คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MY frist love เพียงแค่สบตา 80%
เพียงแค่สบตา
หลังจากที่ครูแจสมินพูดจบผมกับไอ่เทาเพื่อนคู่ซี้ก็รีบมาที่ห้องประชุมทั้นที
“เห้ยไอ่ฮุนแกว่าวันนี้พวกเราจะได้ทำไรว่ะ?”เทาถาม
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะแต่คงมีเรื่องด่วนอ่ะไรล่ะมั้งไม่งั้นครูคงไม่เรียกแฮร์โฮสเตสกับสจ๊วตมาทุกคนหรอก..อีกอย่างถ้าจะฝึกอ่ะไรก็คงจะต้องมีจดหมายมาให้ฉันก่อนแหละ”ก็แน่ละครับผมอ่ะเป็นถึงหัวหน้าแอร์ของเคื่องบินลำที่KL1206เลยน้ะ แต่กว่าที่ผมจะมาเป็นหัวหน้าได้นี้มันไม่ง่ายเลยผมทั้งต้องกลับบ้านดึกที่สุด เรียนหนักที่สุด และต้องฝึกซ้อมมากที่สุด ตอนแรกๆผมรู้สึกท้อมากเลยล่ะ..แต่ผมก็คิดถึงหน้าครอบครัวผมจนทำให้ผมผ่านพ้นมันมาได้
“ฮุนแกว่าป่ะการบินอื่นอ่ะเค้าไม่เห็นต้องซ้อมแบบเรามากขนาดนี้เลยอ่ะ”เทาบ่น
“ก็จริง..แต่แกก็รู้ไหมใช่หรอว่าการบินเราใหญ่ที่สุดในเกาหลีใต้เลยน้ะเว้ย เพาะงี้แหละจึงต้องซ้อมเยอะ”ผมบอกเทา
“ยังไงกูก็ไม่ได้ฝึกเยอะเท่ามึงล่ะกัน 5555+” อืม-...- แต่มันก็ไม่ใช่จะง่ายๆน้ะครับที่จะมาเป็นสจ๊วตได้เนี้ยรู้ไหมผมอ่ะต้องไปเรียนภาษาเพิ่มเลยเพราะสายการบินอื่นอ่ะเค้าแค่เก่งอังกฤษอย่างเดียวบวกกับสอบผ่านก็เข้าได้แล้ว แต่สายการบินผมเนี้ยสิครับทุกคนต้องพูดได้มากกว่า3ภาษา(รวมกับภาษาตัวเอง1ภาษาภาษาอื่นอีก2ภาษา)เห็นไหมมมันไม่ง่ายเลยน้ะครับ ฮ่าๆๆ
“สวัสดีนักศึกษาทุกคนค้ะ วันนี้ครูก็จะมาบอกว่าเครื่องบินลำไหนจะได้กัปตันเป็นใครและรองกัปตันเป็นใครน้ะค้ะ เริ่มเครื่องบินลำแรกเลย คะ เครื่องบิน KL1206ค้ะ ได้กัปตันชื่อว่าลู่ฮานและรองกัปตันชื่อเลย์น้ะค้ะ” และหลังจากที่ครูแจสมินพูดจบพี่เค้าทั้งสองคนก็ออกมา...
“สวัสดีครับเราชื่อเลย์น้ะ พี่เป็นรองกัปตันบินน้ะ” โหหห=[]=เขาน่ารักมากอ่า คือเห็นล่ะผมตกหลุมรักเลยว่างั้นก็ได้ แล้วตอนพูดจบพี่เค้ายิ้มจนเห็นรักยิ้มด้วยอ่ะคือน่ารักมากกกกบวกกับทำผมสีทองโหหหเข้ากับสีผิมขาวๆของพี่เขามากอ่ะ
“สวัสดีครับผมชื่อลู่ฮานน๊า พี่เป็นกัปตันบินของเครื่องบินลำที่KL1206น้ะ” เห้ยยยยย ใช่เลยยยโดนใจฮุนนี่เลยยย> <กรี๊ดดดด(?)โอ๊ยยยคนคนนี้น่ารักจริงๆ ผมหัวใจเต้นแรงมากเลยอ่ะทำไงดีๆๆๆๆๆ > <หรือว่า....จะเป็นแบบที่เค้าชอบเรียกกันว่ารักแรกพบ....
“ค่ะ งั้นครูขอให้พวกที่เป็นสจ๊วตกับแฮร์ตามพวกเพื่อนๆเราไปที่เครื่องเลยน้ะเดี๋ยวครูจะตามไปเพราะเราต้องมาจัดแจงเรื่องหอพักกับห้องพักของแต่ล่ะคนเนอะ เดินไปเลยค่ะ” แล้วครูแจสมินก็คุยกับคนอื่นต่อไป การจัดการใหม่ทั้งหมดก็เพื่อง่ายต่อการฝึก ง่ายต่อการทำงาน เพราะอีกไม่กี่เดือนเครื่องบินลำนี้ก็จะได้ออกไปบินจริงๆแล้ว
“เห้ยมึง เป็นเหี้ยไรหน้าแดงเชียว” ซันชายเดินมากับบ่าเซฮูนหลังจากที่เดินออกมาจากห้องประชุมได้ไม่นาน
“อ่ะไร ก็กูร้อนอ่ะ หน้าแดงแค่นี้มันหนักอ่ะไรมึงไม่ทราบครับ” เซฮุนตอบพร้อมกับทำหน้ากวนๆใส่ซันชาย
“ครับๆๆ กูยอมครับ แหม่ถ้าแค่นี้ก็ไม่ได้โด่วแม่ง” ซันชายบ่นเบาๆกับตัวเอง
“บ่นเหี้ยไร อย่านึกว่ากูไม่ได้ยินน้ะเว้ยแม่ง คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ เดี๋ยวแม่งก็ก็จับกดหรอกสึดด” เซฮุนขุ่นซันชายพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ เห้ย บ่นมากว่ะเดินไปเร็วๆดิ เดี๋ยวแม่งก็โดนด่าหรอก” เสียงซาโจดังมาจากด้านหลัง
“เห้ย อย่าขึ้นดิว่ะโจ” แอนบิน่าตะโกนมาจากด้านหลัง
“ เดินไปเร็วๆ เดี๋ยวแม่งก็ถีบไปเลยนี้” ซาโจยังคงสั่งอยู่ ใครๆเขาก็ร็ดีที่สุดว่าซาโจมีอำนาญมากสุดขนาดเซฮุนที่เป็นหัวหน้ายังไม่สามารถขัดคำสั่งของซาโจได้
และแล้วพวกเขาก็เดินมาถึงเครื่องบินที่อีกไม่นานมันก็จะบินขึ้นสู่ฝากฟ้าและพวกเขาก็จะทำงานในนั้นด้วย
“สวัสดีครับหวังว่าทุกคนคงรู้จักพวกเราสองคนกันแล้วน้ะ แต่พวกเราสองคนยังไม่รู้จักเพื่อนๆเลย ช่วยแนะนำตัวกันได้ไหมครับ?” ลู่หานเป็นคนทักทายทุกคน และถามชื่อพวกเขาเพราะพวกเราจะต้องทำงานด้วยกันไปอีกนาน
“สวัสดี เราชื่อซันชายน้ะ เราเป็นลูกครึ่ง อเมริกากับเกาหลี ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยน้ะ” ซันชายเป็นคนแนะนำตัวตนแรก
และก็ไล่มาเรื่อยๆจนถึงคนสุดท้าย......
“สวัสดีครับ เราชื่อเซฮูนน้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เซฮุนพูดพร้อมกับยิ้มให้คนตรงหน้าเขาตอนนี้หน้าของเซฮุนกำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนน้ะครับ” เลย์เป็นคนพูดปิดท้ายพร้อมกับยิ้มจนเห็นลักษณืยิ้มที่แก้มของเขา
“ สวัสดีค่ะ ครูขอมาชี้แจงเรื่องที่พักอาศัยและเรื่องการฝึกซ้อมของเราหน่อยน้ะเนื่องจากว่าอีกไม่กี่เดือนเราก็จะได้ขึ้นบินกันแล้ว” ครูแจสมินเดินเข้ามาพร้อมกับกระดาษใบหนึ่งซึ่งเป็นตารางการฝึกซ้อม
“สำหรับห้องนอนน้ะ พวกเราจะนอนกันที่ชั้น40น้ะ ส่วนห้องนอนจะห้องแรกจะมี ลู่หานกับเซฮุน ส่วนห้องที่สองมี เทา,ซันชายและเลย์ ห้องที่สอมซาโจกับแอนบิน่าน้ะ ส่วนนี้คือตารางการฝึกซ้อมขอให้ทุกคนมาตามนี้ด้วยน้ะค่ะ” ครูแจสมินบอกพร้อมกับเอากระดาษใบนั้นยื่นมาให้กับลู่ฮาน
“ ครูครับ! ทำไมไอ่ฮุนมันได้นอนกับลู่หานอาะครับแต่ว่าเลย์ไม่ได้นอนกับลู่หานอ่ะ ทั้งๆที่สองคนเขาเป็นกัปตันเหมือนกันไม่ใช่หรอครับ?” เทาถามครูแจสมินด้วยความสงสัย
“ มันจะได้ง่ายต่อการฝึกซ้อมไง อย่างที่เรารู้ๆกันอยู่ว่าสองคนนี้ต้องฝึกหนัก เวลาเรียกฝึกมันจะได้ง่าย” ครูแจสมินอธิบายให้เทาและคนอื่นๆได้เข้าใจ
“ไม่มีใครถามอ่ะไรแล้วใช่ไหม? งั้นวันนี้เลิกกันก่อนน้ะ ส่วนวันพรุ่งนี้ไม่มีซ้อมเพราะมีงานนิเทศน้ะค่ะ อย่าลืมไปน้ะ” ครูแจสมินพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกไป จากนั้นทุกคนก็ค่อยๆแยกย้ายกันกับหอเก่าเพื่อเตรียมย้ายข้าวของตัวเองเพื่อจะไปอยู่หอใหม่ที่ครูแจสมินได้พูดไว้ ตอนนี้เซฮูนได้แต่กลุ้มใจ เพราะเซฮุนได้รูทเมนใหม่คือลู่หาน ซึ่งตอนนี้เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดยังไงกับลู่หาน เขายังคงรอคำตอบ และหวังว่าสั้กวันจะมีคำตอบมาให้เค้าได้รับรู้ความรู้สึกตัวเองสั้กที
“LUHAN PART”
เราชอบเขาคนนั้นใช่ไหม? เราชอบผู้ชายคนนั้น ใช่ไหมคนที่หัวใจเราเรียกร้องมาตลอด
จะมีใครว่าไหมถ้าเราชอบเพศเดียวกัน... ร่างบาถามคำถามมากมายหลายอย่างในสมองเค้า ตอนนี้ร่างบางไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปดี เพราะเขากลัว กลัวว่าจะมีใครมาด่าที่เขาชอบเพศเดียวกัน กลัวว่าจะมีใครมาต่อว่าเค้าว่าเขาเป็นกระเทย เขากลัว กลัว และ กลัว.....
“ลู่ฮานแกเป็นไรว่ะ เห็นเงียบๆต้งแต่เลิกล่ะ?” เลย์ถามขึ้น
“เอ่อ...คือฉันมีเรื่องจะปรึกษาแกอ่ะเลย์”ลู่ฮานตัดสินใจที่จะบอกกับเลย์
“อื้ม..ว่ามาสิ ฉันพร้อมให้คำปรึกษานายเสมอ”เลย์ตอบ
“คือ...ถ้าฉันชอบเพศเดียวกันอ่ะจะมีใครว่าฉันไหม?” ลู่ฮานตอบไปพร้อมกับการกลัวคำตอบที่จะออกมาจากปากคนข้างหน้า…
“ไม่หรอก ความรักมันเกินขึ้นจากคนสองคน ถึงจะห้ามให้ตายยังไงคนที่เขารักกันก็ต้องเป็นแฟนกันอยู่ดี เราไม่ควรที่จะไปขัดขวางความรักเขาหรอกน้ะ^^” เลย์ตอบพร้อมกับยิ้มให้ลู่ฮาน
“อันที่จริง. . .ฉันมีเรื่องอยากจะบอกแกนานแล้วล่ะลู่ แต่ฉันไม่เคยมีความกล้าพอเลยที่ฉันจะบอกแก...”เลย์บอกพร้อมกับทำหน้าแดง
“อื้มว่ามาสิ” ลู่ฮานตอบไป
“คือ... ฉันกับ...เซฮุน...เราเป็นแฟนกันอ่ะ^^” เลย์บอกพร้อมกับยิ้มให้....โดนที่เขาไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าของเขาหัวใจกำลังแตกสลาย....ร่างบางเอาแต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความเจ็บปวด เขารู้ดีว่าไม่ควรเขาไปยุ่งเกี่ยวกับแฟนของเพื่อนเขา. . . .
“จริงหรอ? เห้ยดีใจด้วยว่ะ” ลู่ฮานตอบไป.....เขาทำเหมือนว่าดีใจแต่หารู้ไม่ว่าหัวใจของเขาตอนนี้เหมือนคนหมดหวัง คนที่หัวใจแตกสลาย
“อื้ม” เลย์ยิ้ม ตอนนี้เขาไม่ได้รับรู้ถึงความเสียใจของคนข้างหน้า เขาไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวด เขาไม่สามารถรับรู้มันได้เลยสั้กอย่าง....
“อ้อใช่!ว่าแต่คนที่แกบอกว่าชอบอ่ะ มันเป็นใครหรอ?” เลย์ถามด้วยความสงสัย
ร่างบางเอาแต่ก้มหน้า ไม่ยอมพูด เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าเขาควรจะทำอย่างไรต่อไป ถ้าหากว่าเค้าบอกเลย์ไปว่าเค้าชอบเซฮุน เลย์จะรู้สึกอย่างไร เขาไม่อยากเป็นมือที่สามเขาไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้เลย์กับเซฮุนเลิกกัน เขาไม่อยากเป็น....
“เอ่อ.....เปล่าหรอกฉันแค่ถามอ่ะ” ลู่ฮานตอบไป พร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกได้ถึงความรู้สึกของเขาตอนนี้....หน้าที่เคยขาวใสตอนนี้มันค่อยๆแดงขึ้นเรื่องๆ ตาสวยๆที่เป็นประกายตอนนี้มีน้ำใสนองอยู่ และไหลลงมาเป็นหยด และไหลหลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสั้กนิด
“เห้ยยแกร้องไหทำไมว่ะ เป็นไรๆ เมื่อกี้ยังเห็นดีๆอยู่เลย” เลย์ถามลู่หานด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าหรอก...แค่ฝุ่นเข้าตาอ่ะ” ลู่ฮานตอบพร้อมกับเอามือปัดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างลวกๆ
“อื้มๆ เรารีบกับคอนโดกันเถอะน้ะ พรุ่งนี้ต้องไปงานนิทศการอีก” เลย์ตอบพร้อมกับจ้องจับผิดลู่หาน เพราะเค้ารู้ดีว่าลู่หานกำลังเปิดบังอ่ะไรเขาอยู่ ตั้งแต่อยู่มธยมปลายด้วยกันเลย์ละลู่หานเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเลยทีเดียว และเขาทั้งสองก็ยังอยู่คอนโดห้องเดียวกัน ลู่หานจะคอยดูเรื่องอาหารการกินต่างๆและดูแลความสะอาดของห้องให้ ส่วนเลย์ก็จะคอยทำอาหารให้กับลู่
ถึงพวกเขาจะสนิทกันอย่างนี้แต่พวกเขาก็มั้กจะมีความลับต่อกันเสมอแต่ไม่นานพวกเค้ากผ้จะบอกกัน ย้อนกลับไปในสมัย ม.5 เลย์เคยแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งที่ชื่อว่าคริส แต่เค้าก็ไม่เคยรู้ว่ามาก่อนว่ารุ่นพี่ที่เขาแอบชอบอยู่เคยเป็นแฟนกับลู่หานมาก่อน ในเวลาต่อมาคริสและเลย์ก็คบกันจนกระทั่งเลย์อยู่ปี1 คริสต้องไปเรียนต่อที่แคนนาดาโดยจะไม่กลับมาอีกคริสจึงจำต้องบอกกับเลย์ว่า
“เลย์ พี่จะต้องไปเรียนต่อที่แคนนาดาแล้ว พี่คงจะไม่กลับมาที่เกาหลีอีกแล้วล่ะ พี่ขอโทษน้ะเลย์ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เลย์เคยทำให้พี่ พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ลืมเลย์เลย พี่ไปก่อนน้ะ โชคดีครับ” หลังจากคริสพูดจบ เขาก็บรรจงจูบอย่างอ่อนโยนบนแก้มขอเลย์เพื่อเป็นการอำลาและการเจอกันครั้งสุดท้ายของเขาและคริส
หลังจากที่เลย์กับจากสนามบินเลย์ก็ร้องไหอย่างหนักแถมเขาก็ป่วยหนักมาก เขาไม่ยอมไปหาหมอไม่ยอมกินข้าว และไม่ทำอ่ะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว จนลู่หานต้องlineไปบอกกับคริสว่าส่งอ่ะไรมาให้เลย์หน่อยสิ ตอนนี้เลย์กำลังป่วยหนักอยู่น้ะ
และคริสก็ส่งวิดีโอที่เขาอัดมาให้ลู่หานและตอบมาว่า
[ให้เลย์ดูนี้น้ะ แล้วบอกเขาว่าให้เขาเข้มแข็งเข้าไว้ ถึงจะไม่มีพี่แต่เขาก็ยังมีตัวแทนของพี่อยู่] คริสตอบพร้อมกับส่งวิดีโอหนึ่งมาให้
[อย่าลืมบอกเลย์น้ะว่าให้ดูและเอสให้ดีๆ]เพราะสิ่งที่เป็นตัวแทนของเขาก็คือ ตุ๊กตา อัลปาก้าที่คริสซื้อให้เลย์ตอนวันเกิดของเขา คริสและเลย์ต้องชื่อให้กับมันว่า เอส เอสเปรียบสเหมือนลูกของพวกเขา ถึงแม้มันจะไม่มีชีวิตแต่พวกเขาก็ทำให้มันเหมือนมีชีวิต พวกเขาคอยเลี้ยงดูมันตอลด แต่ตอนนี้พ่อของเอสกับไม่อยู่แล้ว....หลังจากวันนั้นจนมาถึงวันนี้เลย์ก็ไม่เคยพูดถึงคริสให้เขาฟังอีกเลย และเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลังจากที่คริสไปแล้วเลย์มีคนอื่นหรือเปล่า จนมาถึงวันนี้ วันที่เขาแอบชอบเซฮุนมันก็ทำให้เขาได้รู้ว่าเลย์นี้แหละคือแฟนของเซฮุน คนที่เขาแอบชอบ....
“SEHUN PART”
วันนี้ก็เป็นวันที่ทางมหาลัยผมจัดงานนิเทศบ้าบออ่ะไรก็ไม่รู้ ปกติผมก็เห็นว่ามันไม่เห็นมีอ่ะไรน่าสนใจเลยสั้กนิด แต่ทางมหาลัยก็ยังชอบจัดแต่ก็ดีเหมือนกันที่ผมจะได้มาเจอกับกลุ่ม BADMAN
[เห้ยมึงอยู่ไหนแล้วว่ะไอ่ฮุน]เสียงเทาโทนมาถามเซฮุน
“กูอยู่หน้างานแล้ว มึงอยู่ไหนเดี๋ยวกูไปหา”
“กูอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องนิเทศอ่ะมึงเดินๆมาเดี๋ยวก็เจอ”
“เอ่อๆๆแค่นี้แหละ” ว่าจบเซฮูนก็วางสายและยืดตัวมองหาเทา อันที่จริงตัวเขาก็สูงพอดีจะมองเห็นแต่ว่าในงานคนมันแน่นมากแน่นจนไม่รู้จะเดินไปทางไหนแล้วจริงๆ
‘ปึ๊ก’ เซฮุนเผลอเดินชนใครบ้างคนที่เขาคุ้นหน้าในงาน
“ขอโทษครับๆ คุณไม่...เห้ย!!” เซฮุนถึงกับอึ้งเมื่อคนตรงหน้าเป็นคนที่เขารู้จักจริงๆ
“ เห้ย ไอ่ติ๋ม!! เชี่ยกูคิดถึงมีงไอ่สึดดด” ว่าแล้วทั้งสองคนก็กระโดดเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง
“กูก็คิดึงมึงว่ะไอ่หมา!! มึงไปอยู่ไหนมาว่ะ?” เซฮุนถามเพื่อนสนิทของเขาในวัยเรียน นั้นก็คือแบคฮยอน แบคฮยอนเป็นเพื่อนที่สนิทกับเซฮุนมาก แต่หลังจบมัธยมปลายแบคฮยอนก็ไปต่อที่มหาลัยอื่น แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
“ ก็กูย้ายมาเรียนที่นี้ดิว่ะ ถามไรโง่ๆ ไอ่ติ๋ม” หลังพูดจบ แบคฮยอนก็เอามือมาตบหัวเซฮุนเบาๆด้วยความมั่นใส้ เขากับเซฮุนไม่ได้เจอกันนานมากแล้วจึงเดินไปคุยไปจนไม่หยุด จนทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าทางเข้างานนิเทศ
“เชี่ย มึงหายไปไหนว่ะกูรอมึงโครตานเลยไอ่ฮุน” เทาบ่นเมื่อเห็นเซฮุนเดินมาถึง
“ กูลืมว่ะ โทษๆพอดีเพื่อนเก่ากูมันย้ายมาเรียนด้วยกันอ่ะเลยเม้าแหลกกันไปหน่อย เอ่อ! ไอ่เทานี้หมาแบค เอ้ย!ไม่ใช่ดิ ไอ่แบคฮยอน เพื่อนเก่ากู ไอ่แบคนี้เทาเพื่อนกู” เซฮุนแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน
“เทา....” แบคฮยอนพูดคำว่าเทาซ้ำไปซ้ำมา
“อ้อ!! ไอ่เทา!!มึงนี้เองหรอว่า เชี่ยย จำกูได้ไหมไอ่หมีแพนด้า!!” หลังจากที่แบคฮยอนขุ่นคิดตั้งนานก็นึกขึ้นมาได้ว่าเทากับเขาเคยรู้จักกันมาก่อน เพราะเขาเซฮุนและเทาเคยอยู่กลุ่มเดียวกันตอนมัธยมต้นจนถึงมัธยมปลาย แต่เทานั้นไม่ค่อยจะได้มาในกลุ่มเพราะตอนที่เขาจบมัธยมต้นเค้าก็ไปต่อม.4ที่โรงเรียนอื่นแล้วเซฮุนก็เข้ามาที่โรงเรียนเก่าของเขาพอดี
“ เห้ยย!! ไอ่เตี้ย!” ว่าจบทั้งสองก็ไฮไฟว์กัน ซึ้งมันก็คือสัญลักษณ์ของกลุ่มเขา ซึ้งจะมีแต่คนในกลุ่มเขาเท่านั้นที่จะทำได้
“ อ่าว เห้ย! ไอ่เทามึงทำไฮไฟว์แบบนี้ได้ไงว่ะ มันเฉพาะกลุ่มกูเท่านั้นที่ทำได้น้ะเว้ย” เซฮุนถามด้วยความสงใส
“ อ้าว!!ก็มันกลุ่มเก่ากูทำไมกูจะทำไม่ได้ว่ะ เอ่อ!ว่าแต่มึงเถอะรู้ได้ไงว่ะ อย่าบอกว่ามึงก็เป็นคนในกลุ่ม!” เทาถามเซฮุน
“เอ่อดิ! อย่าบอกว่ามึงเคยอยู่กลุ่ม BADMAN มาก่อนอ่ะ?” เซฮุนถามตอบ
“ ก็ใช่อ่ะดิสาดดด” ว่าจบเทาก็ตอบหัวเซฮุนเอาๆ
“ เห้ย!มัวแต่พูดมากแหละ ไปเร็วๆดิ เดี๋ยวแหม่ก็โดนครูด่าอีกอ่ะ” แบคฮยอนพูดขึ้นพร้อมกับจูงมือสองคนนั้นเข้าไปในงาน
ตอนนี้เขาทั้งสามคนก็เข้าไปในงานเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนนั่งอยู่กับแก๊งทั้งหมด 6 คน ได้แก่
ซูโฮ ชานยอล จงอิน คยองซู เฉิน ซิ่วหมิน
“ เห้ยย! แม่งไม่ได้รวมกลุ่มแบบนี้มานานเท่าไหนล่ะว่ะ” จงอินถามขึ้น นานๆทีพวกเบาจะได้มีโอกาศที่จะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ เพราะแต่ละคนก็อยู่คนล่ะคณะแถมช่วงนี้งานของแต่ล่ะคนก็หนักมากจนไม่มีเวลานัดกันออกไปเที่ยวเหมือนอย่างก่อนๆ
______________________________________________________________________
แง่วๆ ขอโทษน้ะที่ลบตอนเก่าออกเนื่องจากมันเละมาก
มาอัพให้แล้วน๊า เหลืออีก20% จะรีบๆแต่งแล้วมาอัพ
เม้นให้หน่อย
เป็นกำลังใจด้วยน้ะ
THAK YOU
ความคิดเห็น