Fan Fic Higurashi >>> Nomalday in hinamizawa

ลำดับตอนที่ #2 : 2 มกราคม

 

Fan Fic Higurashi

 

Nomal day in hinamisawa

 

ตอนที่2

 

วันที่2มกราคม

 

มี่จังโหมด

 

เวลา08.00

 

เวลาเช้าๆอย่างนี้ไม่อยากตื่นจังเลยน้า~ยังอยากซุกตัวอยู่ในผ้านวมอุ่นๆชะมัด 
ถ้าไม่ติดที่ยัยชิองมาปลุก

ทำไงได้เล่า ยังนั่นเล่นขู่ว่าถ้าไม่ตื่นจะเอาเคย์จังมาปลุกอีก

อา~นึกถึงเมื่อวานที่เคย์จังมาปลุก น่าอายชะมัดเลย-//-

 

“พี่~วันนี้จะไปเที่ยวกะพวกเคย์จังอีกใช่มะ”เสียงชิองถามขึ้นมา

“อื้อ วันนี้ว่าจะไปปิกนิคกันน่ะ”

 

อืม~พูดถึงปิคนิกนี่ได้กินอาหารฝีมือเรนะก็อร่อยดีอยู่นะ 
ฮ้า~รีบๆไปดีกว่าแฮะนัดกันไว้ที่ศาลเจ้าบ้านริกะจังซะด้วย

 

“เอ้อ แล้วชิองจะไปด้วยกันมะ”ชั้นหันไปถามชิอง......
ฮะ..เฮ้ย ยัยนั่นเตรียมตัวเสร็จแล้วเร๊อะ

“อยู่แล้วค่ะพี่”ชิองตอบเสียงใส

 

และสักพักต่อมาชั้นกับชิองก็มารอที่บ้านไม้ รอพวกเคย์จังกับเรนะ.........มาช้าชะมัดเลย

สุดท้ายก็เลยล่วงไปที่ศาลเจ้ากันก่อน เดี๋ยวค่อยไปโทรตามก็ได้มั้ง

 

จนมาถึงศาลเจ้าก็พบเรนะกับพวกริกะจังและฮานิวรออยู่แล้ว แล้วเคย์จังล่ะ?

พอโทรไปถามที่บ้านเคย์จังก็ถือสายรอสักพักใหญ่ก็มีคนมารับ

 

“ฮา~โหลวว คร้าบบ บ้านมาเอบาระคร้าบโผมมมม”
เสียงเคย์จังที่มารับสายดังขึ้น เสียงงัวเงียอย่างนี้คงเป็น.....

“ไอ้บ้าเคย์จัง!!นายพึ่งตื่นเหรอเนี่ย”

“หือ~มิองเหรออ ฮ้าวว~มีไรอ่ะ”คะ..เคจัง ผู้ชายอย่างนายนี่มัน....

“รีบๆอาบน้ำแล้วไสหัวมาให้ว่องเลยนะย้า โธ่ เคย์จังบ้าๆๆๆๆ”
หลังจากเฉ่งไปเคย์จังก็วางสายคาดว่าจะไปอาบน้ำ

 

เรนะกับชั้นจึงอาสาไปรับเคย์จังมาจากบ้าน

จนมาถึงบ้านเคย์จัง

..

“.....เอ่อเรนะ เข้าทางประตูดีกว่ามั้งชั้นว่า”
ชั้นพูดบอกเรนะขณะที่เราอยู่บนต้นไม้ มายก็อดด 
นี่มันเข้าข่ายขโมยนะเนี่ยเรนะ(ถึงคิดงั้นแต่เธอก็ปีนมาด้วยนะมิอง)

 

จนมาถึงชั้น2ที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องของเคย์จัง

 

สุดท้าย.........ก็เข้ามาจนได้

 

ในห้องดูค่อนข้างเรียบร้อยติดรกนิดหน่อย

ที่สำคัญคือไม่มีคนอยู่ เคย์จังคงอาบน้ำอยู่มั้ง นั่นฟูกก็ไม่เก็บ ท่าจะรีบ

 

“เฮ้ยยยยยยย นี่พวกเธอเข้ามาได้ยังง้ายยยยยยยยยย”
เคจังร้องตะโกนลั่นด้วยท่าทีตกใจ(ก็สมควรล่ะนะ)

“เรนะกับมี่จังก็ปีนเข้ามาไงล่ะจ๊ะ ล่ะจ๊ะ”
เรนะตอบก่อนจะพูดเป็นเชิงเร่งให้เคย์จังรีบๆแต่งตัวให้เสร็จ

 

จนสักพักพวกเราก็รีบไปที่ศาลเจ้าของบ้านริกะจัง ปล่อยให้พวกริกะจังรอนานแย่เลยแฮะ

 

“มาช้าจังเลยนะเคอะ เจ้าเด็กดื้อตื่นสาย”
ซาโตะโกะทักมาก่อนที่จะเริ่มเปิดศึกกับเคจังพวกริกะกับฮานิวก็มาห้ามซะก่อน
 แล้วก็ไปที่ปิกนิคกัน

 

หวา~มาปิกนิคที่ภูเขาแบบนี้ไม่น่าไว้ใจอย่างแรงเลยละหว่า กับดักๆๆๆ

 

แต่อย่าน้อยพวกเราก็มาถึงอย่างปลอดภัย....มั้ง
(เพราะในหมู่พวกเราคนที่โดนกับดักตลอดทางคือเคจังแต่เพียงผู้เดียว)

 

และการปิกนิคเล็กๆของพวกเราก็เริ่มขึ้น แหม่อาหารฝีมือเรนะนี่ก็อร่อยเหมือนกันแฮะ

“เฮ้อ~อิ่มโคตรร”เคจังครางออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้าทำให้คนอื่นๆล้มตัวลงนอนตาม........จะว่าไปก็ง่วง.......จริงๆแฮะ

 

และแล้ว ทุกคน(รวมถึงตัวเอง)ก็ผล็อยหลับไป

 

ขยุขยิก ขยับๆ

 

ชั้นรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรขยับๆข้างๆตัว

เคจังลุกขึ้นเดินอย่างสะลึมสะลือ และเดินเข้าไปในป่า สักพักต่อมา

 

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”เสียงเคจังร้องลั่นขึ้นมา ทำเอาทุกคนสะดุ้งพรวดขึ้นมาก่อนจะรีบวิ่งไปตามเสียงนั้น และพบกับเคจังที่ตกลงไปในหลุมขนาดใหญ่ที่ซาโตโกะขุดไว้เป็นกับดัก

 

“เฮ้ยยยยย”
ไม่ใช่เสียงใครอื่น เสียงชั้นเองที่รู้สึกตัวอีกทีก็ไปห้อยอยู่บนต้นไม้แล้ว

 

เมื่อเห็นดังนั้นแล้ว เรนะ ริกะจัง ซาโตโกะก็เลยวิ่งไปเอาเชือกมา
(ส่วนเรนะคงไปเอาปังตอมาตัดเชือก)

 

“เคจางง~นายเป็นไงมั่ง รีบๆปีนจากหลุมมาช่วยลุงเร็วๆเซ่”

“อ้ากก ยัยบ๊องง หลุมลึกปานนี้ชั้นจะปีนขึ้นไปได้ไงล่ะเฮ้ย เธอน่ะแหละรีบๆดิ้นให้เชือกขาดแล้วมาช่วยชั้นซร้า”

 

เคจัง ทำไมนายพูดสิ่งที่เป็นไปได้ยากอย่างนี้ล่ะ แค่ก็นะ ลองดิ้นๆดูละกัน

 

พอดินไปสักพักเชือกก็เริ่มปริ ปริ...และก็ขาด ขาด........เราก็ตกน่ะเซ่!!

 

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก/เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

 

ตุบ......แอ้ก

 

“อู้ยย เจ็บๆๆ ลุงยังครบ32ใช่มั้ยเนี่ย”ถือว่าโชคดีหรือโชคร้ายดีละหว่า 
ที่ตกลงมาในหลุมที่เคจังอยู่พอดี

“มิ.....อง รีบๆลุกออกไปเด้ ก่อนที่ชั้นจะไม่ครบ32”เคจังแหกปากโวยวายออกมา แหม่ ลงมาทับเคจังเหมาะเจาะเลยแฮะ มิน่าถึงไม่เจ็บมาก แต่..........น่าอายชะมัด

 

“แฮะๆ โทษทีเคจังมาช่วยกันคิดหาวิธีที่จะออกจากหลุมนี่ดีกว่าน่า”

“เหอะๆ พูดเหมือนง่ายเลยเนอะเฮอะๆ”เฮ้ย เคจัง ไหงมีพลาสม่าวิญญาณออกมาล่ะ

“เอาเหอะน่า ดีกว่ารออยู่เฉยๆให้พวกเรนะมาช่วยล่ะนะ”

“อืม...”

“แล้วทำไงดีล่ะเคจัง”

“ก็คิดเด้ มาถามชั้นให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะเฮ้ย!!”
เคจังตะโกนออกมา ลงไปนั่งกับพื้นอย่างเซ็งๆ

 

หวา~นี่ชั้นโดนโกรธใช่มั้ยเนี่ย อืม~ เฮ้ออ

 

“…………………………”

“………………………..”

 

เงียบ........

 

“เฮ้อ~”เคจังถอนหายใจยาวๆออกมาทำลายความเงียบที่เริ่มเกิด

“โกรธรึเปล่า.......เคจัง”

“เปล่าซะหน่อย ขอโทษละกันที่เผลอตะคอกไป”เคจังพูดออกมา 
ก่อนจะหลับตาและเอนหลังไปพิงผนังหลุม ตั้งท่าจะนอน

“เฮ้ย จะนอนจริงดิเคจัง”

“อือ ง่วง”เคจังพูดและหลับตาลงไป เฮ้อ~หลับบ้างก็ดี ยังไงก็ได้แต่รอ 
ว่าแล้วชั้นก็เอนตัวลงไปนอนตักเคจัง ง่วง

 

“เฮ้ยๆ ในสถานการณ์อย่างนี้ต้องให้ผู้ชายนอนตักไม่ใช่รึไง”

“ช่างเหอะน่า นอนๆไปเหอะ แหวกแนวไง”
เคจังไม่เถียงมากทำแต่เพียงหลับตานอนต่อ.....ท่าจะง่วงนะ

 

ง่วงจัง.........

 

 

 

แปะๆ แปะ แปะ

 

เสียงของสายฝนดังขึ้นจากแผ่วเบาเป็นหนังหน่วงปลุกให้ชั้นกับเคจังตื่นขึ้นมา

 

“หวา~ตกมาได้ยังไงฟะเนี่ย นี่พึ่งมกราเองนี่นา อากาศก็หนาวๆอยู่”
เคจังบ่นๆออกมา ก็จะกอดอกตัวเองแน่นเช่นเดียวกับเรา.......คงหนาวล่ะนะ

 

“ว่าแต่มิอง เสื้อกันหนาวที่ผู้เอวอยู่น่ะ ไม่คิดจะใช้เลยเหรอไง”
เคจังพูดขึ้นมา เออเนอะ ลืมไปเลย

 

ว่าแล้วก็เอาเสื้อกันหนาวที่ผูกอยู่มาใส่ แหม่ค่อยดูอุ่นขึ้นมาหน่อย

 

“ว่าแต่นายไม่เหงาหรือไงเคจัง”

“หนาว แต่หาทางขึ้นก่อนเถอะ ”เคจังพูดพลางกอดอกตัวเองแน่น

“ต่อตัวกันมะ มิอง ”

“นายจะไหวเร้อ~”

“อย่าดูถูกแรงผู้ชายนะเฟร้ย”

 

สักพักต่อมาชั้นก็ขี่คอเคจังก่อนจะปีนขึ้นมาจากหลุมได้สำเร็จ

 

“เอ้า ตานายแล้วนะ เคจัง”

“ถ้าคิดจะดึงชั้นล่ะก็หาที่ยึดแน่นๆเลยนะ ไม่งั้นเธอได้ตกอีกรอบแน่”
เคจังพูดพลางดึงมือชั้นที่ยื่นมาให้แล้วเริ่มปีนขึ้นมา อุ๊บส์ หนักโคตร

 

และแล้วเคจังก็ปีนขึ้นมาได้สำมะเร็จ แหม่ น่าปลื้มซะไม่มี

ปัญหาคือ.........

“ทำยังไงดีล่ะถึงจะรอดจากดงกับดักนี้ไปได้ เคจัง”

“…….จะมาถามคนที่โดนประจำอย่างชั้นให้มันได้อะไรขึ้นมาเล่า!!”

 

นั่นสิ..........อา รอดยากสิเนี่ยคราวนี้ ฝนตก กับดัก กลางป่า เยี่ยม!!(ประชด)

 

“มิอง ชายหญิง2คนอยู่กลางป่าลึก2ต่อ2 คิดว่าเค้าทำไรกันเอ่ย”
เคจังหันมาถามชั้นด้วยสีหน้าทะเล้น(ปนหื่น)

 

ป้าบบบ

 

“เล่นทะลึ่งไม่เข้าเรื่อง”ชั้นดุพลางตีไหล่เคจังและเหยียบเท้าซ้ำ เชอะ

“โอ๊ยย เจ็บว้อยยย”เคจังร้องลั่นพลางลงไปนั่งกุมเท้าตัวเอง

“ข้อเท้าเคล็ดรึงาย เคจัง”

“เออน่ะเซ่ ยัยบ้า เหยียบมาได้”
เฮ้ย จริงดิ แล้วพอก้มไปดูข้อเท้าเคจัง โหย บวมเลย รู้สึกผิดมาก.......สุดๆ

“เคจัง ขอโทษษษ”ชั้นพูดพลางยกมือไหว้ปลกๆ

 

“อ้าว มาอยู่นี่กันนี่เอง”เสียงคุณโทมิทาเกะดังขึ้น........โทมิทาเกะ?

“พอดีคิดว่าต้องใช้แรงมากเลยไปตามคุณโทมิทาเกะมาน่ะ”
เรนะพูดก่อนจะมาช่วยชั้นประคองเคจังไปหาคุณโทมิทาเกะ 
ฮ้า~รอดแล้วเรา แต่ยังรู้สึกผิดเรื่องเคจังอยู่เลยแฮะ

 

แล้วก็พาเคจังกลับไปบ้านด้วยเหตุผลที่เคจังบอกว่า
’แค่ข้อเท้าแพลงไม่เห็นต้องไปคลีนิคเลยนี่’

เอ~จะว่าไปพ่อแม่เคจังไม่อยู่บ้านแฮะ เจ้าตัวบอกกินมาม่าเอาก็ได้ 
และก็โดนซาโตโกะกับเรนะแท็คทีมกันแว้ดใส่

ก็สมควรอยู่นา ไม่รู้จักดูแลตัวเอง เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเอง 
เป็นทั้งข้อดีกับข้อเสียล่ะนะ

 

อืม ไว้พรุ่งนี้แวะไปเยี่ยมเคจังหน่อยละกัน

 

วันนี้ก็.......โอยาสึมิ มินนะ(ราตรสวัสดิ์ ทุกคน)

 

ไว้พรุ่งนี้มาเล่นกันใหม่นะ ราตรีสวัสดิ์

 

 

และแล้วก็จบโหมดของมี่จังจนได้

 

มึนๆไปมั้ยเนี่ย

 

ดองยาวๆเลยแฮะ เกือบลืมแน่ะ

 

ตอนต่อไป เรนะโหมด!!!

 

ไฟตโตะโอ้ววววว