แบบทดสอบหน่วย PEGASUS

เนื้อเรื่อง

แบบทดสอบหน่วย PEGASUS

ร่างสูงก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วตามทางเดินที่ถูกปูไว้ด้วยพรมสีแดงฉาน นัยน์ตาคมกริบสีดำทมิฬมองตรงไปข้างหน้า ผมสีน้ำทะเลยาวถึงกลางหลังขยับไปมาตามจังหวะการเดินของเจ้าตัว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น หลังจากชายหนุ่มมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูทองบานใหญ่สลักลายวิจิตรตระการตา เขารอให้คนข้างในเปิดประตูออกมา แต่ดูเหมือนว่าการรอหลายวินาทีของเขาจะไร้ผล เจ้าของดวงตาสีดำจึงถือวิสาสะเข้าไปในห้องนั้นทันที

“เจ้าลุกขึ้นมาคุยกับข้าก่อนเดี๋ยวนี้!” เขาออกคำสั่งกับร่างบางที่คลุกตัวนอนบนเตียงสีขาว ผมสีเดียวกันกับของชายหนุ่มสยายไปทั่วหมอน ตาคมหวานคู่สวยลืมขึ้นเล็กน้อยอย่างอ่อนเพลีย ผิวสีขาวอมชมพูที่บัดนี้ดูซีดเซียวผิดไม่จากเดิม พลางมองหน้าคนที่อยู่ปลายเตียง

“ท่านพี่มีอะไรกับข้างั้นรึ?”

“มีอะไรอย่างนั้นรึ!...ถ้าเช่นนั้น ไหนเจ้าลองตอบคำถามข้ามาสิ ว่าเพราะอะไรเจ้าถึงไม่ไปเรียนตลอดคาบบ่ายของอาทิตย์ที่แล้วนี้!” ผู้เป็นพี่ตะคอกเสียงดัง แล้วใช้มือฉุดร่างบางให้ลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นสูง เป็นเชิงถามว่า ‘ท่านรู้ได้อย่างไร?’

“เหอะ! ข้าไม่ได้มีหน้าที่ที่ต้องมานั่งตอบคำถามเจ้า แต่เจ้า! ต้องตอบคำถามของข้า!” เขาเริ่มขึ้นเสียงด้วยความโมโห “เหตุใดจึงไม่ไปเรียน? เพจีน่า โอเมเรส”

เธอหันหน้าหลบสายตาของผู้เป็นพี่ ดวงตาสีฟ้าอ่อนไหววูบอย่างเห็นได้ชัด “ข้าไม่จำเป็นต้องบอกท่าน...ท่านชายพามีส โอเมเรส” หันกลับมาจ้องตาเจ้าของนามอย่างไม่ยอมแพ้ แววตาแข็งกร้าวปรากฎบนใบหน้าของชายหนุ่มทันที

“อย่ามาเล่นลิ้นกับข้า!” เขาบีบข้อมือผู้เป็นน้องสาวแน่น “ข้าต้องการคำตอบจากปากของเจ้าเดี๋ยวนี้เพจ!”

คนตัวเล็กสบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของร่างสูง ก่อนจะเบี่ยงตัว วิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว จนชาย หนุ่มตามไม่ทัน

“ปัง!”

เขาทุบประตูเสียงดังเหมือนจะพังมันลงมา “เพจ! ออกมานะ! ข้าสั่งให้เจ้าออกมา! เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามของข้า! เพจ! เพจ!! เพจีน่า!!!”

“ข้าไม่ออก! และถึงท่านจะลากข้าออกไปได้ ท่านพี่ก็ไม่มีวันได้ฟังคำตอบจากปากของข้า...ถึงจะฆ่าข้าให้ตาย ข้าก็ไม่มีวันปริปากบอก!” น้ำเสียงจริงจัง และแน่วแน่ในคำกล่าวของตน ทำเอาผู้ที่ต้องการคำตอบถึงกับสะอึก เขาไม่คิดว่าน้องสาวของตนจะทำได้ถึงเพียงนี้...

“ เพจ...เจ้าจะไม่บอกข้าจริงๆรึ? ข้าเป็นห่วงเจ้ามากนะ หากเจ้ามีปัญหาอะไร ข้า...พี่ชายคนเดียวของเจ้า อาจช่วยเจ้าได้นะเพจ...ออกมาเถอะ...เพจ พี่ขอร้องน่ะ” น้ำเสียงอ่อนลง ฝ่ามือแนบชิดกับบานประตูห้องน้ำ ความจริงในใจ อยากปลอบประคองหญิงสาวใจจะขาด แต่เพราะหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เขาจึงไม่ค่อยมีเวลาหรือหันมาสนใจน้องสาวตัวเองเลย...ถ้าหากเขาไม่ได้รับแจ้งจากทางโรงเรียนเรื่องของเธอ เขาคงไม่มีวันได้รู้ว่าน้องสาวเขาไม่ได้ไปเรียนมาหลายวันแล้ว

“ไม่ อึก! ถะ ถ้าท่านพี่ไม่ออกไปก่อน น้อง อึก! น้องจะไม่ออกไป...หะ ให้ท่านพี่เห็นอีกเลย...” น้ำสีใสไหล ลงมาจากในตาไม่หยุด คำกล่าวของพี่ชายที่เจ้าตัวไม่เคยได้ฟัง ความรักที่อยากได้มานานหลายปี หลังจากที่ท่านพ่อกับท่านแม่เสีย ท่านพี่ไม่เคยดูแลเธอ ไม่เคยเล่นด้วยหรือหันมาสนใจเธออีกเลย...ทว่าวันนี้เธอได้ยินมันแล้ว น้ำเสียง แสนอันอ่อนโยน ที่เคยปลอบเธอยามเธอท้อแท้ ยามเธอเหงา...แต่เธอไม่สามารถบอกได้จริงๆ บอกไม่ได้จริงๆว่าทำไมเธอถึงไม่ไปเรียน..

‘ขอโทษค่ะท่านพี่...น้องคนนี้ขอโทษจริงๆ’

เมื่อเห็นว่าพูดยังไงก็คงไม่เป็นผล ร่างสูงจึงได้แต่ถอดหายใจอย่างปลงตกและเป็นกังวล แต่ในเมื่อนิสัยของน้องสาวตัวเองเป็นคนดื้อรั้น การที่จะให้เธอปริปากพูด คงเป็นเรื่องยาก เห็นที...วันนี้พูดอะไรออกไปก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่า...ไร้ประโยชน์ที่จะคุยกันในสภาพแบบนี้

“เฮ้อ!...ถ้าเช่นนั้น พรุ่งนี้เช้าพี่จะมาหาใหม่อีกรอบ” พูดพร้อมเปิดประตูหน้าห้อง เตรียมจะก้าวออกไป ก่อนจะทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ ที่เรียกรอยยิ้มเศร้าปนซึ้งใจจากร่างบางในห้องน้ำได้เป็นอย่างดี “แล้วอีกเรื่อง...อีกสักพักพี่จะให้คนเอายาขึ้นมาให้ กินเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วก็นอนเลยนะ ข้าเห็นเจ้าตัวเปียก เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ ข้ารักและก็เป็นห่วงเจ้าเสมอนะ...น้องน้อยที่น่ารักคนเดียวของพี่”

พอได้ยินเสียงปิดประตู พร้อมกับความเงียบที่มาเยือนห้องนอนของหญิงสาวอีกครั้ง เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำ จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่พี่ชายสั่ง แล้วลงตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า  คำพูดสุดท้ายของร่างสูง ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอไม่เสื่อมคลาย

‘ข้ารักและก็เป็นห่วงเจ้าเสมอนะ...น้องน้อยที่น่ารักคนเดียวของพี่’

“ข้าก็รักท่านค่ะ...ท่านพี่...”

นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เธอพูดในวันนี้ ก่อนผล็อบหลับไปในที่สุด มีเพียงสายลมยามค่ำคืนที่ค่อยพัดเอาความ เศร้าหมองของเธอออกไป และให้คืนนี้เป็นคืนที่เธอได้มีความสุขได้นอนหลับฝันดีที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา...

*THE END*



>>>  N eL’ L  <<<