คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : III : หนีตาย
III
หนีาย
ฤหาสหลัามที่ไม่่าาสนามรบ
เ็มไป้วยเสียสาระสุนและร่าอันไร้วิาและผู้ไ้รับบาเ็บนอนเลื่อนลาพื้น
โีที่ฤหาสหลันี้อยู่นอเมือห่าใล้ผู้นและำรวไม่สามารถมายุ่ับมาเฟียอย่าพวเาไ้
ฮยอวอนไ้แ่มอลูน้อายไปทีละนสอนอย่า่วยเหลืออะไรพวเาไม่ไ้
เพราะนาัวเอยัแทบะเอาัวไม่รอ
ผมมา้อนัวหลัำแพห้อรัวที่เละไม่เป็นท่าับมินฮยอที่วอนโฮทิ้ไว้ที่นี้
“ฮยอวอนนายไหวแน่หรอ
เลือไหลไม่หยุเลยนะ” มินฮยอับแนผมที่ำลัลุออไป่วยลูน้อนนึที่ำนอนหายใรวยรินที่พื้น
และำลัะโนปลิลมหายใในไม่้า
“ไหว! ัน้อ่วยเา ปั!!!” ไม่ทันแล้วลูน้อนนั้นโน่าายไปแล้ว
มินฮยอยมือมาปิาัวเออย่าไม่้อารเห็นภาพนั้น ไอ้นที่ยิำลัเินมาทาที่พวเา้อนัวผมระับมินฮยอให้เ้ามาใล้
และไรปืนเรียมพร้อมยิ
“เราะไปรับไอเอ็มแล้วหนีันเลย”
“อื่ม!” เ้านั้นเินมาใล้เรา
ผมเอาัวบัมินฮยอไว้และอนที่มันำลัหันมายิเราผม็ไ้ยิสวนไป่อน
ร่ามัน่อยๆล้มลไปับพื้น ผมและมินฮยอลุึ้นเรียมหนีแ่่อนไป
ปั!
้อยิ้ำนแน่ใว่ามันายแล้ว!
“พวพี่วอนโฮหายไปไหนันหม”
ภายในั้นบนอฤหาสไม่มีใรอยู่เลยหน้าะเป็นเพราะโนลูน้ออพวเราสัไว้หมแล้ว
“หน้าะลไปห้อใ้ินหมแล้วละ
เรา็รีบันเถอะ” ผมพยุร่าอัวเอนมาถึห้อลับที่พาไอเอ็มและีฮยอนมาหลบ้อนัารสวิทลับเปิเ้าไป็เอับีฮยอนที่เล็ปืนมาทาผม
“นี้ันเอ!” ีฮยอนที่เห็นว่าเป็นผมับมินฮยอ็ลปืนลนที่หลบอยู่้านหลัีฮยอน็วิ่โผเ้ามาอผม
นรับรู้ไ้ถึวามเ็บรบาแผล
“ไอเอ็ม”
ผมยมือมาอเาเท่าที่แระมี ไอเอ็มอผมแน่นไหล่บาสั้นไหวเพราะร้อไห้
“ฮึฮืออ
ผมเป็นห่วมารู้ไหมฮยอวอน!” เพราะไอเอ็มำลัร้อไห้ึไม่เห็นบาแผลที่ท้ออฮยอวอนที่โนทับนใบหน้าหล่อบูเบี้ยว้วยวามเ็บ
มินฮยอที่เห็นะับไอเอ็มแยออมาแ่ฮยอวอน็ยมือมา
เาไม่อยาให้ไอเอ็มเห็นแล้วเป็นห่วไปมาว่านี้
“ไอเอ็มหยุร้อเถอะนะ
เรา้อรีบหนีันแล้ว”
เสียปืนที่ยัั่อเนื่อทำให้ไม่สามารถอยู่ที่นี้ไ้อี่อไป
หาลูน้อเาันไม่ไหวแล้วพวเราทั้หมะไม่ปลอภัย
ไอเอ็มผละัวออมาอย่าอิออ
สายาันเผลอ้มมาปาน้ำาันไปเห็นแผลที่ฮยอวอนพยายามปิไม่ให้เห็นอี
“พี่ฮยอวอน
พี่โนยิ!”
ไอเอ็มร้อเสียัอย่าในผมปิปาเล็ๆนั้นแทบไม่ทัน
“พี่ไม่เป็นไรรับ
ไปเถอะเวลาเหลือน้อยแล้ว” นทั้สี่รีบวิ่ลมาั้นล่าเพราะเวลาที่มีอยู่น้อยนิ
ีฮยอนบอว่ายอนูไ้โทรแ้บอทาโทรศัพท์แล้วว่าให้รีบมาหาที่ห้อใ้ิน
พวเารีบวิ่ลนมาถึำแพที่เป็นประูลับ พร้อมๆับเสียระสุนที่ัใล้เ้ามา
ฮยอวอนเอาัวบัทั้สามเอาไว้เพราะเรระสุนะหลมาทาพวเา
ีฮยอนรับรหัสเ้าไป ประูล็เออพร้อมๆที่นำนวนมาพร้อมอาวุธวิ่มา
ไม่รอ้านทั้สี่รีบเ้าไปวอนโฮที่อยู่้าในรีบปิประูล
นที่อยู่้านอทั้ใ้ปืนและอาวุธทั้หลายะพัประูแ่เสียใมันแ็แรมานสามารถันระเบิไ้
แ่หาอยู่นานๆ็ไม่ีนั
ภายในห้อใ้ินมีูฮอนที่ไ้รับบาเ็บที่า
ีฮยอนรีบวิ่ไปูอาารทันที วอนโฮสำรวทุนในห้อมีนเ็บสอ
วอนโฮว้าระเป๋าเอสารให้มินฮยอเป็นนถือและัารแบฮยอวอนึ้นหลัเหมือนที่ยอนูแบูฮอน
“เฮ้ย! พี่ไม่้อผมไหว” ผมพยายามลาหลัพี่วอนโฮ
รู้ว่าพี่เาแ็แรแ่ผมหนัะายแล้วหาเิอะไรึ้นใระ่วยพวที่เหลือ
“เอาหน่าพี่ไหว
ีฮยอนเปิประูลับเลย”
“รับ!”
อย่าที่เยบอว่าฤหาสหลันี้มีห้อลับมามายในห้อใ้ินนี้็เ่นันมันมีประูลับที่อยู่ใ้ินไปอี
เป็นทาหนีออไปหลัฤหาสที่เป็นป่าที่น้อเล็อเรา่อนวามำเสื่อมิึ้นมาและมัน็ไ้ใ้ประโยน์ริๆ
ยอนูและูฮอนเป็นนแรที่ลไปาม้วยีฮยอนมินฮยและไอเอ็ม
วอนโฮและฮยอวอนปิท้าย วอนโฮัารปิประูเหล็ล ประูนี้มีวามพิเศษรที่สามารถันระสุนและระเบิไ้
แ่มันถูทำมาเพื่อหนีเพราะะนั้นหาเราปิายมันา้าในนี้
มันะไม่สามารถเปิไ้อีแม้แ่นที่สร้าึ้นมาอย่าไอเอ็ม็เปิไม่ไ้
และนั้นทำให้พวเราัวลันเล็น้อย
ทาในนี้ยัสร้าไม่เสร็สมบูร์มานั หาเิระเปิ้าบนเหนือที่พวเายืนอยู่ไ้เิารถล่มแน่ๆ
ลอทาที่เินไอเอ็มยัับมือฮยอวอนลอทาไม่ปล่อย
ฮยอวอน็ำับมือไอเอ็มแน่นๆให้อีนรู้ว่าเาอยู่้าๆไม่ไ้ไปไหน
ยอนูที่แบูฮอนเป็นนเินนำทา
ในนี้ไม่มีไฟ่อเ้ามาทำให้ลำบา่อารมอเห็นเพราะพวเาหนีายันมา็ไม่ไ้พไฟายันมาเลย
โทรศัพท์็้อทิ้ไว้ที่ฤหาสเพราะลัวว่าพวมันะามลื่นสัามา
มินฮยออแนีฮยอนแน่น
ไม่อบเลยมินฮยอไม่อบวามมื ทั้เ็เินมาไ้ร่วมสิบห้านาที็ยัไม่ถึเพราะทามัน้อทอยาวเ้าไปในป่าอี
พวนั้นะไ้ามมาไ้ไม่ทัน
ระหว่าที่เิน็ไ้ยินเสียระสุนเป็นระยะๆไ้แ่หวัว่าอย่าพึ่แม่ปล่อยระเบิละ
ให้พวูออาที่นี้ให้ไ้่อน
วามเีย่อัวึ้นมาไอเอ็ม็ับมือับฮยอวอนแ่สายายั้อไปทา้าหน้าอย่าสนใ
เป็นโอาสที่วอนโฮะบอฮยอวอน
“ฮยอวอน”
วอนโฮพูเสียเบาไม่อยาให้นอื่นไ้ยิน
“รับ”
ฮยอวอนอบเสียเบาเหมือนรู้
“ในระเป๋ามีไอ้นั้นอยู่รู้ใ่ไหมว่าืออะไร”
มือฮยอวอนล้วไปในระเป๋าาเวอนโฮ
มันือรีโหมนาเล็ที่ยัโนล็อันมือไปโน
“ฝาถือหน่อยลัวมันู้มึ้นมา”
“เอาริิพี่
แ่นอเรายัหนีออมาไม่หมนะ”
พวเาัารเปิเสียออแ้เือนให้ลูน้อหนีแล้ว
แ่บาน็ยั่อสู้ับพวมันอยู่เลย
“ส่ให้พวเาไปสบายเถอะ
ะไ้ไม่้อมาทุ์ับเรา” ฮยอวอนพยัหน้า ถึะเสียใแ่็้อทำเพื่อีวิอัวเอ
รื!!!
อยู่ๆ็เิแผ่นินไหว
“ทุนหมอบ!!!”
รื!!!
แรสั่นไหวยัมี่อเนื่อพร้อมเสียู้มอระเบิ
ห่าเอ่ยูบอแล้วไว่าูอหนีไป่อนและะุะว้าระเบิ็เิเลย!!!
เพานถล่มลมา
ีที่ไม่ลมานายันหม ระเบิหยุลแล้วและะมาอีไม่นาน
“ทุนวิ่!!!”
ทุนออัววิ่อย่าเร็วฮยอวอนใ้มือพลัให้ไอเอ็มวิ่นำหน้าเาไป
ไอเอ็มมีท่าทีไม่ยอมนมิฮยอ้อับแนแล้ววิ่ไป
วอนโฮเร่ฝีเท้าให้เร็วึ้นพร้อมับาฮยอวอนไว้แน่นัน
รืๆ
ระเบิลูเล็ลูน้อยถูปล่อยออมาเป็นระยะๆ
ยิ่ทำให้้อเร่ฝีเท้ามายิ่ึ้น
ยอนูวิ่นมาเอประูทาออเาวาูฮอนลแล้วรีบพลัประูที่ทำอย่าแน่นหนาให้เปิออ้วยวามยาลำบาเพราะมันถูทิ้ไว้นานนฝื
ปัๆๆๆ
“ทำไมไม่ออว่ะ!!!”
ยอนูพลัทุบอยู่หลายรั้นูฮอน้อทนเ็บลุึ้นมา่วย
ปั!
ผลสุท้ายมัน็เปิออยอนูรีบสู่ฮอนที่ไ้รับบาเ็บึ้นไป่อนและามมา้วยัวเอ
ยื่นมือมารับีฮยอนมินฮยอและไอเอ็มนึ้นมาหมเลยเพียวอนโฮและฮยอวอนเป็นนสุท้าย
“ิบหายแล้วพี่!!!”
ฮยอวอนาโึ้นมาทันทีเมื่อพบว่าพนัำลัถล่มมาปิทาแล้ว!!!
“แรีบึ้นไปเลย
หึบ!” วอนโฮัารส่ฮยอวอนให้ับยอนูที่รอรับนปลอภัย็ึ้นามไปแ่็เือบไม่รอเมื่อินำนวนมาหล่นลมาใส่เา
วอนโฮรีบะเียะายึ้นไปนสำเร็และเอาประูปิลอย่าเิม
รืนนน
ามมา้วยเสียถล่มและฝุ่นมามายที่ลอยลุ้ึ้นมา
ทาโนปิหมแล้ว พวเารอายอย่าิวเีย นทั้เ็ที่มีสภาพเนื้อัวเปื้อนหมแรล้มลไปนั่หอบับพื้น
ไอเอ็มประรอให้ฮยอวอนมาพิอัวเอไม่อยาให้แผลนั้นระทบมานั
วอนโฮรอนทุอย่าเียบสบึล้มัวลมานั่้าๆฮยอวอน
“เอามานี้!” ฮยอวอนยื่นรีโหมนาิ๋วไปให้วอนโฮ
ทุนที่เห็น็่าหลบหน้าไปทาอื่น ไม่อยาูไม่อยาไ้ยินอะไรทั้นั้น
มีเพียไอเอ็มที่ำลัว่ามันืออะไร
“ไอเอ็มรับ”
เสียทุ้มที่เรียทำให้ไอเอ็ม้อ้มหน้าไปมอนที่นอนพิอนอยู่
มือแร่อฮยอวอนหัวไอเอ็มลมาและป้อนูบแสนหวานให้
“หึ ละนะ”
ิ๊
ู้ม!!!
เสียระเบินาให่ัึ้นพร้อมเสียรีร้ออนที่อยู่ในฤหาสันมาถึนี้
ฤหาสหลัามที่มีวามทรำอพวเาทั้เ็มามายพัลมานไม่เหลือาพร้อมไฟและลุ่มวันที่ลุท่วม
ไอเอ็มสะุ้ใำลัะผละออาูบแ่็โนหน้าให้แนบิริมฝีปามาึ้น
ฮยอวอนไม่อยาให้ไอเอ็มเห็นและรับรู้วามหน้าลัวนั้น
ทุอย่ายัไม่บยัมีศึให่ำลัามมาวอนโฮมอูภาพนั้นไม่วาา
เา้มัวลแสวามอโทษับทุนที่เาปลิีวิไป
ไม่อยาทำแ่หาไม่ทำพวเา็าย
“อให้ไปในที่ที่อบนะ
รอบรัวอัน”
ไม่ว่าะลูน้อหรือป้าแม่บ้านือสมาิรอบรัวอเราารสูเสียพวเาไปพวเรา็้อเสียใเป็นธรรมา
แ่ารเสียสละอพวเารั้นี้ะไม่สูเปล่า พวเราะล้าแ้นให้ไม่้อห่ว
วอนโฮล่าวในใในะที่ยัโ้อโทษ
พั่บๆ
ลมรุนแรพัเ้ามาระทบพวเาพร้อมเสียมอเอร์นาให่
“ุหนูผมมารับแล้วรับ!”
เสียอยุลูน้อมือวาอพ่อวอนโฮัึ้นพร้อมเือที่โยนลมาพร้อมับลูน้อ
“เอานเ็บึ้น่อน”
“รับ!”
ฮยอวอนที่บาเ็บหนัสุถูนำึ้นไป่อนาม้วยูฮอนและนที่เหลือที่่อยทยอยามึ้นไป
ภายในเฮลิอปเอร์ นาให่มีอุปร์รัษาเบี่ย้น
ีฮยอนและยุ่วยันรัษาปาแผลให้ฮยอวอน
“โอ้ยยย เ็บ!” ยิฮยอวอนไอเอ็ม็ยิ่เป็นห่วแ่ทำไ้แ่นั่มอ้าๆเท่านั้น
“โนฝัลึเหมือนันนะรับเนี้ย
แ่เราไปโรพยาบาลไม่ทัน้อรีบเอาออเลย” ทุนเบิาว้า ไอ้้อรีบอ่ะเ้าใ
แ่มันไม่มียาานะสิ!
“แวะโรพยาบา่อนไม่ไ้หรอ?” ยอนูถามอย่าเป็นห่วน้อ
“ไม่ไ้รับ
เรา้อรีบบินไปปารีสเลยืนนี้”
“แ่มันะเ็บ…” ไอเอ็มพูึ้นมาบ้า
“ไม่เป็นไร
เอาออเลยทนไ้” ฮยอวอนที่ำลัหมแร รู้ว่านทนไปถึปารีสไม่ไหมแน่ๆ
ยอมให้ยุเอาออสๆแม้ว่าะลัวนเยี่ยวะรา็าม
“รับ”
ูฮอนที่นอนอยู่้าๆเบือนหน้าหนีอย่าสยสยอ
รับับภาพที่ยุเปิปาแผลฮยอวอนไม่ไ้
“อ้า!!!”
ีบหนีบนาเล็ถูล่วเ้าไปในแผลามมา้วยเสียร้อโหยหวนอฮยอวอนวอนโฮและยอนูรับล็อัวฮยอวอนไว้ันาริ้น
“อทนอีนิรับ
ะออมาแล้ว”
“ฮึ ฮืออ”
ไอเอ็มร้อไห้ออมาเพราะทนเห็นฮยอวอนเ็บไม่ไ้
“ออมาแล้วรับ
โหโรลึ” ระสุนถูนำออมาแล้ว็ามมา้วยารเ็บาแผลและเย็บ
“นายทำเป็น้วยหรอเนี้ย
ยุ” วอนโฮอถามไม่ไ้เพราะไม่เยเห็นมือวาอพ่อเยเย็บบาแผลใร
“ไม่เยรับ
ุฮยอวอนนแร” สัสเอ่ย! นี้ือเสียในใอฮยอวอน
ินยาเสร็็เริ่่วฮยอวอนับูฮอนหลับไปแล้ว
ทุอย่า็เียบเหมือนเิม วอนโฮยุและยอนูำลัปรึษาหาลือัน
ีฮยอน็เฝ้าูฮอน มินฮยอหลับไปแล้ว เหลือแ่ไอเอ็มที่ร้อไห้เียบๆ้าๆฮยอวอน
TBC….
Writer
มาแล้วๆมาอัพอนเือบึ หิหิ อนนี้ไรท์ปรับเปลี่ยนารเียนพยายามให้ีึ้นแล้วน้าาา ส่วนอนที่สอะมีรีไรท์นะ้ะ หน้าะเป็นพรุ่นี้ วันนี้ลทุนเียนลสมุ่อนแ่เลยนะเนี้ย^3^
อบ็อมเมนท์สิ อยาบอไรไรท์อมเมนท์ิ!
#นอ่านน้อยแ่็อัพเพื่อรีเอร์ที่ิามรันะ่ะ เริ้บๆ ามอสายเ้า 555
อมเมนท์ที!!! ไรท์อบอ่านนะ! ^^
ความคิดเห็น