คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ★ [Q.] = ✖ หนังสือที่หายไป....? ✖
ชื่อ # พาร์เซโร่ เพอเฟ่ โทมาโรเดริส
ตรอก # ช่างตีเหล็ก
เนื้อหาที่จะแต่งต่อ #
"โธ่โว้ย!! ก็เพราะฉันรักเธอยังไงล่ะ!!" พระเอกพูดอย่างหงุดหงิดแล้วจับนางเอกจูบทันที!!
(กรี๊ดดดดด ><) แต่เพื่อนพระเอกที่ตามมา(เมื่อไหร่??)ก็แย่งตัวนางเอกออกห่างจากพระเอกทันที
ขณะที่ทั้งคู่กำลังจูบกันอยู่
“แกกล้าหักหลังฉันงั้นเหรอห๊ะ!!” พระเอกเลือดขึ้นหน้าเมื่อเห็นคนที่เป็นเพื่อนกับตนอ้อมกอด
ร่างบางของนางเอกเอาไว้แนบแน่น
"ไอ้เพื่อนไม่รักดี!!”
เพื่อนพระเอกเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนประสาทน่ารังเกียจ ใบหน้าที่แต่เดิมอัปลักษณ์อยู่แล้ว มา
บัดนี้ยิ่งดูไม่ได้เข้าไปใหญ่
"เหอะ! ใครเขาเป็นเพื่อนกับแกกัน ไอ้หน้าโง่!! ที่ฉันยอมให้แกโขกสับอยู่ทุกวันก็เพื่อแลกกับ
การได้ใกล้ชิดกับหญิงงามผู้นี้ต่างหากเล่า!!”
ว่าแล้วเพื่อนพระเอกก็จับคางนางเอกขึ้นมาให้มองหน้าตน แล้วค่อยๆโน้มตัวลง หมายจะจุมพิต
ร่างในอ้อมกอดต่อหน้าพระเอกที่ยืนกัดฟันกรอกอยู่อย่างเคียดแค้น
พลั๊ว!!
“อ๊ากกกก!!!!!!”
แต่ยังไม่ทันได้แตะลงบนริมฝีปากนุ่มของหญิงสาว ร่างอันอัปลักษณ์ของเพื่อนพระเอกที่พึ่งถูก
พระเอกต่อยอย่างแรงก็กระเด็นไปชนกับต้นโอ๊กด้านหลังจนกระอักเลือกออกมา และนั้นยิ่งทำให้
เขาน่าเกียจเข้าไปอีกเท่าตัว
“กรี๊ด!!!”
นางเอกยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว น้ำตาไหลพราก
ออกมาอีกครั้ง ดวงหน้างามเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาและความหวั่นเกรงร่างสูงตรงหน้าที่เป็นคนชก
หน้าว่าที่เจ้าบ่าวของตนในวันนี้
“น...นาย...อึก นาย...ยะ อย่าเข้ามา ฮือๆ...อย่าเข้ามานะ...อึก...คนใจ...ร้าย ฮือๆๆ ออกไป...ออก
ไป๊!!!”
นางเอกกรีดร้องและเริ่มต่อต้านอย่างรุนแรง เมื่อพระเอกเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ หวังจะโอบกอด
ปลอบประโลมร่างบางให้หายตกใจ
ดวงตาคมกริบคู่สวยฉายแววผิดหวังและเศร้าใจเกินจะบรรยาย เพียงแค่เห็นอาการของ
นางเอกที่ยิ่งเขาเดินเข้าใกล้ เธอก็จะเดินถอยห่างออกไปทุกที จนเขาชักเริ่มทนต่อไปไม่ไหว
“อย่า...ขอร้อง อย่าเดินหนีฉัน" เขาอ้อนวอนกับคนรักที่ยังคงสะอึกสะอืนอยู่ ใบหน้าหวานส่ายไป
มาอย่างแรงพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นมาอีกอย่างห้ามไม่อยู่...
...ใจเธอช่างอ่อนแอเหลือเกิน
“ได้โปรดเถอะ...ฉันทำไปเพราะรักเธอจริงๆนะ"
“ฮือๆ รักฉัน...อึก ถ้ารักฉัน อึก! แล้วเธอมาทำลายงานแต่งงานของฉัน...ทำไม!! อึก...ฮือๆๆ"
“งานแต่งงาน?!! เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่ไปแต่งกับไอ้อัปลักษณ์นั่น!” ร่างสูงตะคอกเสียงดัง
ด้วยความโมโหและหึงหวงอย่างเห็นได้ชัด "แค่ไม่กี่วัน เธอลืมฉันได้ง่ายดายขนาดนี้เลยเหร๊อ!!!!”
พระเอกรีบปรี่ตัวเข้ามาเขย่าร่างอันบอบบางในชุดสีขาวกร่อมพื้นโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น แววตา
ฉาบไปด้วยความโมโหอย่างร้ายกาจ!
“โอ๊ย!” เสียงใสร้องขึ้นเมื่อความเจ็บจากต้นแขนที่ถูกอดีตคนรักบีบแน่นแทบจะแหลกละเอียด
แต่พระเอกก็ไม่มีท่าทีว่าจะใส่ใจกับเสียงโอดครวญนั่นเลย
“ทั้งๆที่ฉันอุตส่าห์มารับเธอถึงที่นี้...หาตัวเธอแทบพลิกแผ่นดิน!! แต่เธอกลับ...กลับ...อ้าก!!”
ร่างสูงรวบนางเอกเอาไว้ในอ้อมแขน รัดแน่นจนคนถูดกอดแทบหายใจไม่ออก
หนึ่งคน ร่างกายสั่นเทาเพราะความกลัวและสับสนในความรู้สึก...
...แต่อีกคนตัวสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น หยาดน้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอาบหัวไหล่มนที่ถูก
ปกคลุมด้วยชุดสีขาวจนเปียกชื้น...
“...อึก...ฉ...ฉัน...ฉัน...” นางเอกเริ่มโอนอ่อน สองแขนเรียวบางค่อยๆยกขึ้นกอดรอบคอกว้างที่
บัดนี้กำลังซบไหล่เล็กๆของเธออยู่ น้ำเย็นๆบนหัวไหล่ ทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าเขากำลังร้องไห้...
...ร้องไห้
เพราะเธอ...
“...”
“ฉัน...ข...ขอโทษ...อึก...ฉัน...ฉันก็รักเธอเหมือนกัน...ฮือๆ ฉันขอโทษ...ขอโทษที่หักหลังเธอแบบ
นี้" ร่างเล็กส่ายหน้าไปมา "ฉัน...ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ฉันสัญญาๆๆ ฉันรักเธอคนเดียวจริงๆ ฮือๆ
รักเธอจริงๆ รักเธอคนเดียว...อึก..."
“...”
“ยกโทษ...ยกโทษให้ฉันนะคะ...ฉันรักเธอมากจริงๆ...ฮือ"
พระเอกค่อยๆคลายอ้อมกอด พลางยกมือขึ้นลูบแก้มเธอเบาๆด้วยความอ่อนโยนต่างจากเมื่อกี้
ลิบลับ "...จริงนะ...เธอจะไม่เปลี่ยนใจแน่นะ?”
นางเอกรีบส่ายหน้าจนผมสลวยสะบัด "ไม่...ไม่ๆๆ ไม่มีวันแน่นอนเลย"
“งั้น...”
พระเอกเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ ริมฝีปากบางถูดปิดลงอีกครั้งด้วยปากนุ่มของอีกฝ่าย ความ
หวานจากภายในทำเอานางเอกถึงกับเข่าอ่อน โชคยังดีที่พระเอกกอดรัดเอวคอดไว้แนบแน่น ไม่
อย่างนั่น นางเอกของเราคงลงไปนั่งเล่นอยู่กับพื้นแล้วแน่
ร่างสูงค่อยๆถอดจูบออกอย่างอ่อยอิ่ง "...เรากลับกันเถอะ"
“อือ" นางเอกคลี่ยิ้มบาง ก่อนจะตอบรับในลำคออย่างอายๆ หน้าแดงราวกับลูกตำลึงเพราะ
ความเขิน
พระเอกน้อมตัวลงมากระซิบข้างหูนางเอกอย่างเชื่องช้า พร้อมฉีกยิ้มอย่างมีเลศนัยโดยที่
นางเอกไม่มีทางได้เห็น "แล้วเจอกัน...เมื่อถึงฝั่งนะครับ..."
“อ่ะ...”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ คนร่างเล็กก็ตัวอ่อนยวบ สลบไสลอยู่บนอ้อมกอดของคนรักแทบจะ
ทันที
เขาวางร่างของนางเอกลงอย่างเบามือ ก่อนจะสาวเท้าเดินมาทางเพื่อนตัวเอกที่นอนกระอัก
เลือดอยู่ สติทั้งหลายใกล้จะเลือนหายเต็มทน
“หึ! แกนี่มันน่าสมเพชจริงๆเลยนะ” ร่างสูงบีบแก้มทั้งสองของชายอัปลักษณ์ด้วยมือเพียงข้าง
เดียวให้เงยขึ้นมามองหน้าตน “เป็นเพื่อนกันอยู่ดีๆไม่ชอบ! ริอาจเป็นศัตรู เหอะ! มันน่าสมเพช
แกนะ! มันขยะสังคมชัดๆ!!”
“อั่ก!!”
พระเอกแสยะยิ้มโหดให้แก่อดีตเพื่อนที่กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง “...ลาก่อน...เพื่อนเอ๋ย หึๆ”
ฉึก!
“...”
ไม่มีแม้แต่เสียงร้อง เมื่อมีดสั้นเล่มเล็กที่วางอยู่ข้างกายถูกหยิบถึงมาปักเข้ากลางหัวใจของผู้
ทรยศอย่างไม่มีความปราณี หยาดเลือดสีแดงฉาดไหลออกมาสู่มีดที่เคยสะอาด ตอนนี้ถูกย้อนไป
ด้วยความข้นของโลหิตศัตรู
“...ขอให้แก...” พระเอกค่อยๆยืดตัวขึ้น เดินย้อนไปอุ้มนางเอกที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวขึ้นมาไว้ใน
อ้อมกอดอีกครั้ง พลางหันกลับมามองศพน่าขยะแขยงที่ตนพึ่งจัดการเสร็จ
“...สิงอยู่ที่นี้ไม่ชั่วกาลเถอะนะ ฮ่ะฮ่าๆๆ หึๆ”
และแล้วพระเอกและนางเอกก็ขึ้นเรือกลับไปที่ๆตนจากมา พระเอกขอนางเอกแต่งงานอีกครั้ง
หลังจากที่ล้มแก็งมาเฟียที่เคยมาป่วนงานแต่งของพวกเขาครั้งก่อนลงเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าบัดนี้
พระเอกเป็นถึงหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่มีอิทธิพลที่สุดในเมือง และมีเงินทองมากมายจนครอบครัวของ
นางเอกไม่ขัดข้องเรื่องการแต่งงาน
...และทั้งคู่ ก็อยู่กันอย่างมีความสุขตลอดไป...
จบแล้วคะ อิๆ :')))
ความคิดเห็น