ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
บนทุ่งหญ้าสีเขียวๆขจี ชายคนหนึ่งนอนแหงนหน้ามองฟ้า แสงแดดร้อนแรงนี้เองที่ปลุกให้เขาตื่นจากหลับใหล
\"เอ๋...ทำไมเรามานอนอยู่ตรงนี้\"
เขาใช้ความคิด พยายามนึกเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเอง แต่เขาก็ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ไม่รู้ว่าทำไมถึงมานอนอยู่ที่นี่ ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำอะไรต่อไป ไม่รู้แม้แต่ชื่อของตัวเอง...
แต่ยังมีเสียงเสียงหนึ่งซึ่งค่อยๆดังชัดเจนขึ้นในจิตใจ
\"ฉันคงจะไม่นอนอยู่ตรงนี้ทั้งวันหรอก ฉันจะต้องลุกขึ้น และเดินไปที่ไหนสักแห่ง\"
ชายหนุ่มลุกยืนขึ้น และมุ่งหน้าเดินไปในทิศทางตรงข้ามกับดวงอาทิตย์ยามบ่าย
* * *
ชายผู้โดดเดี่ยวได้เดินทางไปเรื่อยๆ จนพลบค่ำแล้ว เขาก็ยังเดินอยู่บนทุ่งหญ้าสีเขียวดังเดิม เขานั่งลงและตัดสินใจที่จะหยุดพัก จากนั้นเขาลงมือกินอาหารที่พบในเป้ที่ติดตัวมา ซึ่งเขาพบว่ามีชิ้นเนื้อแห้งๆอยู่สองสามชิ้น กับน้ำอีกหนึ่งกระติก นอกจากนั้นในเป้ก็ยังมีเสื้อคลุมหนึ่งผืน กับกล่องไม้สี่เหลี่ยมเล็กๆใบหนึ่ง เขาเปิกล่องใบนั้นดูแต่ก็พบกับความว่างเปล่า ภายในกล่องบุด้วยกำมะหยี่ซึ่งครั้งหนึ่งคงเคยมีสีทองมาก่อน แต่ไม่มีอะไรบรรจุอยู่ในกล่อง เขาเลยเลิกสนใจกล่องใบนั้น และเก็บมันกลับเข้าไปในเป้ตามเดิม
หลังจากจัดการกับชิ้นเนื้อน้อยๆเหล่านั้นเสร็จ เขาก็เอนหลังลงบนพื้นหญ้า เพื่อที่จะนอนพักเอาแรงไว้เดินทางต่อในวันพรุ่งนี้ คืนนั้นเองเขาสังเกตเห็น ว่าท้องฟ้าในยามค่ำคืนนั้นมีดวงดาวน้อยใหญ่กระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด ส่งแสงระยิบระยับมายังเขาซึ่งกำลังเฝ้ามองมันอยู่ เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ ...แม้เวลาที่ต้องโดดเดี่ยวเช่นนี้ ก็ยังรู้สึกดีที่มีหมู่ดาวคอยอยู่เป็นเพื่อน พวกมันทำให้เขาหายเหงา และนอนหลับอย่างเป็นสุข
* * *
...เช้าแล้ว..ตื่นเถอะจ้ะ...
เขาลืมตาขึ้น ขยี้ตาสองสามทีแล้วมองไปรอบๆตัว แต่ไม่พบเสียงอ่อนโยนที่เรียกให้เขาตื่น
\'ไม่เป็นไร\' เขาคิด จากนั้นจึงลุกขึ้นบิดตัวไปมา ทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น เขาดีใจที่อย่างน้อย เช้านี้เขาก็ยังจำได้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไป เขาหยิบกระเป๋า ผูกเชือกรองเท้า แล้วเดินทางมุ่งหน้าไปทางที่ดวงอาทิตย์กำลังขึ้นที่ขอบฟ้า..อย่างแน่วแน่
...
หลายวันผ่านไป ชายนักเดินทางยังคงย่ำเท้าอยู่บนทุ่งหญ้าแห่งเดิม เสบียงอาหารหมดลงแล้ว แต่เขาก็ยังยืนหยัดที่จะเดินไปตามเส้นทางเดิม เขาย้อนกลับไปไม่ได้ และยิ่งจะหยุดพักไม่ได้ เพราะเขารู้ตัวดีว่ากำลังของตนจะค่อยๆหมดไปเรื่อยๆ
วันและคืนผ่านไปอีกครั้ง เช้านี้เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะไม่สบายอย่างหนัก ขาดน้ำ และไม่ได้ทานอาหารมาหลายมื้อ พละกำลังแทบจะไม่เหลือแล้ว แต่เขายังขวนขวายที่จะมีชีวิตอยู่
ก่อนที่ฟ้าจะมืดไป เขาจึงได้พบสัญญาณของมนุษย์ เขาเห็นกระทอมหลังหนึ่งอยู่ห่างออกไปข้างหน้าไม่ไกลนัก บริเวณกระท่อมเต็มไปด้วยสวนดอกไม้หลายสี แต่สิ่งเดียวที่อยู่ในสายตาของเขาตอนนี้ก็คือ บ่อน้ำ
\"...น้ำ...\" เขาดีใจมากและไม่คิดอะไรอีกเลยนอกจากจะต้องไปที่บ่อน้ำนั้นให้ได้ ด้วยแรงสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่ เขาทำได้แค่แตะขอบบ่อเท่านั้น และแล้ว สติสัมปะชัญญะของเขาก็ขาดสะบั้นลงอีกครั้ง...
* * *
\"เอ๋...ทำไมเรามานอนอยู่ตรงนี้\"
เขาใช้ความคิด พยายามนึกเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเอง แต่เขาก็ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ไม่รู้ว่าทำไมถึงมานอนอยู่ที่นี่ ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำอะไรต่อไป ไม่รู้แม้แต่ชื่อของตัวเอง...
แต่ยังมีเสียงเสียงหนึ่งซึ่งค่อยๆดังชัดเจนขึ้นในจิตใจ
\"ฉันคงจะไม่นอนอยู่ตรงนี้ทั้งวันหรอก ฉันจะต้องลุกขึ้น และเดินไปที่ไหนสักแห่ง\"
ชายหนุ่มลุกยืนขึ้น และมุ่งหน้าเดินไปในทิศทางตรงข้ามกับดวงอาทิตย์ยามบ่าย
* * *
ชายผู้โดดเดี่ยวได้เดินทางไปเรื่อยๆ จนพลบค่ำแล้ว เขาก็ยังเดินอยู่บนทุ่งหญ้าสีเขียวดังเดิม เขานั่งลงและตัดสินใจที่จะหยุดพัก จากนั้นเขาลงมือกินอาหารที่พบในเป้ที่ติดตัวมา ซึ่งเขาพบว่ามีชิ้นเนื้อแห้งๆอยู่สองสามชิ้น กับน้ำอีกหนึ่งกระติก นอกจากนั้นในเป้ก็ยังมีเสื้อคลุมหนึ่งผืน กับกล่องไม้สี่เหลี่ยมเล็กๆใบหนึ่ง เขาเปิกล่องใบนั้นดูแต่ก็พบกับความว่างเปล่า ภายในกล่องบุด้วยกำมะหยี่ซึ่งครั้งหนึ่งคงเคยมีสีทองมาก่อน แต่ไม่มีอะไรบรรจุอยู่ในกล่อง เขาเลยเลิกสนใจกล่องใบนั้น และเก็บมันกลับเข้าไปในเป้ตามเดิม
หลังจากจัดการกับชิ้นเนื้อน้อยๆเหล่านั้นเสร็จ เขาก็เอนหลังลงบนพื้นหญ้า เพื่อที่จะนอนพักเอาแรงไว้เดินทางต่อในวันพรุ่งนี้ คืนนั้นเองเขาสังเกตเห็น ว่าท้องฟ้าในยามค่ำคืนนั้นมีดวงดาวน้อยใหญ่กระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด ส่งแสงระยิบระยับมายังเขาซึ่งกำลังเฝ้ามองมันอยู่ เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ ...แม้เวลาที่ต้องโดดเดี่ยวเช่นนี้ ก็ยังรู้สึกดีที่มีหมู่ดาวคอยอยู่เป็นเพื่อน พวกมันทำให้เขาหายเหงา และนอนหลับอย่างเป็นสุข
* * *
...เช้าแล้ว..ตื่นเถอะจ้ะ...
เขาลืมตาขึ้น ขยี้ตาสองสามทีแล้วมองไปรอบๆตัว แต่ไม่พบเสียงอ่อนโยนที่เรียกให้เขาตื่น
\'ไม่เป็นไร\' เขาคิด จากนั้นจึงลุกขึ้นบิดตัวไปมา ทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น เขาดีใจที่อย่างน้อย เช้านี้เขาก็ยังจำได้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไป เขาหยิบกระเป๋า ผูกเชือกรองเท้า แล้วเดินทางมุ่งหน้าไปทางที่ดวงอาทิตย์กำลังขึ้นที่ขอบฟ้า..อย่างแน่วแน่
...
หลายวันผ่านไป ชายนักเดินทางยังคงย่ำเท้าอยู่บนทุ่งหญ้าแห่งเดิม เสบียงอาหารหมดลงแล้ว แต่เขาก็ยังยืนหยัดที่จะเดินไปตามเส้นทางเดิม เขาย้อนกลับไปไม่ได้ และยิ่งจะหยุดพักไม่ได้ เพราะเขารู้ตัวดีว่ากำลังของตนจะค่อยๆหมดไปเรื่อยๆ
วันและคืนผ่านไปอีกครั้ง เช้านี้เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะไม่สบายอย่างหนัก ขาดน้ำ และไม่ได้ทานอาหารมาหลายมื้อ พละกำลังแทบจะไม่เหลือแล้ว แต่เขายังขวนขวายที่จะมีชีวิตอยู่
ก่อนที่ฟ้าจะมืดไป เขาจึงได้พบสัญญาณของมนุษย์ เขาเห็นกระทอมหลังหนึ่งอยู่ห่างออกไปข้างหน้าไม่ไกลนัก บริเวณกระท่อมเต็มไปด้วยสวนดอกไม้หลายสี แต่สิ่งเดียวที่อยู่ในสายตาของเขาตอนนี้ก็คือ บ่อน้ำ
\"...น้ำ...\" เขาดีใจมากและไม่คิดอะไรอีกเลยนอกจากจะต้องไปที่บ่อน้ำนั้นให้ได้ ด้วยแรงสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่ เขาทำได้แค่แตะขอบบ่อเท่านั้น และแล้ว สติสัมปะชัญญะของเขาก็ขาดสะบั้นลงอีกครั้ง...
* * *
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น