ห้องเก็บของชิวๆของดรีม

ลำดับตอนที่ #29 : Ha! what a moron!

B
E
R
L
I
N
❀

 

Britta Secret 

      

นี่ ฉันอยากรู้จริงๆเลยนะ ถ้าเราปิดตาแล้วแกล้งแสดงเป็นอีกฝ่าย

ถึงตอนนั้นแล้วจะมีใครแยกพวกเราออกหรือเปล่า?

---------------------------------------------------------

"ให้มันได้อย่างนี้สิ!"

 

ร่างสาวในผ้าคลุมสีดำปิดประตูห้องเสียงดังปังอย่างอารมณ์เสีย มองภายในห้องพยายามข่มใจให้ตนใจเย็นลงก่อนละสายตามองกระเป๋าเดินทางที่พึ่งแบกมา มือสีขาวหิมะเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบรูปภาพมาดูพลางคลี่รอยยิ้มอ่อนละมุนที่นานๆครั้งจะมี ตาสีเหลืองอำพันเปล่งกระกายออกมาอย่างเห็นได้ชัดทั้งๆที่รอบตาสีเหลืองนั้นเป็นสีดำทฬิม

แต่ก่อนอื่นฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา ฉันบริอาน่า ไมโอนี่หรือบริตต้า

เพิ่มเติมคืออีกบุคลิกไงล่ะ~

สงสัยฉันชักจะบ้าแหะที่คุยกับตัวเองแบบนี้"

มือข้างที่ว่างใช้ลูบหัวผมยาวระหว่างบ่าเป็นเชิงว่าปลอบใจ

เจ้าร่างหลักแสนขี้แยก็นึกว่าเป็นความผิดของหล่อนคนเดียว คนอะไรหนาชอบแบกความทรมานไว้คนเดียวมันช่างรู้สึกกวนใจบุคลิกนี้เหนือสุดพรรณนา

'อย่าฝันร้ายเลยนะ ที่รัก'

พูดเบาๆอย่างอ่อนโยนให้อีกฝ่ายที่กำลังหลับอยู่ในก้นบึ้งของจิตใจโดยไม่ได้หวังให้อีกฝ่ายได้ยินอะไรนักแต่ถ้าได้ยินก็คงดีไม่น้อยเช่นกัน

ตาทั้งสองค่อยๆปิดลงนึกเท้าความเรื่องราวต่างๆในอดีต

มันเมื่อไหร่กันนะที่อีกฝ่ายเป็นแบบนี้?

ภาพในภวังค์ฉายภาพคำพูดของบิดาเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง

"แม่ลูกไปสวรรค์หลังคลอดลูกได้ไม่นาน"

คำพูดสุดแสนเจ็บปวดแม้แต่เธอเองก็จำได้จนถึงตอนนี้ ใช่แม่เธอตายหลังเธอลืมตาดูโลกได้เพียงไม่กี่วัน เหตุเป็นเพราะร่างกายเธอแข็งแรงไม่พอ ทั้งครอบครัวต่างคิดถึงเธอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดก็ตามเพียงแต่ว่ามันจะลดความเศร้าลงเท่านั้น

"แม่เป็นคนใจดีนะยิ้มแย้มโอบอ้อมอารีเสมอเลย ทั้งใจกว้างหัวเราะง่ายและโกรธยากมากๆแถมยังซุ่มซ่ามจนน่าขำอีกต่างหาก"

นิสัยของท่านก็จำได้แค่นี้แหละจากความทรงจำอันน้อยนิดที่ได้ควบคุมร่างมาตั้งแต่เด็ก ถ้าเดาไม่ผิดอีกฝ่ายก็คงรับรู้จากการถามคนอื่นๆภายในบ้านแม้ว่าจะมีครอบครัวเพียงสองคนเท่านั้น ไม่ว่าเธอจะเหตุที่ทำให้คนครอบครัวที่รักต้องตายแต่พวกเขาก็ยังรักและดูแลเธออยู่เสมอช่างเป็นคนที่นิสัยดีจริงๆไม่แปลกเลยที่อีกฝ่ายจะเป็นคนอ่อนโยนแบบนั้น

ครอบครัวเราอาศัยอยู่ในป่าฤดูหิมะและฤดูร้อน สถานที่อันน่าพิศวงแห่งหนึ่งในโลกที่มีเพียงสองฤดูเท่านั้น เหตุที่อยู่ในป่าแห่งนี้คือหลบซ่อนพวกตามล่าแม่มดถึงจะผ่านไปหลายร้อยปีแล้วแท้ๆที่เจ้าการล่านี่น่าจะจบลงแต่ไม่เลย บางส่วนขงบางพื้นที่ยังทำการไล่ล่าอยู่โดยเจตนาและลับๆ แหงล่ะถ้าไปถึงหูตำรวจหรือสภาคนถูกถีบเข้าสังเตแล้วแน่ๆ

บ้านนี้มีกฎเหล็กอยู่ข้อเดียวเท่านั้นคือการห้ามบอกว่าตัวเองเป็นแม่มดหรือพ่อมดให้กับคนอื่นรู้เด็ดขาดด้วยเฉพพาะมนุษย์ที่อยู่ใกล้ๆป่านี้...ทุกคนต่างเน้นย้ำเรื่องนี้ให้บริตต้าเสมอ

แต่เราพวกเราก็อยู่ด้วยกันอย่างสงบ

พวกเขาสอนอะไรหลายอย่าง...จนเวลาล่วงเลยไป

"พ่อคะ ตื่นสิ ฮึกฮือ..."

หญิงร่างเล็กปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจเพราะตนรักษาบิดาผู้เป็นที่รักไม่ได้

เพียงวูบเดียวตาสีดำทมิฬของเด็กหญิงจะเปลี่ยนเป็นดวงตาสีเหลืองอำพันพร้อมสีดำรอบๆดวงตาจะหันซ้ายหันขวาครู่หนึ่งก่อนจะเข้าสถานการณ์ตรงหน้าด้วยคำพูดของพี่สาว

"บริต อย่าโทษตัวเองเลยนะ เธอทำเต็มที่แล้ว"

ภาพแปรเปลี่ยนเป็นผู้เป็นพ่อนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้านั้นยังยิ้มกว้างให้สองพี่น้องที่อยู่ข้างๆคนพี่อายุได้สิบหกส่วนคนน้องนั้นอายุได้เพียงสิบปีเท่านั้น ผู้เป็นบิดาป่วยเป็น

โรคมะเร็งระยะสุดท้าย ผู้เป็นพี่สาวรู้ดีว่าพยายามยังไงก็ไร้ความหมาย 

โรคมะเร็งในสมัยนั้นไม่มีใครรักษาได้หรอกแม้แต่เวทย์มนต์เองก็ตามมันก็เหมือนยา การร่ายก็เหมือนการผสมยาไปในตัวถ้าส่วนผสมมันบรรเทาไม่ได้คือไม่ได้เวทย์เองก็เช่นกัน ไหนจะเรื่องพลังอีก ลำพังเด็กอายุสิบขวบกับเวทย์รักษาแผลพื้นฐานอย่างไรเสียมันคงไม่เพียงพอจะรักษาโรคมะเร็งที่แม้แต่แพทย์ชั้นนำของโลกก็หาทางรักษาไม่ได้

และแล้วหน้าที่ทั้งหมดก็ตกเป็นของคนเป็นพี่....

ยังโชคดีที่คนพี่พอทำยาผสมเป็นอาชีพได้แต่มันก็ไม่ได้ราบรื่นเสมอไป

อาชีพนี้มันขึ้นอยู่กับลูกค้าผู้บริโภคและสายการใช้ยาต่างๆ

ยาที่นำมาขายส่วนใหญ่ต้องได้ผลดีกว่ายาตัวอื่นๆถ้าอยากให้ขายดีเพราะเหตุนั้นเองทำให้ผู้เป็นพี่ต้องหมกตัวอยู่กับงานเสียส่วนใหญ่

ตัวบริตต้าตัวน้อยเองก็ไม่ได้มีเด็กมีปัญหาอะไรเท่าไหร่ซ้ำยังช่วยพี่อีกต่างหาก หากถามว่าเธอรู้ได้เช่นไรนั่นเพราะว่าเธอได้ควบคุมร่างบริตต้าน้อยมากๆ หากจำไม่ผิดตอนนั้นก็แค่ตอนที่บริตเผลอดื่มน้ำมะนาวแค่นั้นเอง

ถ้าจำไม่ผิดพี่สาวน่าจะชื่อว่าไบลธ์นะ

นิสัยห้าวๆที่เหมือนอีกบุคลิกของบริตต้าทั้งฝ่ายนั้นและฝ่ายนี้

ต่างสงสัยว่าทำไมนิสัยถึงเหมือนกันอย่างกับอะไรดีแต่สุดท้ายก็ต้องล้มเลิกความคิดนั้นไปเพราะหาคำตอบนั้นไม่ได้

หล่อนเป็นคนดีมักยิ้มแย้มถึงจะแก่นๆหน่อยก็ตาม คอยสอนอะไรหลายอย่างให้บริตต้าทั้งบุคลิกหลักและบุคลิกรองเสมอ  เธอนี่แหละทำให้บริตต้าอยากเป็นนักปรุงยาอีกทั้งยังเป็นแรงบันดาลใจให้ศึกษาเรื่องสมุนไพร ดอกไม้และพืชพรรณต่างๆ

ทั้งฉันและบริตคิดว่าถ้าเเบบนี้ตลอดไปก็คงดีแต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก..

"นี่ เธอชื่ออะไรเหรอ?"

ร่างเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับบริตต้าได้เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัยทั้งๆมี่ตัวเองกำลังหลงทางอยู่แท้ๆ

"ฉันบริตต้านะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

หญิงสาวดวงตาสีดำอ่อนๆหันไปยิ้มให้กับเด็กผู้ชายคนนั้น

นั่นเองเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และแม่มด

พวกเขาเล่นด้วยกัน

หัวเราะด้วยกัน

ไปผจญภัยด้วย

พูดคุยกัน

จนบริตต้าเชื่อฝั่งใจว่าผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนสนิทตัวเอง

ทั้งยังรู้สึกรักผูกพันธ์เขาอีกต่างหาก

และแล้วความลับก็ได้ถูกพูดออกไปว่าพวกเธอนั้นเป็นแม่มดดำ

ท่าทีเด็กชายคนนั้นดูอึ้งๆเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าสัญญาว่าจะไม่บอกใคร

แต่น่าแปลก หลังจากนั้นบริตต้าก็ไม่ได้เห็นเขาอีกเลย

วันหนึ่งเหมือนว่าบริตจะทะเลาะกับไบลธ์เรื่องเด็กผู้ชายคนนั้นที่บริตต้าเผลอเล่าว่าพวกหล่อนนั้นเป็นแม่มดดำ

"แกจำกฎคนบ้านเราไม่ได้เหรอห๊ะ!? ว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้นแล้วทำไมแกถึงยังบอกอีกล่ะ"

พี่สาวตะคอกถามน้องสาวด้วยความเกรี้ยวกราดแสนสุดจะทน หล่อนรู้กลอุบายของชายคนนั้นดี คิดว่าจะใช้ความสัมพันธ์ล่อให้หลุดปากเล่าความลับล่ะสิ เฮอะ! ช่างเป็นมนุษย์ที่ต่ำช้าอะไรเช่นนี้

"พี่ไม่รู้เรื่องอะไรซะหน่อย! วันๆก็เอาแต่ทำงานจะรู้ความรู้สึกฉันได้ยังไง!?"

ผู้เป็นน้องสาวเถียงกลับไปบ้าง

*เพี๊ยะ*

ฝ่ามือสีขาวหิมะของพี่สาวได้กระแทกหน้าอีกฝ่ายเสียงดังจนล้มลงกองกับพื้น เด็กหญิงหญิงมองพี่สาวผู้ตบหน้าตัวเองด้วยใบหน้าสั่นเคลือ น้ำตาน้อยๆกำลังตลอเบ้าตาอย่างเห็นได้ชัด

"ถ้าแกคิดอย่างงั้นก็ออกไป คนที่ไม่รักษากฎแค่นี้ไม่ได้ไม่ใช่น้องสาวของฉัน!!"

พี่สาวตวาดไล่น้องสาวด้วยความโมโหสุดขีดมือข้างหนึ่งชี้ไปที่ประตูทางเข้าบ้านเพื่อให้อีกฝ่ายออกไป "ไปซะ! จะไปไหนก็ไป!!"

บริตเสียใจมากๆจนตาสีดำเปลี่ยนเป็นดวงตาอำพันอีกครั้ง

แต่ตอนนั้นสำหรับบุคลิกรองอย่างเธอนั้นมันรู้สึกแปลกๆ มันรู้สึกเสียใจมากๆจนวิ่งออกมาจากบ้านโดยควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนสมองร่างหลักจะสั่งแบบนี้และเป็นคำสั่งที่รุนแรงสุดๆด้วย

เอาแต่วิ่งจนไปเจอพวกล่าแม่มด....ฝีมือของอดีตเพื่อนสนิทเธอเอง

และการสู้กับคนพวกนั้นฉันกลับเป็นฝ่ายผ่ายแพ้อย่างหมดรูป

"อ..อึก"ร่างหญิงสาวถูกผลักให้ชนต้นไม้ ท่ามกลางร่างใหญ่ของหญิงและชายพวกเขาไม่แม้แต่รู้สึกสงสารอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อยเพราะพวกเขาคิดว่าอีกฝ่ายคือ"แม่มด"สิ่งที่น่าเกลียดน่าชังเป็นสัญลักษณ์ความชั่วร้ายในความหมายสุดแสนโง่งมของพวกเขาเอง ตัวหญิงสาวตาสีเหลืองอำพันผู้มีสีดำรอบๆตานั้นได้แต่สบถอย่างเกรี้ยวกราดที่ทำอะไรไม่ได้

แล้วในที่เธอก็ถูกจับไปทรมานที่หมู่บ้าน

แต่ละวันมันช่างเหมือนนรกเหลือเกินทั้งโดนตอกมือ โดนทุบตี โดนปาสิ่งของใส่กับข้าวกับปลาก็แค่อาหารเน่าๆเหมือนเขี่ยให้หมาแมวกิน ไหนจะโดนประทับตาอะไรไม่รู้ที่ไหล่ขวาอีกทั้งแสบทั้งร้อนน่าเจ็บใจเสียยิ่งกระไร

ทุกๆวันต้องฟังคำด่าทอว่าตนเองชั่วช้า ตัวเองไม่หน้าเกิดมาเอาเสียเลย

ต้องเจอกับดวงตาเหยียดหยาม เยาะเย้ยและเกลียดชังทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด

อดีตเพื่อนของเธอก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

 มนุษย์ที่นี่ช่างป่าเถื่อนยิ่งนัก...

ความทรงจำครั้งนั้นถูกแชร์ให้ทั้งบุคลิกหลักและบุคลิกรองให้รับรู้กันถ้วนหน้า

เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุด

แล้วก็มีพวกมนุษย์ตัดสินใจว่าจะเผาตนเสียวันรุ่งขึ้น

เด็กน้อยวัยสิบห้าปีนั่งร้องไห้ในคุกนึกถามหาพี่สาวครบครัวเพียงคนเดียวของตนว่าเมื่อใดจะมาเสียที ตนเหงา ตนกลัว..ตนไม่ยากจะตายแบบนี้

"สภาพดูไม่ได้เลยนะ..."

แล้วร่างพี่สาวปรากฎตัวขึ้นพร้อมแก้โซ่รักษาอะไรเรียบร้อยเสร็จสรรพ

ก่อนจะพาหนีออกมาทว่าทางหนีของหมู่บ้านนั้นมีเวทย์อาคมสูงป้องกันอยู่การให้เวทย์สั่นคลอนนั้นแลดูเป็นเรื่องยากแถมยังใช้เวลานานอีกต่างถ้าจะออกไปกันสองคน...

แต่ถ้าออกไปคนเดียวล่ะ?

"ใครน่ะ แม่มดเหรอ!? ทุกคนเจ้าแม่มดระยำนี่หนีออกมาได้แล้ว!!"

พบริตต้าออกมาได้ก็มีผู้พบเห็นจนใด พี่สาวคิดจะหนีเช่นกันแต่อาคมปิดกั้นแม่มดนี่สิปัญหา หันซ้ายหันขวามองผู้คนที่เริ่มจัดเตรียมอาวุธออกมาจากบ้าน จนในที่สุดน้งก็ตัดสินใจว๊าบน้องสาวตนกลับบ้านไปเสีย

"เดี๋ยวพี่กลับไปนะ..."

พี่สาวมองน้องสาวมองตนอย่างยิ้มๆ

แต่มันไม่เหมือนที่พี่สาวเธอพูดเลย เธอไม่ได้กลับมาที่บ้าน วันนั้นเธอรอทั้งคืนแต่เธอก็ไม่ได้กลับมา...ความเสียใจและความสมเพชรตัวเองทำให้บุคลิกรองเปลี่ยนกลับไปเป็นบุคลิกหลักอีกจนได้

แต่บุคลิกหลักนั้นรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างจนอดไม่ได้ที่จะแอบเข้าหมู่บ้านนั้นโดยไม่ให้ใครรู้ ผ้าคลุมนั้นคลุมมิดตั้งแต่หัวจรดขาถ้ามองคร่าวๆต้องมองเป็นนักเดินทางแน่ๆ

แต่พอเธอไปถึงหมู่บ้านก็ต้องตกใจกับภาพข้างหน้า

ร่างพี่สาวในเสื้อคลุมและกระโปรงด้านในที่ขาดจนไม่เหลือชิ้นดี ตามลำตัวมีปาดแผลและฟกช้ำตามตัว เลือดสีแดงสดไหลออกจากมือทั้งสองที่โดนตอกให้เข้ากับไม้กางเขน พี่สาวน่ะนะถ้าโดนตอกมือขนาดนั้นใช้เวทย์ไม่ได้หรอก เปลวไฟสีแดงฉานกำลังลามมาจนถึงไม้กางเขนที่พี่สาวถูกตรึงอยู่มันใกล้เข้ามาทุกทีๆ

วินาทีนั้นร่างหญิงสาวในชุดผ้าคลุมสีดำคลุมหัวมิดอยู่นั้นคิดจะโจมตีแต่ก็ถูกขัดจังหวะโดยพี่สาวของตัวเอง

"น้องรักของพี่อย่าทำอะไรเลยนะ...และฟังคำขอสุดท้ายของพี่ที"เสียงใสไร้เรี่ยวแรงของพี่สาวเอ่ยขึ้น เมื่อบุคคลผู้โง่งมได้ยินก็ต่างปาสิ่งของใส่เธออย่างมันมือ บริตต้า

คิดจะขยับขาและมือ หรือใช้เวทย์แต่ทำไม่ได้ ขาทั้งสองเหมือนถูกทำให้แข็ง ปากก็พูดออกมาไม่มีเสียง เวทย์ก็ไม่ได้ผลนี่พี่สาวบล๊อคการเคลื่อนไหวของฉันงั้นหรือ

"พี่ขอโทษที่ตวาดใส่น้องนะ พี่แค่โมโหมากไปหน่อยแต่ที่ทำไปเพราะเป็นห่วงน้องนะ

แผลตอนนั้นหายแล้วใช่ไหมของเมื่อวานด้วย อย่าพึ่งเกลียดมนุษย์นะมนุษย์ไม่ได้นิสัยแบบนี้กันทุกคนนะ ขอร้องล่ะยิ้มต่อไป มีความสุขให้พี่เห็นที พี่ พ่อกับแม่เชื่อว่าน้องต้องทำได้

หลังจากฟังที่พี่พูดเสร็จ น้องจะถูกว๊าปกลับไปที่บ้าน พี่วางแผนที่เวทย์ที่ต้องเดินทางไว้ที่ห้องแล้ว

รีบไปซะ  โชคดีนะที่รัก......"

นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินพี่สาวยิ้มบางๆพร้อมน้ำใสที่ไหลออกจากตา

ทำไมกัน ทั้งๆที่กำลังจำตายแล้วแท้ๆแต่ทำไมถึงยิ้มระรื่นแบบนั้นล่ะ

ทำไมถึงไม่ตอบโต้บางเลยล่ะ

ไฟนั้นค่ยๆลามมาถึงส่วนขาผู้เป็นพี่เม้มปากเพื่อไม่โชว์ความเจ็บปวดให้น้องสาวเห็น

ที่ไบลธ์ทำเช่นนี้เพราะไม่ยากให้น้องสาวตัวเองเสียใจอย่างไรล่ะ...

'พี่สาว!!!'เสียงบริตต้าบุคลิกรองขึ้นมาในจิตใจ อย่าบอกนะว่าเธอได้ยินทั้งหมดนี้ เธอไม่ได้หลับในก้นบึ้งของจิตใจหรอกเหรอ?

บริตต้า(บุคลิกหลัก)และบริตต้า(บุคลิกรอง)

สื่อสารกันได้สองเส้นทางนั่นคือการพูดคุยกันในก้นบึ้งจิตใจ

(ก็เหมือนคุยกับตัวเองในใจ)ที่น๊านนานจะคุยกันเรื่องจริงจังส่วนหนึ่งเพราะฉันเอาแต่นอนและอีกส่วนคือฉันจะหาเรื่องโวยวายกวนประสาทบริตเท่านั้นแหละ อีกการสื่อคือการจดโน้ตและให้แต่ละฝั่งอ่าน อ่า...ฉันว่าวิธีแรกง่ายกว่าแต่ประเด็นคือมันหาโอกาสยากน่ะสิสุดท้ายเลยใช้วิธีที่สองเอา

บริตต้ามักจดอะไรที่ค่อนข้าง....แง่ดีให้บุคลิกรองอ่านจนรู้สึกเลี่ยนตลอดเลย....ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้นเลยสักนิด

หลังจากนั้นบริตต้า(บุคลิกหลัก)ถ้าถูกว๊าบมาตามที่พี่สาวตนบอก

แล้วเธอก็เจอภาพถ่ายหนึ่งที่เป็นรูปครอบครัวที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะไม้เก้าๆในห้องพี่สาว

ก่อนจะหยิบแผนที่นั้นขึ้นมาดู

ไปนานพวกกระเป๋าเดินทางก็ตกลงมาใส่หัวเธอแต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรตอนนี้

แผนที่เวทย์มันพิเศษตรงที่มันสามารถจัดเตรียมของสำคัญไว้ให้ผู้ใช้แล้วว๊าบผู้ใช้ไปสถานที่นั้นได้เลย...

ก่อนที่บริตต้าจะจิ้มนิ้วไปที่ปากกาแดงวงกลมไว้

เธอหิ้วกระเป๋าสัมภาระต่างๆไว้โดยไม่ลืมหยิบของสำคัญอย่างเช่นรูปภาพครอบครัวมาด้วย

หลังจากนั้นเธอก็อยู่คนเดียวมาโดยตลอดระยะเวลาสามปี

"รู้อะไรไหมล่ะ ว่าช่วงสามปีที่ไม่มีเพื่อนน่ะนะยัยนี่น่ะ เย็นฉาสุดๆแถมพูดจาหาเรื่องคนอื่นแทนที่ฉันจะต้องมาป่วนตามหน้าที่บุคลิกรองแท้ๆแต่กลับต้องมาแก้ไขเรื่องปากเสียงของเธอนี่มันน่าขำชะมัด"

ดวงตาสีเหลืองอำพันลืมตาขึ้นก่อนแจกมะเหงกให้ตัวเองไปทีเพราะความหมั่นไส้

"เอาล่ะๆ ไหนๆก็ไม่ค่อยออกมาแล้วฉันจะไปชมพระจันทร์ซะหน่อย

ส่วนเธอน่ะหลับไปเลยนะ ยัยบ๊อง"

ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะนะ

ว่าทำไมฉันถึงนิสัยเหมือนไบลธ์เพราะฉันเป็นตัวแทนของพี่สาวที่จะดูแลเธอไงล่ะ...

หล่อนชูรูปภาพครอบครัวมาดูพลางยิ้มออกมาอีกครั้ง

ทายซิพวกฉันอยู่ไหน~?

------------------------------------------------------------

ความลับน่ะนะ....

-บริตต้าจริงๆแล้วเป็นชอบเก็บกด

-บริตต้าแอบโทษตัวเองอยู่นะ

-บริตต้าเมื่อก่อนเคยเป็นคนเย็นชาและจัดฟาร์มสุนัขในปากมาแล้ว

-ครอบครัวบริตต้าตายกันหมดแล้ว

-บริตต้ามีเพื่อนแค่สองคนเท่านั้น

-บริตต้า(บุคลิกรอง)มักจะรู้เรื่องบางเรื่องดีกว่าบริตจังอยู่เสมอ

-บริตคุงคิดว่าบริตเหมือนน้องสาวของตน

-บริตต้าเป็นคนรักสิ่งของมากๆขืนทำพังมีสิทธิ์โกรธสูงสุดๆ

-บริตต้าเก็บความรู้เก่ง

-ถ้าอยากรู้ความรู้สึกเธอก็สังเกตที่แววตาให้ดีล่ะ

-บริตต้าใส่ผ้าคลุมไว้ตลอดเวลาเพราะขี้หนาว

-บริตต้ามีรอยประทับจากตอนที่ถูกจับตัวไปทรมานที่หมู่บ้านอยู่ ปัจจุบันมีรอยกรีดมาบังไว้บ้างพร้อมผ้าพันแผลอีกชั้นหนึ่ง

-เธอเคยถูกทรมานมาก่อน

-บริตต้ากลัวการสูญเสียที่สุด

-บริตต้าทั้งสองบุคลิกมีวิธีต่อสู้แตกต่างกันไป 

ถ้าบริตจังจะถนัดหลบมากกว่าโจมตี แต่ถ้าเป็นบริตคุงจะเน้นการโจมตีทีเดียว

-อาวุธส่วนใหญ่ของบริตคือเถาวัลย์เวทย์มนต์และมันจะสุ่มว่ามันจะมีความสามารถอะไรในการต่อสู้นั้นๆ

-ถ้าใครใจแข็งพอที่จะต่อสู้จนให้บริตต้าจนมุมถึงขั้นสุดได้นางจะปล่อยดาร์กไซด์ออกมา

-เหตุผลที่การดื่มน้ำมะนาวที่เปลี่ยนบุคลิกได้เพราะมันทำให้อีกบุคลิกหนึ่งรู้สึกตาสว่างจนตื่นมาใช้ร่าง(?)

-เหตุผลที่ความกลัวทำให้อีกบุคลิกตื่นเพราะในก้นบึ้งจิตใจจะมีความคิดอคติจะดังก้องอยู้ในนั้นเสียงดังและซ้ำไปซ้ำมาหนำซ้ำอุณหภูมิในนั้นจะสูงขึ้นจนอยู่ไม่สุข

-บริตต้าเกลียดอากาศร้อน