คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : AWAKE
ในห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยลังกระดาษ หนังสือเก่าๆ โทรทัศน์รุ่นโบราณที่ใช้การไม่ได้แล้ว ม้วนกะดาษขนาดต่างๆกองสุมรวมกัน ร่างของชายหนุ่มที่ดูสกปรกมอมแมมนั่งพิงกำแพงสีหม่น ร่างนั้นถอนหายใจออกมาเบาๆ ขอบใต้ตาเป็นรอยคล้ำเพราะไม่ได้นอนหลับเท่าที่ควร ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและก้าวเท้าเดินออกไปทางช่องบนกำแพงที่เต็มไปรอยทุบทำลายมันดูเหมือนจะเป็นประตูสำหรับเขา
ชื่อของชายหนุ่มสภาพดูไม่ได้คือ คูริโอ้ คอพซ์ เขาเป็นคนจรจัดข้างถนนที่ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับยาเสพติดและพวกอันธพาล แต่ในความเป็นจริงเขาก็ยังเป็นแค่คนจรจัดที่เรียกห้องสี่เหลี่ยมภายในอาคารร้างไร้ผู้คนซึ่งเต็มไปด้วยกองกระดาษและขยะไร้ค่าว่า’บ้าน’ก็เท่านั้นเอง
คูริโอ้เดินออกมาจากตัวอาคารเก่าคร่ำครึหรือที่ที่เขาเรียกว่าบ้านได้อย่างเต็มปากเต็มคำ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวเอง
ฟ้ามืดแล้ว... นี่กี่โมงแล้วนะ?
ชายหนุ่มเดินล่องไปตามถนนในเมืองยามค่ำคืนอย่างไร้จุดหมาย แต่เสียซะยังไงสุดท้ายเขาก็เดินกลับไปที่’บ้าน’ของเขาอยู่ดี เขาเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งสายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ข้างทาง... ใบโคลเวอร์สี่กลีบ
“…คาดไม่ถึงจริงๆ...”
ผมเหลือบมองใบโคลเวอร์สี่กลีบซึ่งเป็นสัญลักษ์ของความสุขอีกครั้งก่อนจะก้าวขาเดินออกจากที่ตรงนั้น
ความสุขอะไรนั่นผมไม่ต้องการหรอก... ขอแค่ความปกติธรรมดาก็เพียงพอแล้วล่ะนะ
...แต่ทันใดนั้นเองเรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับตัวเขาอีกครั้ง รถบรรทุกสิบล้อวิ่งมาด้วยความเร็วสูงก่อนจะแหกโค้งล้มเคลื่อนมาอัดกระแทกตัวเขาเข้ากับกำแพงของอาคารในละแวกนั้นจนร่างแหลกละเอียด เขาไม่สามารถหลบหนีความตายที่ปะทะเข้ามาได้ ร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของเขาไม่ทำตามความรู้สึกที่บอกให้เขาหนีไปจากที่ตรงนี้ เสียงของกระดูกกับเนื้อในร่างกายถูกบีบอัดดั่งลั่นในโสตประสาท ความเจ็บปวดทิ่มแทงเข้ามาภายในสมองราวกับถูกฉีกกระชาก เสียงของการปะทะดังสะท้านก้องไปทั่วเมืองยามค่ำคืน เขาตายคาที่
และแล้วชายหนุ่มตื่นขึ้นมาภายในห้องสีเหลี่ยมแคบๆที่เต็มไปด้วยฝุ่นกับการเริ่มต้นใหม่ ใส่ชุดที่สะอาดเอี่ยม ราวกับได้เกิดใหม่อีกครั้ง...
คูริโอ้รีบลุกวิ่งออกไปจากสถานที่ที่เขาเรียกว่าบ้าน เขาหวังให้สิ่งที่ตัวเองเจอมาเมื่อครู่เป็นแค่ความฝัน แต่ฟ้าก็เล่นตลกเมื่อได้ทำให้เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง ทันทีที่เขาหยุดวิ่งตรงหัวมุมเลี้ยวในความทรงจำ เสียงฮือฮาพูดคุยกันของผู้คนดังเกลื่อนไปทั่วบริเวณโดยรอบ ภาพของรถบรรทุกคันโตล้มคว่ำแน่นิ่งอยู่บนพื้น ตัวรถบางส่วนทะลุเข้ากำแพงอาคาร มีรอยเลือดสีแดงแห้งกรังอยู่บนกำแพงและตัวรถ เขารู้สึกคลื่นไส้... อย่างมากเสียด้วย
ชายหนุ่มในชุดใหม่ที่สะอาดเอี่ยมที่มาพร้อมกับการฟื้นจากความตายรีบหันหลังวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้น ร่างกายของเขาไม่รู้สึกอะไรเลย ทั้งความเจ็บปวด หรือความชาหนึบที่เป็นเพราะร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ก็หายไปราวกับไม่เคยมีอยู่ เขาวิ่งไปเรื่อยๆ... เข้าไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งมาไกลแค่ไหน เขาทรุดตัวลงนั่งบนถนนเปลี่ยวร้างผู้คน ละอองฝนเริ่มโรยตัวลงมาอย่างช้าๆ ก่อนจะมีสายฝนมาแทนที่ หยดน้ำฝนเย็นเฉียบตกกระทบร่างของเขา แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย...
เสียงหัวใจเต้นในร่างกายของเขากำลังบ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่
ถึงแม้หัวใจจะยังเต้นอยู่ แต่ไร้ซึ่งลมหายใจ...
“อากาศเย็นเช่นนี้ท่านมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับ”
เสียงของชายหนุ่มเบื้องหน้าที่กำลังยื่นมือเข้ามาทำให้คูริโอ้เงยหน้าขึ้นมอง เขายื่นมือไปจับกับมือที่อีกฝ่ายยื่นมาก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปจนคาดเดาไม่ถูก ดวงตาคมของชายตรงหน้าฉายแววแปลกใจออกมาอย่างเด่นชัด
“ท่านคงผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมามากสินะครับ ...ผู้ฟื้นจากความตาย”
ชายตรงหน้าพูดสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้บนโลกใบนี้ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ฟื้นจากความตาย คูริโอ้ทวนคำนี้ในความคิดของเขาวนเวียนไปมาซ้ำๆ
“อยากฆ่าใช่ไหมใช่ไหมล่ะ ...คนที่ฆ่าท่านน่ะ”
“เคียดแค้นใช่ไหมล่ะ กับความทรมาณที่ได้รับ”
“มากับผมสิ ...ผมจะช่วยท่านแก้แค้นให้เอง”
ในใจของคูริโอ้เผลอตอบตกลงไปโดยไม่รู้ตัว...
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ อาร์สโกเอเทีย”
“องค์กรเพชรฆาตล่าอาชญากร”
ความคิดเห็น