ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนแรก วันที่1มกราคม
เปิดประเดิมตอนแรก
Keiichi mode
ในฮินามิซาว่า
ยามเช้า(07.00)วันที่1มกราคม
“เคย์อิจิ~ตื่นได้แล้วลูก วันนี้วันปีใหม่ทั้งที”
เสียงแม่ของผมดังขึ้นมาก่อนที่ผมจะนอนซุกอยู่กับผ้านวมอุ่นๆซักพักแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ
จนอาบน้ำเสร็จผมก็เดินลงไปข้างล่างก่อนจะเห็นแม่และพ่ออยู่ในชุดสูทเตรียมออกไปข้างนอก
“วันนี้มีธุระเหรอฮะ”
ผมถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“อื้อ พอดีมีงานนิดหน่อยน่ะ แล้วก็เคย์อิจิอย่าลืมไปทักทายคุณโอเรียวด้วยล่ะ ส่วนของเตรียมไว้บนโต๊ะแล้ว”
พ่อร่ายยาวก่อนจะเดินออกไป........ง่า~นี่ผมต้องไปพบคุณโอเรียวคนเดียวเหรอเนี่ย
ช่างเหอะ ถือซะว่าจะได้ไปหามิองก็แล้วกัน เผื่ออย่างน้อยถ้าโดนเอาดาบญี่ปุ่นไล่ฟันยัยนั่นคงช่วยได้ล่ะน่า
ผมคิดก่อนจะเดินไปหยิบกระเช้าของขวัญและเดินออกจากบ้านไป
ระหว่างทางที่ไป ยามเช้าช่างดูแสนจะสดใส อากาศดีชะมัด
และผมก็เดินไปเรื่อยโดยมีทักทายชาวบ้านคนอื่นๆด้วย คนที่นี่อัธยาศัยดีชะมัดเลย
จนเดินมาถึงบ้านมิอง
ผมได้แต่ยืนเก้กังๆอยู่หน้าบ้าน.....ไม่กล้าเข้าไปฟะ
“อ้าว เคจัง มาทักทายปีใหม่กับย่ามหาภัยเหรอคะ”
ชิองทักขึ้น ฮู่ว~ค่อนโล่งใจหน่อย โอ๊ะชิองใส่กิโมโนด้วยแฮะ
“อื้ม ใช่ ว่าแต่ชิองนี่ใส่กิโมโนขึ้นนะเนี่ย”
“ฮะๆ ขอบคุณนะเคจัง เอ้าเข้ามาสิ”
และชิองก็พาผมเข้าไป
“นี่ชิอง มิองยังไม่ตื่นเหรอไง”
ผมถามไป ปกติยัยนั่นถ้าเป็นวันเทศกาลไม่น่าจะตื่นสายนี่
“ยังเลยค่ะ เดี๋ยวกะจะไปปลุกอยู่เนี่ย พี่นี่ขี้เซาชะมัดเลย”
ชิองบ่นน้อยๆด้วยสีหน้าอมยิ้ม
“เอ้าถึงแล้วค่ะ เข้าไปสิเคจัง”
ชิองพาผมมาหยุดอยู่ห้องหนึ่ง....
“เอ่อ....เข้าไปเป็นเพื่อนกันหน่อยสิชิอง”
ไม่กล้าเข้าไปคนเดียว ยัยมิองยังไม่ตื่น กลัวโดนเอาดาบไล่ฟันT_T
จนแล้วจนรอด ผมก็ต้องเข้ามาคนเดียวจนได้
“อะ...อรุณสวัสดิ์ยามเช้าครับ คุณโอเรียว ผมมาเอบาร่ามาทักทายวันปีใหม่ครับ ฝากตัวด้วยนะครับ”
ผมเอ่ยคำสุภาพอย่างกล้าๆกลัวๆ ก..เกร็งชะมัดเลยให้ตายสิ
“อืม สวัสดีวันปีใหม่ว่าแต่เจ้าหนู่บ้านมาเอบาร่าไม่คิดจะใส่ยูคาจะรับปีใหม่บ้างรึ”
คุณโอเรียวพูดตอบทำให้ความเกร็งลดไปส่วนหนึ่ง
“คงไม่ล่ะครับ พอดีพ่อแม่ผมไม่อยู่ เลยไม่คิดจะใส่น่ะครับ”
“อืม....”
“นี่ของขวัญปีใหม่ครับ เอ่อ..ขอตัวนะครับ”
ผมยื่นของขวัญปีใหม่ไปก่อนจะเดินออกจากห้องไป ก่อนจะเจอชิองยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง
ชิ ยัยบ้านี้ทิ้งกันแล้วยังมายิ้มอย่างนั้นอีก เคืองเฟร้ย
“ทิ้งชั้นเลยนะ ชิอง”
“น่าๆ เคจัง เธอเองก็ไม่โดนเอาดาบญี่ปุ่นไล่ฟันซะหน่อย ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่”
“เออๆ เอาเหอะ ว่าแต่เธอไม่คิดจะไปปลุกมิองเหรอไง”
“เอ้อ จริงด้วย เคจังจะมาด้วยกันมั้ยคะ”
“จะดีเหรอชิอง”
ผมถามกลับไปเพื่อความมั่นใจ ชิองไม่ตอบอะไรเพียงยิ้มและลากผมไป
จนมาหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องของมิอง
ชิองเปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไป ตามด้วยผมที่เดินเข้าตาม ก่อนจะเห็นมิองนอนขดตัวอยู่ในผ้านวม
ขี้เซาชะมัดเลยยัยนี่(แกก็ด้วยแหละ)
“เคจัง ฝากปลุกพี่ด้วยนะคะ เดี๋ยวชั้นจะไปเตรียมกิโมโนของพี่ก่อน ฝากด้วยน้า~”
ชิองพูดอย่างเริงร่าก่อนจะวิ่งหายลับออกไป............ชิ
แล้วจะปลุกยัยมิองยังไงล่ะนั่น
ผมคิดเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงข้างๆฟูกของมิองและสะกิดตัวเธอเบาๆ
“อือ~”
มิองครางออกมาเบาๆก่อนจะพลิกตัวไปทางอื่น ยัยขี้เซา......คราวนี้ผมเลยลองเขย่าตัวยัยนั่นเบาๆโดยส่งเสียงเรียกไปด้วย
“มิอง~ตื่นได้แล้วน่า”
“อือ~~ขออีก5นาที”
“ธ..เธอนี่มัน”
คราวนี้ผมเลยเปลี่ยนวิธีปลุกเป็นดีดมะกอกแทน
เพียะ!
เสียงของนิ้วที่ผมดีดไปกระทบกับหน้าผากมิองดังขึ้นมาพร้อมกับร่างบางในชุดนอนที่ลุกพรวดขึ้นมา
“โอ๊ย! ชิองเธอทำบ้าอะไร..เนี่ย”
เสียงมิองเบาลงในตอนหลังเมื่อเห็นหน้าผม......นึกว่าผมเป็นชิองล่ะสินั่น
“คะ คะ คะ เคจัง นะ นะ นะนายเข้ามาได้ยังงายยยยยย”
อุ๊ก!
หมัดลุ่นๆเสยเข้าปลายคางผม มึนตื้อ~
สาบานได้เลยว่าผมจะไม่แกล้งให้ยัยนี่ตกใจมากๆ ไม่งั้นคงโดนเตะก้านคอแหง
ครืดดดดด
“อ้าวพี่ ตื่นแล้วเหรอคะ รีบอาบน้ำแต่งตัวสิ เดี๋ยวเคจังเขารอนานหรอก คิกๆ”
ชิองพูดด้วยท่าทีร่าเริง นี่เธอคิดไว้แล้วสินะว่ามันจะเป็นแบบนี้
มิองหันไปค้อนใส่ชิองก่อนจะวิ่งไปอาบน้ำ
“นายนั่งรอในนั้นไปก่อนเลยนะเคจัง~ เดี๋ยวมา~~ จะค้นเอาเกมมาเล่นรอก็ได้”
มิองตะโกนมาด้วยน้ำเสียงรีบร้อน
ฮะ...เฮ้ย ผมยังไม่ได้บอกสักคำเลยนะว่าจะรอ นั่นชิองพูดเองเออเองนี่หว่า เดี๋ยวสีเฮ้ย!!
แต่.........ก็นะ จะกลับไปก่อนก็เหมือนจะไม่ดีต่อมิอง
สุดท้าย...ก็รอ ล่ะนะ
ว่าแต่ห้องมิองนี่เรียบร้อยกว่าที่คิดแฮะ(ไอ้กว่าที่คิดนี่หมายความว่าไงฮะเคจัง!/มิอง)
ในขณะนั้นผมก็เริ่มมองสำรวจไปรอบๆห้อง อืม....มีเกมเก็บอยู่เยอะเลยแฮะ สมกับเป็นมิองเลย
ส่วนไอ้ที่วางอยู่ที่ฟูกนั่น ตุ๊กตา? ตุ๊กตาที่ผมให้ตอนที่ไปทำกิจกรรมชมรมที่ร้านของลุงโยชิโร่
ยังเก็บไว้อย่างดีจริงๆด้วยแฮะ ผมคิดพลางหยิบตุ๊กตามาปัดๆเล่นเป็นจังหวะเดียวกับที่มิองเปิดประตูพรวดเข้ามาด้วยสภาพเหนื่อยหอบในชุดลำลอง
“เร็วโคตร ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้นา”
ผมพูดก่อนจะวางตุ๊กตาลงที่เดิม
“ไม่คิดจะใส่กิโมโนเหรอไง มิอง”
ผมถามกลับไปเล่นๆ
“อื้อ ก็ที่จริงลุงก็ว่าจะใส่อยู่หรอก แต่เดี๋ยวเคจังรอนานเลยไม่ใส่ดีกว่า”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร ชั้นรอได้ ไปแต่งมาเหอะ”
“อยากเห็นลุงแต่งกิโมโนเหรอไง เคจาง~”
มิองพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น
“ก็นะ....เธอคิดว่าไงล่ะ ชั้นรอได้น่า”
ผมตอบกลับไปก่อนที่มิองจะหน้าแดงแล้วเดินออกไป
“รอแป๊ปละกันนะเคจัง”
...............อะไรของเค้า เปลี่ยนอารมณ์เร็วแปลกๆ วันนั้นของเดือนรึไงนั่น(ไอ้เคย์อิจิ ไอ้โง่วววววววววววว)
จนสักประมาณเกือบ10นาทีมิองก็เดินเข้ามาในชุดกิโมโนสีน้ำเงินเข้ม
“โห~เธอก็แต่งกิโมโนขึ้นเหมือนกันนามิอง”
ผมพูดเล่นทีเล่นจริง ก่อนที่มิองจะหน้าแดงน้อยๆแล้วสะบัดหน้าเดินออกไป.
อะไรของเค้า...หรือวันนั้นของเดือนจริงๆ
“รีบๆมาสิยะ ตาบ้า เดี๋ยวพวกเรนะก็รอหรอก”
เสียงมิองดังลอยเข้ามาก่อนที่ผมจะลุกและเดินตามไป
สงสัยประจำเดือนพี่แกจะมาจริงๆวุ้ย(แกไม่เลิกเรื่องประจำเดือนใช่มั้ยเคย์อิจิ)
จนเดินมาเรื่อยและมาถึงศาลเจ้าฟุรุเดะ ก็พบกับเรนะ กับริกะจัง ซาโตโกะ แล้วก็ฮานิวกับชิอง
ทุกคนล้วนแต่อยู่ในชุดกิโมโนทั้งสิ้น ผมเป็นแกะดำในกลุ่มสิถ้างั้น
“ไม่ใส่ยูคาตะมาเหรอเคย์อิจิคุง”
เรนะทักด้วยน้ำเสียงสดใส กะแล้วกับไอ้คำถามนี้
“อื้อ พอดีแม่ไม่อยู่เลยไม่มีใครใส่ให้น่ะ โอ้ริกะจังในชุดมิโกะยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ”
ผมหันไปทักกับริกะจัง
“ขอบคุณค่ะ เคย์อิจิ นิปา~”
“ฮ๋าวววว ริกะจังน่าย้ากกกกกก จาเอากลับบ้านนนนนนนน”
ชะเฮ้ย เรนะโหมดเอากลับบ้าน
“ลักพาตัวผิดกฎหมายนะเฟ้ยเรนะ”
ผมพูดแซวเล่น ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมา
“เอาล่ะทุกคน ไหนๆก็ปีใหม่แล้วมาทำกิจกรรมชมรมกันเล้ยย”
มิองพูดออกมา ก่อนที่ทุกคนจะทำท่าเห็นด้วย
“มี้~ไปไหว้พระขอพรกันก่อนสิคะ นิปา~”
ริกะจังพูดขัดขึ้นมาทุกคนจึงเปลี่ยนจุดหมายไปไหว้พระแทน
แปะๆ
ทุกคนตบมือเป็นอันเสร็จก่อนจะเริ่มหัวข้อการถามที่ทุกท่านคงเดาไม่ผิดว่า.
“นี่ทุกคนขอพรอะไรกันนะ กันนะ?”
“โหย ไม่บอกหรอก เดี๋ยวไม่ศักสิทธิ์”
ผมพูดออกไปทำเอาเรนะหน้ามุ่ย ทุกคนจึงหัวเราะออกมา ก่อนจะดำเนินกิจกรรมไปต่อโดยไม่มีใครถามเรื่องนี้อีก
“ว่าแต่กิจกรรมชมรมจะทำอะไรดีล่ะเคอะ คุณมิอง”
ซาโตโกะถามออกมา มิองทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง(แสดงว่าเธอไม่ได้คิดมาสินะ)
“เอาเป็นว่าตีลูกคนไก่เป็นไง ใครแพ้โดนเอาหมึกเขียนหน้า โอเคมา”
มิองพูดออกมาด้วยแววตาสนุกสนาน
“โอ้!!”
มัติเป็นเอกฉันท์ เล่นตีลูกขนไก่รับปีใหม่กันเถ๊อะ
จนแข่งกันมาเรื่อยๆ จบที่ว่าทุกคนใบหน้ายังสะอาดเอี่ยมอ่อง ส่วนผมน่ะเหรอ หน้าแทบจะไม่เหลือที่ให้เขียนเลย
ยัยพวกนั้นโกงแหงๆ เอาเถอะ เรื่องแพ้ชนะช่างมัน เอาสนุกเป็นพอ
และจากนั้นพวกเราก็ไปตะลุมซุ้มต่างๆ มากมายจนเวลาล่วงเลยมาถึงยามเย็น
“วันนี้สนุกเป็นบ้าเลยเนอะ เรนะ มิอง”
ผมหันไปถามเพื่อนสาวสองคนที่เดินขนาบข้างอยู่
“ช่าย~ และวันพรุ่งนี้ก็จะสนุกกว้านี้อีกคอยดู”
มิองพูดอย่างมั่นใจ ทำเอาผมกับเรนะยิ้มออกมา
“ชั้นจะรอดูแล้วกัน”
ผมพูดก่อนจะบอกลามิองที่เดินแยกกลับบ้านไป
“แล้วเจอกันนะ เรนะ”
“อื้ม แล้วเจอกันนะ เคย์อิจิคุง”
แล้วผมก็เดินเข้าบ้านตัวเองไป
ก่อนจะอาบน้ำแล้วมานั่งดูทีวีพลา กินบะหมี่สำเร็จรูปพลาง
จนเริ่มดึกก็เข้านอน
พรุ่งนี้ต้องสนุกยิ่งกว่านี้อีกสินะ
ผมคิดก่อนที่จะผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ฮินามิซาว่านี่ดีจริงๆ
และก็จบไปกับตอนแรก
แต่งแบบมึนๆ(ฮา)
อ่านแล้วงงมั้ยล่ะนั้น
อ่าหะ เนื้อหาของฟิคนี้ก็จะเป็นแต่ละวันในฮินามิซาว่าที่ไม่มีโศกนาฎตกรรมมาข้องเกี่ยว
แต่งแรกๆอาจจะแป้ก จะพยายามแล้วกันเน้อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น