คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : War Begin
กลางปี ค.ศ. 2238 ลัทธิคอมมิวนิสต์ได้หวนกลับสู่โลกอีกครั้งหลังจากที่หายไปกว่าสองร้อยปี โลกแบ่งออกเป็นสองฝ่าย คือฝ่ายประชาธิปไตยและฝ่ายคอมมิวนิสต์ สงครามระหว่างทั้งสองฝ่ายเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ประชากรโลกนับล้านคนต้องจบชีวิตโดยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แต่นับวันสงครามก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นจนบานปลายกลายเป็นสงครามโลกครั้งที่ 5 สงครามครั้งนี้ยืดเยื้อไปกว่าสามสิบปี แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าฝ่ายใดจะแพ้หรือชนะ เนื่องจากเทคโนโลยีอันทันสมัย ทหารที่สามารถโคลนออกมาได้อย่างไม่จำกัด อาวุธยุโธปกรณ์อันล้ำยุค ซึ่งทั้งสองฝ่ายก็แทบจะกินกันไม่ลง จนกระทั่งเดือนมกราคมปี ค.ศ. 2270 โลกก็ได้รับความสงบสุขอีกครั้ง เมื่อฝ่ายประชาธิปไตยสามารถโค่นล้มและขับไล่ฝ่ายคอมมิวนิสต์ได้สำเร็จ กองกำลังของฝ่ายคอมมิวนิสต์จึงได้ขนย้ายกำลังทหารและเทคโนโลยีหนีออกจากดาวโลกไป ความสงบสุขได้หวนคืนสู่มวลมนุษยชาติอีกครั้งหนึ่ง...
แต่ทว่าความสงบสุขไม่ได้มีตลอดไป ปลายเดือนสิงหาคมปี ค.ศ. 2327 โลกมนุษย์ตรวจพบกองยานกองมหึมากองหนึ่ง ซึ่งกำลังเคลื่อนพลผ่านดาวพฤหัสด้วยความรวดเร็ว เวลาผ่านไปสองวัน กองยานก็ได้มาหยุดอยู่ที่ดาวอังคาร และสัญญาณต่างๆก็หายไป...
"ฐานปฏิบัติการดาวอังคารเรียกศูนย์ควบคุมโลก ฐานปฏิบัติการดาวอังคารเรียกศูนย์ควบคุมโลก" 'สตีเวน บาเบล' นายทหารควบคุมศูนย์ปฏิบัติการบนดาวอังคารกำลังส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากโลก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบสนิท "ให้ตายสิ พวกเราติดต่อโลกไม่ได้เลย" สตีเวนสบถออกมา
"แล้วผมก็อยากจะบอกด้วยว่าป้อมของเรานั้นก็หนักเอาการแล้ว ไหนจะกำลังพลที่ลดลงเรื่อยๆอีก" 'จอร์จ ลูแปง' นายทหารอีกคนหนึ่งกล่าว
"นั่นสิ ผมว่าเราคงต้องรีบหนีและทิ้งฐานที่ดาวอังคารแล้วล่ะ" สตีเวนบอกกับจอร์จ "แต่ว่าประชาชนที่อยู่ที่นี่น่ะสิ" เขาพูดต่อพร้อมด้วยสายตาที่ครุ่นคิด
"นั่นน่ะสิ ประชาชนอาจจะต้องตาย" จอร์จกล่าว "แต่ถ้าเราไม่รีบไปแจ้งข่าวให้โลกรู้ เราจะไม่เหลือใครให้ปกป้องอีก" จอร์จพูดต่อด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียด
"ตกลง สั่งทหารย้ายขึ้นยาน ขนไปเฉพาะสิ่งที่จำเป็น เราจะกลับโลกกัน" สตีเวนหันไปสั่งกับนายทหารอีกคนที่ยืนอยู่ตรงประตู ทหารคนนั้นจึงรีบวิ่งออกไปบอกกับทหารคนอื่นทันที "ขอให้พระเจ้าคุ้มครองเถอะ" เขาก้มหน้าพูด
เวลาผ่านไป 5 นาที กำแพงด้านนอกของป้อมนั้นทรุดโทรมเต็มที่ และอาจจะทนรับการโจมตีได้อีกประมาณ 10 นาทีหรือน้อยกว่านั้น ป้อมแกรนด์ฟอร์เทรสที่แข็งแกร่งที่สุดบนดาวอังคารกำลังจะถูกตีแตก ขีปนาวุธจากยานไม่ปรากฏสัญชาติได้ยิงโหมกระหน่ำใส่ป้อมไม่ขาดสาย ไหนเลยจะขีปนาวุธเจาะเกราะที่ยิงเข้ามาทีกำแพงก็แทบจะถล่ม คงไม่ต้องพูดถึงอาวุธอีกนับสิบนับร้อยชนิดที่ถาโถมโจมตีใส่แกรนด์ฟอร์เทรสแห่งนี้มากว่าห้าชั่วโมงแล้ว
"เอาล่ะทหาร รีบเร่งมือเข้า เราไม่มีเวลาแล้ว เราต้องสละป้อม!!!" 'แจ็กสัน เบิร์น' นายทหารระดับสูงคนหนึ่งในป้อมออกคำสั่งสั่งทหารคนอื่นไม่ขาดสาย "เอาล่ะ นักบินเตรียมยานให้พร้อมบินได้ทุกเมื่อ อย่าลืมยิงปืนเบิกทางด้วย" เขาสั่งต่อ
ผ่านไปสัก 2 นาที ทหารทุกคนก็เข้าที่ ปืนไอออนถูกยิงเบิกทางไม่ขาดสาย ยานขนส่ง 'BlackBox' รุ่น A239 จำนวนห้าลำเหินทะยานขึ้นฟ้าด้วยความเร็วสูง พาเอาสิ่งต่างๆในยานสั่นไหวไปตามๆ ยานรบขับไล่ประมาณสามสิบลำบินคุ้มกันอยู่ด้านนอก เป็นอย่างที่ทุกคนคาดคิด ศัตรูไม่ปรากฏสัญชาติส่งยานขับไล่พร้อมกับขีปนาวุธนำวิธีมาอำลา ยานขับไล่ของโลกทำงานกันอย่างหนักหน่วง ถึงขนาดที่ว่าต้องสู้รบแบบ 3 ต่อ 1 ไหนเลยจะต้องป้องกันขีปนาวุธที่ถูกส่งมาอำลาอีก
สงครามกลางเวหาล่วงเลยมาจนถึงอวกาศ จนหลุดออกรัศมีแรงดึงดูอของดวงจันทร์ พวกมันจึงเลิกตามตื้อ แต่ทว่ายานของโลกนั้นเหลือเพียง BlackBox A239 เพียงลำเดียว ซ้ำยังอยู่ในสภาพที่ทรุดโทรมเต็มทีจนไม่รู้ว่าจะรอดจากการระเบิดในระหว่างที่เข้าชั้นบรรยากาศของโลกหรือเปล่า ส่วนทางยานขับไล่ก็เหลือเพียง Eagle S-365 เพียงสามลำ ซึ่งสภาพนั้นก็พอๆกับ BlackBox แต่จะดูดีกว่านิดหน่อยแค่นั้นเอง
ย้อนกลับมาที่ดาวอังคาร หลังจากที่กองกำลังไม่ปรากฏสัญชาติได้ทำการยึดดาวเรียบร้อยแล้ว
"เอาล่ะสมิธ ผมคิดว่าตอนนี้เราน่าจะออนไลน์ได้แล้วนะ" 'อดัม โบนเนอร์' บอกกับทหารช่าง
"ครับ ทำการออนไลน์กับโลกเรียบร้อยแล้วครับ" ทหารช่างตอบกลับมา
"ดี... ดีมาก หึหึหึ" อดัมพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
ทางศูนย์ควบคุมบนโลก
"ตอนนี้เราออนไลน์กับศูนย์ปฏิบัติการดาวอังคารแล้วครับ" พนักงานรายงานกับหัวหน้าของเขา "เอ่อท่านครับ มีข้อความส่งเข้ามาครับ" เขาพูดต่อ
"ขึ้นจอภาพเลย" 'แจ็ค สตีโบน' บอกกับพนักงานคนดังกล่าว
ไม่นาน ภาพที่ถูกส่งเข้ามาก็ปรากฏขึ้นจอภาพ สิ่งที่ปรากฏทำให้ทุกคนต้องตกกตะลึงไปพักใหญ่ เนื่องจากภาพเหล่านั้นคือสภาพของดาวอังคารที่ถูกถล่มจนย่อยยับ ภาพถูกแพนไปที่ป้อมแกรนด์ฟอร์เทรส สภายของมันนั้นดูจะหนักกว่าอย่างอื่นด้วยซ้ำ ดูท่าทางแล้วเหมือนจะไม่มีใครรอดชีวิต สักครู่ ภาพก็ถูกแพนมาที่ใบหน้าขอองคนคนหนึ่ง ใบหน้าที่ทุกคนบนโลกจำกันได้ดี บุคคลที่จารึกอยู่ในประวัติศาสตร์ "อดัม โบนเนอร์" ผู้นำกองทัพคอมมิวนิสต์ในปี 2238 แต่ว่าเขาไม่ได้ดูแก่ลงไปเลย
"อึ้งกันอยู่ล่ะสิ พวกประชาธิปไตยน่าโง่" เขาทักทายฝ่ายประชาธิปไตยด้วยคำที่เขาเคยใช้ในปี 2238 ไม่มีผิด "คงสงสัยล่ะสิ ทำไมผมถึงไม่เปลี่ยนไปจากในตำราวิชาประวัติศาสตร์ของพวกคุณเลย" อดัมพูดพลางมองแขนขาตัวเอง "โอเค ผมจะบอกให้ ผมโคลนตัวเองขึ้นมา แล้วก็เปลี่ยนเอาสมอองของผมสู่ร่างโคลน แค่นั้นเอง" เขาตอบออกมาในขณะที่ทุกๆคนกำลังอึ้ง "ผมจะไม่พูดพร่ำทำเพลงนะ ผมจะบอกกับพวกคุณทุกๆคนว่า โลกจะต้องถูกปกครองด้วยระบอบคอมมิวนิสต์ออีกครั้ง" เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มอันน่ากลัว พลัน ภาพก็ตัดขาดหายไป
"การนองเลือดกำลังจะได้เริ่มอีกครั้ง เราคงจะอยู่เฉยกันไม่ได้แล้ว..." แจ็คพูดด้วยน้ำเสียงอันเศร้าหมอง ก่อนที่จะเดินออกไป...
ความคิดเห็น