คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : Rain
เธอเินลาแท็ี่อัโนมัิพร้อมร่มพพาสีำเหนือหัว
เสียสายฝนระทบร่มัเปาะแปะไม่าสาย เธอิ๊ปายมือยี้ผมหยิฟูประบ่าสีเอสเปรสโ่อนเอ
หมวนะหมว...
หุหิับภาระที่ไ้รับมอบหมายแ่เธอไ้แ่พ่นอารม์ุ่นมัวออาปาัฟู่
เธอหุบร่มแล้วเปิประูิมมี่บาร์เ้าไป ลู้า้านในที่นัุ่ยับเียบ
ๆ บานเหลือบมอเธอแล้วไม่เอาใใส่่อ เธอวาสายามอและพบเป้าหมายอเธอ
เานั่รที่ประำอเา ึ่็ือที่นั่หน้าิมมี่ผู้เป็นเ้าอและบาร์เทนเอร์ร้าน
แ่นั่นใร?
ผู้ายอายุประมายี่สิบปลาย ๆ มีผมและวาสีน้ำาล สวมเสื้อสูทสีเทาาเยีนส์สีเ้มเือบำ
รอเท้าหนัสีน้ำาลยืนุยับหมว้วยสีหน้าริั
หมวแอนเอร์สันูท่าทาไม่ไ้สนใะสนทนาับเาเท่าไรนั
สายาอเธอไปสะุเ้าับัวอัษรบนเสื้อสูทอายแปลหน้าผู้นั้น
RK800
แอนรอย์รุ่นที่ไเบอร์ไลฟ์ถูส่ให้มา่วยานในรมำรวีทรอย์นี่
เธอมอที่สัลัษ์ห้ามแอนรอย์เ้าบนประูที่เธอยัเอามือันไว้สลับับร่าายผู้นั้น
เธอ้าวเท้าเ้าร้านแล้วเินเ้าไปหาหมววัยลาน
“หมวแอนเอร์—“ เธอำลัะเรียื่อเาแ่้อหยุแล้วเบิาโพล
“ผมว่าเราไปันไ้แล้วรับ” แอนรอย์ัวนั้นว่ำแ้วเหล้า่อหน้า่อาแฮ์
เธอยมือปิปาัวเอ
เี่ย...เธออุทานเบา ๆ เาไ้เลยว่าะเิอะไรึ้น หมวแอนเอร์สันผลุนผลันระาอเสื้อหุ่นัวนั้น
“ไอ้เวรเอ๊ย! ันไม่รู้ว่าอะไรหยุันไม่ให้ีแเป็นิ้น ๆ ! “ เาบรามแน่น
“วามรับผิอบรับผู้หมวและ่าใ้เมื่อุทำผมเสียหาย” แอนรอย์ัวนั้นพูหน้าาเย
ไม่ไ้แสิริยาเรลัวอะไร่อารุามอแฮ์ “ในรีทีุ่ไม่ทราบ
ผมราาแพนะรับ” หมวแอนเอร์สันปล่อยมือามัน ใบหน้าบึ้ึ
“เทโนโลยีโระ้าวหน้า” แฮ์ลายหมัที่ำแน่น้วยโทสะแล้วเบือนหน้าหนีมัน
“เี๋ยวนี้เาโปรแรมเศษสวะันแล้วเหรอวะ”
หมวล้วมือเ้าไปในระเป๋าาเ้านวาแล้ววัเินออมาวาบนโ๊ะ
“้อไปละ” เามอมัน้วยหาา “านเ้า”
ใรเียนโปรแรม เธอไ้แ่ิและสสัย ิริยาท่าทาหุ่นัวนีู้วนประสาทผิหุ่นัวอื่น
ัหวะที่แฮ์หันหลัให้มันนั่นเอ มันระุยิ้มมุมปา้วยวามพอใแล้วัเนไทอัวเอ
เธอลืมาโพล
แอนรอย์รุ่นนี้มันอะไรันเนี่ย...เธอนึในใ
“มาามันรึไเอวา?” หมวถาม เธอหันมาสนใแฮ์ แอนเอร์สันแทน
“่ะ” เอวาพยัหน้า
“้าไปนินะ” หมวปรายามอแอนรอย์ที่ยืนอยู่้าหลัเา “ไอ้บ้านี้เอัน่อนแล้ว”
“ามันมา” ผู้หมวแฮ์เินสวนไหล่เธอไป แอนรอย์ัวนั้นที่ำลัเินามแฮ์ไปหยุึแล้วพิาราใบหน้าเธอ
หิสาววัยยี่สิบหปีสูหนึ่ร้อยหสิบเ็นิเมร ผิวสีแทน ผมหยิสีน้ำาลเ้มเหมือนาแฟเอสเปรสโ่ยาวประบ่า
ใบหน้ารูปหัวใมีรอยำาสิวา ๆ ประปราย วาลมโสีน้ำาล มู่อน้าโ่
ปาอวบอิ่มทาลิปมันเปลี่ยนสีมพูระเรื่อ ร่าหุ่นทรลูแพร์สะโพว้าอนในเสื้อยืพอีัวสีาวทับ้วยแ็เ็ยีนส์สีอ่อน
าเยีนส์เอวสูายาวสีเ้ม รอเท้าผ้าใบไนี้สีำ
“นัสืบเอวา เพอร์ินส์ ผมื่ออนเนอร์
ผมเป็นแอนรอย์ถูส่มาาไเบอร์ไลฟ์” มันแนะนำัวับเธอ้วยเสียเรียบไม่มีสู่ำ
ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มเป็นมิรเหมือนเวลามนุษย์ทัทายันเป็นรั้แร เอวาเพียแ่พยัหน้ารับทราบ
มันเลิสนใเธอแล้วเินามแฮ์ไป
เอวาออัวเินามหลัหมวแอนเอร์สันที่ำลัไุแรถ
“ยัยหนูนั่หน้า” เาทรุัวลที่นั่นับแล้วปิประูรถัปึ เอวามอหน้าอนเนอร์ที่ทำท่าะ้าวึ้นที่นั่้านับ
“ให้ผู้หินั่หน้า” เสียแฮ์สั่อีรอบ มันถอยทาให้หิสาว
เธอ้าวเ้าไปนั่ที่ อนเนอร์ปิประูให้อย่านุ่มนวล
าม้วยเสียประูฝั่ผู้โยสาร้านหลัเปิและปิล
“ให้ายเถอะ” แฮ์สาร์ทรถ
รถยน์รุ่นลาสสิเมื่อหลายสิบปี่อนเลื่อนัวอย่าแ่ม้าแล้วทวีวามเร็วึ้น
“สถานที่เิเหุอยู่รไหน?” นับถามแล้ว่อย ๆ เบรรถเมื่อหยุรไฟแ
“อยู่—“
“บ้านาร์ลอส ออร์ทิ 6413 ถนนพายน์รับ”
อนเนอร์รายานามหน้าที่แ่แฮ์ลับัสีหน้า
“ไม่มีโปรแรมมารยาททาสัมรึไ? นอื่นะพู็พูแทร”
“เอาน่าหมว เาไม่ไ้ั้ใหรอ่ะ” เอวาแ้่าให้
หมวสั่นศีรษะแล้วเหยียบันเร่่อ เาเอื้อมมือเปิวิทยุลื่นาร็อาประำอเา
ทั้ันเียบปล่อยให้นรีหนัหน่วัอัหู
ลอทานั่นเอเอวา เพอร์ินส์มอแอนรอย์ัวเอผ่านระมอหลัลอเวลา
“อนเนอร์” ภาพในระมอหลัแสให้เห็นว่าหุ่นัวนั้นมอมายัเธอ
“นายใ่หุ่นัวเียวที่อยู่ในเหุาร์ัวประันเมื่อเือนสิหามไหม?”
“ุหมายถึเหุาร์หุ่นผิปิรุ่น PL600 ับเ็หิเป็นัวประันบนาฟ้าหรือรับ?”
เอวาพยัหน้า “ผมเป็นหุ่นที่ไเบอร์ไลฟ์ส่มาแทนที่หุ่นที่เสียหาย ไเบอร์ไลฟ์ะทำารส่หุ่นมาแทนที่ทุรั้ที่หุ่นเิวามเสียหายระหว่าปิบัิหน้าที่รับ”
นั่นสินะ...้อเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว มีภาพัเนว่าแอนรอย์ำรวรุ่น
RK800 ึ่เป็นรุ่นล่าสุและเทโนโลยี้าวหน้าที่สุถูทำลายระหว่าปิบัิหน้าที่
่าวรายานว่าในอนที่แอนรอย์รุ่น PL600 ัสินใระโพร้อมัวประันในอ้อมแนนั่นเอ
อนเนอร์ัวนั้นวิ่เ้าไประาัวเ็หิออมาทันหวุหวิและสละีวิทั้ัวไปพร้อมแอนรอย์ัวนั้น
ไม่มีารไว้อาลัยในวามเสียสละออนเนอร์ัวนั้นเพราะผู้นมอมันเป็นสิ่อ
เอวาเท้าามอไปนอระรถ สายฝนระทบัวรถแล้ววิ่สวนทาับวามเร็วพาหนะ
สิ่อที่ไร้วามรู้สึ...สิ่อที่ไร้ีวิิใ เราะทอทิ้มันอย่าไร็ไ้ ถ้ามันพั็แ่โยนทิ้แล้วื้อัวใหม่มาแทนที่
รถเลื่อนัวมายัถนนเส้นหนึ่ ไฟสีน้ำเินแารถำรวเรียรายันหน้าบ้านหลัหนึ่ส่อไปทั่ว หมู่นมุยืนถือร่มออันหน้าบ้านเป็นแถว รถบุโรทั่หยุอยู่ับที่
“รออยู่นี่” แฮ์หันไปสั่อนเนอร์
“ไม่รับ ผมะลไป้วย” ผู้หมวมวิ้ว
“ฟันะ แ้อเลิทำให้ันโมโหไ้แล้วถ้ายัอยาลับไปรบสามสิบสอ”
เาทิ้ท้ายแ่นั้นแล้วลารถไป เอวาหันไปยิ้มให้
“ว่าไะลไหมอนเนอร์?” เธอถาม อนเนอร์มอหน้าเธอนิ่ ๆ
่อนะเอื้อมมือไปเปิประูรถแทนำอบ
เอวาลารถเป็นนสุท้าย เธอเินามหุ่นำรวมาิ ๆ นั่าวนหนึ่เ้าประิัวเธอ ล้อถ่ายทอส
แฟลถ่ายรูป และไมโรโฟนานั่าวผิวสีผู้นั้นล้อมเธอไว้
“อส ัลาสา่อสิบหรับ มีวามืบหน้าในีบ้าไหมรับ?"
“ะนี้ีอยู่ในระหว่าารสืบสวน
ยัไม่สามารถเปิเผย้อมูลอะไรไ้รับ และผมแนะนำว่าุวรเลิถามำรวทุนที่เินเ้าออสถานที่เิเหุไ้แล้ว
เพราะมันทำให้ระบวนารสืบสวนล่า้า” นอบไม่ใ่เธอ แ่ลับเป็นแอนรอย์้า ๆ เธอหุบปาเียบ
อนเนอร์เินหน้า่อไปโยไม่ไ้รู้สึสะทสะท้านาสายาาสื่อมวลนและนมุแถวนั้น
เอวายิ้มแห้ ๆ แล้ววิ่หลบสื่อออมาเ้าบ้านหลัที่เิเหุ
ลิ่นเหม็นเน่าน่ารัเียลุ้ไปทั่วบ้าน มีแมลหวี่แมลวันที่อยอมาศพเาะามเพาน
เอาล่ะ เธอมาที่นี่เป็นรั้ที่สอแล้ว และามริแล้วเอเหุาร์แบบนี้นับรั้ไม่ถ้วนเพราะอาีพนัสืบีารรมทำให้้อลสนามริแบบนี้บ่อย
ๆ แ่ปิเสธไม่ไ้ว่าลิ่นศพึ้นอืราวสามอาทิย์มันวนอ้วแ่ไหน
สภาพศพนายน่าอนาถที่นอนมอเลือและน้ำเหลือรนั้นอี
แ่มันยัไม่อี๋เท่าภาพแอนรอย์ทรุัวลนัุ่เ่าหน้ามีเล่มหนึ่แล้วยมือลแะเลือเน่าึ้นมาิม
เอวาเบ้หน้าย่นมู “ทำอะไรน่ะอนเนอร์!?”
เสียอเธอึวามสนใอแฮ์ให้หันมา
“พระเ้า ทำอะไรอแวะ” เสียแฮ์สบถ้วยวามยะแย
อนเนอร์ลุึ้นยืนแล้วมอหน้าเธอสลับับแฮ์
“ผมำลัวิเราะห์เลือรับ
ผมสามารถวิเราะห์ัวอย่าหลัานไ้ในทันที ผมอโทษ ผมวระบอพวุ่อน”
แฮ์ุมมับ
“โอเ แ่..อย่าเอาอะไรเ้าปาอี เ้าใไหม?”
“เ้าใรับ”
แฮ์ถอนหายใแล้วเินบ่นพึมพำ้วยวามยะแยระบวนารวิเราะห์หลัานออนเนอร์
“นี่ ถ้าันบอ้อมูลที่ันพอสืบมา่อนหน้านี้แล้ว
ระบวนารวิเราะห์อนายะเร็วึ้นไหม?”
และะลวามน่าเลียลในารรวสอบหลัานิ้น่อไปไหม? อนเนอร์หันมามอเธอ
“ว่ามาเลยรับ”
“เหยื่อื่อาร์ลอส ออร์ทิ ถูแทที่อและท้อำนวนยี่สิบแปแผล
มีประวัิเสพยาและวามรุนแร มีเรไอ์อยู่บนโ๊ะรนั้น” เธอี้ไปยัโ๊ะเล็ ๆ
้าทีวี “าวบ้านบอว่าเามีแอนรอย์ ึ่อนพวเรามา เราไม่พบมัน หลัานทุิ้นไม่มีรอยนิ้วมืออนอื่นเลยนอาอผู้าย
แ่เราไม่สามารถแน่ใไ้ว่าเพราะนร้ายเป็นแอนรอย์หรือนร้ายสวมถุมือลมือ”
อนเนอร์เินเ้าห้อรัวโยมีเอวาิามมา้วย ห้อรัวเละเทะ
เ้าอี้ล้มระเนระนา เป็นสัาว่ามีาร่อสู้ปะทะันในนี้
“แ่ “ันมีีวิ” บนผนัเป็นระเบียบเินว่าะเป็นอน
ทำให้ันสสัยว่าเป็นแอนรอย์ นอื่น ๆ บอว่าอาะใ้พวรอบอัษรมา่วย
แ่พอันถามลับไปว่าทำไปทำไมันล่ะ? เาอบันไม่ไ้”
“เป็นไปไ้ว่าอาสร้าวามเ้าใผิหลอำรวแบบุให้เ้าใว่าแอนรอย์ลมือ”
อนเนอร์หยุุเ่าหน้าไม้เบสบอลบนพื้น
“มีรอยนิ้วมืออผู้ายบนไม้เบสบอล ปลายไม้เิวามเสียหาย”
มันลุึ้นยืนรามเิม “อาเป็นารป้อันัว”
เธอพยัหน้าส่เสียอบลับในลำอ เธอเินามมันไปทั่วบ้าน หยุรนี้
หยิบอันนั้น มออันโน้น นมันมาหยุยืนหน้าหมวแอนเอร์สันที่ออมอหลัานแ่ละิ้นสลับันไปมา
มันำลัะอ้าปาพูอะไรแ่แล้ว็หยุแล้วเหลียวหลัมา้อหน้าเธอ
“ุลามารับนัสืบเอวา” มเธอเสร็็หันไปรายานับแฮ์ ทั้สอร่าที่ไม่ินเส้นันั้แ่แรพบพาันเินไปยัห้อรัว
ปล่อยเอวายืนะพริบาปริบ ๆ นเียว
อะไรล่ะนั่น?
They say rain is a symbol to renewal, rebirth and ongoing misery.
ความคิดเห็น