นายสตาร์กับสาวซ่าตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : รักครั้งแรก หัวใจก็แตกสลาย

-2-

เช้าวันต่อมาฉันก็ได้ไปมหา’ลัยคนเดียวได้ในที่สุด หลังจากที่ต้องหลบพี่ใหญ่อยู่นานพอดู การอยู่ที่มหา’ลัยจะเรียกได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉันก็ได้ เพราะไม่ต้องทะเลาะกับน้องสาวที่เป็นเด็กไม่ยอมโต กับ พี่ชายที่ดูจะมีปัญหาทางสมอง

           “นี่ “ไฟล” วันนี้พี่ชายเธอไม่มาด้วยหรอ” เพื่อนคนหนึ่งของฉันถาม

           “เธอถามอย่างนี้มาเป็นพันรอบได้แล้วมั้ง”ฉันว่า

          “ก็พี่เธอออกจะหล่อเลิศขนาดนั้น ใครที่ไหนก็ต้องถามถึงทั้งนั้นแหละ”

          “ไอ้หล่อหน่ะ พอรับได้ แต่ก็ไม่ต้องถึงกับเลิศหรอกนะ”ฉันพูดความจริง ความจริงที่สุดด้วย

          “นี่เธอว่าเรียนแพทย์ศาสตร์จุฬานี่ไม่เลิศหรือไงฮ้า เธอยังเรียนได้แค่…”

          “แค่อะไรยะ ฉันก็เรียนแพทย์จุฬาเหมือนกันนะ” ฉันพูดอย่างภูมิใจ ถึงแม้คะแนนของฉันจะรอดการถูกรีไทร์มาอย่างหวุดหวิด ส่วนพี่ชายของฉันคะแนนก็ไม่ต่างกันมากหรอกก็แค่ถูกเล่งว่าจะได้เกียรติ์นิยมอันดับ 1 หรือ 2 เท่านั้นเอง ขนาดตานี่เรียนไวกว่าคนอื่นปีหนึ่งนะเนี่ย

          “ถ้าฉันเป็นเธอนะฉันจะควงมามหา’ลัยด้วยทุกวันเลย”เพื่อนของฉันบอก ฉันรู้ว่าจริงๆยัยนี่คิดอะไรอยู่ หวังจะจีบพี่ชายฉันนะสิ ฝันไปเถอะ

          “นี่มัวพูดถึงแต่พี่ชายฉันอยู่ได้ วันนี้ต้องเรียนแล็บนะ”ฉันมั่วไปเรื่องอื่น

          “นี่อย่าไปพูดถึงเรื่องเรียนเลยได้ไหม ฉันว่าพูดถึงเรื่อง’นายดิว’สามีในอนาคตของไฟลดีกว่า” เพื่อนของฉันพูด ยิ้มๆ

          “สามีที่ไหนกันเล่า เราเป็นแค่แฟนกันเท่านั้นนะ” ตายแล้วพวกเพื่อนพวกนี้ พูดอะไรก็ไม่รู้เขินหมดเลย >O< ฉันกับดิวก็แค่แฟนกันเท่านั้นเอง ไม่ได้คิดไปถึงนั้นสักหน่อยก็แค่จะแต่งที่เชียงราย ตามสไตล์ล้านนา ฮันนีมูนที่ลอนดอน ว้ายยย!!ตายแล้ว คิดอะไรออกไปเนี่ย  //OoO//

               “ทั้งหน้าแดง ทั้งหน้าบานขนาดนี้ ไม่ต้องอธิบายแล้วล่ะมั้ง”เพื่อนของฉันหัวเราะกันใหญ่ ก็แค่คนกำลังมีความรักเนี่ยมันน่าหัวเราะนักหรือไง

           ฉันกับดิว รู้จักกันมาตั้งแต่ ม. ปลายแล้วล่ะ แต่ดิวเพิ่งมาขอคบกับฉันจริงๆจังๆก็ตอนปีหนึ่ง ดิวเรียนเก่งมากๆเลย แถมเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่พี่ชายสุดแสบของฉันอนุญาตให้มาบ้านของฉันได้

          ‘ขอบคุณที่ฟ้าสร้างเธอ ให้เธอสร้างฉันขึ้นมา ให้ร่างกายของฉันมันได้ค้นพบสิ่งที่เรียกว่าหัวใจ…’

เสียงโทรศัพท์มือถือของหวานเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันดังขึ้น เพลงนี้ช่างเป็นเพลงที่โดนใจฉันจริงๆเลย  >O<

                “HELLO!”หวานกรอกเสียงลงไป

                “หวัดดี สบายดีไหม”

    “อะไรน้าา”

    “แล้วจะทำอย่างไรเนี่ย” หวานตะโกนด้วยความตกใจ แล้วมองมาทางฉันคล้ายมีเรื่องอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับฉัน และฉันพนันเอาไว้เลยว่าต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ

    “แต่ฉันจะบอกอะไรนายอย่างนึงนะ ยายนี่เขารักนายมาก”หวานพยายามพูดเสียงให้เบาที่สุด ยิ่งทำเป็นความลับฉันก็ยิ่งอยากรู้ และด้วยนิสัยที่ปราศจากมรรยาทโดยสิ้นเชิง ทำให้ฉันคว้ามือถือออกจากมือหวาน พร้อมส่งสายตาว่า ‘เงียบน่า’

    “หวานก็รู้แล้วว่าเรารักหยาด หวานก็ต้องช่วยเรานะ บอกไฟลให้เราด้วยนะ ว่าเรารักเค้าต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆเรารักหยาดมาก มากกว่าที่รักไฟลด้วยซ้ำ ฝากขอโทษไฟลด้วยนะ” เสียงที่อยู่ในโทรศัพท์เป็นเสียงที่ฉันจำได้ เสียงของดิว เขากำลังฝากเพื่อนของฉันบอกเลิกฉัน เจ็บจัง น้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุด TT_TT

    “ทำไมไม่บอกฉันเองล่ะ”ฉันพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น หัวใจของฉันมันแทบจะแตกสลายอยู่แล้ว

    “ไฟล”เสียงตกใจของดิว ทำให้ฉันเจ็บปวดยิ่งขึ้น

    “ก็ฉันนะสิ รักหยาดมากหรอ รักมากกว่าฉันด้วยงั้นสิ”ฉันทวนคำที่ดิวพูด

    “ผม…ขอโทษ”ดิวพูด เสียงของเขาไม่เหมือนกับดิวที่ฉันรู้จัก เสียงที่ฟังดูสับสนปนกับตกใจ เขาพูดได้แค่นี้หรอ แค่คำว่าขอโทษคำเดียวมันจะแทนคำว่ารักที่ดิวเคยมอบให้ฉันได้งั้นหรอ

    “ฉันเจ็บมากนะดิว”ฉันพยายามพูด ดวงตาของฉันร้อนผ่าว ไม่รู้เพราะความโกรธหรือความเจ็บปวดภายในใจ

    “ลืมผมเถอะนะไฟล ผมมันคนที่ทำให้คุณเจ็บ ก็ลืมผมเถอะนะ”ดิวพูด ฉันรู้ว่าเขาก็อาจจะเสียใจเหมือนกัน นายเห็นฉันเป็นปลาทองหรือไงถึงจะได้มีความจำได้แค่ไม่กี่นาที

    “T_T”ฉันว่าเสียงสะอื้นของฉันมันคงแทนคำพูดทั้งหมดได้แล้วล่ะ

    “ผมเสียใจนะ ผมได้ทุนไปเรียนต่อปี 3 ที่อังกฤษ หยาดเขาก็ได้ด้วย ผมลาคุณเลยก็แล้วกัน ขอให้คุณเจอคนที่ดีกว่าผมนะ ตุ๊ดดดด”

    “…”

    “ไฟล”เสียงของหวานเรียกเมื่อเห็นว่าฉันวางมือถือลง “เธอไม่เป็นไรนะ”

    “หวานฉันเจ็บจังเลย”ฉันโผกอดหวาน น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด แล้วฉันก็คิดว่ามันไม่น่าจะหยุดอีกเลย

    “ไม่เป็นไรนะไฟล ผู้ชายมีอีกเยอะ ใครไม่รักเรา เราก็อย่าไปรักเขา”หวานปลอบ

    “แต่เขาเคยบอกว่าเขารักฉัน แต่ตอนนี้เขากลับจะไปอยู่อังกฤษกับคนชื่อหยาด ฉันทำผิดอะไรหรอ ทำไมเค้าต้องทิ้งฉันไปอย่างนี้ด้วย TTT_TTT”