“รู้ทั้รู้ แ่ผม็ยัฝืน”
— KHUNJANG —
Chapter seven : Someone who gotta be your first…
อา..
อโทษนะุา ันถนอมเธอให้นายไม่ไ้แล้ว
J
ลิ้นทั้สอ่าเี่ยวพันันอย่าุเือนอุหภูมิอร่าายเพิ่มสูึ้น
มือหนาเลื่อน่ำลูบไล้เอวอผ่านเนื้อผ้าที่บานสัมผัสไ้ถึวามอ่อนนุ่ม ไม่่าันับนัวเล็ที่โนสูบพลันร่าายอ่อนยวบแนเรียวเล็ร่วไปอที่เอวบาอย่าอ่อนแร
ูบอเรายัำเนิน่อไป ในท้ายที่สุ้าวหอมเป็นฝ่ายที่ใล้หมลม เธอืนแรท้วไหล่ผมเบาๆเป็นสัา ผมึละูบออแ่ยัไม่วายใ้ลิ้นลาเลียามริมฝีปาและูื่มน้ำลายที่หยย้อยไม่นึรัเีย
นเหี้ยอะไรน้ำลายยัหวาน
“แฮ่ๆ” เสียหอบเรียให้ผม้อผละหน้าาวามหอมหวานอย่าน่าเสียาย
สายาอเราสอผสานัน เรารับรู้วาม้อารอันโยไม่้อเอ่ยำพูใใ
แ่ว่านะ ูหน้าเธออนนี้สิ
ลามะมั
ผมพรมูบไปามออไล่ลมาที่ไหปลาร้า่อนะหยุลอเลียที่้อนเนื้อนุ่มพร้อมทั้ใให้ปลายมูเี่ยยอปลายถันทีุ่ันผ่านเนื้อผ้าอย่าหมิ่นเหม
“อ๊ะ ะ..ุา” ้าวหอมถึับราออมาอย่าเสียว่านเมื่อสัมผัสเบาบาเียไปมาที่ยออสร้าวามรัวนให้เธอถึับ้อย้ำผมนรหน้าอย่า่วยไม่ไ้
ับ
ผมใ้ฟันับเ้าที่ผลเอร์รี่ที่แ็เป็นไอย่านึหมั่นเี้ยว
“ื้อ~ ้าวเ็บ” เสียราหวานๆนั่นทำให้ผมแทบั้สิไม่อยู่
“อย่าทำเสียแบบนั้นสิรับ แ่นี้ผม็ปวไปหมแล้ว..” ผมยืัวึ้นไปูบหน้าผามน่อนะ้อมอเธออย่านพยายามวบุมวามหื่นระหาย
“อาส์~” ยิ่ห้ามเหมือนยิ่ยุ สิ้นเสียราลิ้นเล็ๆนั่น็แลบเลียไปามริมฝีปานอย่ายั่วยวน ผมึส่นิ้วี้และลาเ้าไปในโพรปาเธอ และแน่นอน้าวหอมอบรับผม้วยว้านิ้วทั้สอไปูเลียนเปียไปทั้นิ้ว
็เป็นะแบบนี้
ะให้ผมอใไหวไ้ไ
สายาผมยั้อไปที่เธอมอารระทำอเธออย่าพึพอใพร้อมทั้ใ้มือ้าที่เหลือปลระุมเสื้อัวบนออนหม่อนะเปลื้อาเนอนัวยาวออไปาร่า นร่าายเหลือเพียุนอนัวบนที่ถูปลระุมเผยให้เห็นถึเ้าโริแพ็เบาบาพร้อมทั้าเในราาแพที่บาสิุ่ันออมานุับเป้า
พรึบ
ผมเลิายระโปรเรสนอนึ้นไปอไว้ที่เอวอย่าอุอา ทันทีที่วามาวอเนื้อหนัภายในปราสู่สายาผมถึับ้อัฟันอีรอบ
ายหนุ่มถอถอนนิ้วออาริมฝีปาอวบอิ่บ เาาเรียวั้ึ้นเป็นรูปัวM ่อนะเอานิ้วทีุ่่มไป้วยน้ำลายนั้นปลแพนี้สีรีมออให้พ้นาแล้วโยนทิ้ไปอย่าไม่ใยี
สวย
ำนี้ผุึ้นมาในหัวผมทันทีที่ายสาวปราศาสิ่บบั ผมลูบไปามแพรไหมสีอ่อนปลุมอยู่เบาบา ับาเรียวึ้นมาทาบ้นาแร่ส่ผลให้่อทารัโว์หราอยู่รหน้า ผม้มหน้าสูมลิ่นายสาวอย่าลุ่มหล
“้าวหอม อนะ”
_CUT_
“แฮ่ๆ” เพียแ่ลิ้น้าวหอมถึับหมแร วามสุที่มาพร้อมวามเสียวเป็นอารม์ใหม่ที่เธอไม่เยรับรู้ มันเหมือนผีเสื้อนับล้านบินวนอยู่ภายในท้อที่้อารารปลปล่อย
พรึบ
ร่าสูถอปราารสุท้ายอเบื้อล่าออ
อึ มันให่ไป
เธอผะถอยหลัอย่าไม่รู้ัว แ่ไม่วายนัวสูลาาเธอลับมาที่เิมนอะไรๆอเธอและเาแนบิัน
ผมไม่สามารถห้ามวาม้อารอัวเอไ้อี่อไป ร่าายออแรยับเอวอย่าไม่รู้แม้ะเพียเล็น้อยแ่ารเสียสีอสอสิ่ลับไม่น้อยาม วามเสียววูบวาบระายไปทั่วร่านผมไม่สามารถหยุแรยับนี้ไ้้ำยัเร่วามเร็วเ้าไปอี
“อาส์ ้าวรับ” ผมราื่อเธอเสียแหบพร่า
_CUT_
มือสาับาเรียวแยออาันนว้าพอ พลาโน้มัวระิบที่อระหส์
“บทลโทษอุ”
“ือารเป็นอผม”
เาียิ้มออมาอย่าไม่อาห้ามไ้ ทว่ารอยยิ้มนั่นมัน่าบิเบียวนนใ้ร่าหวั่นใลัว
_CUT_
“อา อาส์ ้าวหอม” ผมุหน้าสูมลิ่นายหอมามอออย่าหื่นระหาย
“แล้ว้าวะมีวามสุ” ผมระิบบอเธอเบาๆ ่อนะหยััวึ้นับเอวเธอไว้แน่น ปล่อยแนทั้สอ้าอเธอให้เป็นอิสระ
_CUT_
Next Chapter...
ความคิดเห็น