คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: เข้าโรงเรียนทหาร
เล่ม 1: สถาบันทหารานโรเมีย
บทที่ 1: เ้าโรเรียนทหาร
เรนเนส เป็นาวเราะห์แห้แล้และรร้า อยู่สุอบอาแล็ี่ิาร์ มีประารอาศัยอยู่น้อยว่าร้อยล้านน ึ่แ่าาาวเราะห์์วอื่น ที่มีสี่ฤูาลและบรรยาาศล้าย่วฤูใบไม้ผลิ เรนเนสนั้นหนาวัหนาว หิมะลอทั้ปี าวเราะห์ทั้วปลุม้วยหิมะและน้ำแ็าวโพลนสุลูหูลูา
สิ่ที่ทำให้สถานที่หนาวเหน็บแห่นี้อาศัยอยู่ไ้้ออบุพลัานทแทนมหาศาลใ้ผิวาว— แร่ธาุบลูริสัล ึ่เป็นหัวใสำัในารสร้าทำเรือรบนาให่ ัรพรริึไ้ส่อทัพอพระอ์มาบุมารุทำเหมือแร่อันล้ำ่านี้
ปิทินอสมิ 798 ฤูหนาว 24 ธันวาม, วันริส์มาสอีฟ RN1317 าวเราะห์เรนเนส
ที่พัพลเรือนบนาวนี้เป็นย่านพัธรรมาทั่วไป มีห้อนั่เล่นธรรมาวา้นริส์มาสำลอ มีไฟเลเอร์หลาสีประับประาะพริบามัหวะเพล ทั้เสียและแสระพริบอย่า่อเนื่อเิมเ็มบ้านธรรมานาสามห้อนอนี้วยบรรยาาศเลิมลอรื่นเริ
ลิ่นหอมออาหารโยออาห้อรัว
หิสาวผู้ามำลัั้ใทำอาหารอยู่ ถัาเธอเป็นสาวน้อยมัผมหาม้าำลัแ่เ้สีสันสใส ลิ่นหอมออาหารและลิ่นหวานาเ้ผสมันลายเป็นลิ่นหอมยั่วน้ำลาย
ทันทีที่เ็หนุ่มหลุาพายุหิมะ้านอ เาถูลิ่นหอมเ้ม้นั้แ่ทาเ้าบ้าน เห็นไ้ัว่าเ็หนุ่มนนั้นเป็นวัยรุ่นาวเอเีย ผมสีำราวน้ำหมึและวาสว่าสใส เส้นผมนุ่มละเอียราวเล็หิมะสีำัับสีผิวเาโยสิ้นเิ
เ็หนุ่มป้อมือ เป่าลมหายใใส่ฝ่ามือแล้วถูมัน้วยัน ใบหูแั เารีบเปลี่ยนรอเท้าแล้วถอเสื้อโ้ทอุ่นๆออ เินเ้าไปในห้อรัว ร้อทัผู้หิที่ำลัยุ่วยรอยยิ้ม
"แม่ผมลับมาแล้ว!"---ไ้ฟัเสียอเาเหมือนำลัฟัเสียนรีอันไพเราะ
ผู้หิที่ทำอาหารหันไปทัเา พอเธอเห็นใบหูอเ็หนุ่มเป็นสีแั ็อไม่ไ้ที่เธอะถามอย่าเป็นห่ว "้านอหนาวมามั้ย? เสี่ยวหยวนลูรีบไปอาบน้ำอุ่นเร็ว อาหารใล้ะเสร็แล้ว "
หลินหยวนยิ้มอ่อน "ไม่เป็นไรน่า ให้ผม่วยเถอะ!"
เาไปยืน้าพี่สาวแล้วมอเ้้วยวามสนใ เรียมพับแนเสื้อึ้น่วย แ่พี่สาวลับมวิ้วและผลัเาออ
"ไป... ออไปเลย... ในรัวยิ่นน้อยเรื่อวุ่น็น้อย นายไม่้อมา่วยเลย แ่รอิน็พอ!"หลินเหยาันน้อายเธอไปทาประู ระหว่านั้น็ยี้ผมสีำนุ่มนยิ่เหยิถึไ้พอใ
หลินหยวนทำไ้แ่พูว่า "พี่ผมไม่ใ่ฮอบบี้นะ อย่าลูบหัวผมแบบ้นั้นไม่ไ้เหรอ??"
ฮอบบี้เป็นสุนัสีาวัวเล็ที่เาเ็บาหน้าสถานีอวาศเมื่อสอปี่อน พี่สาวอเาอบลูบมันาหัวรเท้าบ่อยๆ เธอถึนาถันยาวๆอมันเป็นเปีย
หลัฮอบบี้ไ้ยินเสียเ้านาย มันรีบวิ่อย่ามีวามสุพร้อมนที่ถัเป็นเปียแล้วถูัวับาหลินหยวน ร้อหิฟ้อวามับ้อใอมัน หยินหยวนอุ้มมันึ้นอย่าเห็นใ
หลินเหยา้อ "นายยัไม่ไปอาบน้ำอี?"
หลัพู็ปรายามอฮอบบี้้วยสายาเ้มว เ้าหมาน้อยลัวนหหัวมุเ้าหาแนหลินหยวน
"......" หลินหยวนรีบพาฮอบบี้แล้วหนีไปอย่ารวเร็ว เาทนารโมี้วยสายาแบบนั้นาพี่สาวนานๆไม่ไหวหรอ
พออาบน้ำเสร็ ออมาอีทีอาหาร็ถูวาไว้เ็มโ๊ะ มีมีเ้้อนลมแ่หน้า้วยสรอเบอร์รี่สบนนั้นเียนว่า "สุสัน์วันเิอายุ 18 หลินหยวน"
แม้ว่าพี่สาวเามีนิสัยรุนแรไปบ้า แ่เธอมีฝีมือทำอาหารมา โยเพาะเ้ทำมือแสนอร่อย้อนนั้น เทียนำลอบนเ้เหมือนับอไม้ไฟสว่าในห้อมื ่วยไม่ไ้ที่ะหลินหยวนรู้สึอบอุ่นหัวในานี้ ถึเทียนทั้หมะเป็นแ่เทียนำลอ แ่ารเป่าเทียนวันเิถือเป็นประเพีในรอบรัวอเามาลอ
เาเิวันริส์มาสอีฟ ทุปีแม่ับพี่สาวะใ้วิธีโบราที่ทั้และเร่รึมนี้เพื่อลอวันเิให้เา ถึเาะโมาโยไม่มีพ่อและไม่เยรู้ว่าพ่อเป็นใร เา็ไม่เยาวามรัวามอบอุ่นในรอบรัวนี้ อาหารที่แม่ทำ เ้ที่พี่สาวอบ มันเป็นอวัวันเิที่ีที่สุแล้ว
หลินหยวนำลัเริ่มะัเ้าเ้แ่หลินเหยาหยุไว้่อน "เฮ้ อย่าลืมอธิษาน่อนสิ"
"อ๊ะ ริ้วย""
หลินหยวนยิ้มแล้วหลับาล ุมมือเ้าหาันแล้วอธิษาน--- ำอธิษานเิมๆเหมือนับทุปี ั้แ่ที่เารู้ว่าัวเอ้อารอะไร– เพื่อัวันหนึ่ะไ้ออาที่นี่
หลินหยวนรู้สึเสมอว่าเาวรไม่อยู่ที่นี่ ในวามฝันเา มัะปราาวเราะห์สีน้ำเินอบอุ่น มีท้อฟ้า แสแ ทะเลและทราย อาาศบริสุทธิ์และพืพรรสีเียว าวเราะห์เหมาะับารใ้ีวิ เาไม่่อยาอยู่ในินแนแห้แล้ว่าเปล่า มีแ่น้ำแ็และหิมะั่วีวิ
เรนเนสมีนอาศัยอยู่น้อยและน้อยลในทุปี ารไ้มอนเหล่านี้อพยพไปอาศัยอีาแลีหนึ่ มัน็่วยไม่ไ้ที่หลินหยวนะเอาแ่ิว่า "ัวันหนึ่ันะออาที่นี่พร้อมับแม่และพี่สาว" เาอยาพาทั้สอนออาินแนรร้าหนาวเย็นแห่นี้ ไปอาศัยในาวที่เหมือนับวามฝัน เ็มไป้วยวามอบอุ่นอฤูบไม้ผลิ
....โีที่อีไม่นานวามหวันั้นะเป็นริ
เพราะเาเพิ่ไ้รับหมายอบลับาสถาบันทหารานโรเมีย
หลัทานมื้อเย็น หลินหยวนลับห้อนอนไปรื้อเป้สะพายหลัอเาแล้วึเอาอสีน้ำเินเ้มามออมา อหมายในมือเาทำาระาษุภาพสูและ่อน้าหนา มุมวาออหมายมีีาประทับลวลายนอินทรีำลัสยายปีึ่ปับนายแนเสื้อลุมอทัพัรวรริลาเย์
ในยุอเทโนโลยีที่เทโนโลยี้าวหน้า ารสื่อสารระหว่าผู้นสามารถทำผ่านทาอีเมลและอุปร์สื่อสาร้วยภาพ ารส่หมายแบบยุโบรานับว่าหายามา มีเพียสถาบันมหารานโรเมียเท่านั้นที่ิ่อับนัเรียน้วยวิธีส่าามแบบนี้ แน่นอนว่า็มีอีเมลถูส่มา้วย หมายอบรับบับนี้ส่ให้นัเรียนเป็นอที่ระลึเท่านั้นเอ
---สถาบันทหารานโรเมีย เป็นสถาบันารทหารที่ีที่สุอัรวรริลาเย์ ทหารยศนายพลหลายนอัรวรริ อมพล แม้ระทั่อ์ัรพรริ มาร์ สแรน์ ็ยัศึษาที่นี่ ้วยเหุนี้หมายอบรับาสถาบันานโรเมียึลายเป็นสมบัิล้ำ่าอนัเรียนำนวนมา มันลายเป็นเียริยศและวามรุ่โรน์อพวเา
หลินหยวนสัมผัสหมาย ริมฝีปาเายิ้มึ้นอย่าอไม่ไ้ วาสีำอเาเ็มเปี่ยม้วยวามสุนปิไม่มิ
--ันไ้มันมาแล้วริๆ!
อีไม่นานเาะเป็นนัเรียนอสถาบันทหารานโรเมีย บรรานายพลรอบรู้และอ์ัรพรริเอ็เป็นศิษย์เ่าอที่นี่้วย!
แม่ับพี่สาวอเาำลัู่าวผ่านอแสเสมือนริในห้อนั่เล่น หลินหยวนนั่้าแม่ ยื่นอหมายแล้วโอบไหล่อเธอเบาๆ ยิ้มและพูว่า "แม่ ูนี่สิรับ"
"อะไรน่ะ?"
นาหลินสสัยนิหน่อย ่อนหยิบอหมายึ้นมา มุมวาล่าออหมายมีราประทับรูปนอินทรี ปลายนิ้วสั่นเล็น้อยแล้วสูหายใลึ ่อนเปิอหมายออ เธอเห็นอัษรสีเินเียน้วยลายมือประิษ์สวยามในหมาย
---แ้ผลารทสอบเ้าสถาบันทหารานโรเมีย
นัเรียนหลินหยวน มีผลารทสอบยอเยี่ยม ไ้รับารอบรับาสถาบันทหารานโรเมีย ในานะนัเรียนลำับที่ 598 แห่สถาบันทหารานโรเมีย รุารายานัวที่สถาบันภายในวันที่ 18 มราม ปิทินอสมิ 799
เธอปิใบอบรับแล้วมอหลินหยวน้วยใบหน้าีาว "นี่ลูแอบไปทสอบเ้าอทัพ?!"
"......" หลินหยวนเียบเพราะวามใ เาิว่าอนแม่เห็นหมายะีใับเา แ่หน้าใอแม่มันไม่ไ้มีเศษเสี้ยวอวามยินีและเธอไม่เยพูับเา้วยน้ำเสียแหลมสูแบบนั้นเสีย
หลินหยวนะัไปรู่หนึ่ึเาหัวัวเอแล้วพูว่า "แม่ ผมอโทษ อนนั้นแม่เ้าโรพยาบาลอนสถาบันทหารเปิรับสมัรพอี ผมเลยไม่มีเวลาบอแม่่อน... "
"ใ่่ะแม่ หลินหยวนบอหนูแล้วว่าเาไปสมัร!"
หลินเหยาพยายามที่่วยน้อายเธอ เธอึใบอบรับามือแม่ อ่านทวนหมายอย่าระมัระวัหลายรอบ หลัยืนยันหลินเหยาลูบหัวน้อายเบาๆ "เ็ี! พี่ไม่เยิว่ามันะลายเป็นวามริ! โรเรียนทหารานโรเมียเลยนะ! พระเ้า นั่นเป็นโรเรียนที่ีที่สุในัรวรริลาเย์ทั้หมอเรา!"
หลินหยวนรู้สึอายนิหน่อยที่ถูลูบหัวเหมือนสัว์เลี้ย เารีบยับหนีาเื้อมมืออพี่สาวอย่ารวเร็ว และแอบส่ฮอบบี้สุนัผู้ไร้เียสาึ่นอนหมอบรมุมโฟายัใส่มือพี่สาวอเา
หลินเหยาเปลี่ยนเป้าหมายใหม่เป็นฮอบบี้ เธออมันพลาลูบนปุปุยอมันแล้วพู้วยวามภาภูมิใว่า "น้อายอันะเป็นผู้บัาารเรือรบั้นยอ! ไม่สิ ่าหัวารผู้บัาารไปะ น้อายอันะลายเป็นอมพล! ันะเป็นพี่สาวออมพล ฮ่าฮ่า!!!! "
ฮอบบี้น้อย "โฮ่ โฮ่ ..."
หลินหยวน "แ่ แ่ ..."
สอพี่น้อหยอล้อันสนุสนาน แ่พอหันลับไป็พบว่าสีหน้าอแม่ีเผือ นิ้วมืออเธอยัสั่นอยู่
หลินหยวนถามอย่าเป็นห่ว "แม่ไม่เป็นไรนะ?"
หลินเหยาปล่อยฮอบบี้ที่ใล้ายเพราะยี้หนัเินไปแล้วบอว่า "แม่ะ อย่าโรธเสี่ยวหยวนเลย อนที่แม่อยู่โรพยาบาลเสี่ยวหยวนไม่อยาให้แม่เป็นห่ว เลยไม่บออะไร”
นาหลินเียบไปรู่หนึ่ะมอลูายอเธอ: "ั้น... ลูอยาไปโรเรียนทหารใ่มั้ย? ไม่ลอไปสอบโรเรียนอื่นู่อนล่ะ? ไม่ว่ายัไ... ทหาร... โรเรียนทหาร็เ้มวมานะ"
หลินหยวนปัวามัวลอเธอ้วยรอยยิ้ม "ผมเป็นผู้ายนะรับ แ่ลำบานิหน่อยะเป็นไรไป นอานั้นารเป็นทหารมันือวามฝันอผมมาลอ เมื่อผมโึ้นะ้อเ้าโรเรียนทหารให้ไ้... "
หลินหยวนหยุพูลาัน เาสับสน ่อน้าลัเลับปิิริยาอแม่ "หรือว่าแม่ไม่อยาให้ผมเรียนที่สถาบันนี้เหรอรับ?"
"แน่นอน... แน่นอนว่าไม่..." นาหลินหัวเราะ "นั่นือโรเรียนที่ีที่สุอัรวรริเราเียวนะ ารสอบเ้า็เ้มวมา นัเรียนที่สอบผ่านในแ่ละปี็น้อย ลูสอบผ่านไ้้วยวามสามารถอลูเอ แม่้อีใ้วยอยู่แล้ว"
นาหลินลุาโฟาและลูบหัวอเา้าๆ "พวลูุย่อเถอะ แม่ะไปนอน่อน"
สอพี่น้อมอเธอเินาไป ทัู้่สบาัน ไม่ใ่ว่าพวเาไม่รู้ว่าแม่มีอะไรผิไปาปิ ปิแม่มีนิสัยอ่อนโยนมาลอ พวเาิว่าเธอหน้าีเพราะื่นเ้นเินไปรวมับสุภาพที่ไม่่อยะีเท่านั้น
หลัแม่ออไป หลินเหยาหันมาสนใน้อายอีรั้เธอีในลืมัว "น้อายอันไ้เ้าเรียนสถาบันั้นนำอัรวรริ!!!" เธอบอ้อวรระวัหลายอย่าะเินนำน้อายเ้าห้อเรียมเ็บระเป๋าเินทาอย่ายันแ็ัน
---เหลือเวลาเพียสออาทิย์่อนสถาบันทหารานโรเมียะเปิ
***
22:00
ลมโหมระหน่ำ หิมะหนั หิสาวสวมเสื้อลุมหนาปราัวหน้าประูวิลล่า เธอริ่ รออยู่ไม่นาน็ถูเิเ้าบ้าน
ผู้หินนั้นมีใบหน้าาวี นิ้วมือยัสั่นระริ เสียอเธอสูึ้นเมื่อเห็นนรหน้า "ศาสราารย์ ฟลัวเ้ ไ้โปร่วยันหาทาที....."
ศาสราารย์ฟลัวเ้อยู่ในวัยห้าปี รูปร่าท้วมเล็น้อย ในานะหมอทัศนิเาึอ่อนโยน่อนไ้มา เมื่อเห็นใบหน้าีเียวอนาหลิน็รีบพาเธอไปยัห้อนั่เล่นและเทน้ำร้อนใส่แ้ว แล้วระิบเบาๆ"ุหลินไม่้อเรีย ่อยๆพูเถอะ"
นาหลินุมถ้วยในมือ ริมฝีปาสั่น เธอพูว่า "ะ เสี่ยวหยวน... เาสมัรเรียนในโรเรียนทหารานโรเมีย แล้วผ่านารทสอบ... โอ้พระเ้า เายับอันว่าเาะเ้าอทัพ...."
ฟลัวเ้ใแล้วถาม้ำ "ุหมายถึสถาบันทหารานโรเมียที่ึ้นรับอทัพใ่มั้ย?"
นาหลินพยัหน้า สีหน้าเธอเรียรึม
สีหน้าอฟลัวเ้เปลี่ยนไปเล็น้อย "เท่าที่ันรู้อสถาบันทหารานโรเมียวามเ้มวมา"
"ันรู้ นัเรียนที่ไ้รับหมายอบลับอสถาบันานโรเมียะ้อรายานัวรเวลาามออทัพ ไม่ั้นพวเาะถือว่าเป็นทหารหนีทัพ... " นาหลินหยุั่วะ "แ่... แ่ันะปล่อยเาไปที่นั่นไ้ยัไ? เาเป็นโอเม้า... โอ้พระเ้า เาพึ่อายุสิบแปะเิอะไรึ้นถ้าในโรเรียนเาเิ... "
นาหลินไม่ล้าิ่อไปอี
เมื่ออายุรบสิบแปปี โอเม้าะเ้าสู่ฮีทแรอีวิ
โอเม้าะสูเสียารวบุมใน่วฮีท ถูสัาิาทาร่าายรอบำามธรรมาิ ปรารถนาเพียถูโอบอ รอบรอ และทำเรื่อหมายเท่านั้น
ในสถาบันทหารมีอัลฟานับไม่ถ้วน ับโอเม้าเพียเียวที่สามารถฮีทไ้ลอเวลามันไม่่าอะไรับารโยนลูแะเ้าถ้ำหมาป่าเลยนะ?
***********************************************
Fuente ศ.แื่อฟลัวเ้.... ฟุเอนเ้ ฟุนเ้
เ้าฮอบบี้น้อย....
ผู้น่าสสาร
เอาล่ะเสร็่อนปล่อย่อน!!! ฮึบ! วิฬาร์ะเร่แ้อนเ่าๆนะะ
อนนี้เป็นยัไบ้าเอ่ย วิฬาร์็ยัมีปัหาับสถาบันับโรเรียนอยู่เหมือนเิม55+
สุท้ายอายเรื่อใหม่เอี่ยม.... Undead นิยายแนวอมบี้ ABO ~~~ ิ้มๆ
เอาเป็นว่าสามารถอมเม้น ใเพื่อให้ำลัใวิฬาร์ไ้น้า หรืออยาัพพอร์่าานมไ่มุไ้ทา Ko-fi ้าล่าไ้่า(ยัไเรา็ลามำหนเหมือนเิมนั่นล่ะ....)
ความคิดเห็น