คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3 มกราคม
วันจันทร์ที่3 มกราคม
เคย์อิจิโหมด
กริ้งงงงง
สวัสดีคร้าบบ ผมมาเอบาร่า เคย์อิจิคร้าบ~
ยามเช้าของผม ก็เริ่มด้วยเสียงนาฬิกาปลุกอันน่ารำคาญ แต่ถ้าไม่มีมันผมตงตื่นสายแหง จริงมะ?
(ตอแหลว้อยยย ตูตั้งนาฬิกาปลุกทีไรไม่เห็นตื่น ต้องให้แม่ปลุก)
ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ แปรงฟัน กินข้าว และก็........
“ไปล่ะนะคร้าบบบบบบบ”ผมตะโกนเช่นเดียวกันทุกวันก่อนจะวิ่งไปจุดนัดพบกับพวกเรนะ
อืม.....วันนี้ทำไมรู้สึกแปลกๆหว่า.......เดจาวู....ไม่มั้ง(ถ้าใช่ตูจะเอาเอ็งไปออกตี10 คอยดู=3=~)
“โอสต์เรนะ มาแต้เช้าเหมือนเดิมเลยน้า~”
“อรุณสวัสดิ์จ้า เคย์อิจิคุง”
“อื้อ ไปเหอะ เดี๋ยวไปช้ายัยมิองได้แว้ดใส่หรอก”ผมพูดแบบติดตลกก่อนจะเดินไปตามทาง
“แฮ่!!”เสียงนี้ดังขึ้นก่อนจะปรากฎร่างร่างหนึ่งที่พุ่งออกมาจากพุ่มไม้ข้างทาง
“เล่นอะไรของเธอน่ะมิอง”ผมพูดเรียบๆก่อนจะเคาะหัวมิองเล่นเบาๆ
“ฮะๆ บอกแล้วน้า มี่จัง เคย์อิจิคุงคงไม่กลัวหรอกน่า”
“น่าๆ เผื่อไว้ไง เผื่อไว้”
และเสียงหัวเราะอันครื้นเครงก็ดังขึ้นอีกเช่นเคย
จนถึงโรงเรียน หยุดมาอยู่หน้าห้อง.............
“เอ้าๆ เชิญก่อนเลยเคจัง”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ เคย์อิจิคุง”
เอ่อ.....อย่าหาว่าผมคิดมากนะ แต่ที่พวกเธอพูดมา คนที่ซวยเพราะกับดักมันตูนะเฮ้ย
พอมองจากภายนอกจนละเอียดถี่ถ้วนแล้วก็มองไปดานบนก่อนจะเห็นแปรงลบกระดานวางอยู่เช่นเคย
ฮ่าๆๆ มุกเก่าไปแล้วเฟร้ย ถ้าเปิดเข้าไปต้องมีเชือกขึงอยู่ ชัวร์!
ครืดดดดดดดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อนที่ผมจะกระโดดข้ามเชือกและหมึกดำที่ยัยเด็กบ็องซาโตโกะเตรียมไว้
“เอ้า ไงล่ะซาโตโกะ วันนี้ชั้นไม่แพ้แน่ ฮ่าๆๆ”
“เอ้าๆๆ แน่ใจเหรอเคอะ กับดักวันนี้ไม่หมูนะเคอะ”สิ้นเสียงของซาโตโกะ ทั้งลูกบาสและลูกบอกก็พากันกระเด็นหล่นโครมลงมาให้ผมหลบแทบไม่ทัน
“แว้กกกกก ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮะๆ”
เสียงหัวเราะหลากเสียงดังขึ้นอย่างครื้นเครง
เคร้งง
เสียงเสียงกับดักสุดท้ายของซาโตโกะทำเอาผมมึนไปนอนนับดาวอยู่บนพื้น กะละมัง..เต็มๆหัวครับ มึน@[]@
“ในที่สุดก็ไม่พ้นหรอกเคอะ คุณเคย์อิจิ โอ้ โฮะๆๆ”
“หน็อยยยยย ว้อยยยยคราวหน้าเถอะคราวหน้า ฮึ้ย”
“นายพูดแบบนี้มาจะร้อยรอบแล้วนะเคจัง ฮ่าๆๆ”หน็อยย สักวันเหอะ จะหลบให้ได้
“นี่เก็บกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวคุณครูจิเอะก็มาก่อนหรอก”เรนะเตือนออกมาก่อนที่ทุกคนจะมาช่วยเก็บกวาดกับดักของซาโตโกะเช่นเคย .........
เฮ้อ~มันอะไรกันว้าวันนี้ รู้สึกแปลกๆใจหายแปลกๆเหมือนจะมีเรื่องไม่ดีเลย สังหรณ์ใจฟะ
ไม่ม้างง คิดมากๆ คิดมากไปชัวร์ ชัวร์เลย ผู้นำลักธิโมเอะ เคย์ ฟันธง!!(เออ เอากะมันสิ)
ครืดดดดด
เสียงประตูบานเลื่อนเปิดออกพร้อมกับร่างของหลายๆคนที่แยกย้ายกระจายตัวกลับที่นั่งตัวเองด้วยความไวแสง
(อันนี้ไม่โม้เพราะเป็นเรื่องจากชีวิตจริง สามารถมาก พวกที่มานั่งสุมหัวตามซอกมุมของห้องเรียนกลับที่เร็วมาก แอบคลานไปตามพื้นก็มี..คนแต่งเองล่ะ/ยกมือ)
“ทุกคน กรุณานั่งที่ให้เรียบร้อยด้วยนะคะ”
และการเรียนก็เริ่มขึ้น
และเวลาก็ล่วงเลยมาถึงยามเย็น(เร็วบัดซบ)
ยามทำกิจกรรมชมรมนั่นเอง!!
สำหรับผมเวลานี้แหละเป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดของวัน ทุกคนก็คงคิดเหมือนกันล่ะมั้ง
“เอ้าๆๆทุกคน วันนี้ลุงมีเกมใหม่มาเสนอด้วย~”มิองกล่าวด้วยสีหน้าร่าเริง
“มี้~น่าสนุกจังนะคะ”
“โอ้โฮะๆ คุณเคย์อิจิได้ที่โหล่แหงเคอะ”
“ฮ๋าว~น่าสนุกมั้ยนะ มั้ยนะ?”
“คุคุ เกมที่ว่าคงไม่โหดมากหรอกเนอะ เป็นเกมที่ลุงคิดได้สดๆเมื่อกี้เอง ว่าจะให้สมาชิกชมรมทำความรู้จักกันมากขึ้นน่ะ โดยใช้เจ้าขวดนี่!”มิองร่ายยาวก่อนจะชูขวดแก้วเปล่าๆให้ดู
“โดยจะหมุนขวดนี่ ถ้าปากขวดหยุดที่ใคร คนนั้นต้องเล่าเรื่องของตัวเอง แจ่มใช่มั้ยล่า~”มิองกล่าวพร้อมยิ้มร่าเรียกรอยยิ้มจากใบหน้าของทุกคนได้เป็นอย่างดี
และเกมนี้ก็เริ่มขึ้น
สมาชิกชมรมนับได้เป็นจำนวน5คนรวมผมไปด้วย(บวกอีก1ที่ล่องลอยไปมา ฮานิว~)นั่งล้อมวงกันอยู่โดยในวงมีขวดแก้วเปล่าที่เตรียมหมุนได้ทุกเมื่อ
และการหมุนก็เรื่มขึ้น!!
ครึกกกกกกก
ขวดเรียวๆและหมุนๆๆ ขวดเรียวๆและหมุนๆๆ พวกเราคือฮินามิซาว่า~
และขวดก็มาหยุดอยู่ที่.........ผม!?
เพียงแค่นั้นทุกสายตาในวงก็จ้องมาที่ผม
“จะเล่า...........เรื่องไหนดีล่ะ”
“เรื่องไหนเกี่ยวกับนายที่พวกเราไม่รู้ไง”มิอง
“เรื่องครอบครัวก็ได้จ้ะ เคย์อิจิคุง แบบพวกพี่น้องอะไรอย่างนี้ล่ะมั้ง ล่ะมั้ง?”
อืม..........พี่น้องเหรอ
“ชั้น...เคยมีน้องชายคนนึง...........แต่ตอนนี้ตายไปแล้วล่ะ เมื่อ2ปีก่อน”
“อ้ะ ขอโทษนะเคย์อิจิคุง”
“ไม่เป็นไร ช่างมันเหอะ ช่างมัน”ผมพูดออกมาเบาๆ ก่อนที่บรรยากาศมันจะตึงเครียดไปมากกว่านี้
................................................................................................
10วิผ่านไปยังไม่มีสิ่งใดออกมาจากปากของทุกคน
ทำไมกันนะ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรมากแท้ๆ แต่พอพูดเรื่องนี้...........เรี่ยวแรงมันหายไปทุกที
ทำไม...................
“เอ้อ มิอง วันนี้ชั้นกลับก่อนละกัน ต้องไปซื้อบะหมี่ถ้วยมาตุนไว้ด้วย กว่าพ่อแม่จะกลับก็วันที่8น่ะ”ผมบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าและเดินออกไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อาจจะถือว่าเป็นโชคอย่างหนึ่งที่ในฮินามิซาว่ายังมีร้านขายของเล็กที่มีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ทำให้ผมไม่ต้องไปซื้อไกลมาก เดินๆไปก็ถึง
จนตอนนี้ผมก็มาถึงบ้านแล้ว
พอต้มบะหมี่เสร็จแล้วผมก็เดินมานั่งกินที่โซฟาพร้อมดูทีวีไปด้วย
ก่อนจะไปอาบน้ำเช่นเคย
กลับมานั่งดูทีวีที่โซฟา
แต่....ทำไมกันล่ะ.....เรื่องของน้องชายผม.....ทำไมสลัดออกไปจากหัวไม่ได้ล่ะ
ผมคิดเช่นนั้นก่อนจะหยิบกรอบรูปรูปหนึ่งจากด้านในของลิ้นชักมาดู
รูปเด็กชาย2คนยืนกอดคอหันมายิ้มแฉ่งให้กล้อง
หนึ่งในเด็กชายคือผมเอง น้อยชายหน้าตาละหม้ายคล้ายผม
ผมสีน้ำตาลอ่อน ตาสีฟ้า เค้าโครงหน้าดูละเอียดอ่อนโยน
ต่างกับผม
ผมสีน้ำตาลเข้ม ตาสีน้ำเงินเข้มจัด เค้าโครงหน้าดูห้าวๆดุๆ
และผมก็ดูรูปนั้นพร้อมความคิดที่ล่องลอยไปไกล ก่อนจะผล็อยหลับบนโซฟาไปในที่สุด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อย่างสั้นเลยตอนนี้
โฮกกกกกกก ไม่ยึดเนื้อหาในต้นฉบับเน้อเรื่องนี้
แต่มัน.........สั้นขิงT3T
/นั่งจิ้มดิน
เนื้อเรื่องดูมึนๆขัดๆด้วยอ้ะ(ตูมันไอ้หน้ามึนเบอร์3)
orz
ความคิดเห็น