Judge Games เกมล้างแค้นกรรมการ

ลำดับตอนที่ #18 : {บทสับ} รอบที่สอง บทวิจารณ์จากท่านแมงมุม

เรื่อง กาลดับสูญ

ด้านความประทับใจ แล้วกัน

เราไม่ค่อยได้อ่านเรื่องแนวนี้

ถ้าพูดเรื่องความประทับใจเราค่อนข้างผิดหวัง ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวกับว่าท่านเขียนดีหรือไม่ดีเลย

ตอนแรกพอเห็นหัวข้อ “ใบ้” ที่จะถูกเขียนขึ้นมาโดยท่านทั้งสอง เรานึกภาพไว้อีกแบบ เราตีความคำว่า

“ใบ้” ไว้อีกแบบ แต่ให้ความประทับใจตรงที่เราอ่านแล้วเกิดอารมณ์…เอ่อ อารมณ์แบบนี้แหละแบบนี้

คันดะ เรื่องนี้ทำร้ายเรามาก

ไม่รู้เป็นเพราะครั้งที่แล้วเราบอกท่านว่าอารมณ์มันไม่สุดรึเปล่าครั้งนี้ท่านถึงจัดมาแบบนี้ =__=

คืออารมณ์อยากปิดหน้านิยายหนีตั้งแต่เห็นตัวหนังสือติดกันเป็นพรืดสวยงามอย่างตั้งใจนั้น หากแต่ ‘เรา’

ก็หาได้มีอารมณ์สุนทรีกับความสวยงามนั้นไม่

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกเหนื่อย และอึดอัด ถามว่าเป็นเพราะตัวเรื่องมั้ยเราก็ไม่แน่ใจ

แต่นอกจากจะเป็นเพราะการจัดหน้าของท่านแล้วสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกแบบนี้น่าจะเป็นเพราะภาษาและลักษ

ณะการบรรยายที่ท่านใช้ประโยคซ้ำกัน

เราอ่านจบรอบแรกด้วยความรู้สึกแบบนั้น กลับมาอ่านรอบสองก็ดีขึ้นแต่ไม่ได้ต่างกันมากนัก

^__^ แต่รู้สึกว่ามันสว่างขึ้น อะไรสว่าง? อารมณ์เรานี่แหละ

อ่านไปสองรอบก็ยังไม่เข้าใจว่าท่านอยากสื่ออะไรกับเรา และเราก็ไม่ถามท่านแล้ว อ้อ

มีอยู่เรื่องที่เราอยากถามท่าน คือ การใช้ พวกเรา ในตอนต้น ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นพวกเขา

เราหาไม่เจอจริงๆว่ามันมีนัยสำคัญอะไร

สุดท้าย เราอ่านเรื่องนี้แบบมึนๆ แต่ ‘เรา’ ในตอนนี้ก็ไม่โทษตัวเองเองหรอกนะ

-_- ยังหาหนทางที่จะรอดพ้น หากเราก็ไม่ใช่คนหนุ่มสาวเหมือนท่าน

จึงขออัญเชิญท่านกระโดดลงไปในห้วงดำมืดเพื่อค้นหาสีสันแห่งทางรอดซะเถอะ

เราจะอยู่บนนี้รอชมการละเลงสีแดงอันสวยงาม




เรื่อง การสังเคราะห์ความว่างเปล่า

ด้านความประทับใจแล้วกันนะคะ

ท่านเซทำเราอกหัก (อีกแล้ว) T_T ไม่ได้เกี่ยวกับว่าท่านเขียนดีหรือไม่ดี

กรณีเดียวกันกับท่านคันค่ะ คือตอนเห็นหัวข้อ “ใบ้” จะถูกเขียนโดยท่านทั้งสอง เราจินตนาการไว้อีกแบบ

ตอนนั้นตีความคำว่าเรื่องสั้น “ใบ้” ไว้อีกแบบ

เราไม่ค่อยได้อ่านเรื่องแนวนี้ หรือจะเรียกว่าไม่ค่อยอ่านเรื่องแนวนี้ในภาษาแบบนี้ เอ

หรืออาจจะเคยอ่านเพราะรู้สึกคุ้นๆ แต่คงนานไปแล้วมั้ง (จะพูดเพื่อ?) ว่ามันเป็นภาษาแบบไหนล่ะ

คือเราก็ไม่รู้มันเรียกอะไร รู้สึกมันมีความฟุ้งอยู่ แต่ก็ทำให้อ่านเรื่องนี้ได้โดยไม่เบื่อ

ภาษาที่ใช้เป็นไปในทางเดียวกันตลอดทั้งเรื่อง ตอนแรกเรายอมรับว่าอ่านเรื่องนี้แล้วคิ้วขมวดเข้าหากัน

เนื่องจากพยายามที่จะลำดับเหตุการณ์และเหตุผลในเรื่อง เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็พอผ่านไป

แต่หากจะมีจุดที่ทำให้ติดใจจนต้องอ่านซ้ำหลายๆรอบก็คง ตรงช่วง เรา

กลายมาเป็นมนุษย์ที่ต้องใช้แสงในการดำเนินชีวิตนั่นแหละค่ะ แต่สุดท้ายก็อ่านผ่านไป

 แต่อ่านไปใกล้ๆจบแล้วเรื่องนี้ทำให้เรายิ้มออก อ่านไปก็นั่งยิ้มไป

หึหึรู้สึกมีความสุขกับอะไรก็ไม่รู้ เราไม่แน่ใจในสิ่งที่ท่านต้องการจะสื่อนะ และก็ไม่ได้สนใจด้วยตอนนี้

แต่เราอ่านแล้วเกิดการรับรู้และเข้าใจในแบบของเราแล้ว