กระบี่ข้า! ข้าคือกระบี่!

ข้อมูลเบื้องต้น

กระบี่ข้า!

ข้าคือกระบี่!

     ข้าคือจิตวิญญาณกระบี่ ...ก็เหมือนวิญญาณที่มีความรู้สึกนึกคิดทั่วไปคล้ายมนุษย์ เพียงแต่ร่างกายของข้าเป็น...กระบี่ ข้าภาคภูมิใจในร่างของข้ามาก เพราะข้าว่าในบรรดากระบี่ทั้งหมดข้างดงามที่สุด ร่างของข้าเป็นกระบี่หยกขาวเนื้อละเอียด มีกลิ่นอายเซียนสะอาดบริสุทธิ์อย่างยิ่ง

     ถึงแม้ว่าตัวข้าจะอยู่ในมือจอมมารแห่งยุคมาเกือบพันปี แต่สำหรับจิตวิญญาณกระบี่แล้วพวกเราก็ควรภักดีต่อนายคนเดียวชั่วชีวิต ถ้าจอมมารผู้นี้ไม่ฝีมืออ่อนด้อยไปหน่อย 

     ลมวสันต์พัดโชยเย็นสบาย แต่กลับมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง เลือดของนายข้าหยดใส่ตัวข้าหยดแล้วหยดเล่า สุดท้ายเขาก็กระอักเลือดจากปากมาใส่ข้าเต็มๆแล้วหมดลมไป ข้ายอมรับว่าถึงเขาเป็นนายข้า ข้าก็ยังอดขยะแขยงไม่ได้จริงๆ 

      แต่นั่นไม่แย่เท่ากับเซียนที่สังหารนายของข้าเก็บข้าไป ข้าเป็นจิตวิญญาณกระบี่ที่ภักดีมากนะ ข้าจึงตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าจะไม่ยอมรับใช้เขา

เขาจึงแกล้งทำตัวหนักให้ยกไม่ขึ้น ความจริงแล้วข้าออกจะเอวบางร่างน้อยนะ! แต่สุดท้ายแล้วเขากลับเรียกสายฟ้ามาผ่าข้าถึงแปดสิบเอ็ดสาย 

      บ้าเอ๊ย! 

 

      เจ็บโว้ย!

       แค่นั้นยังไม่พอ! เขายังจับข้าแช่บึงน้ำแข็งทั้งคืน ถึงมันจะช่วยล้างคราบเลือแของจอมมารจนหมดก็เถอะ เขาไม่คิดจะต้มน้ำอุ่นให้ข้าอาบรึไง!

       รุ่งขึ้นเขาก็หยิบข้าขึ้นจากบ่อแล้วมาผ้ามาขัดข้าอย่างแรง

       ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาเอาซะเลย!

        อีกอย่างขัดข้าทุกซอกทุกมุมแบบนี้ ข้าก็อายเป็นนะ! ถึงแม้ร่างข้าเป็นกระบี่แต่จิตวิญญาณข้าเป็นผู้หญิงนะ บุรุษผู้นี้ไม่รู้จักรักษาธรรมเนียมเอาซะเลย!

        "เขาไม่เคยล่วงเกินเจ้าแบบนี้ใช่มั๊ย" บุรุษผู้นั้นขมวดคิ้วถามข้า

        ท่านก็รู้เหรอว่าเป็นการล่วงเกิน!

         แต่หลังจากข้าอยู่กับเขาสักระยะก็พบว่าเขาดีต่อข้าไม่น้อย ตอนกลางคืนหนาวเหน็ยเขาก็ให้ข้าอยู่ในผ้าห่มกับเขา แล้วยังช่วยข้าอาบน้ำเช็ดตัวทุกวัน 

         ตอนนี้ข้าไม่สนเรื่องชายหญิงแล้ว เพราะข้าสบายนี่นา! ไม่ได้ทำแบบนี้ตั้งนาน

         อีกอย่างเขาก็ไม่ใช้ฝักกระบี่เป็นไม้หรือเหล็กให้ข้าระคายผิว แต่เขาใช้หนังบุผ้านุ่มด้านในมาห่อข้า ทำให้ข้าดูนุ่มนิ่มน่ารักเหมือนตุ๊กตาไม่มีผิด  แต่ข้าชอบนะ!

         แน่นอนว่าคมกระบี่ของข้าต้องบาดจนปลอกขาดบ่อยๆ แต่เขาก็ทำปลอกไว้หลายอันเชียว ทั้งยังถอดเอาไปซักให้ข้าบ่อยๆ

         แต่ก็มีบางคราวที่ข้าเริ่มสงสัยว่าเขาทำดีกับกระบี่ถึงเพียงนี้เพื่ออะไร 

         ข้าเลยต่อต้านเขาบ้าง...

         "เจ้ายังคิดถึงเขา ไม่ยอมรับข้างั้นหรือ?" บุรุษหนุ่มถามข้าด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

         หลังจากนั้นเขาก็เรียกสายฟ้ามาผ่าข้าอีก!

         ไอ้นายอารมณ์แปรปรวน!!!!!

          ...

          ดูเหมือนเขาเป็นเซียนที่ว่างงานเอามากๆ ตั้งแต่ข้ามาอยู่กับเขาเป็นเดือน ไม่เห็นเขาจะใช้ข้าทำอะไรเลย 

          "เจ้าอยากต่อสู้หรือ?" นายคนใหม่ถามข้า

          "รอข้าเดี๋ยว"

          ว่าแล้วเขาก็ใช้อาคมสื่อสารพันลี้

          "สวีเซี่ย เจ้าเอาเสี่ยวเหมยมาประลองกับข้าหน่อย"

          "เหตุใดต้องเป็นเสี่ยวเหมย ข้าให้นางพักดูดพลังปราณภูเขาอยู่"

 

          "เสี่ยวไป๋อยากจะประลอง"

          "เจ้า ...เจ้าหานางเจอแล้ว ...ได้นางมาแล้ว?"

          "อะแฮ่ม! ...ระวังคำพูดเจ้าหน่อย"

         "... เจ้านั่นแหละ คิดลึก" บุรุษที่อยู่อีกฟากของอาคมสื่อสารตอบกลับ

         "ได้ เดี๋ยวข้าไป ...เฮอะ คนอะไรหึงกระทั่งกระบี่!"

         "รีบมา" เขาพูดจบก็ปิดอาคมสื่อสารทันที

         "รอประเดี๋ยวนะ" เขาหันมาพูดกับข้า

         ข้ามึนงงในคำพูดของพวกเขามาก แต่ใช่จะปติปะต่อไม่ได้เลย แต่นั่นกลับทำให้ข้ามึนงงหนักกว่าเดิม

         ครู่หนึ่งก็มีเซียนหนุ่มอีกคนเดินมาหารนายของข้า เขาถือกระบี่มาสองเล่ม ข้ามองเห็นจิตวิญญาณกระบี่ เป็นหนึ่งชายหนึ่งหญิง

         พวกเขาล้วนเป็นกระบี่ขั้นยอด น่าเสียดายที่ข้าไม่อยากประลองแล้ว

         "ไม่อยากประลองแล้วหรือ?" นายของข้าถาม

         ปกติแล้วกระบี่และมนุษย์ไม่อาจพูดคุยกันได้ น่าแปลกใจที่เขาราวกับอ่านใจข้าได้ แต่บัดนี้ข้าดีใจเขาอ่านใจข้าได้ ข้าอยากให้เขาเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

         แต่ดูเหมือนเขาไม่คิดจะเล่าให้ฟังเลย

         "ว่าไง ประลองเลยมั๊ย"

         "ไม่ นางไม่อยากประลองแล้ว"

 

         "นี่เจ้า! เรียกข้ามาจากนอกด่านแต่กลับบอกว่าประลองแล้วงั้นรึ!"

         "ใช่"

 

         'ข้าว่าเจ้างามมาก' จิตวิญญาณกระบี่ชายสื่อสารกับข้า

         จิตวิญญาณกระบี่พูดคุยกับมนุษย์ไม่ได้แต่ก็สามารถสื่อสารกับจิตวิญญาณกระบี่ด้วยกันได้

         "เจ้าน่ะ! ให้มันน้อยๆหน่อย!" จิตวิญญาณกระบี่หญิงเอ่ยปราม

         "ยินดีที่ได้รู้จัก ข้านามว่าเสี่ยวเหมย"

         "ข้าชื่อ หวู่" จิตวิญญาณกระบี่ชายรีบเอ่ย

         "ข้าไป๋เจี้ยน" 

        "เจ้าคุยกับพวกเขา?" นายข้าถามขึ้น

        พูดไม่ทันจบเขาก็อุ้มข้าไป

        "เอาหวู่ไปทิ้งซะ" เซียนหนุ่มกล่าวกับสหายด้วยเสียงเย็น

       "..."

        ...

       คืนนั้นข้านอนไม่หลับ ครุ่นคิดถึงแต่สิ่งที่ได้ยินเมื่อตอนกลางวัน

       หากเป็นเช่นนั้นจริงเหตุใดข้าถึงไร้ความทรงจำ ถึงแม้ข้าจะอยู่มาพันปีเป็นยายแก่แต่ข้ามั่นใจว่าข้าไม่ได้ความจำเสื่อม!

        ไม่! ไม่! ข้าไม่ได้เป็นยายแก่ด้วย!

         "เจ้าไม่แก่" บุรุษข้างกายเอ่ยขึ้นในความมืด

         "เจ้าไม่รังเกียจคนอายุมากกระมัง?" เขาเอ่ยถามข้าด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก

         ความจริงเขาก็อายุมากกว่านางไม่มาก เพียงสักสองพันปีได้

         ข้าไม่สนใจถกประเด็นความแก่กับเขาอีกต่อไป ข้ามุ่งสู่นิทราทันที

         ...

         ป่าไผ่เขียวขจี สกุณาร่ำร้อง

         อาภรณ์ขาวปลิวไสว แต่คล้ายถูกแต่งแต้มด้วยเหมยแดงกลิ่นคาวคลุ้ง

         "อย่าหวังจะทำร้ายอาจารย์ข้าอีกแม้เพียงปลายเล็บ"

         "หึ! อวดดี!" 

         "เสี่ยวไป๋!"

         ดาบจันทร์เสี้ยวแทงลึกลงร่างบาง แต่ร่างนั้นกลับยืนนหยัดไม่เปลี่ยน

         "เจ้า! เหตุใดดาบจันทร์เสี้ยวไม่อาจทำอันตรายเจ้าได้!" จอมมารเอ่ยอย่างตกใจ

         "ลืมแล้วหรือว่าข้าเป็นใคร"

         เฮอะ! ใช่สิ! องค์หญิงเผ่ามารที่ทรยศเผ่าไปเข้ากับพวกเซียน ทั้งไปกราบพวกมันเป็นอาจารย์ด้วย 

 

         ช่างทำลายเกียรติเผ่าพันธุ์ยิ่งนัก!

         คิดดังนั้นจอมมารก็คว้าข้อมือข้าอย่างรวดเร็ว หักข้อมือข้าแล้วใช้กระบี่ในมือข้าแทงย้ำแผลเดิมทันที

         "อึก!" ข้ากระอักเลือดใส่กระบี่หยกขาวที่อาจารย์ให้ข้า อาจารย์กล่าว่าไอเซียนในกระบี่เป็นสิ่งเดียวที่จะสังหารข้าได้ อาจารย์จึงให้กระบี่นี้กับข้าให้ข้าฝึกจนชำนาญผสานจิตข้าเป็นจิตกระบี่ กระบี่นี้เป็นกระบี่ที่ไม่เคยมีจิตวิญญาณเพราะไอเซียนที่สูงส่ง จิตข้าจึงกลายเป็นจิตแรกกระบี่เล่มนี้

        ร่างของข้าสลายไปเป็นกลุ่มควันสีขาวเข้าสู่กระบี่

         "เสี่ยวไป๋!!" ร่างในอาภรณ์ขาวชุ่มคาวเลือดพยายามเคลื่อนไปด้านหน้าแต่กลับไม่เป็นผลเพราะเอ็นมือและขาขาดสะบั้น

         เขาพ่ายแพ้แผนลอบกัดของพวกมัน ถูกทรมานด้วยเครื่องลงทัณฑ์ของพวกมัน แต่นั่นไม่เจ็บปวดเท่าการพ่ายแพ้นี้ทำให้เสียนางไป

         "คืนนางมา!" 

         "ข้าจะพานางกลับเผ่ามาร ที่ที่นางควรอยู่แต่แรก"

         "ไม่!!!!"

         "กวงเฉิน!!" สวีเซี่ย เซียนแพทย์เห็นสภาพของสหายก็รีบพาเขาไปรักษาทันที

   

          ...

          "ข้าเล่าให้เจ้าฟังแล้วนะ อย่าโกรธข้านะ" 

          ไป๋เจี้ยนอึ้งไปนานมาก

           "แต่ข้าไม่มีร่างแล้วนะ"

           "ข้าสร้างใหม่ให้เจ้าแล้ว แต่ต้องรออีกหน่อยให้เจ้าแข็งแรงกว่านี้แล้วกำจัดไอมารให้หมดก่อน"

            "ท่านจะเรียกสายฟ้ามาผ่าข้าอีกหรือ?" ข้าถามอย่างตกใจ หลังจากจดจำเรื่องต่างๆได้ ข้าก็รู้ว่าสายฟ้านั้นช่วยกำจัดไอมารในร่างข้าได้ แต่มันเจ็บจริงๆนะ

            "ข้าจะให้เจ้าอยู่กับข้าตลอดไป"

            "นอกจากนี้ข้าจะขัดเจ้าทุกวัน เจ้าไปอยู่กับมันนับพันปี ข้าไม่ต้องการให้มีกลิ่นอายบุรุษอื่นๆบนตัวภรรยาข้า"

           ...

           "ท่านอ่านใจข้าได้อย่างไร"

         

           "ไม่บอก!"

           ความทรงจำวาบหวิวในอดีต สายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของพวกเขาที่ทำให้เขาอ่านใจนางได้ เขาจะยังไม่บอกตอนนี้ แต่จะค่อยทำให้นางจำได้ช้าๆ

           ...

______________________________

เรื่องสั้นแรกเพื่อฝึกฝีมือคร้าาาาา

ติชมได้น้าาา

สำหรับใครอยากเห็นร่างกระบี่ของไป๋เจี้ยน

ได้แรงบันดาลใจมาจากกระบี่ของฉินเชียนเสียน เรื่องเจาเหยานะ

กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ที่เขาบอก

ว่าจะเอาไปให้ลี่เฉินหลานสังหารเจียงอู่อ่ะ

          

      ปล.ภาพscreenshotจากวิดีโอนะคะ