คฤหาสน์พิศวงของคุณยายแกเบรียลา

เวลาพลบค่ำ ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย รถโฟล์คสีดำสนิทเคลื่อนตัวไปตามถนน
เข้าสู่เขตชานเมืองที่บ้านแต่ละหลังห่างกันไม่ต่ำกว่าไมล์ ก่อนจะเลี้ยวตรงทางแยกที่มีแนวสนสูงยืนต้นยาวเป็นทิวตลอดทั้งสองฝั่ง ราวกับเป็นรั้วกั้นไม่ให้รถเลี้ยวออกนอกเส้นทาง ซึ่งนั่น ทำให้ช่วงต้นของราตรีดูมืดกว่าที่ควรจะเป็น

รถแล่นผ่านเงาดำตะคุ่มของพุ่มไม้ที่เกือบจะกลืนไปกับความมืด ยิ่งนานเข้าสองข้างทางก็ยิ่งรกชัฏ จากที่ได้ยินเพียงเสียงฝนตก ภายหลังเริ่มมีเสียงของแมลงและสัตว์เล็กเข้ามาผสม สักครู่ใหญ่ยานพาหนะก็มาถึงจุดหมาย ประตูรั้วเหล็กสูงดำขลับส่งเสียงคำรามต้อนรับผู้มาเยือนเมื่อมันถูกเปิดออก คนขับรถชะลอจอดเทียบหน้าคฤหาสน์หลังมหึมา 
มันใหญ่ราวกับว่ามีคนเป็นร้อยอาศัยอยู่ข้างใน

อีดิธ สมาชิกใหม่ รู้สึกกลัวและสับสนอย่างบอกไม่ถูก ต่อให้กล้าหาญอย่างไรก็ยังเป็นเพียงเด็กวัยสิบสามปี 
เธออยากจะวิ่งหนีไป แต่ใช่ว่าจะทำอย่างนั้นได้ แม่คอยกำชับเสมอว่าบ้านของคุณยายเป็นที่หลบภัยที่ดีที่สุด ประหนึ่งรู้ว่าวันนี้จะมาถึง เธอเลือกที่จะเชื่อฟังทั้งที่ไม่เคยเจอคุณยายมาก่อน  และได้แต่หวังว่าท่านคงใจดีเหมือนกัน 

ในขณะที่จดจ่ออยู่กับความคิดพลางกวาดตามองความใหญ่โตของตัวอาคารและหน้าต่างหลายร้อยบาน
บ้างก็มีแสงไฟส่องจากด้านในบ่งบอกว่ามีใครสักคนอยู่ในห้องนั้น บ้างก็มืดสนิทจนอดคิดไม่ได้ว่าแอบซ่อนอะไรเอาไว้ 
ที่หน้าต่างบานหนึ่งของชั้นสี่ มีแสงสีเขียวสว่างขึ้น เด็กหญิงขมวดคิ้วหากันด้วยความฉงน  แต่พอจ้องมองอีกครั้ง ทุกอย่างกลับเป็นปกติ ไม่มีแม้เงาตกกระทบของสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหวผ่านแสงไฟ