ฆาตกรรมในเวลาจำกัด

เกริ่นเรื่อง

            ฉึก!

            มีดทำครัวที่ใช้สำหรับหั่นแตงกวาแทงทะลุกลางหน้าอกกำยำของชายคนหนึ่ง ตอนแรกเขาพยายามดิ้นรนแหกปากอยู่บนเตียง เชือกหนังรัดเขาไว้แน่นตั้งแต่คอ ข้อมือ ข้อเท้าและเอว เมื่อมีดปักลงไป ท่าทางดุดันเหมือนเสือก็สงบลงแต่ลมหายใจยังไม่ดับไปเสียทันที ดวงตาของเขายังคงเบิกโพลง

“อ๊าก!!” แล้วเสียงโหยหวนเหมือนจะขาดใจดังออกมาจากปากของหนุ่มร่างกำยำเมื่อมีดที่ปักกลางหน้าอกค่อย ๆ เฉือนเลื่อนลงมาจนถึงสะดือ

            ไอ้สารเลว!ทำไมฉันถึงยังไม่ตาย!!...มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน!!

“ที่อเมริกา...เราใช้ยาตัวนี้กับทหาร มันจะทำให้เวลาเราถูกยิงหรือบาดเจ็บ เราจะไม่รู้สึกและไม่ตาย” เสียงแหบพร่าของคนที่กำลังสนุกกับการใช้มีดกรีดบนเรือนร่างของเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

            มีดถูกดึงออก มือทั้งสองข้างซึ่งสวมถุงมือยางยี่ห้อดังซึ่งบรรดาหมอ ๆ นิยมชมชอบเอื้อมไปลูบเส้นตรงที่เขาพึ่งจะผ่ามันแล้วแหวกมันออกอย่างใจเย็น พริบตานั้นเลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลสู่เตียงนอน

“หัวใจยังเต้นอยู่” ชายคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ทว่าชายที่อยู่บนเตียงเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับพูดไม่ออก

            เขายังไม่ตาย!! และสิ่งที่เขาเห็นคือหัวใจของตัวเองที่ยังเต้นเป็นจังหวะน่าขนหัวลุก ปอด ลำไส้ รวมทั้งซี่โครงที่เขาไม่คาดฝันเลยว่าจะได้เห็นมันกะตาแบบนี้ ถ้าเป็นปกติแล้วคนทั่วไปก็คงจะตายไปแล้ว แต่นี่เขากลับยังไม่ตาย

            ตอนนี้ใครก็ได้!! ช่วยฉันที....ช่วยฆ่าฉันที!! เขาภาวนาในใจแท้รู้ว่าต่อให้แหกปากยังไงก็ไม่มีทางที่ใครจะได้ยิน

“แก....”

“อ่า....” เสียงหัวเราะเย็นเยียบดังขึ้น ดวงตาปูดโปนจ้องมองร่างที่ใกล้จะหมดสติของชายหนุ่มที่นอนมองเขาอยู่บนเตียง แววตาของชายคนนั้นคมกริบ “ฉันชอบแววตาแบบนี้ที่สุด มันเป็นแววตาที่ทำให้ฉันรู้สึกสะใจเวลาได้ฆ่าคน”

            นาทีนั้นเขาเดินไปที่ลิ้นชัก หยิบเอาดาบยาวเท่าแขนขึ้นมาพลันเดินตรงมาที่เตียง ชายหนุ่มผู้นอนรอคอยความตายเห็นแบบนั้นแล้วก็หลับตา ใบหน้าของเขาสงบนิ่งไร้ความหวาดกลัวและความกังวลใด ๆ

“ฉันจะตัดแขนทั้งสองข้างของแก...จากนั้นก็จะตัดขา แล้วก็ตัดคอ เอาไส้ของแกมายัดยาเสพติดแล้วส่งไปขาย” เสียงนั้นลอยเข้ามาในหู ตามด้วยเสียงดาบที่ฟาดแหวกอากาศลงมา

            ฉับ!!

© Tenpoints !

 

M U S I C CAFE : LUN LA