ไม่ต้องรู้ว่าเรา [เขียน] กันแบบไหน~

ลำดับตอนที่ #32 : {เรื่อง} โดย 05 นพ -------ส่งเรื่องล่าช้า-------

เนื่องจากท่านนพส่งเรื่องเข้ามาล่าช้ากว่ากำหนด
โดยตามกฎจะต้องงดเข้าร่วมกิจกรรมถัดจากนี้จำนวน 1 กิจกรรม
ทว่าด้วยความตั้งใจที่จะปั่นมาส่งก่อนที่จะปิดกิจกรรม จึงขอลดโทษให้กึ่งหนึ่ง (?)
โดยห้ามเข้าร่วมกิจกรรมจำนวน 1 กิจกรรม สามารถผัดผ่อนได้ 1 ครั้ง
เช่นว่ากิจกรรมครั้งหน้า (กิจกรรมที่ 8) น่าเข้าร่วมมากจนท่านอดไม่ไหว อยากลง
อนุญาตให้ผัดผ่อนไปงดเข้าร่วมกิจกรรมที่ 9 แทนได้

อนึ่ง ในเมื่อส่งเรื่องมาแล้ว
ท่านนพจึงมีสิทธิลงคอมเม้นท์ต่อจากท่านเฟื่องได้ตามปกติ







นาย... เขา... และเราสองคน
http://my.dek-d.com/tamoonoy/writer/view.php?id=1112529

เรื่องโดย 05 นพ





ซึ่งเขียนจากพล็อตดังนี้

.
.
.

            ‘แบงค์’ เด็กหนุ่มนักเลงเกเร ทุกๆ เย็นเขาจะกลับบ้านด้วยรถไฟฟ้าพร้อมกับฝูงเพื่อน-แมค กัน ก้องเสมอ และมักจะแอบชะเง้อคอมองหาดวงใจดวงน้อยของเขา ‘วิน’ ที่ขึ้นรถเที่ยวเดียวกับเขาทุกวัน เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้ามนๆ ของเด็กหนุ่มคนนั้น

แต่ทว่าเมื่อถูกย้ายที่เรียน ก็จำต้องเปลี่ยนเส้นทางกลับบ้าน เขาจึงอยากเข้าไปหาทางติดต่อกับวิน ในตอนแรกยังพะวงกับความคิดที่ว่า ”นักเลงอย่างเขาไม่มีคนมารักหรอก” แต่ด้วยใจเด็ดเดี่ยวเอาเป็นเอาตาย จะเอาให้ได้ผู้ชายคนนี้ เขาจึงขตัดสินใจกะการไปขอเบอร์พ่อหนุ่มคนนั้น โดยวางแผนให้เพื่อนๆ กลับทางอื่นด้วย

อนิจจา ฟ้าไม่เป็นใจ เมื่อวันนี้วินของเขาควงหนุ่มปริศนาขึ้นรถด้วยท่าทางของคนเพิ่งได้กัน จิตใจที่ผิดหวังระคนความเศร้าได้กลั่นออกมาเป็นความเจ็บปวด แต่ไม่ทันใจแป้วไปมากกว่านี้ แผนการคิดชั่วร้ายของนักเลงเกเรก็เริ่มขึ้น

แบงค์ตัดสินใจเริ่มสร้างรอยร้าวให้แก่คนคู่นั้น โดยคิดจะยุให้ทะเลาะกันและ “ดัก” ทำร้ายชายอีกคน

ในระหว่างทางที่เดินเบียดตัวกับผู้โดยสารอันเนืองแน่นทั้งหลายเขาก็พบกับแมคที่ยืนอยู่คนเดียว แมคมีท่าทีตกใจเล็กน้อยที่เห็นเขา โดยแบงค์ขอแมคช่วยทำทีเป็นกิ๊กของวินเหมือนกับเขาและเสริมให้เป็นอีกแรง

ผลสุดท้าย คู่รักคู่นั้นก็ทะเลาะกันเสียงดัง วินถูกคนรักผลักล้ม  วินร้องไห้และเสียใจมาก ประกอบกับรถเทียบสถานีพอดี แบงค์จึงรีบหนีลงมาตามชายปริศนา ขณะที่จะลงมือทำร้าย แบงค์ก็ถูกแมคและวินห้ามไว้  วินอ้อนวอนขอร้องเขา เขาจึงยั้งมือลงไปเผลอโอกาสให้ชายคนนั้นสวนหมัดกระทืบคืน

รุ่งเช้าแบงค์ตื่นขึ้นในบ้านของแมคที่มาช่วยไว้ ขณะที่แมคทำแผลเขาก็นึกสงสัยรอยปริศนาที่คอ แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรมาก และซาบซึ้งใจที่แมคบอกว่าจะไม่ทิ้งเพื่อนอย่างเขาไปแน่นอน

จากนั้นเขาก็ต้องกลับรถไฟอีกขบวนเพียงลำพังท่ามกลางจิตใจที่สำนึกผิด เขาไม่มีหวังแล้วที่จะได้เห็นหน้าวิน พร้อมกับกับบ่นในใจว่า ”นักเลงอย่างเขาไม่มีคนมารักหรอก...” เช่นเดิม

รถไฟรอบนี้คนน้อยต่างจากรอบที่แล้วมาก แต่กระนั้นเขาก็พบว่าแมคได้วิ่งตามเขาขึ้นรถมา แมคบอกว่าช่วงนี้ทำงานพิเศษเลยต้องกลับรอบนี้ แบงค์อาจคิดว่ามันคงเป็นเพียงความบังเอิญ แต่แท้จริงแล้ว แมคต้องการรอวันเวลานั้นอยู่ วันที่เขาจะกล้าไปบอกรักเพื่อนคนนี้ของเขาตอนที่เขาไม่ได้กลับรถไฟรอบเดียวกับเขาอีกแล้ว

เจ้าของพล็อต คือ 19 เฟื่อง
(เจ้าของนามสมมติ “สมบัติ”)

ขอบคุณธีม จาก . .

G  Minor!

.