รักของสาวในน้ำ

ลำดับตอนที่ #1 : เงือกโง่

               "อลิสา  ขึ้นมาเถอะ  อย่าลงไป!!  อลิสา  อย่า  ไม่ม่ม่ม่!!!!!"

             เฮือก! ประจำเลย ฉันชอบฝันแบบนี้ประจำเลย  ฝันที่น่ากลัว  และฝันที่ทำให้ฉันตื่นตอนดึกทุกคืน ทำไมถึ....คร่อก...ฟี้....

            "โมรินตื่นได้แล้วนะลูกกก"
             นำเสียงอ่อนโยนที่คุ้นเคยดังขึ้น  ทำให้ฉันตื่นขึ้นทันที
            "ค่า....แม่"
            "ตื่นแล้วก็รีบออกมาเสียสิ"
            "ค่า....แม่"
             ฉันรับคำ
            "ออกไปตามพ่อมาด้วยนะ  สงสัยอยู่ที่บ้านของมาเรน"
            "ค่า....แม่"
            "ตามพี่ชายมาด้วยนะ  น่าจะอยู่ที่บ้านของนารีน่ะ"
            "ค่า....แม่"
            "ลูกพูดแต่คำว่า  ค่า....แม่ เป็นคำเดียวเหรอ"
            "ค่า....แม่"
            "โมริน!!!!"
            เอาแล้วสิเรา  ไม่น่าไปหาเรื่องเล้ย
            "ไปแล้วนะคะ"
           ฉันพูดแล้วก็รีบสะบัดหางออกจากบ้านทันทีเลย  ว้าว  อากาศข้างนอกสดชื่นดีจัง มองไปข้างบน เห็นแสงอาทิตย์ที่ทอดสายยาวเฉียงทะลุแผ่นนำลงมา  แม้จะเห็นเพียงน้อยนิดก็เถอะ  สงสัยจังว่าเจ้าดวงอาทิตย์นี่มันเป็นยังไง เห็นพี่ชายบอกว่า เป็นดวงกลมๆเล็กๆอาศัยอยู่ในท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ จะใหญ่ขนาดไหนนะ  เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น ลำบากอย่างงี้แหละ เกิดเป็นเงือกสาว  ต้องอายุครบ 20 ก่อน
เงือกอย่างเราถึงจะได้โผล่พ้นผิวทะเล ขึ้นไปชื่นชมราตรียามค่ำคืน แต่บางตัวก็ไม่มีโอกาศที่จะได้ไปชื่นชมหรอก  เพราะว่า....
          
            1.ตาย
           2.ไม่จบจากโรงเรียนเซอร์เรซเวทย์วิทยา
         
           โรงเรียนเซอร์เรซเวทย์วิทยาเนี่ย  เป็นโรงเรียนสำหรับเชื้อราชวงศ์เชียวนะ  แต่ก็เปิดโอกาศให้สามัญชนเข้าเรียนได้   มีข้อแม้ว่าหากเป็นสามัญชน จะต้องเข้าเรียนตั้งแต่อายุ 10 ปี ถ้าเป็นเชื้อพระวงศ์
จะต้องเข้าเรียนตอน อายุ 16 ปี ตอนนี้ฉันยังไม่ได่เข้าเรียนเลย อายุ 15 แล้ว สงสัยฉันต้องเข้าปีหน้ามั้ง
ไปเป็นเชื้อพระวงศ์เลย อิอิ
            "อ้าว  โมริน จะไปไหนจ๊ะ  โถ่ ไม่เจอกันนานเลย"
            "อ๋อ รินจะไปตามพ่อกับพี่คารอนน่ะค่ะ"
            "เหรอจ๊ะ  เห็นอยู่ที่ลานน้ำข้างๆวังน่ะจ้ะ"
            "อ้าว ไม่ได้อยูที่บ้านมาเรนเหรอคะ"
            "ไม่รู้สิจ๊ะ  แต่ฉันเห็นอยู่ที่ลานน่ะจ้ะ"
            "เหรอคะ  ขอบคุณค่ะ รินไปนะคะ"
            "ตามสบายจ้ะ"
            ป้าเนลล์ส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้ฉันก่อนที่จะหมุนตัวแล้วว่ายน้ำหายไปจนลับตา
            ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนมาถึงกำแพงข้างๆวัง
            "ว๊าย  เธอดูสิ เงือกตนนั้นน่ะมีเกล็ดสีขาวล่ะ แปลกเนอะเธอ"
            "อ๊าย ใช่ สวยเป็นบ้าเลยเธอ ดูสิๆผิวก็ขาว ผมก็ดำขลับ เหมือน เหมื...."
            " มนุษย์"
            "อะ..อืม  ใช่ เหมือนมนุษย์ เหมือนมาก"
            มีเสียงซุบซิบดังมาเข้าหูฉัน  แทบไม่ต้องหันเลย ว่าใครนะที่ตกเป็นขี้ปากชาวเงือกเหล่านั้น ฉันนี่แหละ ฉันมีเกล็ดเป็นสีขาวขุ่นแทนที่จะเป็นสีเขียวคราม  ฉันมีผิวที่ขาวอมชมพูแทนที่จะเป็นสีซีด  และฉัน..มีผมเป็นสีดำขลับเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่..มันน่าจะเป็นสีเหลืองอ่อนที่ฉันอยากมี  ทำไมนะ  ทำไมฉันถึงไม่เป็นเหมือนเงือกทั่วไป  ฉันไม่ภูมิใจเลยซักนิดที่ตัวเองแตกต่าง ไมอยากโดดเด่น  ถ้าใครอยากได้ก็เอาไปเถอะนะ  ความแปลกประหลาดทั้งหลายเนี่ย   ฉันใส่พานถวายพร้อมทั้งไข่มุกทองคำซักร้อยล้านโกฏิเลย
           อ่ะ  ถึงแล้ว  ไหนอ่ะ  ไม่เห็นมีใคร ถามคนแถวนี้ดูดีกว่า
           "เอ่อ  พี่คะ  เห็นเงือกชาย  มั้ยคะ 2 ตัวน่ะค่ะ"
           "อ๋อ  คารอนกับพ่อเค้าน่ะเหรอ กลับไปแล้วละ"
           "....."
           "นี่คงจะเป็นโมรินสินะ เห็นคารอนพูดให้ฟังนานแล้ว ได้เห็นตัวจริงชะทีนะเรา  ยินดีที่ได้รู้จักครับ
พี่ชื่อคีรอนเป็นเพื่อนที่โรงเรียนของคารอนน่ะ"
           "ค่ะ  ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ  ไว้โอกาศหน้าเจอกันนะคะ  ต้องกลับแล้วอ่ะค่ะ"
           "ครับ  เชิญครับ"
           ฉันรีบกลับทันทีเพราะนี่พี่คารอนกับพ่อก็น่าจะถึงบ้านนานแล้ว

           ที่บ้าน
           "โมรินไปไหนมา"
           พี่คารอนถามตาเขียวปั้ด
           "ไปตามพี่นั่นแหละ  ออกจากบ้านแต่เช้าเลยนะ  แม่สั่งให้น้องไปตาม"
           "ตลกสิ  พี่กับพ่อก็ไปปลูกสาหร่ายอยู่หลังบ้านโน่น"
           "โกหก  เจอป้าเนลล์ เค้าก็บอกว่าพี่กับพ่ออยู่ที่ลานน้ำแถวๆวัง"
           "เชื่อเขาเหรอ เชื่อก็บ้าแล้ว  ไปดูสิหลักฐานเป็นกระจุกๆที่หลังบ้านน่ะ"
           "สรุปว่าน้องถูกหลอกใช่ไหมเนี่ย"
           "ยัยโง่   หึหึ"
           แงๆ  แงๆ