คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : MY DARLING # 13
MY
DARLING # 13
ผมมาทำานอีรั้ในวันนี้
แ่ไม่ไ้อออีเว้นท์เหมือนทุวัน
วันนี้เราแ่มา้อมเพื่อให้าน่อไปีึ้นเรื่อยๆ ผม้อมนเสร็ ผมนั่พั่อนะิบน้ำเปล่าไปพลาๆ
วันนี้ผมมาทำานโยผมเป็นนับรถมาเอเพราะผมเลิาน่อนยูยอม
เพราะั้นวันนี้ยูยอมเลยอมา้วย โยมีผมเป็นนับรถไปส่เ้า
เราสลับหน้าที่ัน้วยเหุผลำเป็นบาอย่า แ่ไม่เป็นไรหรอ นรััน มีอะไร็้อ่วยันไ้เป็นเรื่อปิ
มาร์เินมาหาผม่อนะนั่ล้าๆผม ผมมอเ้า่อนะส่ยิ้มเื่อนๆไปเพราะเหนื่อยมา
“พี่ๆ
เมื่อวานอนลับบ้านไปอ่ะ เป็นไบ้า?”
มาร์ถามึ้น ผมหุบยิ้ม่อนะียิ้มออมาอีรั้
เมื่อวานเหรอ...แฮ่....็....
“เหนื่อยมั้ยรับเนล์?”
ยูยอมนอนร่อมร่าผม
เ้ามอผมอย่าอ่อนโยน่อนะูบที่หน้าผาผมเบาๆ
ผมส่ยิ้มให้เ้า่อนะยื่นแนไปอรวบที่อเ้า ผมมอเ้ายิ้มๆ่อนะส่ายหัวเบาๆ
“ลับมาเอยอม็ไม่เหนื่อยแล้ว”
ผมพูเสียหวาน่อนะส่ยิ้มาปิไปให้เ้า
เ้ามอผมแล้วำออมาเบาๆ ่อนะ้มลหอมแ้มผมฟอให่ เ้าับมืออผม่อนะสัเว่ามีสิ่ที่เ้าไม่ไ้ให้อยู่ที่มือ้า้ายอผม
“ใรให้เหรอรับ?”
ยูยอมลูบแหวนนั้นอย่าเบามือ่อนะมอหน้าผมอย่าสสัย
ผมยิ้มบาๆให้เ้า่อนะรวบออเ้าอีรั้
“แหวนวนี้ป๊าให้มา
ป๊าบอว่าเป็นแหวนที่เอาให้แม่น่ะ”
“หื้ม?
็เลยใส่ไว้ลอเลยเหรอั้แ่มา?”
“็เนล์เนล์มีแฟนแล้วนี้
ใส่ไว้ะไ้รู้ไว่าเนล์เนล์มียอมเป็นเ้าอแล้ว”
ผมียิ้มส่ไปให้เ้า
เ้าหัวเราะออมา่อนะอผมแน่นๆ มือหนาอเ้าที่อเรือนร่าสีาวนวลอผมไว้
เ้าและผมเราไม่ไ้ใส่เสื้อผ้าแม้แ่ิ้นเียว เพราะลับบ้านมา
เพราะวามิถึมันมีอำนาเหนือว่านเราห้ามใไม่ไ้
“น่ารัันะ”
เ้าล้มัวลมาอผมไว้แน่นๆ
ผมลูบหัวเ้าเบาๆ่อนะุ้บที่หูอเ้าเบาๆ เ้าหัวเราะออมา่อนะมอหน้าผม
“ไม่เบื่อเนล์เหรอ?”
ผมถามเ้า เ้าส่ายหัวรัวไปมา่อนะมอบุมพิอ่อนโยนให้ผม
“เบื่อทำไม
เมียน่ารัแบบนี้ไม่เบื่อหรอ”
ผมหัวเราะออมา่อนะีเ้าที่อแร่อเ้าเบาๆ
เ้าหัวเราะออมาอีรั้่อนะโน้มัวลมามอบูบแสนหวานให้ผมอีรั้
และ.............เริ่มเร้าร้อนึ้น.........
“็ไม่มีอะไรหรอมาร์
็เหมือนเิมแหละ”
ผมหน้าแแล้วส่ายหัวรัวๆ
มาร์รู้แหละว่ามันไม่ปิหรอ
เ้าหัวเราะออมา่อนะเินออไป้านอเพื่อพัผ่อน ผมเอ็้อไปพัไ้แล้วนะ
วันนี้ผมะไปหายูยอมที่บริษัทเ้า เพราะวันนี้ผมเลิไวว่าเ้า
ผมับรถออไปที่บริษัทเ้า่อนะอรถที่หน้าึอเ้า
ผมเินเ้าไป่อนะนั่รอที่โฟาที่ทาบริษัทมีไว้ให้สำหรับรอแอยู่แล้ว
ผมนั่เล่นมือถือไปมาเพื่อรอเ้า นผมเหลือไปเห็นสมาิวหนึ่ที่ผมเยเอเ้ามา่อน
เ้าเยอยู่ับผม และเราเยเป้นเพื่อนันมา่อนใน่วเวลาสั้นๆ “โมโมะ”
“อ่าว
เนล์??”
เธอเห็นผมและทัผม
ผมลุึ้น่อนะโ้ให้เธอเบาๆ เธอมอผมั้แ่หัวรเท้า่อนะยิ้มออมาบาๆ
“ว่าานเหรอ?”
เธอถามผม่อนะยืนออมอผม
ผมมอเธอๆ่อนะส่ายหัวเบาๆ
“เปล่าๆ
แ่พึ่เลิ้อมมารอ...”
“ยูยอม?...เหอะนี่....ถ้าะรอทำไมไม่ไปรอ้าบนล่ะ?”
เธอพู่อนะมอผม้วยหาา
ผมไม่เ้าใเธอ้อารอะไรันน่ะ แถมยัมอเหมือนูถูผมแบบนั้น้วย
“หรือว่าอายนอื่นเ้า?
ที่ยูยอม้อมาบับผู้ายแบบนาย?”
เธอมอหน้าผม่อนะยิ้มที่มุมปา
เธอะหยาบายเินไปแล้ว เธอ้อารอะไราผมันแน่?
“เธอพูแบบนี้หมายวามว่าไ?”
“็ไม่ไ้้อารอะไรหรอ
นี่ถามริเถอะ นายไม่รู้สึผิบ้าเหรอที่บับยูยอมน่ะ?”
โมโมะมอมาที่ผม่อนะหัวเราะออมาเหมือนูถูัน
ผมมอหน้าเธอ่อนะำมือแน่น พูแบบนี้มันะมาไปแล้วนะ
“เธอ้อารอะไรันแน่โมโมะ?”
“นี่
นายน่ะไม่ใ่ผู้หินะ รอบรัวนาย็มีให้เ้าไม่ไ้ นายไม่ละอายบ้าเหรอ?”
ผมโมโหทันทีเมื่อเธอพููถูผมแบบนั้น
แ่ถ้าผมเอาเรื่อเธออนนี้ ทุอย่าะมีแ่แย่ับแย่ เพราะั้น
ผมะทำอะไรมาว่านี้ไม่ไ้
“ันถามว่าเธอ้อารอะไรันแน่?”
“็มีนะ
ที่ัน้อารน่ะ”
.
.
.
.
.
“ันอยาไ้ยูยอมไ? ยให้ันไ้มั้ยล่ะ?”
ปล. อยืมมาโมโมะมาหน่อยนะ เรารัโมโมะนะเออ 555555555555
TO BE CONTINUED
PLEASE COMMENT.
ความคิดเห็น