คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
เมื่อวันสิ้นโลมาเยือน เมือที่มีประารหนาแน่นไ้ลายเป็นนรทันที เปลวไฟและวันพวยพุ่ารถยน์พลิว่ำอเรียรายสอฝั่ถนน อมบี้เินเร็เร่ไปมา าศพระัระายามถนน
ประูร้าน้าหลายร้านเปิอ้ามีเศษแ้วแระายร่วทั่วทุแห่ ั้นวาอล้มระเนระนาราวับมีพายุทอร์นาโพัใส่ ผนัเ็มไป้วยราบเลือแห้รัและรอยนิ้วมือนเป็นสีำแ
มีบานนอนหายบนพื้นแนและายััระุเป็นรั้ราว แ่ลำไส้เาลับไหลออมาอนอท้อ อมบี้สอสามัวล้อมรอบัวเา ัินเลือเนื้อรแนและา อมบี้ัวหนึ่ล้วอวัยวะภายในออมาินอย่าะละะลาม เลือไหลนอเ็มพื้น
โโย้าแมรี่สีเินวิ่ผ่านไปอย่ารวเร็ว เมื่อไ้ลิ่นมนุษย์พวมันพยายามเินโนเนามล่า แ่รถันนั้นผ่านไปเหลือฝุ่นวันทิ้ไว้้านหลั
ายหนุ่มมอระหลั บนาฟ้าอาารหลัหนึ่อเรือนำที่ห่าไป เฮลิอปเอร์ิอาวุธลำหนึ่ำลับินผ่านเมือที่พัพินาศ มุ่ไปยัอบฟ้าึ่ถูปลุม้วยวันำหนาทึบ
เาถอนสายาลับมาแล้วปรับระมอหลัลเล็น้อย เาหยุมือทันทีที่เาเห็นบาสิ่ผ่านระหลั
มันเป็นวาสีเทาุ่นาวู่หนึ่
ำลัมอเาเียบๆอยู่้านหลั
ายหนุ่มเหยียบเบระทันหันสุแร าม้วยเสียแหลมสูอยารถยน์บไปับพื้น เาหันลับไปมอรุบอ เห็นเ็หิัวเล็นหนึ่ิอยู่ในเ็มันิรภัยรเบาะหลั เธอมอเียบๆอยู่มุมหนึ่ เ็นนั้นอายุประมาสอหรือสามวบัวไม่ให่ว่าแมว้วย้ำ นอานั้นยัถัเปียอันเล็ๆไว้สอ้าและเธอยัอุ๊าหมีไว้
ใบหน้าอเธอลายเป็นสีำสนิทและอ้าปาพะาบ เลือสีม่วอมแไหลามุมปาถึลำอะ้อายหนุ่มไม่วาา ้าัวเธอเป็นระเป๋าถือผู้หิเปื้อนเลือสๆ
ายหนุ่มหลับาลเบาๆ
เาสามารถนึภาพสถานาร์ในเวลานั้นออ สามีไม่เ็มใทอทิ้ภรรยาและลูสาวอเาที่ิเื้อ ับรถหนีออนอเมือ ระหว่าทาเาพยายามหาวิธี่วย สุท้าย็ถูัายในที่นั่นับและลายเป็นอมบี้ในที่สุ านั้นภรรยา็เปิประูรถแล้ววิ่หนีไป
เาลืมาึ้น เล็ปืนในมือใส่ลาหว่าิ้วอเ็หิัวน้อย แ่เาไม่สามารถัใเหนี่ยวไไ้
อมบี้บนท้อถนนเินล้อมรอบัวรถ มันระแทระหน้า่าส่เสียัึัไม่หยุ ในอนนั้นายหนุ่ม็ทิ้ปืน เาเอื้อมมือไปแล้วหัออเ็หิ ศพทรุไปับเบาะหลั
เาไม่ไ้ทิ้อมบี้น้อยลารถ เพียมอเธอเียบๆอยู่รู่หนึ่ หลัานั้น็เหยียบันเร่ับรไป้าหน้า
อีหนึ่ิโลเมร้าหน้าเป็นอาารอรถหลายั้น ป้ายสีเหลืออร้านายยาเมื่อมอผ่านวัน มันเ่นสะุาผิธรรมาิ
***
ในเวลาเียวัน ั้นสออาารอรถ
บนพื้นที่โล่ว้ารถยน์นับสิบันเ็มไป้วยรอยระสุน าศพเลื่อนพื้นและสัาเือนภัยัลั่นไม่หยุ หลัารปะทะลิ่นินปืนผสมับลิ่นเนื้อเน่าเหม็นยัระุ้นประสาทสัมผัสอทุนไม่หยุ
"เราถูอมบี้ล้อม" เหยียนฮ่าวลล้อส่อทาไลอเา่อนพู่อ้วยน้ำเสียแพร่า "รอรทาออประูหลัเป็นทาัน ส่วนประูหน้าโนฝูอมบี้วาทาไว้ ันิว่าพวมันมีประมาสอถึสามร้อยัว อาารที่อยู่ิันเป็นโรพยาบาล โรเรียน ร้านายยาและูเปอร์มาร์เ็ เป็นโนอันรายสีแ เราผ่านไปไม่ไ้และระสุน็ใล้หมแล้ว้วย"
้ารถหุ้มเราะิอาวุธเมี สมาิสอสามนในทีมำลัปรับอาวุธัวเอใหม่อย่ารวเร็ว ไ้ยินำพูนั้นพวเา็หันมอโรร่าสีำในเาพร้อมัน
าารฝึที่เ้มวและโหร้ายอันยาวนาน ทำให้พวเาไม่สูเสียารวบุมัวเอในทันที ทว่าในวามเียบพวเายัสามารถรู้สึถึวามสิ้นหวัอันลุมเรือ ผ่านวามเียบที่น่าอึอัใ เสียอืออาและเสียทุบประูั้นล่า็ยิ่ัเนึ้น
"หัวหน้า ..." เหยียนฮ่าวลัเล
โวหรยืนพิำแพเปื้อนเลือ เาเยหน้ามอาอทุน แ่เาไม่ไ้พูอะไร แสสีเินเยือเย็นถูว้าามือเา-- ในเวลาเียว ห่าออไปยี่สิบ้าวาที่ที่พวเายืน มีปัะโหลศีรษะออมบี้ที่่อนัวหลัเสาอนรี มันปัลึนเห็นเพีย้ามับและร่าอมบี้็ร่วลมา
"เรียมอาวุธให้พร้อม เราะฝ่าออไป"
โวหรยืนแล้วเินไปไม่ี่้าว เาสูเือบ190 เนิเมร สวมุป้อันสีำเ็มัว แ่แสย้อนลับทำให้ไม่อาเห็นสีหน้าอเาอย่าัเน มีเพียเสียโทน่ำิเื่อยามุ่ไปทานั้น สมาิในทีมนหนึ่เหมือนรับรู้บาอย่าไ้แล้วลุึ้นทันที "หรเอ! ะไปไหนน่ะ?!"
โวหรเอรถสปอร์ออี้ที่รึ่ันเ็มไป้วยรูระสุน ทุนมอเาทุบระหน้า่า้วยำปั้น เอาุแสำรอา่อเ็บอแล้วเปิประรถึ้นนั่
"ันะล่ออมบี้ไป้านหลั พอพวนายฝ่าวล้อมไปแล้ว ให้ับรถไปทิศะวันออเียใ้ เป้าหมายือหลุมหลบภัยใ้ินอเมือที่ห่าไปสามสิบิโลเมร"
เาสาร์ทรถและปลเบรมือ เรื่อยน์รถสปอร์ส่เสียำรามว่ายัใ้ารไ้ "พอสลัพวมันหลุ ันะรีบไปรวมัวับพวนายให้เร็วที่สุเท่าที่ทำไ้ ถ้าันยัไม่ลับไป ถึเวลาเหยียนฮ่าวะรับผิอบำแหน่หัวหน้าทีม แล้วส่สัาำแหน่อนายลับาน"
"หัวหน้า!" เหยียนฮ่าวร้อทันทีและสมาิบานที่รับไม่ไ้็ยืนึ้น
"ไม่นะหรเอ พี่ไปไม่ไ้!"
"อย่า!"
โวหรยื่นศีรษะออนอัวรถ หรี่ามอพวเา้วยสายามริบ "หืม?"
หาปราศารอยยิ้ม ลัษะอโวหรมัให้วามรู้สึแ็ร้าวและเย็นา ทำให้ผู้นรู้สึถึารเย้ยหยันไร้วามเป็นมิราัวเา แม้แ่ิ้วและม่านาหแบเล็น้อยยัให้วามรู้สึว่าเป็น “บุลที่เ้าใยา” วามริ้อนั้นมาพอให้ผู้นเพิเย่อวามหล่อเหลาามธรรมาิอเาอย่าสิ้นเิ
้วยอิทธิพลที่สั่สมมานานหลายปี ทำให้สมาิในทีม่าหยุพูโยอัโนมัิ เหยียนฮ่าวำลัะพูอะไรบาอย่าอย่า็เสียวบุมัวเอ โวหรส่สัามือสั่ให้เาหยุ
านั้นโวหรยิ้ม— เมื่อเายิ้มบรราศึูวามเลียัรอบัว็หายไป มุมปาและวาอเาโ้้วยรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ที่ไม่น่าไว้วาใ
"พวแเป็นผู้าย เลิรี๊ร๊าเหมือนสาวๆไ้แล้ว" เาแหย่สมาิแ่ละนในทีม "รอพี่หรนนี้ที่หลุมหลบภัยเ้าใมั้ย เอาสิ รีบไปอนนี้เร็ว"
นในทีมระับไรเฟิลู่โมในมือัวเอแน่น พวเามอหน้าัน้วยสายาสิ้นหวั
ไฟหน้ารถสปอร์สว่าึ้น ับรถีโ้บยี้ศพบนพื้นอย่าแม่นยำ
"เี๋ยว... รอ่อนหัวหน้า!"
เหยียนฮ่าวมอแนบหน้า่า เหมือนเาะเห็นบาอย่าระทันหัน ่อนพู้วยน้ำเสียประหลาใ "มีน... มีนำลัมา!"
—อมบี้ำนวนมารวมลุ่มันทุบประูทาออออาารอรถ บนถนน้านหลัพวมันเป็นรถโโย้าแมรี่สีเินที่เบรระทันหัน แล้วเปิระลเพื่อเ็บ้อมูล
"..."
ลานอรถยัมีนโีรอีวิอยู่ใ่มั้ย?
ายหนุ่มวามออาารสูแปั้นแห่นี้อย่าละเอีย หน้า่าทุบานในสายาเาไม่และเอีย็เปื้อนราบเลือไปหม ไม่มีอะไรสามารถมอเห็นา้านอ มีแ่หน้า่ารั้นสอที่หันหน้ามาทาฝั่ถนนเท่านั้น ที่สามารถเห็นเานเลือนลา อาเป็นนธรรมาที่หลับหูหลับาวิ่เ้าึอนเิเรื่อ
ถึระบบอิเล็ทรอนิส์์วบุมประูทาเ้าอออึอรถะปิอย่าแน่นหนา แ่้วยารโมีไม่หยุหย่อนออมบี้ประูโลหะลวเริ่มอโ้นน่าลัว ะพัเมื่อไหร่็ึ้นอยู่ับเวลา
ายหนุ่มมวิ้ว เารู้สึลัเลนิหน่อย
เามอร้านายยานาให่ึ่อยู่ไม่ไลับประู รนั้นมีอมบี้เ็สวมุนัเรียนมัธยมเินเรื่อยๆไรุ้หมายอยู่ไม่ี่ัว บาทีอาิเื้อาโรเรียน่อนถึที่นี่
ถึเาะวามำเสื่อมั่วราวเพราะมีอะไรระแทหัว ใเินไป หรือเหุผลอื่น็ามแ่ เายัมีสามัสำนึว่าัวเอ้อารยายับยั้ฟีโรโมนเพื่อปลอมัวเป็นเบ้า และอนนี้ผู้รอีวิผู้โีมาไ้วาอมบี้ทั้หมไปหาัวเอแล้ว แผนวิ่เ้าร้านายยาอเา้อสำเร็แน่นอน
แ่่ประูเหล็ที่บอบบามันน่าะทนไ้อีไม่ี่นาทีเท่านั้น...
ะเิอะไรึ้นถ้าอนเาวิ่เ้าร้านายยาแล้วมีอมบี้ไล่ามล่ะ?
ายหนุ่มสูหายใเ้าลึ สายาอเาอยู่บนรถมอเอร์ไ์ึ่อยู่ห่าประมายี่สิบเมร ส่วนนับายาารนับ้นไม้ เานับหนึ่ถึสามแล้วเปิประูรถออมา
เสียำรามอเรื่อยน์ั้อทั่วทั้ถนนราวับเป็นเสียระัเริ่มมื้ออาหาร
บนลานอรถั้นสอ น้ำเสียเหยียนฮ่าวยัวย "ผู้ายนนี้ ..."
"ะ... เาำลั่วยเราล่ออมบี้ออไป... ใ่มั้ย? "
โวหร้าวมายืนรหน้า หยิบล้อส่อทาไลึ้นมาแล้วส่อไปทาถนน เาเห็นายนหนึ่ร่อมมอเอร์ไ์ ใส่หมวันน็อแบบเ็มศีรษะ และสวมแ็เ็หนัรูิปนสุา วันาท่อไอเสียมอเอร์ไ์พุ่ออมาพร้อมับเสียเรื่อยน์ัระหึ่ม
เสียนี้ึวามสนใอมบี้มาึ้นเรื่อยๆ พวมันหยุทุบประูและหันเินไปทิศเียวับมอเอร์ไ์
ยี่สิบเมร... สิบเมร... ห้าเมร...
อมบี้บนถนนเือบล้อมมอเอร์ไ์ทุะ อนนี้ทาเ้าลานอรถมีอมบี้เหลือประมาสามสิบัวหรือน้อยว่านั้น นับมอเอร์ไ์ยแน้ายึ้นหันไปทาหน้า่าั้นสอ
พร้อม----
"เหยียนฮ่าวสาร์ทรถ!" โวหรโยนล้อส่อทาไลทิ้และยไรเฟิลึ้นเล็ "ทุนึ้นรถ เราะฝ่าออไป!"
เสียปืนัึ้นหลายนั ระสุนทะลุผ่านอาาศ ระเบิหัวอมบี้สอสามัวที่อยู่ใล้มอเอร์ไ์มาที่สุ
เหมือนเป็นสัาให้เริ่มเลื่อนไหว วินาทีนั้นมอเอร์ไ์บิพุ่ไป้าหน้าพร้อมเสียำราม!
"ไป! ไป! รีบไป!"
"เร็วเ้า!"
สมาิทีมรีบระโึ้นรถหุ้มเราะอย่ารวเร็ว เหยียนฮ่าวหมุนพวมาลัยมือเียว ส่วนมืออี้าหนึ่ึแมาีนัวเอโยนออหน้า่า โวหรรับแมาีนโยไม่้อหันไปมอราวับมีาหลั ประอบมันับปืนไรเฟิลที่เาพาลำล้อบนรอบหน้า่า านั้นเสียปืน็ัลั่น่อเนื่อไม่หยุ!
ภายใ้ห่าฝนระสุนรถมอเอร์ไ์พุ่ทะลวลาฝูอมบี้และบยี้อมบี้นับไม่ถ้วนที่วาทาอยู่ใ้ล้อให้ลายเป็นเศษเนื้อะมุ่หน้าไปทาสี่แย
ฝูอมบี้ยัไล่ามไม่ลละ หามอา้านบนะเห็นไ้ว่าแม้แ่อมบี้าถนนใล้ๆยัอบสนอับเสียและเริ่มรวมลุ่มัน ำนวนอพวมันเพิ่มึ้นเรื่อยๆ ไม่นาน็่อัวเป็นลุ่ม้อนนาให่
บาัวแนาหั บาัวมีเลือไหลาทวารทั้ห้า และพวมันทั้หมไม่สามารถพัผ่อนอย่าสบสุ... มวลอมบี้หนาานทำให้ผู้นสั่นสะท้าน อย่าไร็ามในสถานาร์เสี่ยายแบบนี้ใระสนวามลัวอนอื่นัน นัยมอเอร์ไ์เลี้ยวโ้รทาแยเ้าสู่ถนนทิศะวันออเียใ้
เสียปืนยััไม่หยุ ประูลานอรถเลื่อนึ้นและรถหุ้มเราะทะยานบยี้อมบี้ใ้ยาล้อที่หลบไม่ทัน
"หัวหน้า—" เหยียนฮ่าวะโน
โวหรผลััวเอแล้วระโนลาอบหน้า่าั้นสอ เสียทึบหนับนหลัารถ
***
--สุทาแย ห่าออไปห้าร้อยเมร--
ู่ๆมอเอร์ไ์็หัเลี้ยวะทันหันแล้วหยุล
ฝูอมบี้อีลุ่มปราัวัทาหนีและำลัวิ่รมาหาเา!
เสียรายิไรเฟิลอโวหรหยุแล้ว อนนี้อมบี้ำลัปิั้นถนนทั้สอทาเป็นาทีู่น่าประทับใมา ายหนุ่มมอระมอ้าผ่านหมวันน็อ ทหัวมุมถนน้านหลัยัมีทาแยอยู่อีเส้นที่ไปถนนะวันออ
ายหนุ่มำแฮน์มอเอร์ไ์แน่นนเส้นเลือปูึ้นมา่อนสบใล เาหายเ้าลึๆแล้วบิมอเอร์ไ์ไปรอบๆ—
มันส่เสียำราม
มอเอร์ไ์พุ่ทะยานผ่านถนนราวับาวหาเส้นหนึ่ ร่าายเือบปัผ่านมเี้ยวอมบี้ รถมอเอร์ไลอยทะลุผนัระสูอร้านหนัสือรมุมถนน่อนลออี้านที่ปลุม้วยเศษแ้ว!
อมบี้เ็สอัวรหน้าถูระแทล้มนลำไส้เน่าเปื่อยอพวมันระายทั่วพื้น อมบี้ัวที่สามเอื้อมว้าที่แฮน์มอเอร์ไ์ มันึรถลพร้อมอ้าปา้า ทันในั้นระสุนหนึ่ยิทะลุะโหลศีรษะอมันแเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย
ายหนุ่มเยหน้ามอ
—ห่าออไปสอร้อยเมรมีรถหุ้มเราะสีเทาเินำลัอาละวาอยู่ โวหรนอนราบบนหลัาพร้อมปืนไรเฟิล เาำเลือมอ้วยา้าหนึ่ ปาลี่ยิ้มบาเบาเหมือนำลัส่ำทัทายาที่ไลๆ
านั้นระสุนอีนัยิเียหมวันน็ออเา ระเบิหัวอป้าอมบี้้ามอเอร์ไ์
"สิบเมรหลัร้านหนัสือรหัวมุมถนน้า ทาสอนาฬิา เรียม่วยเหลือ"
เสียโวหรบอผ่านหูฟั เหยียนฮ่าวพยัหน้ารับเป็นเิเ้าใแล้ว เมื่อเาวาาผ่านแผนที่าวเทียมเาลับอบว่า "ไม่มีทาทำไ้"
"ทำไม?"
เหยียนฮ่าวเหยียบันเร่ "ถนนเส้นนั้นเป็นทาัน"
รถหุ้มเราะเร่วามเร็วึ้น แ่มัน็สายเินไป โวหรมวิ้วเาเห็นมอเอร์ไ์ันนั้นไม่มีทาเลืออื่นนอาพุ่ฝ่าฝูอมบี้มุ่หน้าสู่ถนน้า!
“ใ้ทาอ้อม! หาเส้นทาที่ีที่สุ!” โวหรออำสั่อย่ารวเร็วท่ามลาปลอระสุนปลิวว่อน "เรียมที่ลับรถ!"
ในรถถนนบนหน้าอ GPS เปลี่ยนเส้นทา เหยียนฮ่าวหมุนพวมาลัยนสุ
ะเียวันบนถนน้า นับมอเอร์ไ์โน้มัว่ำที่สุเท่าที่ทำไ้ ระเบิฝ่าเลือเนื้อาลื่นอมบี้ แ่หน้าเาลับเป็นำแพไฮรอลิหนาอยู่บนถนน!
อนนี้วามเร็วรถมอเอร์ไ์็แะ 200km/h ำแพอยู่ห่าออไปไม่ถึสามร้อยเมรและเาะนมันในอีหวินาที
หวินาทีหมายวามว่าไ?
--มันหมายวามว่าุไม่สามารถลับรถ ุไม่สามารถหัหลบ ถนนเ็มไป้วยอมบี้และพอเานับำแพหมายวามว่า้อายแน่นอน
รูม่านานับมอเอร์ไ์หแบนเป็นุเียว มารวัวามเร็วสั่นอย่ารุนแรเมื่อถึีสุ ท่อไอเสียำรามราวสัว์ร้าย
"เาอยาะนำแพ..." เหยียนฮ่าวระิบ
มอเอร์ไ์บิเรื่อพุ่นฝูอมบี้เ่นเียวับโมเสสแยทะเลแ เาับึ้นแผ่นโลหะีวาถนน
เหมือนเวลาถูแ่แ็ แม้แ่สายลมยัเียบสบ
มอเอร์ไ์หมุนว้าสามร้อยหสิบอศาลาอาาศ
โวหรเหวี่ยเือิะอให้เา "ับไว้—"
ายหนุ่มว้าับเือลาอาาศมาพันรอบ้อมืออย่าแม่นยำ เารีบีัวารถมอเอร์ไ์ไปทาโวหร
รถมอเอร์ไหมุนวนอย่าบ้าลั่่อนลลาลื่นอมบี้แล้วเิระเบิรุนแรนแผ่นินสั่นสะเทือน!
ปึ! ายหนุ่มร่วใส่หลัารถหุ้มเราะัลั่น เนื่อาแรเื่อยทำให้เาเือบพลัาหลัา ่อนโวหระโอบเอวเาไว้แล้วเะเปิหลัารถ นทัู้่หล่นเ้าในัวรถพร้อมัน
"หรเอ!"
"หัวหน้า!"
สมาิทีมทุนรีบไป่วยึทั้สอนึ้นมาอย่ารวเร็ว แม้แ่เหยียนฮ่าวที่ับรถอยู่ยัเปิโหมารับรถอัโนมัิแล้วส่สัาให้สมาิอีนมารับ่ว่อ "หัวหน้าไม่เป็นไรใ่มั้ย?"
โวหรแยเี้ยวร้ออนที่เาลุึ้น "เอวเแ่ๆอเอ..."
าย้าหลัเาหลบมือที่ยื่นมา่วยและถอยไปอยู่มุมหนึ่่อนลุยืนเอ
เามอนรหน้าผ่านหมวันน็อเียบๆ
นพวนี้เป็นอำลัพิเศษ
แ่เาไม่เยิว่านลุ่มนี้ทั้หมเป็นเบ้า ในพื้นที่ับแบไม่มีฟีโรโมนแ็แร่ออัลฟ่า
"เอ้า" เหยียนฮ่าวส่น้ำให้วหนึ่อย่าริใ "อบุมา"
เสียในรถ่อยๆเียบล ะที่ทุนมอายหนุ่ม เาไม่ไ้พูอะไรหรือแสท่าทาว่าะรับน้ำเลย
"..." เหยียนฮ่าวส่วให้อีรั้ "ให้นาย"
หาไม่ไ้เ้าอทัพ้วยรูปลัษ์อเหยียนฮ่าวเาอาสมัรเรียนโรเรียนารแส ้วยวามสูเทียบเท่าับโวหร ไหล่ว้าและายาว ิ้วละเอียอ่อนและวาสใส ่าหูทับทิม้าเียวส่อประายบนหู้าย เามีบรรยาศอัวเอายผู้โศเศร้าในละรรัโรแมนิในรั้วมหาลัย
แม้ผ่านารฝึอย่าโหเหี้ยมนานหลายปีมันยัไม่ทิ้ร่อรอยใๆไว้บนผิวสีาวน้ำนม ธรรมอเา็อาะล่าวว่ามันเป็นเรื่อยาที่ะละทิ้วามามามธรรมาิอหนึ่ ุอาล่าวไ้ว่าวามามามธรรมาิยาะละทิ้
อย่าไร็าม นับมอเอร์ไ์รหน้าอเาไม่ไ้าบึ้ ารแสอออเาอาอธิบายไ้ว่าเาเหินห่าหรือำลัั้รับอยู่
"เฮ้..." สมาิอีนอ้าปา้า ในที่สุนับมอเอร์ไ์็ยับัว
เาไม่สนใน้ำวนั้น แ่ยื่นมือว้าาไบน์อัโนมัิอเหยียนฮ่าวและพามันไว้ที่ไหล่วาัวเอ
"นี่นาย—"
โวหรหันไปหยุสมาิในทีมอเาระหว่าาื่มน้ำและยิ้มให้ายหนุ่ม "สวัสี เราวรเรียน้อายว่าอะไร?"
ายหนุ่มไม่อบ
"อยาินอะไรหน่อยมั้ย?"
ไม่มีารอบสนอ
บรรยาาศในรถะ่อยๆเปลี่ยนไป วามึเรียบาอย่า่อยๆแพร่ระายในวามเียบัน
โวหรลูบาัวเอ วาามอายหนุ่มึ้นลทั้ัว เาสวมแ็เ็มอเอร์ไ์รัรูป าเยีนส์สีำและมีหมวันน็อ่อนใบหน้าอเาอย่าสมบูร์ ลิ่นเหม็นเน่าาารัฝ่าลื่นอมบี้ยัิัว น่าเสียายมา...
ถึอย่านั้นเา็มีรูปร่าสมส่วนปราเปรียว ท่าทาป้อันัวอเาราวับมีเล่มหนึ่
มีาบที่เยือเย็นและน่าสะพรึ
"สหาย" โวหรพูเหมือนเาไม่เห็นารระทำเมื่อรู่และถาม้วยรอยยิ้ม “นายอยาไปไหน ให้เราไปส่นายเถอะ"
เป็นเวลาว่าสิบวินาที นอเหนือาเสียหายใ็อาะไ้ยินเพียเสียอืออาาอมบี้นอรถเท่านั้น
“...ลับไปลานอรถ” บรรยาาศอึอัพาลให้หายใไม่ออ ในที่สุายหนุ่ม็พู เสียอเาฟัูแหบห้าวเพราะอแห้ "ไปร้านายยา"
โวหรพยัหน้า้วยวามเป็นมิร เาหันไปยัที่นั่นับและบไหล่นับ “ย้อนลับไปลานอรถรถนนะวันออเียใ้”
านั้นเา็เอนัวแล้วระิบ้วยเสียที่ไ้ยินแ่สอนเท่านั้นว่า "หาที่อรถ ันอยาามูว่าเา้อารอะไรในร้านายยานั่น"
*******
อนนี้วิฬาร์แทบาย ายบทบรรยายวามหล่อนี่ละ่ะ(หัวเราะ)
และอนนี้นายเอเรายัไม่มีื่อเหมือนเย... แ่ให้ทาย ใรือพระเอ
1 ถัเฮ่า
2 เหยียนฮ่าว
3 โวหร
ถ้าอบ็ใหรืออมเม้น์้วยน้า ะไ้มีแรฮึ---
เอันอนหน้านะะ :)
รถหุ้มเราะ
ุ+มอเอร์ไ์ในอน....//เท่เนอะ
Carbine ือ ารแยประเภทามลัษะปืน เป็นปืนที่มีลำล้อสั้นว่า 18 นิ้ว
Assault Rifle ือปืนลู่โม
carbine ็ือ assault rifle ที่ปรับให้ลำล้อสั้นเพื่อวามล่อัว โยยัใ้ระสุนนาเียวันอยู่ เหมาะับารรบบาประเภทเ่น ารรบนอแบบ ารรบในเมือ ันั้น ทหารส่วนให่ที่ใ้ carbine ือ พวหน่วยรบพิเศษ่าๆ
ศัพท์ประำอนนี้...
hard nut to crack นที่เ้าใยา
(7/7/62)
ความคิดเห็น