คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Jealous || JinMark
Jealous
Pairing : Park Jinyoung x Mark Tuan
Rate : PG-13
Bg song : https://www.youtube.com/watch?v=sF5-GLk4gzk
Author : wssw2801 (I AM)
หงุดหงิด…
มาก…
ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉย หัวใจของปาร์คจินยองกำลังร้อนรุ่ม ร้อนจนรู้สึกว่านั่งไม่ติดที่ อยากเดินไปเดินมา อยากเขวี้ยงของ ที่สุดคืออยากไปเขย่าคอเสื้อของไอ้หน้าหล่อนั่นให้คอหลุดไปซะ
ทุกอย่างเป็นแค่ความคิด ภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นเองกำลังฉายเร็วจี๋ในสมอง แต่ภายนอกเป็นแค่หนุ่มแว่นที่พึ่งเข้าผับเข้าบาร์เป็นครั้งต้นๆของชีวิต หนังสือเรียนหนาเตอะก็ไม่รู้จะพกมาทำไม รู้สึกเกะกะจนอยากจะทุ่มใส่พื้น แว่นกรอบใสที่อยู่บนหน้าก็ดูบีบจมูกมากกว่าทุกวัน เจ็บ หงุดหงิด หงุดหงิดไปหมดเลย แย่ชะมัด
“พากูมาทำไมก็ไม่รู้” จินยองกระซิบกับแจบอม
“เปิดหูเปิดตาไง โทษที ไม่คิดจะเปิดจนแหวกอกขนาดนี้”
บ้าจริง
แหวกทั้งอกเขา
ทั้งอกของมาร์คต้วน
สาเหตุที่เลิกกัน (ใช่ จินยองไปขอมาร์คคบ) คือเหตุผลง่ายๆ มาร์คทิ้งจินยองไปอย่างไร้เยื่อใย จินยองรู้สึกว่าตัวเองเป็นทิชชูเปียกๆที่มาร์คใช้แล้วทิ้ง หลังจากนั้นน้ำในทิชชูก็ระเหยแห้งไป เหลือแต่วิญญาณอ่อนปวกเปียกกับแว่นที่แสนจะงี่เง่า
“ฉันเบื่อนาย”
มาร์คบอกเหตุผลง่ายๆแต่ได้ใจความ จินยองรับรู้การกระทำของตัวเอง แต่เขาบอกไว้ก่อนว่าไม่พร้อมจะรับผิดชอบและแก้ไขเพราะว่ามันเป็นนิสัย
มาร์คคงจะเบื่อในความขี้อายจนเกินเหตุของปาร์คจินยอง มาร์คเพื่อนเยอะจนจะล้นคณะ แต่เขากลับมีเพื่อนแค่คนเดียวคือแจบอม เวลาที่มาร์คต้องการจะไปไหนมาไหน ไปเจอสังคมที่เจ้าตัวชื่นชอบ เขาจะปฏิเสธและบอกเหตุผลว่า “ฉันอายเพื่อนนาย”
ใช่สิ คนหน้าตาเฉิ่มๆแบบเขากล้าไปขอมาร์คคบได้มันก็มากเกินขีดจำกัดของตัวเองมามากพอแล้ว ถ้าจะให้ไปเจอสังคมใหญ่ๆพร้อมกับดวงตาเป็นสิบคู่ที่มองมา แน่นอน มีความน่าจะเป็นศูนย์จุดแปดที่จะเกิดสายตาสมเพชเวทนา
เขาคงไม่ไหวแน่ๆ
แรกๆก็ดูเป็นคนไม่งี่เง่าอยู่หรอก มาร์คชมจินยองว่าเป็นคนใจกว้าง ไม่เคยตามหึงตามหวงแฟนตัวเองเลยสักครั้ง อย่างมากที่สุดก็คือตามไปรับคนเมาแอ๋ให้กลับมานอนที่ห้อง แต่พอหลังๆ มาร์คไม่ชมเขาแล้ว แต่มาร์คกลับตัดพ้อว่าเขาไม่คิดจะปรับตัวเข้าหากัน คนอื่นๆเขามองกันว่ามาร์คน่ะใจร้าย ปล่อยให้แฟนเหงาอยู่คนเดียวที่บ้าน
โถ คนที่พูดน่ะ มาถามเขาสักคำรึยัง
แต่ใครบอกว่าเขาไม่หึงล่ะ มาร์คหน้าตาดี ใครๆก็หมายปองกันทั้งนั้น แต่ที่เขาไม่กล้าพูดอะไรมากก็เพราะว่าเขากลัวมาร์คจะหงุดหงิด หึงอะไรไม่เจียมหนังหน้าตัวเอง
มันก็มีบ้างที่อยากนอนกอดแฟนอยู่ในห้องเงียบๆ จินยองน่ะ แค่เห็นหน้ามาร์คแค่คนเดียว วันนั้นก็คอมพลีทไปร้อยเปอร์เซ็นต์ แตกต่างจากมาร์คที่ต้องเห็นหน้าเพื่อนทุกคนให้ครบในหนึ่งวัน วันนั้นของมาร์คถึงจะคอมพลีท สุดท้ายท้ายสุด การใจกว้างจนมากเกินไปก็โดนหาว่าไม่ใส่ใจบ้างล่ะ เฉยชาบ้างล่ะ ไม่ปรับตัวบ้างล่ะ
เออ ผิดไปหมด
มาร์คเปิดโอกาสให้เขาแก้ตัว แต่ตอนนั้นลิ้นมันพันกันเป็นงูเพราะความตกใจ พีคที่สุดคือการที่มาร์คตะโกนด่าเขาต่อหน้าเพื่อนอีกเป็นฝูง นั่นคือจุดจบของปาร์คจินยอง ขาสั่นผับๆ หนังสือในมือร่วงกราวลงบนพื้น มาร์คไม่รู้หรอกว่าใจเขามันสั่นรัวในหน้าอกเพราะมันไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า สิ่งที่มาร์คเห็นคือผู้ชายหน้านิ่งที่มีแต่ความเงียบ
ดูเป็นหนุ่มเย็นชา เหมือนพระเอกในนิยายสุดๆ
ใครจะรู้ล่ะว่าพระเอกนิยายคนนี้เหงื่อแตกพลั่กจนจะเป็นลม
สุดท้าย มาร์คก็คงจะหงุดหงิดกับขี้ปากคนอื่น ตัดสินใจเลิกให้มันจบๆไป จะได้ไม่ต้องมีคนหาว่าใจร้ายอีก
“เหี้ยเอ้ย”
แจบอมเบิกตากว้าง จินยองไม่เคยสบถเป็นคำหยาบคายมาก่อน เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทจินยองเลยหยิบยื่นสิทธิพิเศษให้ เขาโมโห หนุ่มหน้าหล่อจากไหนไม่รู้เข้ามาคุยกับมาร์คที่บาร์ วันนี้มาร์คใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบาง ส่วนกระดุมคงจะติดแค่สามเม็ด เขาจะไม่โกรธขนาดนั้นหรอกถ้ามาร์คเคยใส่เสื้อตัวนั้นให้เขาเห็นคนเดียว
แผ่นอกขาวๆที่โคตรจะเซ็กซี่นั่นน่ะ
จินยองต้องได้เห็นคนเดียวสิ !
โอ…
ไอ้หนุ่มนั่นมันขอนั่งด้วย มาร์คที่กำลังกรึ่มๆก็เอนไปซบอกมันอีก
ไม่นะ!! มาร์คต้องซบอกเขาคนเดียวสิ
เดี๋ยวนะ…มาร์คต้วน มันกำลังจะหอมแก้มนายน่ะ ไม่เห็นรึยังไง มาร์คถอยออกมาเดี๋ยวนี้ ถอยออกมาสิ
เพล้ง
แก้วในมือเขาแตกโดยไม่รู้ตัวเมื่อมาร์คโดนหอมแก้ม พนักงานเสิร์ฟกุลีกุจอเข้ามาหา รับปัดกวาดเศษแก้วที่เขาทำแตกออกไป แต่จินยองไม่สนใจตัวเอง นึกโมโหที่สองคนนั้นอยู่ดีๆก็หูหนวก ไม่ได้ยินเสียงแก้วแตกกันบ้างรึไงหา พนักงานอยู่ไกลจนสุดขอบร้านยังได้ยิน พวกแกสองคนช่วยสนใจอย่างอื่นแล้วเลิกนัวเนียกันสักที
“เลิกไปแล้วมึง ไม่มีสิทธิ์” แจบอมกลอกตา พึมพำกับเขาหลังจากพนักงานลุกออกไป
เออ ไม่ มี สิทธ์ โว้ย !!
แต่เส้นเขาขาดผึงเมื่อเห็นไอ้หน้าหล่อกำลังจะจูบปากแดงๆของมาร์ค พระเจ้าช่วย เขารู้สึกว่าตัวเองมีลมหวีดหวิวอยู่ที่หู ความร้อนรุ่มมาสุมอยู่ที่หน้าอกลามไปถึงใบหน้า ไม่ไหวแล้วนะ!!
ปึก!!
เพล้ง
เพล้ง
เพล้ง
จินยองลืมตาจากความมืดมิด รู้สึกงุนงงที่ตัวเองมายืนอยู่หน้ามาร์ค ส่วนชายหนุ่มคนนั้นก็มีเลือดซึมออกจากหัวเล็กน้อย เอ่อ เกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่เขานั่งอยู่กับแจบอมนี่นา แล้วหมอนี่ไปโดนอะไรมานะ
“มีสิทธิ์อะไร ปาร์คจินยอง” มาร์คพูดนิ่งๆ สงสัยจะสร่างเมาแล้ว เขาตกใจ สรุปไอ้ขวดเบียร์ที่แตกระเนระนาดกับเลือดที่หัวไอ้หมอนี่มันฝีมือเขาหรอ
คำตอบอยู่ที่หนังสือหนาเตอะที่นอนกองอยู่บนพื้น
เขาทำอะไรลงไป พระเจ้า ช่วยลูกด้วย ไอ้หมอนั่นจะเอากล้ามแขนมาหักคอเขามั้ยน้อ
“ฉันบอกเลิกนายไปแล้ว อย่าลืมสิ นายไม่มี…”
“ทำไม ทำไมจะไม่มี!!” เขาตวาด ไหนๆก็เอาเลือดหัวคนออกแล้ว นับประสาอะไรกับตวาดแฟนเก่า
“ก็รักนี่!! ทำไมจะถึงไม่ได้!! ทำไมจะโมโหไม่ได้!!”
“บอกมาสิ มาร์คต้วน!!”
จินยองหอบหายใจหนัก เห็นมาร์คมองมานิ่งๆก็ทำให้ได้สติ(เพิ่มอีกนิดหน่อย) เขาทำหน้าบึ้ง ควักกระเป๋าเงินขึ้นมาแล้วหยิบเงินให้ไอ้บ้าที่ยืนโง่อยู่ไปทำแผล
“โทษทีนะ น็อตหลุดไปหน่อย หลังจากนี้เชิญตามสบาย” จินยองขมวดคิ้วใส่มาร์คก่อนจะก้มหยิบหนังสือแล้วเดินจากมา
“เดี๋ยวก่อน” เขาไม่หยุด หยุดให้โง่สิ มาพังร้านเขาแล้ว เขาไม่ยอมโดนมาร์คด่าต่อหน้าคนทั่วไปหรอกนะ
ฟุบ
“หึงด้วยหรอ…” จินยองหน้าแดง มาร์คพาร่างน่าฟัดของตัวเองมาถูไถที่ด้านหลังเขา “อ…อือ”
“คิดว่าจะไม่หึงซะแล้ว แกล้งเมาตั้งนาน”
“………” จินยองเหวอไปเป็นนาที
“ฮ่าๆๆ ขอบใจที่พามานะแจบอม” จินยองเหวอไปอีกห้านาที
“คิดถึงนายจะตายแล้ว ขอโทษที่วู่วามนะ”
“เรากลับมาคบกันแล้วนะ พรุ่งนี้มารับฉันด้วยล่ะ”
จินยองเหวอไปอีกสิบนาที
รู้ตัวอีกที…ก็ตอนมาร์คจูบนั่นแหละ
END
ฮึ่ม มีคนไม่ยอมแต่ง เราเลยต้องสนองนี้ดตัวเอง หงิงง โกดด 555555555
เอาอะไรสั้นๆไปอ่านคลายเครียดนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า
คอมเม้นได้ในนี้ และ #iamjinmark นะคะ
I AM
ความคิดเห็น