งแต่เกิดมาเขาก็อาศัยอยู่แต่แถวหมู่บ้านชายป่า  ไกลออกไปทางตะวันออกของที่นี่  จับสัตว์ จับปลา ยิงนกไปวันๆ  บ้างก็ท่องเที่ยวไปจนทั่วป่าตะวันออกของดินแดนที่กว้างใหญ่แห่งนี้  เคยชินอยู่กับการนอนกลางดินกินกลางทราย  ไม่ต้องมีพิธีรีตรอง   ผู้คนที่เขารู้จักก็ล้วนมีแต่ไมตรีจิตให้กัน  อยู่กันอย่างสงบสุข

แล้วเขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ

* * *

ชายทั้งสองเดินมาถึงหน้าประตูบานใหญ่บานหนึ่ง ในจำนวนนับร้อยบานเท่าที่เขาจะสังเกตเห็น
"ถึงแล้ว  ที่นี่นี่แหล่ะ" ชายชราพูดขึ้น  "ลูกพ่อ  เจ้าพร้อมหรือยัง"
"ข้าพร้อมแล้ว ท่านพ่อ"

ทหารหนุ่ม 2 คนที่เฝ้าอยู่ตรงทางเข้า  เปิดประตูต้อนรับทั้งสองด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"เชิญท่าน..  ราชา กับ ราชินี กำลังรอท่านอยู่"