ตอนที่ 9 : POSES l 07
POSES 07
[ position : talkvoice ]
ภาพบรรยากาศยามเช้าแสงแดดส่องผ่านกระจกบานใหญ่เข้ามาในห้องขนาดกลางแต่ก็ยังใหญ่กว่าโรงแรมหลายๆที่ตรงไปให้แสงสว่างจ้าบนเตียงคิงไซส์ซึ่งมีชายหนุ่มหุ่นนายแบบสองคนกำลังเอาหัวชนกันอยู่ แถมขายังก่ายกันด้วยนะนั่น!
ที่สำคัญ...
แม่งหลับเป็นตายกันเลย
“อือ...”
ร่างสูงของคนผิวขาวแต่ขาวน้อยกว่าอีกคนค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆเพราะแดดที่ส่องเข้าหน้าเขาพอดี และความรู้สึกหนักๆที่บริเวณเอวเหมือนมีใครเอาเท้ามาเกยทำให้เขาไม่ค่อยสบายตัวเท่าที่ควร
“อะไรวะ...!”
ภัทรเบิกตากว้างทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของใครอีกคนอยู่ตรงหน้าในระยะไม่ถึงคืบ แถมแขนเจ้ากรรมยังพาดอยู่ที่เอวอีกฝ่ายอีก! เขาจะไม่ตกใจเลยหากมันเป็นหนุ่มร่างเล็กกระทัดรัดหรือสาวร่างบางอ้อนแอ้น แต่นี่...หนุ่มร่างสูงหน้าคมที่มีกล้ามเนื้อหุ่นเหมือนเขาทุกประการ...ไอ้ติณ!
ผลัก!
ตึบ!
“โอย!”
ไม่ใช่แค่คิด เมื่อภัทรทำการใช้ขายาวๆยันตัวคนผิวขาวเกือบซีดอย่างแรงจนอีกฝ่ายซึ่งยังไม่ตื่นกลิ้งตกเตียงอย่างน่าอนาถ
“อือ...มึงถีบกูไมเนี่ย”
และแทบจะในทันทีที่ร่างสูงของคนไปนอนเล่นบนพื้นโพล่งขึ้นมาด้วยความเจ็บด้วยความที่เป็นคนตื่นยาก แม้จะโดนถีบไม่ยั้งแบบนี้แต่เจ้าตัวก็ยังคงงัวเงียไม่ตื่นเต็มตาอยู่
“กูตกใจ” คนที่พึ่งลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงพูดหน้าตายไม่ได้มีความเสียใจอยู่ในแววตาสักนิด
“มึงจะบอกว่ามันเป็น Reflex reaction ปฎิกิริยาตอบสนองอัตโนวัติหลังตื่นนอนรึไง”
“ทำนองนั้น”
“...”
ติณหมดคำโต้เถียงใดๆบวกความง่วงและความล้าซึ่งถูกอีกฝ่ายทับพอๆกันทำให้เขาพยายามเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มส่วนทีเหลือลงมาแล้วคลุกนอนกับพื้นต่อไปจนคนชอบตื่นเช้าเหลือบมองด้วยหางตาด้วยความเหนื่อยใจนิดๆ
“นี่มันสายแล้วนะ มึงจะพากูเที่ยวไม่ใช่รึไง?”
ภัทรลุกขึ้นยืนในชุดเสื้อผ้ายืดบางสีขาวแขนยาวกับบ็อกเซอร์สีเดียวกันแล้วใช้เท้าเขี่ยร่างหนาที่ใส่เสื้อกล้ามสีดนอนหลับต่อแถมดึงเอาหมอนข้างลงมากอดแบบโคตรน่าหมั่นไส้
“...เก้าโมงเอง”
เสียงงัวเงียตอบกลับมาแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไร แม่งเป็นคนตื่นยากมาก
“เก้าโมงบ้านกูเรียกตะวันส่องตูดแล้วสัด มึงจะไปเล่นน้ำไหมเนี่ย”
“ขออีกสามชั่วโมง เที่ยงก่อนดิ แดดกำลังดี”
ภัทรจงใจใช้เท้าถีบๆไปที่ท่อนแขนแกร่งของติณแต่ฝ่ายคนขี้เซาก็ใช้มืออีกข้างปัดไปราวกับจะประกาศก้องว่า กูไม่ตื่นแน่ๆ จนภัทรแทบจะเอาหัวโขกกำแพงตาย
“แดดดีตายล่ะ” เขาก็โต้กลับไปงั้นเพราะสุดท้ายร่างสูงในชุดขาวก็ต้องยอมแพ้ให้กับความดื้อจะนอนต่อให้ได้ของติณ ทำให้ภัทรเลือกที่จะตรงเข้าห้องน้ำแทน “เออๆ งั้นเดี๋ยวกูสั่งรูมเซอร์วิสให้มึงแล้วกัน กูจะลงไปกินข้าวเช้าข้างล่าง”
“อือ”
และก็ได้การตอบกลับเป็นเสียงอือฮือในลำคอแบบใส่ใจสุดๆจนภัทรอยากจะกระโดดเตะยอดหน้าคนใต้เท้าจริงๆ เพราะความคิดในหัวเขาตอนนี้นะเหรอ...
...กูเหมือนพ่อพาลูกมาเที่ยว เวร!
“เขามองอะไรกันวะมึง”
ประโยคเหมือนคำถามแต่น้ำเสียงกับแฝงความขบขำไม่น้อย ร่างสูงเจ้าของผิวขาวสว่างในชุดเสื้อยืดติดฮูตแขนกุดสีดำกับกางเกงสามส่วนสำหรับเล่นน้ำเดินหาดขยับตัวเข้ามากอดคอคนตัวสูงพอๆกันที่เบ้ปากนิดๆพลางส่งเสียง 'เฮอะ' ในลำคอให้กับคำพูดของอีกฝ่าย
“มึงอย่าถามไอ้เรื่องที่มึงก็รู้อยู่แก่ใจได้ไหม”
ภัทรตีหน้าเบื่อหน่ายกับคนอารมณ์ดีเกินเหตุอย่างติณ เมื่อมองไปรอบๆชายหาดซึ่งเต็มไปด้วยฝูงชนนานาประเทศเหลือบมองมายังพวกเขาสองคนที่กำลังเดินเข้ามาหาที่ปูเสื่อวางของ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขากลายเป็นจุดเด่นของงานไปแล้ว และความจริงข้อนั้นก็เรียกอารมณ์บูดจากคนขี้หงุดหงิดได้เป็นอย่างดี ส่วนคนที่ไม่แคร์อะไรเท่าไรอย่างติณก็เห็นเป็นเรื่องสนุกอย่างหนึ่งเท่านั้น
“โธ่ มึงก็หันมีอารมณ์ขันอย่างกูบ้างดิ เล่นกับกูนิดนึง”
“ไร้สาระ นู่นๆ หาดตรงนั้นว่างแล้ว รีบไปปูเสื่อเร็ว”
“อ้าวเฮ้ย ใจเย็นดิ”
ภัทรยกท่อนแขนคนข้างๆออกจากคอเพราะความหนัก ก่อนใช้มือพัดเรียกลมให้ตัวเองด้วยความร้อนของแดดกลางวันแสดๆแม้ชุดที่เขาใส่จะเป็นสีขาวแขนกุดแถมบางแบบโปร่งแสงไร้ฮูทอย่างติณแต่ภัทรก็ร้อนมากอยู่ดี พลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งลากแขนติณไปทางทิศที่มีคนพึ่งเก็บเสื่อลุกออกไปด้วย
“มึงจะรีบทาครีมไปไหนวะ”
“กูกลัวดำ”
ติณหย่อนก้มลงบนเสื่อข้างภัทรหลังจากปักร่มเพื่อให้ร่มเงาเรียบร้อยแล้วพลางมองร่างสูงที่บีบโลชั่นกันแดดเอามาชะโลมกายทันทีที่ได้นั่งราวกับหากต้องโดนแดดเผาไปมากกว่านี้เขาคงละลายกลายเป็นผง
“แค่นี้มึงก็ขาวล่ะ กลัวไร”
ภัทรใช้หางตามองอีกฝ่ายที่ไม่คิดจะหยิบครีมกันแดดออกมาทาแม้แต่น้อยแถมยังอารมณ์ดีเข้าข่ายกวนตีนจนน่าหมั่นไส้ “มึงดูผิวตัวเองรึยังไอ้ติณ”
“มึงก็อย่าเทียบผิวมึงกับผิวกูดิ” คนถูกกล่าวหารีบโต้กลับ “กูลูกคนจีนนะ”
คนผิวเข้มกว่ากรอตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะพูดปัดๆไปพลางทาครีมให้ขาตัวเองต่อ
“ช่างหัวมึงเหอะ”
ส่วนติณก็ยักไหล่น้อยๆก่อนจะลุกขึ้นท้าแสงมองไปทางทะเลที่มีคนสี่ห้าคนกำลังตะโกนวี๊ดว๊าดขี่เจ็ตสกีกันอยู่
“ไอ้ภัทร”
“อะไรอีก” ภัทรเงยหน้าหยี่ตานิดๆเมื่อเจอแสงแยงตาในขณะที่มองแผ่นหลังกว้างพอๆกับของตัวเองของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
อีกฝ่ายหันหน้ากลับมาพลางยักคิ้วให้ “ไปเล่นเจ็ตสกีกัน”
“ทำไมต้องเจ็ตสกี”
“เพราะกูอยากเล่นไง” คราวนี้ติณหันกลับมาทั้งตัวพลางก้มมองคนอยู่ในร่มไปด้วย ส่วนภัทรก็ขมวดคิ้วมุ่ยอย่างที่ชอบทำ ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่คิดจะลุกแม้แต่น้อย
“นี่ตกลงกูพามึงมาเที่ยวงั้นสิ?!”
น้ำเสียงประชดทุกถ้อยคำแต่มันไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสำนึกแต่อย่างใด
“เออน่า ถือว่าได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย มึงได้มาพักแถมไม่ต้องเจอหน้าเรียว ส่วนกู...” ติณเอานิ้วชี้ตัวเอง “ได้มาเที่ยวทะเล”
ตอนนี้ภัทรแทบอยากจะเอาหัวทิ่มกำแพงให้มันรู้แล้วรู้รอดไป อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด 'กูพาลูกมาเที่ยวใช่ไหม' ร่างสูงเจ้าของเสื้อสีขาวยกมือขึ้นเสยผมตัวเองก่อนตอบคนที่กำลังยืนค้ำหัวเขาอยู่
“งั้นมึงก็ไปเล่นคนเดียว กูจะนั่งรออยู่นี่”
พออ้าปากปฎิเสธ อีกฝ่ายก็เบ้ปากเริ่มทำตัวต่อต้านเหมือนเดิมวัยกำลังโตทันที
“ไม่เอาอ่ะไม่เอา กูไม่อยากเล่นคนเดียวมันไม่สนุก ไปเล่นกับกูเหอะ แข่งกัน” พูดเสร็จก็ยื่นมือมาทางภัทรหมายจะให้อีกฝ่ายจับแล้วลุกขึ้นสักที แต่ดูเหมือนภัทรก็ยังดื้อปัดมันไปอย่างไม่ใยดี
“กูขี้เกียจ”
และแน่นอนว่า...ยังมีคนดื้ออยู่อีกหนึ่งคนตรงนี้
“เดี๋ยวมึงเล่น มึงก็หายขี้เกียจเองแหละ เชื่อกูไอ้ภัทร” มีการกวักมือเรียกอีกสเต็ป
“ไม่”
“เจ็ตสกีเชียวนะเว้ย ถ้ามึงชนะกู กลับไปกรุงเทพกูจะเลี้ยงข้างมึงหนึ่งอาทิตย์ฟรี”
“ไม่”
“เฮ้ยย นี่กูอ่อยมึงขนาดนี้แล้วนะ ต้องให้กูแก้ผ้าไหม?”
“ตามใจมึง”
“ด๊าย”
พูดจบติณก็จับชายเสื้อตัวเองถอดออก กล้ามเนื้อเป็นหมัดประจักษ์แก่สายตา...แค่นั้นมันยังไม่ทำให้ภัทรแหกปากห้ามสักนิด
“กูทำจริงนะ”
“!”
แต่พอเห็นอีกฝ่ายมันจับขอบกางเกงจะดึงลงและทำอย่างที่พูดจริงๆ ภัทรก็เบิกตากว้างไม่คิดว่ามันจะคิดจริงรีบออกปากห้ามไว้ทันที
“เฮ้ย หยุด หยุดเลยมึง อุบาทตากูมาก” แต่ติณก็ยังไม่ยอมหยุด เลื่อนลงเผยให้เห็นขอบ Calvin Klein จนคนนั่งอยู่อายสายตาคนอื่นรอบด้านแทน “โว้ย เออๆกูยอมไปแล้ว!”
“ก็แค่นั่นแหละ” คนหาเรื่องฉีกยิ้มกวนตีนอยน่างสบายอารมณ์พลางดึงกางเกงขึ้นแล้วหยิบเสื้อใส่กลับเหมือนเดิม ก่อนจะยื่นมือมาให้คนที่นั่งทำหน้าเซงอีกครั้ง
“ข้าวฟรีสองอาทิตย์”
ยังมีมาต่อรอง
“ถ้ามึงชนะไอ้ภัทร ถ้าชนะ”
“หึ!”
ภัทรกระตุกยิ้มนิดๆแล้วยอมยกแขนขึ้นไปจับมืออีกฝ่ายเพื่อให้ติณดึงเขาลุกขึ้น ร่างสูงโคตรหน้าตาเด่นเดินเลาะไปตามหาดทราย โดยมีหนึ่งคนซึ่งเอามือขึ้นบังแดดไว้ตลอดเวลา ส่วนอีกคนนี่แทบลากไอ้คนไร้ชีวิตชีวาตรงไปยังที่เช่าเจ็ตสกีอยู่แล้ว
L E T ' S T A L K A F T E R P O S E S l 07
[TUENOV20 : 120533 : 100%]
ครบร้อยยย!! ครบก่อนวันที่24อีก 55555 5 กำลังแฮปปี้ค่ะ อยู่ในช่วงมีข่าวดี ฮุๆ
ติดรับตรงแล้ว เหลือตรวจร่างกายกับรอสัมภาษณ์เลยดีใจมาก ฮึๆ -.,-
(แต่ยังต้องสอบไอแอลอยู่ จ่ายตังค์แล้ว หกพันกว่า ฮืออออ = =)
เอาเป็นว่าช่างมันค่าาา ตอนนี้สั้นเนอะ ไม่มีไรมากเลย ชิๆ แต่สัญญา! สัญญาว่า...
ตอนหน้า!!! ฮ-อ-ต ชัวร์ๆ ฮอตแบบร้อนอ่ะ กรี้ดดดด จะฮอตแบบไหนเดี๋ยวมารอดูกัน ก๊าก
รับรองถูกใจรีดเดอร์แน่ๆอ่ะ ถ้ามันไม่มีใครมาขวางทางสวรรค์น่ะนะ โฮกก (/โดนถีบ)
เจอกันตอนหน้าจ้าา หลัง24เหมือนเดิม หรืออาจจะเป็นต้นธันวาเลยนะ ต้องรอดูก่อนค่ะ
จะเคลียร์เรื่องสอบเกือบหมดพอดีช่วงนั้น แง่มๆ รักนะค่าาา จ๊วบบบ <3 !
[THUNOV15 : 205126 : 20%]
แงๆ ทนไม่ไหวเลยต้องกลับมาอัพก่อน 5555 ยังอ่านศัพท์ไม่ถึงไหนเบ้ยย
ห้ามใจตัวเองไม่ได้ค่ะ *ซับน้ำตา คิดถึงติณกับภัทรสุดๆ TTOTT
ถึงจะอัพไม่ครบร้อยแต่ก็เอาไปก่อนเรียกน้ำจิ้มเนอะ รอจานหลัก(?) อิอิ
แล้วพอดีเมื่อคืนจินปิ๊งพล็อตใหม่แกะกล่อง 555 ยังไม่ทิ้งสไตล์สลับตำแหน่งอ่ะ
แต่เป็นในรูปลักษณ์แบบ เคะxเคะ อ่ะๆ อย่าถึงคิดว่าอิเคะที่ว่าจะเป็นพวกน่าร๊ากกก
เพราะหน้าแต่ละคนแม่งแมนมากค่ะ แต่เสือกอยากเป็นรับ เข้าทำนอง ...
WANNA BE UKE ทั้งๆที่ BORN TO BE SEME !!!! งานนี้มีเฮ ไม่มีใครยอมใครอ่ะ
หากรีดเดอร์คนใดสนใจตามไปเม้นไปเจิมไปแอดแฟบให้จินได้ตามลิ้งด้านล่าง 55555
จะอัพหลังจากเรื่องนี้จบ หรืออาจอัพไปพร้อมๆกันถ้าเรทติ้งดี มีน้องสตางค์ด้วยนะ ฮึๆ =.,=
นิยายยาโอยเรื่องใหม่คร้าบ --> WANNA BE! มึงอย่ามั่ว...คนรับน่ะกูเอง!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาเที่ยวทะเลกันทำตัวมุ้งมิ้ง >
นุกดี
คิกๆๆ
5555555555
ทำไมน่ารักจริงอ่าาา ><
แหม ติณดูเด็กมากมายแต่ฮิฮิ เค้าอยากให้ภัทรรับวะ555
ติณกล้าว่ะ ถอดจริงเลย