Gruna ปีกแห่งฟูลอาเทมิส

href="file:///C:\Users\user\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_filelist.xml" /> href="file:///C:\Users\user\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_themedata.thmx" /> href="file:///C:\Users\user\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_colorschememapping.xml" />

กรูน่าเป็นหญิงสาวที่ไม่ชอบการเดินทางไปไหน เธอรักสันโดษ และไม่คบค้าสมาคมกับใคร เธอมีดวงตาสีฟ้า  ผมสีน้ำตาลแดงเป็นลอนสวย  กรูน่าจะมีอายุครบ 18 ในอีก 2 วันข้างหน้า แต่วันนี้เธอกลับกำลังนั่งอยู่บนรถด่วนขบวนที่ 2 ของรถด่วนสายเกรย์แฮพพิเนส - บราวน์สแซนด์   เป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วที่เธอนั่งมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างโดยไม่สนใจในสิ่งใด  สายตาของเธอทอดยาวไปไกลเกินกว่าที่จะสนใจกับสิ่งรอบข้าง สีหน้าของเธอดูเคร่งเครียด  ดวงตาของเธอไม่กระพริบสักนิดเดียว  ผู้โดยสารคนแล้วคนเล่าเดินสัญจรขึ้นลงรถไฟผ่านไปผ่านมาหน้าห้องของเธอ  แต่เธอก็ยังคงทอดสายตาอยู่ที่เดิม  ไม่มีใครสนใจว่าเธอกำลังมองอะไร ไม่มีใครสนใจว่าเธอจะไปที่ไหน นอกจากตัวเธอเอง

รถด่วนเทียบเข้าท่าของสถานี เสียงจากสถานีนั้นพอจับใจความได้ว่ามันคือ “สถานีแบล็กเอ็กแอสเพอะเรท” เธอเริ่มขยับตัวและละสายตาจากหน้าต่าง ชั่วครู่หนึ่งเธอก็หยุดสายตาและมองไปที่ชายชราที่กำลังเดินขึ้นมาบนรถไฟ  ชายคนนั้นมีผมสีขาวโพลนไปทั้งหมด ผมของเขามันเลื่อมและราบเรียบไปกับศีรษะ เขาแต่งตัวประหลาดๆ เขาสวมเสื้อเชิ้ตกำมะหยี่สีแดงเข้ม ที่อกเสื้อมีสัญลักษณ์รูปนกอินทรีย์กำลังกางปีก กางเกงของเขามีสีขาวมันขาวมากเหมือนกับว่าเพิ่งใส่เป็นครั้งแรก  สีหน้าของกรูน่าที่เคยเฉยชากลับเปลี่ยนไป  เธอมีสีหน้าที่หวาดกลัวและซีดเผือด มันซีดมากจนเหมือนกับเลือดไม่สามารถขึ้นมาหล่อเลี้ยงใบหน้าของเธอเลย  ชายชราเดินมาเรื่อยๆและหยุดที่หน้าประตูห้องโดยสารของเธอ เขาหันหน้ามองผ่านกระจกเข้ามาที่เธอ และมุมปากของชายชราก็ยกขึ้น  เขายิ้มเสียจนเห็นฟันครบทุกซี่  ฟันของเขาเป็นเงาและขาวสะอาด กรูน่ารู้สึกได้ว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้ทำให้เธอวางใจได้เลย  จากนั้นชายชราหันหน้ากลับไป เขาเดินต่อไปจนสุดขบวน

กรูน่าถอนหายใจอย่างโล่งอก เหงื่อของเธอซึมออกมาจนแฉะมือ เธอไม่รู้ว่าชายชราคนนั้นเป็นใครแต่เธอรู้สึกเหมือนว่าเคยพบเขามาก่อนและน่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ดี

รถด่วนเข้าเทียบท่าที่2ของสถานี “เยลโลว์สครีมมิ่ง” กรูน่าหลับไปแล้วด้วยความเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลีย สถานีนี้เป็นอีกสถานีที่แทบจะไม่มีผู้คนเลย ที่นั่งพักของผู้โดยสารมีเพียงเศษกระดาษที่ปลิวว่อนไปมาด้วยแรงลม ราวกับว่าเป็นสถานีร้าง เสียงกระดิ่งสถานีตีสามครั้งเพื่อบอกว่ารถด่วนกำลังจะออกจากท่าเทียบ รถด่วนค่อยๆแล่นออกจากท่าเทียบอย่างช้าๆ เสียงแตรอันโหยหวนค่อยๆเบาลง

“รอด้วยครับ รอผมด้วย” เด็กชายร่างอ้วนวิ่งตามรถด่วนมาอย่างกระหืดกระหอบ ในมือของเขาถือกระเป๋ารูปร่างประหลาด 2 ใบ รถด่วนไม่ได้ชะลอความเร็วลงเลยกลับเร่งความเร็วขึ้นด้วยซ้ำ แต่เด็กชายร่างอ้วนก็อยู่บนรถด่วนเรียบร้อยแล้ว เขาเดินพุ่งตรงเข้ามาในห้องของกรูน่า

“ปั๊บปี้ เธอมาได้ยังไง” กรูน่าถามเด็กอ้วนอย่างสงสัย

“ก็ มิสเตอร์รัมเมลให้ฉันมาช่วยเธอไงล่ะ เขาดูจะเป็นห่วงเธอทีเดียวล่ะกรันนี่”

“เขาเป็นอย่างไรบ้างล่ะ”

“เฮ้อ เขาเดินไปเดินมาหน้าประตูนั่นตลอดเวลา ฉันเหนื่อยมากเลยขอนอนก่อนล่ะนะ”

            กรูน่านั่งคิดถึงมิสเตอร์รัมเมล  เธอกำลังคิดว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้ 

                รถด่วนเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ เข้าสู่ท่าเทียบที่1 ของสถานีเรดเราส์ ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างแล้ว กรูน่ายังคงนั่งคิดถึงชายชราที่เธอพบเมื่อตอนเย็น  ความรู้สึกชวนขนหัวลุกยังติดตรึงอยู่  กรูน่ารู้สึกกลัวมากจนไม่กล้าที่จะหลับ  แต่แล้วเธอก็ทนต่อความเพลีย  ความเหนื่อยในการนั่งรถด่วนนานๆไม่ไหว  ตาของเธอเริ่มหรี่ลงจนปิดสนิท  เธอหลับไปแล้วด้วยความเหนื่อยล้า

‘ฉันจะทำให้แกตาย.........ฉันจะทำให้แกตาย..........’

‘กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!’

กรูน่าสะดุ้งตื่นขึ้นและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเสียงดังลั่นไปทั่วขบวนรถไฟ

“กรันนิ่ง กรันนิ่ง” ปั๊บปี้เขย่าตัวของกรูน่าด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี

กรูน่าหยุดกรีดร้อง แต่ใบหน้าของเธอซีดเผือดและยังคงดูว่างเปล่า ปั๊บปี้หยิบกระปุกสีชาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขาหยิบยาเม็ดกลมหลากสีเหมือนลูกกวาดออกมา 1 เม็ดเขาใส่มันลงไปในปากของกรูน่า กรูน่าจึงรู้สึกตัว เธอกลับมามีสีหน้าที่ดูสดชื่นขึ้น

“ละอองดอกกราวิตี้สตาฟฟ์ เธอไปโดนมันมาจากไหนกรันนิ่ง มันร้ายแรงมากเลยนะ ใครใช้มันสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนี้นะ โธ่เอ๊ย” ปั๊บปี้ถามกรูน่าจริงจัง

“ชายผมขาวที่ฉันเจอ.......เขาคือเมโทฟัส ต้องใช่แน่ๆ ปั๊บปี้เขาตามฉันมา เขาจะฆ่าฉัน”

“ฉันว่าเธอน่าจะเดินสุ่มสี่สุ่มห้าไปโดนมันมามากกว่านะ เมโทฟัสน่ะเขา......เอ่อ เราหยุดพูดถึงเขาเถอะ ฉันขอนอนพักก่อนดีกว่ากรันนิ่ง เดี๋ยวฉันจะอยู่ข้างๆเธอนี่แหละ” เด็กชายร่างอ้วนหลับตาและนอนลงข้างๆกรูน่า