คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: บทนำ ::
พระราชวังซานกวีโน 00.20 น.
หยาดฝนที่โปรยปรายลงมาตามพื้นประกอบกับเสียงฟ้าคำรามที่ดังก้องกังวาน มันทำให้พระราชวังที่เป็นศูนย์รวมจิตใจของประชาชนในแคว้นนี้ดูราวกับคฤหาสถ์อาถรรพ์ที่ไม่มีแม้แต่ใครซักคนคิดจะก้าวเท้าของตนเอาชีวิตมาทิ้งไว้ ณ ที่แห่งนี้
ในพระราชวังนี้ยังมีเด็กน้อยอายุราวๆ 7-8 ปีนาม ‘ ทรีเซียโน ‘ ดูเผินๆเขาก็อาจจะเหมือนเด็กประถมทั่วๆไป แต่ความจริงนั้นเขาเป็นถึงพระโอรสของกษัตรย์ผู้ปกครองแคว้นนี้ ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันคล้ายวันเกิดของเขาด้วยสิ่งที่เด็กๆต้องการก็คงจะไม่มีอะไรนอกไปเสียจากของขวัญจากคนรู้จักของตน และเขาก็กำลังเดินตามหาซานตาคลอสประจำบ้านของเขาเพื่อทวงของขวัญวันเกิดสำหรับปีนี้
“เสด็จพ่อ....เสด็จแม่.....” เด็กน้อยร้องหาพ่อแม่ราวกับเป็นเด็กหลงทาง ผลักประตูบานแล้วบานเล่าก็ยังไม่พบแม้แต่เงาของผู้รับบทซานต้าคลอสของเขา
ปัง!!!
เด็กน้อยสะดุ้งสุดตัว รีบวิ่งไปทางต้นเสียงทั้งๆที่ในหัวยังสับสนอยู่ว่าควรจะวิ่งไปดูเหตุการณ์ระทึกที่กำลังเกิดขึ้นในที่ๆเปรียบเสมือนบ้านของตน หรือจะนอนขดตัวอยู่บนเตียงเพื่อรอให้ใครซักคนมาช่วยเขา แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ ขาของเขาก็พาร่างอันบอบบางของเขามาถึงหน้าประตูห้องที่ให้กำเนิดเสียงอันน่าสะเทือนใจเสียแล้ว
“…………….” มือน้อยๆของเขาค่อยๆขยับเข้าหากลอนประตู ราวกับว่ากำลังเปิดประตูก้าวเข้าสู่ขุมนรก
แอ๊ด~~~~
ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้ทรีเซียโนถึงกับช็อคค้างอยู่อย่างนั้น ซักพักก็ตั้งสติได้แล้วเหลือบไปเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังยืนชื่นชมผลงานของตนอยู่ด้วยความภาคภูมิใจ ของขวัญวันเกิดที่เขารอคอยมา กว่า 1 ปีเต็มไม่ใช่ของที่เขาจะทำใจรับไปได้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเปี่ยมไปด้วยความสุข แต่กลับเป็นของขวัญวันเกิดที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเขา คือ ร่างของพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดของตน ล้มลงอยู่ท่ามกลางสายเลือดที่ไหลท่วมห้องแห่งนั้น
“เสด็จพ่อ!!!เสด็จแม่!!!” ทรีเซียโนร้องลั่น กระโจนเข้าสู่ร่างที่ท่วมกองเลือดตรงหน้าของเขา
“ทรีเซียโนลูกพ่อ....คงถึงเวลาแล้วที่พ่อจะต้องบอกความจริงกับลูก...” ชายวัยกลางคนที่นอนจมกองเลือดอยู่ค่อยๆยื่นมืออันไร้เรี่ยวแรงของเขาไปวางลงบนศีรษะของความหวังสุดท้ายของเขาในตอนนี้
“ความจริงอะไรเหรอครับ...เสด็จพ่อ...”ทรีเซียโนพูดด้วยใบหน้าที่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำตาที่พรั่งพรูออกจากดวงตาโตๆอันไร้เดียงสาของเขา
“..............ในตัวของลูก..............มีเซลล์ของเคออสอยู่..........”เสียงของผู้ที่ถูกเรียกว่า ‘พ่อ’ก็ค่อยๆแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ขัดกับน้ำตาของทรีเซียโนที่ค่อยๆพรั่งพรูออกจากดวงตาของเขามากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่มีเวลาแล้ว ลูกรับสร้อยเส้นนี้ไปแล้วรีบหนีไปซะ พวกพ่อกับไม่มีทางรอดออกไปจากที่นี่แล้ว ทิ้งพวกเราไว้ที่นี่แหละ รีบหนีไป!!” พ่อของเขาพยายามใช้แรงอันน้อยนิดของเขาผลักร่างของบุตรชายของตนให้ออกห่างจากที่นี่มากที่สุด พร้อมกับยื่นสร้อยเส้นหนึ่งให้กับเขาด้วย
“รีบไปสิ!!!!!!!!!!” คำตวาดลั่นของพ่อเขาทำให้เขาไม่อาจที่จะปฏิเสธสถานการณ์ตรงหน้าได้ มีทางเดียวคือเชี่อฟังคำสั่งครั้งแรกและสุดท้ายของพ่อเขา เขาจึงค่อยๆขยับร่างกายออกจากวิ่งออกไปจากนรกขุมนี้ให้เร็วที่สุด แต่สายตาของเขาก็ยังไม่ละไปจากร่างชุ่มกองเลือดของพ่อของตน
หลังจากทรีเซียโนวิ่งออกไปจากห้องนี้แล้ว ชายหนุ่มผมทอง หนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้นก็เดินตรงมาทางร่างของพ่อและแม่ของทรีเซียโน ซึ่งอยู่ในสภาพกึ่งเป็นกึ่งตาย และชายคนนั้นก้ค่อยๆก้มหน้าลงมาข้างๆหูของพ่อของทรีเซียโน่ แล้วกระซิบเบาๆว่า
“สั่งเสียกันเสร็จรึยังเอ่ย....”พอพูดจบเขาก็ค่อยๆลุกขึ้นและหันหลังกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
“หึหึหึ......แล้วพวกแกล่ะ สั่งเสียกันเสร็จรึยัง...” จังหวะที่พวกนั้นไม่ทันสังเกตุ พ่อของทรีเซียโนก้ได้ใช้แรงเฮือกสุดท้ายของเขาคลานไปยังเตาแก็สใกล้ๆบริเวณนั้น พร้อมกับจุดไฟแช็กอยู่ที่มืออีกข้างหนึ่ง
“Happy Birthday นะทรีเซียโน.....ลาก่อนลูกพ่อ......” คำพูดสุดท้ายที่เอ่ยออกจากปากของคนเป็นพ่อ เป็นเพียงคำๆหนึ่งที่อยากจะให้ลูกชายสุดที่รักของตนได้ยิน เป็นเพียงความต้องการสุดท้ายของเขาจริงๆ แต่สุดท้ายเขาก็ได้แต่หวังว่าลูกชายของเขาจะรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาในตอนนี้ได้เท่านั้น.....
...................................................................
สวัสดีครับ ตอนนี้อยากลองเปลี่ยนแนวเรื่องดูครับ เลยลองแต่งอีกเรื่องดู เผื่อจะมีไอเดียดีๆไปขุดฟิคเก่ามาแต่งต่อก็ได้นะคั้บ ศัพท์บางคำอาจจะฟังดูแปลกๆนะครับ เพราะขนาดไรเตอร์อ่านเองยังงงๆเรย 555+ อย่าลืมเม้นให้กันด้วยนะคับ
ความคิดเห็น