underwater baby.

ลำดับตอนที่ #46 : ❤Fantasy Academy } activity one. JIN

�

Activity one. ส่วนที่ขาดหาย หัวใจที่หลุดลอยไป

�� � � � “ฟู่!” � � � ��

�� � � � ร่างสูงเพรียวของหญิงสาวในชุดบีกีนี่สุดเซ็กซี่พร้อมถังออกซิเจนสะพายอยู่ด้านหลังโผล่พรวดขึ้นจากใต้ทะเล หลังจากดำน้ำลงไปดูพวกปลาเล็กปลาน้อยหอยเม่นหรือแม้กระทั้งประการังที่สวยงามทั้งหลายเป็นเวลากว่าสามชั่วโมง จนตอนนี้พระอาทิตย์ได้ลับฟ้าไปแล้ว ทำให้เธอจำต้องขึ้นมาเหนือน้ำเนื่องจากแสงสว่างมันไม่เพียงพอให้เอื้อต่อการชมเหล่าสิ่งมีชีวิตใต้น้ำอีกต่อไป

�� � � � เจนเหวี่ยงตัวเองขึ้นเรือยอร์ชสีขาวที่จอดอยู่ใกล้ๆจุดที่เธอโผล่ขึ้นมาพอดี ก่อนจะวางถังออกซิเจนไว้แถวๆหัวเรือแล้วเดินไปหยิบเสื้อยืดตัวโคร่งมาใส่ทับบีกีนี่สีดำที่มีลายคล้ายดอกไม้ไฟสีเขียวของตนแก้หนาว ใครๆก็รู้ว่าถึงฟอริด้าจะเป็นรัฐที่แดดจัด แต่ตอนกลางคืนก็หนาวไม่ใช่เล่นๆเลยเหมือนกัน

�� � � � กริ๊งงง!!

�� � � � เสียงจากโทรศัพท์ไร้สายที่ติดตั้งไว้บนเรือของตัวเองดังขึ้นเรื่อยๆจนแสบหู จนเจนถึงกับขยี้ผมที่เปียกแฉะอย่างหงุดหงิดพลางวิ่งไปรับโทรศัพท์ที่อยู่ใต้ท้องเรือด้วยความไม่สบอารมณ์ "ฮะโหล!”

�� � � � และในขณะที่หูแนบกับโทรศัพท์ เธอก็ถอดบีกีนี่ชั้นล่างออก แล้วหยิบกางเกงในที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาใส่แทนอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันได้ถอดบีกีนี่ชั้นบนใต้เสื้อยืด มือก็เป็นอันต้องหยุดนิ่ง นัยน์ตาเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเสียงทุ้มกรอกตอบมา

�� � � � “โอ๊ะ มาซะดุเชียว พึ่งขึ้นจากน้ำล่ะสิ ถึงได้อารมณ์บูดแบบเนี่ย ใช่ไหมครับที่รัก ฮ่ะๆ"

�� � � � น้ำเสียงทะเล้นของคุณชายขี้เล่นจากปลายสาย ทำให้ร่างเพรียวขมวดคิ้วมุ่ยด้วยความงุนงง อาการตกใจเข้ามาแทนที่ความหงุดหงิดเมื่อครู่ทันทีที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร "ซานฟราน ?” เธออุทานออกมาเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ได้ยินชัดเจนทีเดียว

�� � � � ชายหนุ่มในโทรศัพท์หัวเราะออกมาเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี "บิ๊งป๊อง~ ถูกต้องนะคร้าบบ ฮ่ะฮ่า...อือ เอางี้ดีกว่า เจนรออยู่ตรงนั้นนะ อย่าขยับไปไหนล่ะ โอเค๊?" สิ้นคำพูดนั่น อีกฝ่ายก็ตัดสายไปโดยที่เจนยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไปเลยเสียด้วยซ้ำ จนเมื่อตั้งสติได้ เธอก็กรอกเสียงลงไปบนโทรศัพท์อีกครั้ง

�� � � � "เฮ้! เดี๋ยว...ตืด ตืด..." แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะตัดสายไปก่อน “SHIT !" ร่างเพรียวลมเขวี่ยงโทรศัพท์ในมือไปอย่างแรงจนแตกละเอียดอยู่ที่พื้นใต้เรือสุดหรู นัยน์ตาคมหวานเหลือบไปเห็นตุ๊กตารูปแกะขนาดกลางที่กำลังถือเรือนอะไรบางอย่างคล้ายๆศาลเจ้าและมีปีกเล็กๆอยู่ด้านหลังซึ่งตอนนี้ถูกวางไว้บนหัวเตียง

�� � � � แค่เห็นมัน เจนก็ถึงกับเข่าอ่อนขึ้นมากระทันหัน หญิงสาวรีบสาวเท้าไปคว้าเจ้าตุ๊กตาแกะบินตัวนั้นมาสำรวจราวกับจะยืนหยัดกับตัวเองว่ามันไม่ใช่ของปลอม "ไม่จริงน่า! ฉันไม่ได้เอามันมาด้วยแน่ แล้วอิตุ๊กตาปัญญาอ่อนมันมาอยู่นี่ได้ยังไง...!!” เธอพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอจำได้แม่นว่าทิ้งตุ๊กตาไว้ที่บ้าน แล้วมันจะมานอนเล่นอยู่บนเตียงในเรือของเธอได้ยังไง...ถ้าไม่มีคนพามา !

�� � � � “ตกใจล่ะสิที่รัก" ยังไม่ทันได้ตั้งตัว จู่ๆร่างสูงของชายหนุ่มเจ้าของเสียงในโทรศัพท์เมื่อครู่ก็เข้ามาสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง จนเจนถึงกับชะงักไปชั่วครู่ เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ร่างบางก็สลัดตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุม พร้อมโยนตุ๊กตาแกะบินใส่หน้าคนหล่อผมทองที่ยังยืนยิ้มระรื่นอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ผิดกับสาวเจ้าที่หน้าบูดยิ่งกว่าตูดลิงแล้วตอนนี้

�� � � � “ได้ข่าวว่านี้มันเรือฉัน ใครเชิญไม่ทราบ! ออกไปก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจ”

�� � � � “ตำรวจ? โธ่ที่รัก จะเรียกตำรวจจราจรทางน้ำรึไงกัน กลางทะเลแบบนี้จะมีใครนอกจากเรา หือ?”

�� � � � "ฉันไม่สน ไสหัวไปซะ!" เสียงตะคอกดังปรอดแตก พร้อมมือที่กระชากประตูห้องให้เปิดออก แล้วชี้นิ้วออกไปเป็นเชิงไล่ แต่ร่างสูงเพียงแค่เลิกคิ้วอย่างกวนประสาท ก่อนจะเข้าประชิดตัวเจนอีกครั้งจนหญิงสาวเผลอก้าวถอยหลังด้วยความลืมตัว และในจังหวะนี่เองที่ซานฟรานเอื้อมมืไปขว้างประตูให้ปิดลง พอดีกับที่หลังของเจนแนบติดกับบานประตูจนขยับไปไหนไม่ได้ ชายหนุ่มรูปหล่อกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเหนือชั้น พลางเกลี่ยนิ้วไปตามไรผมเปียกชื้นของอีกฝ่าย ส่วนอีกมือก็รัดเอวบางไว้แนบชิดกับตนเพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ไม่มีสิทธิ์เคลื่อนกายไปไหนได้อีก

�� � � � “ยังสวยเหมือนเมื่อสองปีก่อนเลยน่ะฮันนี่ ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด" เสียงทุ้มนุ่มเปรยขึ้นเบาๆ เรียกให้เจนที่กำลังคิดหาทางหนีทีไล่ชะงักไปอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนัยน์ตากริบสีมรกตของอีกฝ่ายที่ไม่ได้เห็นมานาน

�� � � � สาวสวยหุ่นดีกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเคยชิน ก่อนจะถอดหายใจออกมาเบาๆ พลางเอาหัวพิกบานประตูอย่างปลงตกเมื่อยังไงก็หาทางหลุดจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายไม่ได้ และคำว่าสองปีที่ได้ยินเมื่อครู่ ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาดื้อๆ "ใช่...ผ่านไปตั้งสองปี รู้แล้วนายยังจะโผล่ขี้หน้ามาอีกทำไม?!" เสียงตะคอกดังขึ้นใส่หน้าซานฟรานเต็มๆ แต่ครั้งนี้มันแฝงไปด้วยน้ำเสียงตัดพ้อและความรู้สึกข่มขื่นที่รวมกันจนแยกไม่ออก นัยน์ตาคู่มรกตฉายแววเศร้าหมองลงทันตา เมื่อคนตัวเล็กกว่าเริ่มสั่น น้ำตาเอ่อล้นดวงตาหวานสีท้องทะเล เธอพยายามกลั้นมันแล้ว แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อสองปีก่อนที่คนตรงหน้าทิ้งเธอไปโดยไม่บอกกล่าวใดๆเลย ทำให้น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลออกมาเองอย่างห้ามไม่อยู่

�� � � � ...ทำไมเธอถึงอ่อนแอขนาดนี้ แย่ที่สุด!...

�� � � � “ฮึก ฮึก...ฮือออ...” เจนยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง เธอไม่ชอบให้คนอื่นเห็นว่าเธอกำลังอ่อนแอ แต่ร่างสูงก็ไปปล่อยให้ร่างบางได้อยู่กับตัวเองเลย เมื่อเขาเอื้อมมือมาจับมือเธอที่ปล่องหน้าออก แล้วเชิดคางเธอขึ้น ก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาปิดเสียงสะอื้นของเธอให้กลืนหายไปในลำคอ พอควานหาความหวานในปากร่างบางจนพอใจ ซานฟรานก็ค่อยๆถอดจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง พร้อมกับมือหนาที่เช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าแผ่วเบา

�� � � � “ผมขอโทษที่รัก เรามาเริ่มกันใหม่นะ...นะครับ"

�� � � � “คำขอโทษของนาย ง่ายเกินไปรึเปล่า" ถึงน้ำเสียงจะเหมือนการตัดพ้อ แต่รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากทำให้รู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกดีแค่ไหนกับคำขอโทษของเขา

�� � � � ร่างสูงฉีกยิ้มกว้างเมื่อที่รักของเขายิ้มออกอีกครั้งในรอบสองปีที่ผ่านมา ได้เห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้งแบบนี้ ตายไปตอนนี้ก็ไม่เสียดายจริงๆ "ผมรู้ว่าที่รักต้องการแค่นั้น จริงไหม หือ?”

�� � � � ไม่ต้องรอฟังคำตอบ เมื่อร่างสูงก้มลงปิดปากร่างเพรียวบางอีกครั้งอย่างอดใจไม่อยู่ ก่อนจะรวบตัวเธอขึ้นพาไปที่เตียงนุ่มแล้วทาบทับตัวอันหนังอึ้งของตัวเองลงมากดทับอีกฝ่าย "คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว" เสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างหู แค่ได้ยินน้ำเสียงแบบนั้น เธอก็ต้องกรอกตาไปมาอย่างช่างใจ ก่อนจะหลับตาแล้วพยักหน้าเบาๆ

�� � � � "คิดถึงเหมือนกัน"

�� � � � ...ปล่อยใจปล่อยกายให้้ล่องลอยไปไกลในค่ำคืนนี้...




THE END