ห้องเก็บของชิวๆของดรีม

ลำดับตอนที่ #54 : Not all villains are evil

      Z y c l o n      

--------------------------------------------

"ตัวร้ายเป็นสิ่งที่ใครๆต่างรังเกียจ"

"พวกขาดความอบอุ่น"

"สมองกลวง ไร้สมอง!"

"ต้องถูกกำจัดเเละเจอตอนจบเเย่ๆ!"

"ไม่จริงสักหน่อย! พวกเขาฉลาดจะตาย

ทั้งเสียสละให้ตัวเองดูร้ายเพื่อให้เนื้อเรื่องสนุก

บางคนพยายามมากกว่านางเอกงี่เง่าอีก

คนทั้งเรื่องตาถั่ว!"

สายตาของพี่น้องหันไปมองมัวเรลล์ตัวน้อยผู้แปลกประหลาด

เป็นเด็กหญิงที่มีความคิดนอกกรอบ เป็นเเกะดำของพี่น้อง

ทว่ากับเก่งกาจจนน่าอิจฉา

เธอก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ประหลาดเเกะดำที่เเปลกกว่าใครเขาทั้งหมด

 

กลิ่นน้ำหอมอันเย้ายวน

ดอกลิลลี่อันผลิบานอย่างสวยงาม

คนใช้มากมายเเละประชาชนอันเป็นที่รัก

ช่วงเวลานั้นราวกับความฝันของเด็กสาวบริสุทธิ์

เธอรักครอบครัวที่เป็นเพียงความเพ้อฝัน

รักบิดามารดาเเสนลำเอียง

พี่น้องที่พร้อมจะตลบหลังได้ทุกเมื่อ

ราษฎรเเสนขี้ขลาดที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้

ดอกลิลลี่สีเหลืองที่เเสดงถึงความอบอุ่นห่วงใย

ที่ทั้งครอบครัวให้ในวัยเยาว์ทำให็มีความสุข

เด็กสาวมักเอามันไปประดับไว้ใจเเจกันห้องเธอเสมอ

เพราะดอกไม้ที่ชอบที่สุดตอนนั้นคือลิลลี่สีเหลืองอย่างไรล่ะ!

"ฮึก ท่านพ่อท่านเเม่ ท่านพี่เขาเเกล้งลูก"

ในวัย8 ขวบ ร่างเด็กสาวตัวเล็กในชุดเดรสสีขาวที่ถูกย้อมไปด้วยเเดงที่เกลียดนักหนา

โดนเเกล้งให้ใส่ชุดนี้เเถมยังโดดสาดน้ำถูพื้นใส้จากพี่ชายคนเเรก

ทั้งที่ตอนเด็กใจดีเล่นด้วยกันตลอด

ตาสีเเดงทับทิมมองน้องสาวอย่างชินชาก่อนจะตีหน้าซื่อ

"ลูกไม่ได้ทำนะ น้องคงจับคนผิดเเล้ว"

ชายหนุ่มยักไหล่ด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ

ไม่เเม้เเต่จะถามน้องสาวด้วยซ้ำว่ารู้สึกเช่นไร

"มิมีทางเป็นพี่ใหญ่หรอก เขาเป็นคนดีเเละเก่งกาจ"

"ลูกลองนึกดีๆเสีย คงมิใช่พี่ชายเจ้า"

ตาทับทิมมัวเรลล์เบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

น้ำตาเด็กสาวเออล้นออกมาเเล้ววิ่งหนีไปร้องไห้ในห้องบรรทม

เด็กสาวได้เเต่จ้องกระจก มองเงาสะท้อนตัวเองที่เอาเเต่ร้องไห้

ทั้งโกรธ ทั้งเศร้า ทั้งน้อยใจ

เหตุใดจึงมิเหมือนในวัยเยาว์ที่เราวิ่งเล่นหัวเราะด้วยกัน

เหตุใดจึงต้องกลั่นเเกล้งกันถึงเพียงนี้ เธอไม่เข้าใจ...

ทั้งท่านพ่อท่านเเม่ที่มีท่าทีเรียบเฉยไม่ถามไม่ปลอบ

ได้เเต่นั่งนิ่งๆเเละมองมาอย่างเฉยชา

ต้องมีผลงานงั้นหรือถึงสนใจ?

ต้องเก่งกาจเช่นท่านพี่หรือท่านจึงเหลียวเเล

หากเช่นนั้นหล่อนก็จะทำ

ตั้งเเต่นั้นมามัวเรลล์ตัวน้อยก็เปลี่ยนเเปลงตัวเอง

ไขว่คว้าความรู้ต่างๆนานาเท่าที่จะทำได้

ออกไปพบปะเเละไปช่วยเหลือราษฎรให้มากที่สุด

ทำงานอย่างสุจริต ไม่ไปช่อโกงใครให้อณาจักรเดิอดร้อน

จนเธอเริ่มมีมีผลงานมากมายเป็นที่รักของประชาชนทั้งปวง

พ่อเเม่เริ่มหันมาสนใจเเละใสใจมากขึ้นเรื่อยๆราวกับผลรางวัลตอบเเทน

มันทำให้เด็กน้อยดีใจเเละมีกำลังใจทำเรื่องพวกนี้ต่อไป

ในขณะเดียวกันสายตาของพี่น้องต่างมองเธอด้วยความริษยาเกลียดชัง

การกลั่นเเกล้งเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆเเต่เธอก็อดทน

เคยมีคนบอกว่าหากมีคนเเกล้งก็ปล่อยไปหากเราเฉยๆเขาจะเลิกเอง

เคยลองทำนะ มันไม่จริงเอาเสียเลยเเถมพวกเขายังได้ใจ

4 ปีเเห่งการอดทนได้สิ้นสุดลง

เมื่อพวกพี่ๆเเย่งผลงานไปอวดอ้าง พวกน้องๆทำร้ายข้าวของ

ส่วนพี่น้องที่อายุเท่าเธอ็ทำให้อับอายต่อหน้าผู้คนมากมาย

ทั้งข่าวลือที่ไม่เป็นจริง ความผิดของตัวเองที่โยนให้

ทั้งหมดนี้มัวเรลล์ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ฉีกปีกนางฟ้าขาวบริสุทธิ์ออก

พอกันที! 4 ปีเเสนระทมที่ต้องเเอบร้องไห้คนเดียวในมุมมืด

พอกันที! 4 ปี ที่ต้องเสียความรู้สึก

พอกันที! ความเป็นธรรมอันเน่าเฟะใคครอบครัว

หากโลกนี้จะให้เธอร้ายย่อมได้ 

เธอจะใส่ปีกนางมาร

เธอจะย่ำยีพวกมันให้จมดินหมดทุกตัว

หล่อนมองชุดสีโทนเเดงดำ

เมื่อเกลียดนักเกลียดหนาเเต่ตอนนี้มักก็สวยดี

ชุดสีดำยากต่อการให้เกิดร่องรอยยกเว้นจะเป็นสีขาว

เอาเถอะ ไม่ได้เกลียดสีขาวเสียหน่อย

5 ปีผ่านไป

มัวเรลล์สนุกกับการกลั่นเเกล้งเหล่าพี่น้องอย่างถึงที่สุด

ไม่เคยรู้สึกเสียใจที่ทำเเต่กลับรู้สึกดีเเละสะใจ

เพียงเเค่มีผลงานเด่นกว่าเธอก็สามารถทำอะไรใครก็ได้

จะสาดกาเเฟหอมกรุ่น จะตัดชุดหรือใส่ข่าวลือยังไงก็ได้

ผู้คนในวังต่างขนานนามเธอว่า'นางมาร'

เเต่มัวเรลล์ไม่ด้เลวร้ายไปเสียทุกอย่าง

หล่อนยังคอยช่วยเหลือราฎษรเหมือนเดิมไม่ขาดตกบกพร่อง

เพิ่มเติมคือเธอมีเพื่อนสรรพสัตว์ไว้คุยเป็นเพื่อนด้วย

รู้ตัวดีว่านางมารอย่างเธอคงเหยียบวังได้ไม่นาน

คนที่โดนเเกล้งต้องเจ็บใจเเละหาทางเเก้เเค้นไม่ว่าจะหนทางใด

หล่อนก็คร้านนักกับการตบตีเเก้ต่างกับเรื่องป่วยๆเเบบนั้น

เวลาส่วนใหญ่จึงพยายามช่วยให้ได้มากที่สุด

คิดผลงานที่จะช่วยเหลือราษฎรภายภาคหน้าให้ได้มากที่สุด

เเม้จะถูกเเย่งก็ช่าง ขอเพียงประชาชนไม่เป็นไรก็พอ

ทำไมเธอถึงห่วงราษฎรพวกนี้ทั้งที่พวกเขาขี้ขลาดเเละไร้ค่าน่ะหรือ?

คงเป็นเพราะมันเป็นหน้าที่ขององค์หญิงที่รักประชาชนหมดใจคนหนึ่งกระมั้ง?

เพล้ง!

เเจกันที่ประดับดอกลิลลี่สีเหลืองตกเเตกกระจาย

เหล่าทหารต่างง้างคมมีดเข้าหาเธอ

หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจ เรื่องที่สังหรณ์เกิดขึ้นเร็วเกินคาด

ตาเเดงทับทิมสะท้อนใบหน้ารังเกียจของมารดาเเละสีหน้าโกรธเกรี้ยวของบิดา

ภาพนี้คงตราตรึงเข้าไปในความทรงจำหล่อนอีกนานเท่านาน

"นี่ มันเรื่องบ้าอะไร!?

ท่านพ่อท่านเเม่ อธิบายให้ลูกเดี๋ยวนี้!!"

เสียงหวานขึ้นเสียงอย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมส่งเสียงกรี๊ดอย่างไม่พอใจ

สอนเองไม่ใช่หรือถ้าจะเข้าออกห้องใครต้องเคาะประตู

ชายหนุ่มวัยกลางคนเดินเหยียบดอกลิลลี่เหี่ยวเฉาเข้ามาหาลูกสาว

"หุบปาก!! เจ้าลูกทรพี

พี่ๆน้องๆเล่าให้พ่อเเม่ฟังหมดเเล้วว่าเจ้าช่วยเหลือกษฎ!!"

เขาตะคอกจนเหล่าทหารสั่นกลัว

ด้วยน้ำเสียงดังทำให้พี่น้องเเถวนั้นวิ่งมาชะเง้อดูเหตุการณ์ที่ขอบประตู

ช่วงนี้จะมีกษฎก่อความเดือดร้อนไปทั่วครั้งนี้วุ่นวายไปถึงเศรษฐกิจบ้านเมือง

เเล้วอย่างไรกัน?

พวกเขาตาบอดหรือตาถั่ว ก็เธอไงที่คอยช่วยเหลือราษฎรมากกว่าคนที่ใส่ร้าย

ดีไม่ดีคนที่ใส่ร้ายนั่นเเหละที่ช่วยเหลือกษฎ

เข้าใจว่าเสียงข้างมากย่อมน่าเชื่อถือกว่าข้างน้อย มัวเรลล์ได้เเต่สูดหายใจเข้าลึกๆ

เหลือบตามองรอยยิ้มเยอะจะมุมประตู

"ท่านพ่อท่านเเม่เคยรัก

เคยเชื่อใจในตัวตนจริงๆของลูกบ้างหรือไม่?"

มัวเรลล์รู้ตัวลึกๆอยู่เเล้ว

พูดเเก้ตัวไปก็เท่านั้น พวกเขาคงไม่มีวันรับฟัง

จึงเลือกคำถามที่ต้องการรับรู้ที่สุดในช่วง9ปี

ที่ท่านลำเอียงที่ท่านเยินยอคนที่เก่งเเละละเลยลูกที่ย่ำเเย่

พวกท่านมีความเป็นพ่อเเม่อยู่หรือไม่?

เคยคิดถึงจิตใจกันไหม?

ดอกลิลลี่สีเหลือง...ที่เเสดงถึงความอบอุ่นภายนอก

เเต่ภายในนั้นมีเเต่เรื่องหลอกลวง

"ไม่!

เด็กไม่เอาไหนอย่างเจ้ามิมีทางเป็นลูกข้า

ไสหัวออกจากอณาจักรนี้เเล้วอย่ากลับมาอีก!!"

สิ้นเสียงมารดาเป็นที่ประจักษ์สู่สายตาผู้คน

ว่าต่อจากนี้มัวเรลล์ เวนท์วอร์ทไม่ใช่ธิดาของราชวงศ์นี้อีกต่อไป

ทั้งยังถูกไล่ตอนอายุ 17 ปีเสียด้วยคงมิปราณีกันเลยสินะ

หญิงสาวไม่รอช้า หยิบกระเป๋าที่เคยใสเสื้อผ้าเตรียมการรอเหตุการ์ณนี้ด้วยเฉพาะ

ไม่ต้องรอให้ไล่เพราะเธออยากไปเองตั้งนานอยู่เเล้ว

"ดูเเลราษฎรดีๆ ขอให้ตาสว่างในเร็ววันนะเพคะ

เหล่ากษัตริย์ผู้โง่เขลา"

ถอนสายบัวก่อนจะถูกสั่งให้ทหารลากตัวออกไปทันที

มัวเรลล์ไปได้ขัดขืนอะไรดีเสียอีกมีคนคอยคุ้มกันก่อนออกอณาจักรด้วย

ในเมื่อตัดขาดก็ไม่จำเป็นต้องไว้เกียรติซึ่งกันเเละกันอีกต่อไป

ร่างเล็กออกเดินทางตามเส้นทางไปเรื่อยๆโดยไร้จุดหมาย

ไม่รู้ว่าจะไปที่ใดเเละต้องทำอะไรต่อไป

เเผนง่ายๆที่อยู่ในหัวคือเอาตัวรอดให้ได้

หนังสือเล่มเก่าครั้งที่เยาว์วัยมักขอให้มารดาขึ้นมาอ่านถูกนำมาเปิดอ่านระหว่างเดินทาง

"ไม่จริงสักหน่อย! พวกเขาฉลาดจะตาย

ทั้งเสียสละให้ตัวเองดูร้ายเพื่อให้เนื้อเรื่องสนุก

บางคนพยายามมากกว่านางเอกงี่เง่าอีก

คนทั้งเรื่องตาถั่ว!"

นึกย้อนกลับไปก็ตลกตัวเองที่ออกตัวปกป้องตัวร้าย

ราวกับรู้ว่าโตมาตัวเองจะเป็นเสียเอง

ระหว่างทางเธอได้เห็นทุ่งดอนแอนนีโมนีสีม่วงเเพรวพราว

ขยับไปมาตามเเรงลมเย็น

ดอกที่มีความหมายถึงการถูกทอดทิ้ง

ช่างเหมือนเธอไม่มีผิด

น้ำใสไหลออกมาจากตาทับทิ่มอย่างหยุดไม่ได้

จริงๆก็เสียใจมาตลอด ไม่เข้าใจว่าพวกเขาเกิดเธอมาทำไม

ในเมื่อต่อเมื่อตอนนี้พวกเขาทิ้งหล่อนให้เดียวดายตรงนี้

โดยไม่สามารถรู้ได้ว่าเธอจะถูกสัตว์ร้ายโจมตีหรือตายเพื่อใดก็ได้

เมื่อร้องจนพอใจเเล้วก็เช็ดน้ำตาเเล้วเดินทางต่อไป

ร้องไห้ไปก็ไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ดี

ตอนนี้ได้รับอิสระเเล้วควรท่องโลกกว้างให้สุขสำราญสิ

รอหน่อยเถิดโลก เอ๋ย เราจะท่องให้หมดเลย!