คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter6 | หายไป
Chapter
6
ร่างสูงที่เพิ่งกลับจากบริษัทตรงไปยังห้องนอนของตัวเองเพื่อไปหาร่างบาง แต่หากเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบแต่ความว่างเปล่า มีเพียงเตียงนอนสีขาวที่ตั้งอยู่กลางห้องที่ครามเทาที่คุ้นเคย ร่างสูงตรงไปที่บริเวณตู้เสื้อผ้า ตามสัญชาตญาณแต่ก็ยังมีชุดของคุณที่เขาให้จองกุกซื้อมาให้ครบทุกตัว…
แล้วเธอไปไหน….
“จองกุก! มาหาฉันที่โถงเดี๋ยวนี้!!!” เสียงเรียบที่ออกคำสั่งอย่างน่ากลัวกับการ์ดคนสนิท ร่างสูงครุ่นคิดถึงความน่าจะเป็นที่คุณหายไป แต่ก็มีแต่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้…
“โถ่เว้ย!!!” เสียงสบถด้วยอารมณ์คุกรุ่น พร้อมกับรูปปั้นสไตล์กรีกที่ตั้งอยู่แถวๆ นั้นล้มลง…ด้วยการระบายความโกรธที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้…
-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|-|
[บันทึกพิเศษ : (ชื่อคุณ)]
รอบๆ ข้างค่อยๆ สว่างขึ้น เมื่อผ้าที่ปิดตาฉันถูกใครบ้างคนแกะมันออกไป สิ่งที่มองเห็นเป็นสิ่งแรกคือผนังห้องที่ค่อนข้างสกปรก และอับชื้น…กลิ่นสาปลอยคละคลุ้งไปทั่วรวมถึงกลิ่นคาวเลือดและคราบเลือดที่อยู่ทั่วไปตามบริเวณห้อง นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมีหวังกรีดร้องจนสลบไปอีกรอบ เพราะทนสภาพน่ากลัวบวกกับขยะแขยงไม่ไหว
“ฟื้นแล้วหรอ…แม่สายลับ” ร่างสูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ด เดินเข้ามาในห้อง นัยน์ตาดำสนิทมองดูฉันที่ถูกมัดแขนตรึงอยู่กับเก้าอี้ในชุดกระโปรงเหนือเข่าสีเหลือง…แต่ตอนนี้มันออกจะเป็นสีน้ำตาลนิดหน่อย
“คุณเป็นใคร พูดเรื่องอะไร” ไม่รู้ว่าคนๆ นี้รู้ว่าฉันเป็นสายลับจริงหรือแค่หยั่งเชิง ฉันจึงได้แต่ถามกลับไปโดยไม่แสดงพิรุธใดๆ
“ฉันแจบอม…”
“คุณจับฉันมาทำไม ในเมื่อฉันกับคุณเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน”
“แต่ฉันรู้จักเซฮุนดีเลยล่ะ” แจบอมเดินเข้ามาใกล้แล้วใช้มือจับปลายคางของฉันขึ้นมอง แล้วยกยิ้มที่มุมปาก…คิดว่าหล่อตายแหละ
“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน…”
“เดี๋ยวนี่ FBI เขารับผู้หญิงเอ๋อๆ ที่ดีแต่หน้าตามาเป็นสายลับแล้วหรอ”
ตบกันไหมอีตาแจบอม กล้าดียังไงมาหาว่าฉันสวยแต่ไร้สมองย๊ะ!
“นายต้องการอะไร…” ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้แค่หยั่งเชิงนะ ฉันว่าอีตาแจบอมอะไรนี่ต้องรู้แล้วแน่ๆ เลยว่าฉันเป็นสาบสืบของ FBI จริงๆ
“ฉันมีข้อเสนอ…ถ้าเธอตกลง ฉันจะช่วยเธอตามหาพ่อ…” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง และแววตาที่ไม่ล้อเล่น ฉันควรจะเชื่อคนที่จับตัวฉันมาดีไหม
“คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แล้วคุณคิดว่าฉันจะยอมหรอ…”
“ไม่แน่หรอก เพราะตอนนี้ฉันได้ข่าวมาว่า เขากำลังน่าเป็นห่วงอยู่นะ” แจบอมลวงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตัวเองก่อนจะใช้นิ้มจิ้มโทรศัพท์ราคาแพงอยู่ทีสองทีแล้วยื่นหน้าจอบางเฉียบมาทางฉัน….
“พะ พ่อ….” แทบไม่อยากเชื่อสายตาเมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นคือ ชายอายุสี่สิบเจ็ดกำลังอยู่ในสถานที่ที่คล้ายๆ กับที่ฉันอยู่ แต่ดูเหมือนว่าที่นั่นจะเลวร้ายกว่านี้มาก สภาพตามเนื้อตัวแทบดูไม่ออกว่าเขาเป็นใคร แต่สำหรับลูกอย่างฉัน ทำไมจะจำพ่อบังเกิดกล้าของตัวเองไม่ได้…
“เธอกำลังทำฉันซึ้งนะ(ชื่อคุณ)” แจบอมพูดแล้วเอื้อมมือมาปาดน้ำตาที่ไหลมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ รู้เพียงตอนนี้มันอาบไปทั้งแก้มของฉันทั้งสองข้าง แล้วที่จีดีบอกฉันก่อนทำภารกิจคืออะไร ‘พ่อเธออยู่ในที่ที่ปลอดภัยไม่ต้องห่วง’ ไม่ต้องห่วงงั้นหรอ… แล้วนี่ฉันควรจะเชื่อใคร เจ้าหน้าที่ FBI อย่างจีดี หรือคนที่ชื่อแจบอมที่ฉันไม่รู้จัก…
“ละ แล้วฉันควรเชื่อนายงั้นหรอ พ่อฉันอาจจะยังอยู่ในที่ปลอดภัยก็ได้”
“ถึงเธอจะพูดแบบนั้น แต่สายตาของเธอมันบอกว่าเธอเชื่อที่ฉันบอกนะ เธอคิดว่าเธอมีทางเลือกมากนักหรอ ถ้าเธอไม่รีบ….เธออาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตก็ได้”
“ดะ เดี๋ยว!!!” ฉันเรียกแจบอมที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องไว้ ใช่! เขาพูดถูก ฉันควรจะรีบเร่งในการตามหาเขา เพราะเขาอาจจะกำลังตกอยู่ในอันตรายก็ได้ ใครจะไปรู้…
“เธอคิดถูกแล้ว สาวน้อย…” แจบอมกระตุกยิ้มแล้วเดินกลับเข้ามาเหมือนเดิม
“แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง….”
วันนี้อัพสองตอน ติดตามตอนต่อไปด้วยนะ
ความคิดเห็น