I AM JINMARK

ลำดับตอนที่ #12 : Home Run Special : LA Boy I

Home Run Special : LA Boy I

Pairing: Park Jinyoung and Mark Tuan

 

“

กลับไปก่อนเลยแจบอม อย่าให้น้องรอนาน”

เสียงทุ้มของจินยองลอยขึ้นมากลางวงสังสรรค์ที่มาร์คไม่ได้อยากมาสักนิด เขากลอกตาไปมาระหว่างแจบอมกับจินยองที่พูดเสียงเบาแต่ดังราวมากระซิบข้างหู ท่าทางดูไม่อยากกลับบ้านของแจบอมเริ่มเป็นปัญหาเพราะน้องยองแจที่เป็นแฟนของแจบอมคือน้องที่จินยองรักเสียยิ่งกว่าอะไร บางทีการละเลยน้องยองแจคงไม่ใช่การแหย่เสือที่ดีนัก

                “อีกนิดน่า ยองแจรอได้ นานๆทีจะเจอกันจะไล่กูกลับทำไม”

                “กูคิดว่ามึงควรกลับ จริงๆแล้ว” จินยองพูดยิ้มๆ มาร์คผู้เป็นลูกน้องผู้ใกล้ชิดมานานจนได้มาเป็นเพื่อนสนิทกันทั้งกลุ่มเริ่มยุกยิก และคิดว่าตัวเองต้องทำอะไรสักอย่าง เขาไม่มีแผนล่ามคอเสือตอนนี้ “เอ่อ กลับไปเหอะแจบอม น้องต้องรออยู่แน่ๆเลยนะ แล้ว…แล้วพรุ่งนี้ก็มีงานเช้า ใช่ พรุ่งนี้มีงานเช้า” เสียเวลาอยู่นานกว่าจะเรียบเรียงไวยากรณ์เกาหลี เขารีบพยักหน้าให้จินยองผู้หันมาก้มหัวให้พร้อมกับยิ้มมุมปากน่ากลัว

“อะไรของมึง พรุ่งนี้งานเช้าก็จริงแต่กูมีมึงมาดูงานให้อยู่แล้ว”

“สรุปคือมึงยังไม่กลับใช่มั้ย กูจะได้สั่งเพิ่ม” จินยองยิ้มให้เพื่อนผู้ไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง มาร์คได้แต่นั่งขนลุกซู่ ส่งสายตาให้แจบอมแต่มันก็ไม่เป็นผล เพื่อนตัวดียังคงร่าเริงกับการชงเหล้า

“ขอกูโทรศัพท์นะ คงไม่ว่ากัน” เพื่อนทุกคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง

“สวัสดีครับ คุณป้าหรอครับ ผมจินยองนะครับ ครับ” และเงียบอย่างพร้อมเพรียง

“พอดีแจบอมมันติดธุระบางอย่างอยู่เลยไม่สามารถติดต่อคุณป้าได้น่ะครับ”

มาร์คและแจบอมหันขวับมาที่จินยอง สายตาแหลมคมมองไปที่กุญแจรถของแจบอม กระตุ้นให้คนไม่ยอมกลับบ้านรู้สถานะตัวเอง น่าเสียใจเหลือเกินที่แจบอมยังคงท้าทายไม่หยุด 

“คือว่าแจบอมต้องย้ายไปทำงานที่สาขาอเมริกาเป็นเวลาสามเดือน” ในที่สุดกุญแจรถก็ถูกหยิบขึ้น สีหน้าโกรธแค้นแต่ทำอะไรไม่ได้ของแจบอมดูน่าสงสารเหลือเกินในสายตามาร์ค

“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้น่ะครับ คุณป้าช่วยพายองแจไปนอนที่บ้านได้มั้ยครับ”และแล้วกุญแจรถและเจ้าของมันก็เคลื่อนที่ออกจากร้านอย่างยอมจำนน

“โอ้ คุณป้าครับ ขอโทษทีครับ ผมเปลี่ยนแผนแล้วล่ะ…”

“นายคิดว่าคนนั้นเป็นไง”

หลังจากเพื่อนทุกคนกลับไป ก็เหลือแต่เขาผู้นั่งเบื่อและจินยองผู้เอาแต่นั่งเรื่อยเปื่อย มาร์คหยุดเล่มเกมในโทรศัพท์แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองตามที่เพื่อนพ่วงหน้าที่เจ้านายบอก “น่ารักดี” พูดออกไปแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ อาจจะดูนิสัยเสียที่เอ่ยคำชมทั้งที่ไม่ได้มอง แต่เชื่อสิว่าคนอย่างปาร์คจินยองไม่มีทางสนใจ

                “แน่นอน สายตาของฉันไม่มีทางพลาด” หนุ่มหน้าเรียวพยักหน้าหงึกหงัก แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อคำสั่งที่คุ้นเคยแต่ไม่เคยชอบใจดั้งขึ้น

                “ติดต่อให้หน่อยสิ”

                “ครั้งที่แล้วนายบอกว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่นายจะให้ฉันติดต่อผู้หญิงให้นี่ ลืมไปแล้วหรือไง”

                มาร์ควางโทรศัพท์เสียงดังด้วยความโมโห แต่ก็โมโหได้ไม่มากเพราะมาร์คไม่เคยรู้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่ เขามาอดหลับอดนอน นั่งเล่นเป็นเพื่อนในผับแบบนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ทำไมเขาจะต้องทานั่งทำอะไรบ้าๆแบบนี้ให้เจ้านายตัวดีที่มันไม่เคยเกรงใจกันสักที ความเป็นพี่ชายที่ดีของน้องหายไปไหนหมด เหลือแต่ปีศาจเจ้าเล่ห์เท่านั้นล่ะ

                “จริงหรอ…สงสัยฉันจะลืมน่ะพ่อแอลเอบอย” สิ่งที่มาร์คเกลียดที่สุดคือการขยับตัวของปาร์คจินยอง มันดีเกินกว่าจะให้อภัย ทักษะการชายตาพร้อมกับการยกขาขึ้นไขว่ห้างที่เห็นแล้วปวดไปทั้งใจ

“ใช่ นายพูดกับฉันว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเป็นคนติดต่อผู้หญิงให้นาย หาสถานที่ให้นาย สั่งดอกไม้ให้นาย และหาวิธีสลัดผู้หญิงทิ้งให้นาย”

เพราะจินยองเป็นเพื่อนกึ่งผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือกันตอนที่เขาโดนกลุ่มนักเลงจี้เอากลางทางกลับบ้าน แถมรับเขาผู้ไม่คุ้นเคยกับภาษาและวัฒนธรรมเข้าทำงานเป็นหนึ่งในทีมที่ปรึกษาด้านเทคโนโลยี ไม่ว่าจินยองจะให้มาร์คทำอะไร เขาไม่เคยเกี่ยงเลยสักครั้งเดียว ข้ออ้างคือการที่จินยองบอกว่ามาร์คหน้าตาดีกว่า แต่สุดท้ายก็เห็นว่าผู้หญิงทุกคนก็เสร็จจินยองอยู่ดีโดยไม่ต้องมีเขาอยู่ดี

“เถอะนะมาร์ค ผู้หญิงคนนั้นสวยจริงๆนายก็เห็น” ลำตัวร้อนผ่าวจากแอลกอฮอล์ขยับเข้ามาใกล้ เขาขยับหนีได้ไม่เท่าไรปลายคางแหลมก็วางลงบนบ่าเล็ก ร่องรอยหนวดเคราที่ยังไม่จัดการให้เรียบร้อยแทงทะลุผิวผ้าสร้างสัมผัสหยาบกร้านไม่น้อย

“ฉันรู้นายเป็นคนใจดี…” ท่าทีออดอ้อนนั้นน่าเกลียดชังและพาหัวใจอ่อนยวบพร้อมๆกัน แต่ไม่ว่าทางไหนมันไม่เคยเป็นผลดี แม้ร่างกายจะไม่อยากทำตามมากเท่าไรแต่เมื่อจินยองทำท่าทีเหล่านั้นเขากลับทนมันไม่ได้ “นะครับ….” จินยองเป็นคนนิสัยไม่ดีที่สุดเท่าที่มาร์คเคยเจอ วิธีการที่ใช้จัดการกับเขาไม่เหมือนกับที่จัดการกับแจบอมเวลาไม่ยอมกลับบ้าน ไม่เหมือนที่จัดการกับแจ็คสันเวลาเหลวไหล ถ้าเลือกได้เขาเลือกที่รักจะโดนแบบแจบอมมากกว่าเป็นไหนๆ โชคร้ายที่มันไม่ใช่แบบนั้น คนอย่างจินยองไม่มีทางแกล้งเป็นคนตาบอดแล้วไม่รับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ส่งผ่านดวงตาคู่นี้ไป คนตรงหน้าเขาจะคว้ามันไว้แล้วใช้มันให้เป็นประโยชน์คุ้มค่าสุดลูกหูลูกตา

ปาร์คจินยองรู้ว่ามาร์คไม่มีทางปฎิเสธได้ลง ความรักที่มาร์คพยายามฝังกลบไว้สุดหัวใจถูกจินยองรับรู้และใช้มาเป็นเครื่องมือเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ

“ผมไม่สามารถใจดีตลอดไป เจ้านาย” ตั้งใจเปลี่ยนสรรพนามเพื่อให้รู้ว่าคราวนี้เขาจะเอาจริง ร่างทั้งร่างลุกขึ้นโดยไม่บอกกล่าว ไม่มีการบอกลาเมื่อหันหลังจากลา แม้ไม่เห็นแต่มาร์ครู้ว่าจินยองกำลังจับจ้องเขามากเพียงใด ขาซ้ายของเขาเริ่มก้าวเดิน ขาขวาที่ตามมาอย่างยากเย็น ไม่มีสิ่งใดเป็นอย่างที่ใจนึกเมื่ออยู่ต่อหน้าสายตาคู่นั้น

ตีหนึ่งแล้วที่เดินออกจากผับ เคาะบุหรี่หนึ่งตัวออกจากซอง และขอยืมไฟจากกลุ่มคนด้านข้าง “ขอบคุณ”

ความแหลมคมที่ผิวกายด้านหลังทำให้มาร์ครู้ตัวว่าโดนเล่นงานเข้าเสียแล้ว เขาหลับตา ถอนหายใจเสียงดัง “ผมให้คุณได้แต่เงินเท่านั้น” ว่าแล้วก็หยิบเงินที่มีอยู่ไม่เท่าไรส่งให้หนึ่งในนั้น

“นาฬิกาสวยดีนี่”

“ไม่ได้ครับ อันนี้ไม่ได้จริงๆ”

น่าเสียดาย การเป็นเด็กเมืองนอกไม่สามารถช่วยเรื่องชกต่อยได้เลย แรงมหาศาลจากกำปั้นและฝ่าเท้ากระทบเข้าที่ตัวผอมบาง เสียงครางด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นเมื่อลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น แต่ก็มิอาจห้ามฝ่ามือที่กำนาฬิกาเรือนสวยบนข้อมืออีกข้างไว้แน่น ถึงแม้ดวงตาพร่าเลือนจะเห็นผ่าเท้าสกปรกลอยเด่นพร้อมที่จะเหยียบย่ำบนตัวอีกครั้ง

“พวกนาย…สารเสพติดนี่คงไม่อยากถึงมือตำรวจใช่มั้ย” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากที่ไกลแสนไกล เสียงของจินยองเป็นแน่ เขาหลับตาคิดในใจ

“มึงไปเอามาจากไหน กูไม่มียาพวกนั้น”

“เอามาจากไหนไม่รู้…แต่คิดว่าเขาจะเชื่อใคร…”

ได้ผลชะงัก วัยรุ่นกลุ่มนั้นสลายตัว มาร์คถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อนาฬิกาของเขาปลอดภัย

“พวกมันจะเอาอะไร ทำไมไม่ให้มันไป!” แม้ร่างกายจะถูกกอดรัดด้วยกล้ามเนื้ออุ่นร้อน แต่ก็ไม่มีเวลาให้มาร์คซึมซับมากเท่าไรเพราะเสียงตวาดข้างหู

“คุณ คุณ เป็นอะไรมั้ย”

เสียงในวันวานดังขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมหยาดฝนแนบชิด เขายังจำได้ดี วันที่จินยองมาช่วยเขาไว้ได้ทันเวลาในวันฝนตก ร่างกายร้อนผ่าวแลกอุณหภูมิกันกับน้ำฝนเย็นเฉียบ ถ่ายทอดไออุ่นผ่านมายังร่างสั่นเทา…

“มาร์ค มาร์ค!”

“ช…ช่างเถอะ”

มาร์คลุกขึ้น กำจัดความอิดออดหาไออุ่นจากคนใส่เชิ้ตสีดำเพิ่มเสน่ห์ ไออุ่นจากปลายนิ้วอุ่นสัมผัสที่ข้างแก้ม

เขาไม่มีทางเผยจุดอ่อนของตัวเองให้จินยองรู้อีกแล้ว

ไม่มีวันบอกไปว่าเขาหวงนาฬิกาที่จินยองซื้อให้มากเพียงใด

“………………………”

การโอบกอดของจินยองจากด้านหลังทำให้เขาหยุดชะงัก “ฉันขอโทษ” แผลบริเวณมุมปากและท้องหายเจ็บปวดไปฉับพลัน ไม่ว่าเวลาไหนมาร์คยังคงใจอ่อนกับจินยองเสมอ ไม่มีทางที่จะโกรธกันได้นาน ยิ่งอีกฝ่ายมาขอโทษกันแบบนี้ ใจเขาอ่อนยวบยิ่งกว่าน้ำ

“ไม่เป็นไร…”

“แต่ขอคนนี้เป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ…ฉันชอบมากจริงๆ”

“คนนี้ยากหน่อย กว่าจะขอเบอร์ได้ก็เสียไปหลายแก้ว”

มาร์คยื่นกระดาษเนื้อบางที่มีตัวเลขยุกยิกพร้อมรอยจูบสีแดงจัด “ฉันเล่าสรรพคุณของนายไปหลาย บางเรื่องแทบจะโกหกขึ้นมาอยู่แล้ว จินยอง จะไปเดทมาถามกันก่อนล่ะจะได้พูดให้ตรงกัน”

เจ้านายสุดหล่อของมาร์คไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองผลงานของลูกน้องคนโปรด เสียงขบขันแต่ความหมายไม่น่าหัวเราะดังขึ้น “น่าสนใจ อะไรง่ายๆนี่ไม่สนุกสักนิด”

มาร์คสะอึก จะว่าไปหัวใจเขาง่ายยิ่งกว่าผู้หญิงพวกนั้นเสียอีก

“เย็นนี้ที่ร้านเดิมนะ ฉันนัดไว้ให้แล้ว”

“แวะไปเอาดอกไม้ด้วยล่ะ สั่งไว้ให้แล้วเหมือนกัน”

“แล้วก็…”

“เจ็บแผลหรือเปล่า” จินยองเงยหน้าจากกองเอกสารแล้ว มาร์คจับแผลที่ใบหน้าแล้วส่ายหน้า

“แล้วก็อย่าลืมแต่งตัวดีๆไปด้ว…”

“รอยช้ำที่ท้องล่ะ” โดนขัดครั้งที่สองชวนหงุดหงิดนัก “ยังปวดอยู่นิดหน่อย อย่าสนใจเลย” เขาตอบเสียงสะบัดใส่เจ้านายที่เดินอ้อมมาหาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเงียบเชียบ รู้สึกหมั่นไส้รอยยิ้มน้อยๆนั่นเหลือเกิน

“เดี๋ยวๆ…นายจะทำอะไรจินยอง” ลำตัวเขาปลิวเข้าไปในอ้อมแขนกว้างจนเผลอวางมือบนบ่าแกร่ง เท่านั้นไม่พอกระดุมบนเสื้อเชิ้ตสีอ่อนยังถูกปลดจากด้านล่างด้วยความรวดเร็ว เนื้อครีมเย็นเฉียบสัมผัสลงบนหน้าท้อง อดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจยามที่นิ้วเรียวนั้นลากผ่าน “นายไม่ทายา ฉันรู้”

“เดี๋ยวฉันทาเอง ส่งมาเถอะ” เสียงเขาแหบเหลือเกิน แต่แน่นอนที่เจ้านายจินยองจะไม่ฟัง การทายาที่แสนจะอึดอัดยังคงดำเนินต่อไปจนเสร็จ

“ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้จินยอง”

“ไม่ต้องขอบคุณกันด้วยวิธีนี้ ขอแค่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย เท่านั้นก็พอ”

ความรักข้างเดียวส่วนใหญ่เกิดจากการไม่รู้ของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หากแต่การรักข้างเดียวของมาร์คนั้นจินยองน่าจะรู้อยู่แก่ใจ มาร์คไม่เคยสารภาพกับจินยองก็จริง แต่การที่เขายอมให้เพื่อนคนหนึ่งได้สัมผัสกันด้วยท่าทีที่เพื่อนคนอื่นๆไม่ได้ทำกัน ทั้งกอดรัด ทั้งสัมผัสผิวกายกันในบางครั้ง ความห่วงหาอาทรกันมากกว่าปกติ ไหนจะการตามใจจินยองอีกนับไม่ถ้วนนั้นทำให้มาร์ครู้ว่าจินยองไม่ได้มีใจให้กันมากกว่าความเป็นเพื่อน ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำให้เขาช้ำใจเล่นจนถึงวันนี้หรอก

เขากำลังจะหมดจากหน้าที่นี้ หน้าที่ของการเป็นเพชฌฆาตคร่าหัวใจตัวเอง

สิ่งสุดท้ายที่ยื้อชีวิตของมาร์คได้คือการที่เขาไม่ต้องรับรู้เรื่องราวความรักใดๆ…

เฮือก

คงมีแต่มาร์คและแจ็คสันที่นั่งตัวแข็งหน้าแดงก่ำ ใครกันจะไปมองหน้าแฟนเพื่อนแล้วไม่นึกถึงไอ้คลิปเมื่ออาทิตย์ก่อนนั่นหละ

เด็กเรียบร้อยแบบนี้พออยู่บนเตียงแล้วมันเอ็กส์แบบนั้นได้ไงวะ

มาร์คอยากจะร้องไห้

                หลังจากวันที่เอาเบอร์สาวคนนั้นไปให้ มาร์คกับจินยองก็ไม่ได้คุยกันอีก รู้ตัวอีกทีก็โดนนัดให้ไปที่ร้านอาหาร วีดีโอแฟนแจนบอมเล่นกับร่างกายตัวเองก็โผล่ขึ้นแบบไม่ได้รับเชิญ เรื่องราวก็คือแจบอมคนโง่ผู้ไม่เคยใส่ใจแฟนเด็กน่ารักของตนเอง เอาแต่พูดจาทำร้ายจิตใจแถมยังพูดว่าจะไปหาระบายเอาข้างนอก ทำเอาน้องเขาเสียใจจนเรื่องถึงมือเจ้านายปาร์ค…แล้วเรื่องก็เป็นอย่างที่เห็น คุณบอสสุดหล่อไปจัดท่าทางอันแสนยั่วยวนให้น้องยองแจ ส่งคลิปมาเปิดกางวงกันซึ่งๆหน้า เล่นเอาชายหนุ่มสามคนบนโต๊ะปวดตัวกันไปยกใหญ่

 การกระทำของจินยองเหนือความคาดหมายของเขานัก

                ที่เซอร์ไพรซ์หนุ่มเมืองนอกอย่างเขาก็คือ…เหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะถ่ายคลิปมานั้น จินยองทำอะไรกับน้องบ้าง พอถึงตอนนี้ร่างกายเขากลับปวดเกร็งแปลกๆ

"มึงมาทำไมกันแต่เช้า" แจบอมในชุดอยู่บ้านเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ

"มึงนัดทำงานเองไอ้ห่า ทำเป็นลืม ลูกค้าก็เร่งกูยิกๆ"

 แจ็คสันตวาดกลับ สงสัยติดแฟนมากเกินไปหน่อย

"เออ โทษๆ" แจบอมตอบรับแล้วเดินเข้าไปหายองแจที่เคาน์เตอร์ครัว คนตัวเล็กกำลังวุ่นวายกับการหาของกินให้พวกเขาทำงาน วงแขนแกร่งของแจบอมโอบกอดทางด้านหลัง อีกฝ่ายหันกายเข้าหาส่งรอยยิ้มสดใสให้

แล้วสองคนนั้นก็จูบกัน

มาร์คก้มหน้าลงแกล้งทำเป็นนวดขมับทั้งที่จริงแล้วคือไม่สามรถทนมองมันไปได้มากกว่านี้แล้ว

"จินยอง ยังไม่เคลียร์เรื่องเก่า" หลังจากที่แจบอมจูบกับน้องเสร็จเรียบร้อยก็ถึงเวลาหาเรื่อง

"ไม่ต้องห่วงหรอกมึง กูไม่กินของเพื่อนหรอก ใสๆกูไม่ค่อยถนัด" คนข้างๆเอ่ยเสียงดัง

"ทำไม ของมึงต้องแบบไหน"

"กูหรอ แอลเอสไตล์... ละมั้ง..." มาร์คเงยหน้าจากฝ่ามือชุ่มเหงื่อ หัวใจกรีดร้องตึกตักเมื่อได้ยินความนัยที่คนข้างกายสื่อรวมถึงอ้อมกอดพาเอาเตรียมตัวไม่ทัน เขาเริ่มทำตัวไม่ถูกในสายตาของแจบอมและแจ็คสัน คำพูดต่อมาช่วยลดความสงสัยของเพื่อนได้ดี แต่มันกลับเป็นเครื่องมือเพิ่มความเจ็บปวดในใจชั้นเยี่ยม

“หมายถึงสไตล์ที่แอลเอบอยเป็นคนหามาให้ต่างหาก”

มาร์คยิ้มเจื่อนให้เพื่อนทั้งสองคน “ที่จริงฉันไม่ได้เลือกหรอก จินยองเลือกทั้งนั้น”

เป็นอันปิดประเด็น

ทุกคนกลับไปทำงานกันอีกครั้ง กว่าจะทำเสร็จก็ปาไปสี่ห้าโมงแล้ว พวกเขาออกจากคอนโดนแจบอม แจ็คสันขอตัวไปก่อน เหลือแต่เขาสองคนที่ไม่รู้ว่าจะไปไหนเลยเลือกที่จะไปร้านกาแฟเล็กๆริมถนน

“อาทิตย์หน้าไปไหนหรือเปล่า”

“ทำไมหรือ จำไม่ได้ ขอดูก่อน” ในเมื่อเพื่อนพ่วงเจ้านายถามแล้วก็ต้องหยิบตารางงานขึ้นมา และจินยองผู้เสียมารยาทก็ดึงมันออกจากมือเขาไปดูเองทันที “มีมารยาทหน่อย ฉันไม่โกหกนายหรอกน่า”แถมขมวดคิ้วใส่อีกหนึ่งที

“วันที่วงดินสอไว้คืออะไร” มาร์คนิ่งเมื่อรู้ว่ามันคือวันอะไรในอาทิตย์หน้า ที่สงสัยคือทำไมจินยองยังถามทั้งที่ควรจะรู้ว่ามันคือวันอะไร “ไม่มีอะไรหรอก น่าจะเคยไม่ว่างแล้วยกเลิกไปแล้วน่ะ”

“งั้นหรือ ไปกับฉันแล้วกันนะ อย่าไปนัดใครล่ะ”

“ไปไหน”

“ความลับ….” มาร์คยู่หน้าใส่คนเจ้าความลับ รวมถึงงุนงงที่จะต้องทำอะไรกันบ้างในวันนั้น ที่แน่ๆรอยยิ้มก่อนที่เจ้าตัวจะออกจากร้านไปนั้นไม่ได้ทำให้มาร์คสบายใจขึ้นเลย

เขาเดินออกมาจากร้านในห้านาทีต่อมา ไม่ทันไรแจ็คสันก็โทรมาเสียก่อน

“ว่าไงแจ็คสัน”

“มาร์ค กูจะมาบอกนายว่าอาทิตย์หน้ากูต้องไปดูงานที่ต่างประเทศแทนรุ่นพี่อีกคนหนึ่ง”

“แล้วไง”

“ก็อาทิตย์หน้ามันวันเกิดมึงไง กูต้องมาบอกก่อนเพราะเดี๋ยวจะไม่ได้แฮปปี้เบิร์ธเดย์กันน่ะสิ” หลังจากฟังแจ็คสันพูดแล้วก็หัวเราลั่น เพื่อนคนนี้น่ารักกว่าที่คิดจริงๆ “ไม่เห็นเป็นไรเลย พูดถึงวันเกิด จินยองพึ่งมาบอกว่าจะให้ไปไหนด้วยในวันเกิดพอดีเลย ไม่รู้จะทำอะไร อาจจะงานล่ะมั้ง”

“อันเน่าะ มันจะพามึงไปเซอร์ไพรซ์รึเปล่า พวกมึงสนิทกันมากกว่าพวกกูนี่”

“งั้นหรอ…เซอร์ไพรซ์งั้นหรอ”

มาร์คพึมพำแล้ววางสายหลังจากเอ่ยขอบคุณแจ็คสัน

และในคืนนั้น มาร์คไม่รู้ว่าตัวเองภาวนาให้ถึงวันอังคารหน้าเร็วๆ

TBC

อ่อย มาทีละครึ่งนะคะนะ พอดีเขียนสองเรื่องสลับกัน แต่พอดีคิดเรื่องนั้นไม่ออกเลยมาปั่นเรื่องนี้ต่อค่ะ อาจจะผิดแปลกไปบ้างเพราะไม่ได้เขียนฟิคนาน ขอเวลาสักพักในจูนนะคะ

รักทุกคนนน

#iamjinmark

© themy butter