คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 วันที่แสนน่าเบื่อ(เซ็ง)
“โอ้ยสายแล้วเรา”ฉันพูดขึ้นเมื่อมองนาฬิกาและเข็มนาฬิกาชีบอกเวลา 8.10 น
ฉันจึงรีบวิ่งไปยังห้องเรียนในทันที ด้วยความรีบของฉันทำให้ฉันเดินไปชนกับชายคนหนึ่งอย่างแรง จนหนังสือและสมุดที่ถืออยู่หล่อนพื้น
“ขอโทดคะ”ฉันรีบเอ่ยคำขอโทดกับชายคนนั้นแล้วรีบก้มเก็บของที่หล่อนเพราะนี่มันสายมากแล้ว
เมื่อเก็บของเสร็จฉันก็กล่าวคำขอโทดเขาอีกที่แต่คราวนี้ฉันมองหน้าเข้าเขามีใบหน้าที่หล่อมากเลยละคะ เอ๊ะแต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมานั่งมองความหล่อของเขานะ เมื่อคิดได้ฉันจึงรีบวิ่งไปยังห้องเรียนทันที
ชายคนดังกล่าวยังคงยืนนิ่งอยู่ แล้วเขาก็เหลือบเห็นสมุดแร็กเชอเล่มหนึ่งตกอยู่กล้บริเวณนั้น เขาจึงเดินไปเก็บและพูดกับตัวเองว่า
“สงสัยจะเป็นของยัยซุ่มซ่านคนเมื่อกี้ เดี๋ยวค่อยเอาไปให้ตอนพักเที่ยงละกัน”พอพูดจบเขาก็รีบเดินปนวิ่งไปยังห้องเรียนของเขา เพราะนี่มันก็สายมากแล้ว
ปัง
เสียงเปิดประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นหน้าตาของหญิงสาวผู้น่ารักคนเมื่อกี้แต่บัดนี้หน้าตาของเธอเต็มไปด้วยหง่อผมที่ถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อยเมื่อกี้ก็หลุดหลุ่ยช่ายแล้วคะยัยวุ้นเส้นมาสายนะเอง
“ขอโทดนะคะที่มาสาย เอ่อออออ” ฉันยังไม่ทันที่จะได้พูดจบก็ต้องตกใจเมื่อพบกับใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้องเรียน ที่มองดูแล้วเธอก็เป็นคนที่น่ารักมากเลย
“ยัยน้ำหวาน” ฉันตะโกนเสียงดังด้วยความลืมตัว แหมก็จะให้ดีใจได้ยังไงละคะ ก็เค้านะเพื่อนรักของฉันสมัยประถมอะ
เช่นเดียวกับน้ำหวานเมื่อเห็นหน้าของวุ้นเส้นเธอก็รีบลุกขึ้นจากต๊ะเรียนแล้วรีบวิ่งมามาเพื่อนรักของเธอ
“แกยัยวุ้นเส้น จิงๆหรอเนี่ย” น้ำหวานพูขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ แต่น้ำเสียงกลับแสดงความดีใจอย่างสุดซึ้ง
“ใช่แล้ว ฉันนี่แหละยัยวุ้นเส้น” ฉันตอบกลับไปด้วยความดีใจที่เพื่อนรักของฉันยังไม่ลืมฉัน
ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดยัยน้ำหวานทันที โดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นว่าอาจารย์จ้องพวกเราด้วยสายตาอำมหิตขนาดไหน
“นี่ยัยน้ำหวานแกเป็นยังไงบ้างอะ”ฉันถามตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
“สบายโว้ย แล้วแกอะ” น้ำหวานตอบตามสตายของเธอ
“อย่างฉันมีหรอจ....”ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบอาจารย์ประจำชั้นม.6ห้อง4ก็มายืนทำหน้าอำมหิต ขัดจังหวะการสนทนาของเราทั้งคู่
“เอ่อนี่เธอเป็นเด็กใหม่ที่มาเข้เรียนห้องเราใช่ไหมจ๊ะ”อาจารย์ถามฉันด้วยน้ำเสียงใจดี แต่ในแววตากลับฉายแววอำมหิต
“คคคะ”แนตอบด้วยความกลัว (กลัวว่าอาจารย์จะกระโดมางับหัวฉันอะ )
เมื่อฉันตอบเสร็จอาจารย์ก็ละสายตาจากฉันไปมองที่ยายน้ำหวานแทน
“น้ำหวานเธอกลับไปนั่งที่ของเธอได้แล้ว”อาจารย์ด้วยน้ำเสียงดุ
น้ำหวานจึงรีบวิ่งไปนั่งที่ของเธอโดยทันที
“นักเรียนคะนี่คือเพื่อนใหม่ของห้องเรานะจ๊ะ”อาจารย์พูดกับนักเรียนในชั้น
“แนะนำตังเองหน่อยสิจ๊ะ”อาจารย์หันมาบอกฉันแต่สายตายังคงฉายแววอำมหิตอยู่
“เอ่ออ สวีสดีคะเพื่อนๆทุกคนฉันชื่อ พรรยานาฎย์ หรือเรียกสั้นว่าวุ้นเส้นก็ได้นะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”ฉันแนะนำตัวต่อหน้าเพื่อนๆด้วยน้ำเสียงมั่นใจเต็มที่
“งั้นเธอไปนั่งที่ว่าง ข้างๆน้ำหวานก่อนก็แล้วกันนะวุ้นเส้น”อาจารย์หันมาบอกฉัน
“ได้คะ”ฉันรีบตอบรับด้วยความดีใจ แล้วรีบเดินไปนั่งโต๊ะว่างที่อยู่ข้างน้ำหวาน ก็แหม ฉันกับน้ำหวานจะได้เม้ากันได้ไงคะ ตอนที่ไม่ได้เจอกันมาประมาณ 6 ปีไงคะ
“ถ้าวุ้นเส้นมีปัญหาอะไรก็ปรึกษา อิ๊ง นะ เพราะธอเป็นหัวหน้าห้องนี้ เอาะจ๊ะนักเรียนหมดคาบโฮมรูมแล้ว ตั้งใจเรียนกันด้วยนะ ไม่ใช่เอาแต่คุย”อาจารย์พูดแล้วเดินออกจากห้องไป แต่ทำไมตอนที่พูประโยคสุดท้ายอาจารย์จ้องฉันตาเขม่งเลยนะ
ฉันละความสนใจจากคำพูดของอาจารย์แล้วก็หันมาคุยกับน้ำหวานเพื่อนสุดที่รักของฉัน
“เป็นบ้างน้ำหวาน ตอนนี้เธอมีแฟนแล้วยังละ”ฉันเริ่มยิงคำถามแรกใส่น้ำหวาน ทำให้น้ำหวานหน้าแดงด้วยความเขิน
“ยังมีหรอก คนหน้าตาไม่ดีอย่างฉันใครจะมาสนละ ไม่เหมือนเธอนิ” น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“อ้าว แล้วเธอไม่ปิ๊งใครบ้างหรอ” พอฉันถามประโยคนี้น้ำหวานก็ยิ่งหน้าแดงกว่าเก่า
“มีสิ แต่ถ้าฉันบอกเธอ เธออย่าไปบอกใครนะ สัญญานะ”น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงที่จิงจังมาก
“อืมๆได้สิ สัญญาแน่นอนจ๊ะว่าจะไม่บอกใคร” ฉันก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ปน กับความอยากรู้อยากเห็นที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัด
น้ำหวานชี้นิ้วไปที่ชายคนหนึ่งที่นั่งเรียนอยู่ห่าวจากเราไป 2 แถว แล้วเธอก็ต้องรีบเอานิ้วลงันทีเมื่อเห็นว่าเขาหันมามอง
“เห็นรึยังวุ้น เราชอบเค้ามานานแล้วละ แต่ไม่กล้าบอกอะ” น้ำหวานบอกแล้วทำสีหน้าเศร้าเล็กน้อย
“อ้าว แล้วำไมเธอไม่บอกเค้าละ” ฉันถามกลับไปด้วยความไม่เข้าจในตังเพื่อนของฉัน
“ก็เค้านะมีคนมาชอบมากมายเลยละ เป็นหนุ่มป็อปของห้องเราเลยละ” น้ำหวานตอบและยังคงทำหน้าเศราเช่นเดิม
“อืม ไม่เป็นไรเฮไม่กล้าเดี๋ยวเพื่อนคนนี้ช่วยเองจ๊ะ”ฉันตอบกลับไป และอาสาจะช่วยน้ำหวาน
“อย่าเลย เค้าคงไม่สนใจเราหรอก” น้ำหวานตอบแล้วทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
“เหอะน่า ไม่ลองจะรู้ได้ไงละ ไม่แน่นะ เค้าอาจจะชอบเธอก็ได้ ใครจะไปรู้ ก็เพื่อนของฉันเนี่ยน่ารักซะอย่างนี้” ฉันพูดให้กำลังใจน้ำหวาน และมันก็ได้ผล น้ำหวานยิ้ม แล้วพูดกับฉันว่า “เป็นไงเป็นกัน”
“อืมดีมาก อย่างนี้ซิ ยันน้ำหวานคนเดิมกลับมาแล้ว” ฉันพูดด้วยความดีใจ และประโยคสุดท้ายของฉันก็ทำให้ยัยน้ำหวานหัวเราะขึ้น เราสองคนหัวเราะกันเสียงค่อนข้างดัง และต้องหยุดเมื่ออาจารย์ได้เดินเข้ามาในห้องเรียน
เรื่องเรียนนะเป็นอะไรที่ค่อนข้างง่ายสำหรับฉัน เพราะฉันนะเรียนหนังสือค่อนข้างเก่ง โดยเฉพาะ วิชาคณิตศาสตร์กับวิชาวิทยาศาสตร์ แต่มีเพียงวิชาเดียวเท่านั้นที่ฉันมักจะทำคะแนนได้น้อยนั่นก็คือวิชา ภาษาอังกฤษ
ในการเรียนภาคเช้าของวันนี้เป็นวิชาคณิตศาตร์ 2 คาบ เอ๊ะ สมุดแร็กเชอหายไปไหนนะ จำไดว่าเมื่อเช้าเราหยิบมาแล้วนี่นา อ๋อสงสัยะทำตกตอนที่ชนกับนายขี้เก๊กนั่นแน่เลย เฮ้อ ซวยจิงๆเลยเรา
แล้วก็ต่อด้วยวิชาภาไทย
คาบที่4 เป็นคาบสังคมที่ฉันคิดว่ามันน่าสนุก แต่แล้วฉันก็ต้องหยุดความคิดนั้นเพราะการเรียนวิชาสังคมในวันนี้มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากเลยคะ ฉันเลยนั่งเม้ากับยัยน้ำหวานตลอดคาบเลย ก็อาจารย์เค้าสอนอย่างกับว่าพวกเรานะเก่งแล้วอะไรประมาณนั้นอะ
โป้ก
เสียงแปลงลบกระดานกระทบกับหัวของฉัน
“เธอชื่อะไรนะเรา เป็นนักเรียนใหม่หรอเรา อาจารย์ไม่เคยเห็นหน้าเลย”อาจารย์ถามฉันด้วยน้ำเสียงดุดัน
“คคคะ” ฉันตอบ
“เป็นเด็กใหม่หรอ งั้นคงจะยังไม่รู้สิว่าวิธีลงโทดของอาจารย์นะเป็นยังไง” อาจารย์ถามฉันต่อไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วก็ยื่นไม้บรรทัดให้ฉัน
“อาจารย์ให้ไม้บรรทัดหนูทำไมคะ”ฉันถามด้วยความงุนงง
“นี่ไงจจ๊ะอุปกรณ์ที่ใช้ในการลงโทดของอาจารย์”อาจารย์พร้องกับยิ้มที่มุมปากดูแล้วช่างน่ากลัวจิงๆ
“นี่หรือว่าอาจารย์จะลงโทดหนูด้วยการให้ยืนคาบไม้บรรทัดหรอคะ”ฉันถามอาจารย์ด้วยความตกใจ กฌแหมสมัยนี้ใครเค้าลงโทดนักเรียนกันแบบนี้ละ
“ช่ายแล้วจ๊ะ”อาจารย์ตอบ
ฉันจึงทำหน้ามุ้ยลุกขึ้จากโต๊ะแล้วไปยืนคาบไม้บรรทัดอยู่หน้าห้อง
“ม่ายช่ายจ๊ะหนูวุ้นเส้น ต้องไปยืนข้างนอกจ๊ะ”
“อะนะคะอาจารย์นี่จะให้หนูไปยืนคาบไม้บรรทัดข้างนอกหรอคะ แล้วนี่มันก็ใกล้เวลาพักแล้วด้วยนะคะ”
“ช่ายจ๊ะ”อาจารย์ตอบตอนนี้ใบหน้าอาจารย์แสดงออกถึงความสุขที่ได้แกล้งฉัน
ฉันเดินออกไปนอกห้องโดยดี
“โอ้ย นี่มันอะไรกันนะ ทำไมถึงได้ววยแบบนี้”ฉันบ่นขณะเดนออกนอกห้อง
อาจารย์นะอาจารย์แกล้งหนูหรอ หน้าตาก็เหมือนกับอาราเล่ ใส่แว่นตากลมๆ หน้ากลมๆ จำไว้เลยนะอาจารย์หนูจะตั้งฉายาอาจารย์
ฉันกำลังนั่งเขี่ยอาหารจานข้าวเพราะว่าเซ็งกับการถูกลงโทดเมื่อกี้(แล้วใครจะชอบกันละคะ)
“เป็นอะไรอะวุ้นเส้น อาหารไม่อร่อยหรอ”น้ำหวานถามขึ้นเมื่อเห็นฉันนั่งเขี่ยข้าวเล่นอยู่
“ปล่าวหรอก เราไม่อยากกินนะ เซ็ง”ฉันตอบพร้อมทำเสียงหน่ายๆ
“เบื่อหรอ แล้วก็ไม่บอก มาเดี๋ยวเราพาไปที่ที่หนึ่ง เธอหายเบื่อแน่”น้ำหวานพูดแลดูแววตาของเธอฉันรู้สึกแปลกๆ
หลังจากพูดเสร็จเราสองคนก็ลุกขึ้นไปคืนจานอาหารแล้ว ยัยน้ำหวานก็รีบเดินจูงมือพาฉันไปที่หลังโรงเรียนแล้วน้ำหวานก็ชี้นิ้วของเธอไปที่กำแพงโรงเรียน
“เฮย อย่าบอกนะว่าฉันมาโรงเรียนวันแรกแกก็จะพาฉันโดดกำแพงแล้วอะ ไม่เอานะ”ฉันพูดขึ้น
“เออน่า ไม่เป็นไรหรอตอนบ่ายไม่มีเรียน นะนะ”น้ำหวานว้อฉันแล้วเธอก็เริ่มจัดการปีนกำแพงทันที
“เอาจิงหรอน้ำหวาน”ฉันถามน้ำหวานอีกครัง
“เหอะน่า สนุกแน่”น้ำหวานทำสีหน้าทะเล้นใส่ฉัน ฉันจึงต้องยอมปีนกำแพงตามเธออย่างโดยดี แต่ทว่ามีใครกำลังจ้องมองพวกเราอยู่คะ ตายแล้ว นั่นๆ ยามของโรงเรียนเค้าเห็นพวกเราแล้ว ด้วยความตกใจยัยน้ำหวานและฉันรีบกระโดดลงไปที่พื้น แล้ววิ่งหน้าตั้งไปหลบหลังต้นไม้ต้นหนึ่งแถวๆนั้น
“เฮ้อ เหนื่อยจิงๆเลย”ฉันพูดพลางหายใจอย่างแรง
“เปนไงละ”น้ำหวานถาม ส่วนฉันทำสีหน้างงเล็กน้อย
“อะไรของเธอ”ฉันถามกลับไปด้วยความงง
“อ้าวก็เธอเบื่อม่ายช่ายหรอ ได้วิ่งหนียามแล้วเปนไงบ้าง หายรึยัง”น้ำหวานพูดกลั้วหัวเราะ
“อือ”ฉันพยักหน้าเพื่อแสงว่าเข้าใจ แล้วก็หัวเราะกับน้ำหวาน(เสียงดังมาก)
ความคิดเห็น