ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ+ความเป็นมาของการผจญภัย
การผจญภัยได้เกิดขึ้นเมื่อในวันหนึ่งแถวๆลุ่มแม่น้ำในป่าลึกลับแห่งหนึ่ง
มีชายคนหนึ่งเป็นบุคคลลึกลับนามว่า \" คาเตอร์ \"
เขาผู้นี้เป็นคนที่หลงทางมาจากสมัยสงครามที่ 1 จนถึงปัจจุบันนี้ เขาได้มีชีวิตเหลืออยู่เพียงคนเดียวของพวกเขา
คาเตอร์พูดขึ้นว่า
\" แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยจังเลยเมื่อไหร่เราจะพ้นทุกข์ซักทีนะ \"
เขาต้องการจากไปจากโลกแล้วเนื่องจากเขาอายุเยอะมาก
อีกทั้งบาดแผลในตัวของเขาที่ต่อสู้ในสมัยสงคราม เขาเป็นคนเดียวที่รอดออกมาได้
ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าเขาจะเป็นลม เขาพูดว่า
\" ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย \"
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบใดๆเลยจากป่าแห่งนั้น
จากนั้นไม่นานเขาก็ได้เดินทางจนมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
มีหญิงคนหนึ่งเห็นเขาเดินมาจากป่า หญิงคนนั้นได้ตะโกนว่า
\" คุณค่ะ คุณค่ะ \"
คาเตอร์มองเห็นภาพหญิงสาวคนนั้นลางๆก่อนที่เขาจะผลุบสลบไปตรงก้อนหิน
หญิงคนนั้นได้พาผู้ชายที่แข็งแรงให้ช่วยกันพาเขาไปพักในกระท่อม
เมื่อคาเตอร์ฟื้นขึ้นมา
\" นี่ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย \"
หญิงคนนั้นพูดว่า
\" อ๋อ คุณเดินมาจนถึงหมู่บ้านนี้จากนั้นคุณก็สลบไป \"
\" ฉันจึงให้พวกผู้ชายไปช่วยกันหามคุณเข้ามานอนพักในกระท่อมนี้ \"
\" ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมไว้ \" คาเตอร์พูดขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าเศร้าๆของเขา
\" คุณเป็นอะไรไหมค่ะ หน้าคุณซีดๆ \" หญิงคนนั้นพูด
\" ไม่เป็นอะไรครับผมยังไหวอยู่ \" คาเตอร์ตอบกลับ
\" ว่าแต่ดูท่าทางคุณอายุเยอะมากเลยนะครับเนี่ย \" หญิงคนนั้นพูด
\" ใช่ครับ ผมอายุเยอะมาก \" คาเตอร์พูด
\" คุณอายุเท่าไหร่เหรอค่ะ \" หญิงคนนั้นพูด
\" คือว่า เรื่องอายุผมจำไม่ได้หลอกครับ ผมจำแต่ว่าผมเกิดในสมัยก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1 \" คาเตอร์พูด
\" จนในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 1 ผมได้ร่วมต่อสู้ให้ประเทศเพื่อให้ได้ชัยชนะ \" คาเตอร์พูด
\" แต่และแล้วผมก็ได้แพ้สงคราม ผมต้องโดนสะเก็ดระเบิด อีกทั้งโดนทั้งปืนยิงในตัวมากมาย แต่ผมก็ไม่ตาย ไม่รู้เป็นกรรมอะไรของผมที่
ไม่ตายในสนามรบ \" คาเตอร์พูดด้วยความเสียใจ พร้อมกับเริ่มร้องไห้
\" แล้วคุณพอจะช่วยเล่าเรื่องในสมัยนั้นให้ดิฉันฟังได้ไหมครับ \" หญิงคนนั้นพูด
\" ได้ครับ \" \" นานหน่อยนะครับ เรื่องของผมมันยาวมากๆเลยครับ \" คาเตอร์พูด
\" ฉันรอได้ค่ะ \" \" ว่าแต่คุณชื่ออะไรค่ะ จะได้เรียกได้ถูกๆ ฉันชื่อไดม่าค่ะ \" ดาม่าพูด
\" ผมชื่อคาเตอร์ครับ \"
\" ฟังดีๆนะครับ ผมจะเล่าแล้ว \" คาเตอร์พูด
ในสมัยก่อนโน้นก่อนสงครามโลกเกิดขึ้น
ผมเกิดในตระกูลที่มีฐานะร่ำรวยมากในเมืองแห่งหนึ่ง
ชีวิตของผมมีแต่อะไรสบายๆมากมายจนผมไม่เคยจะทำอะไรด้วยตัวเองเลย
แม้แต่งานบางอย่างเช่นหุงข้าว ซักผ้า ตากผ้า รีดผ้า หรือแม้แต่ล้างจานผมก็ไม่เคยทำเลย
ในบ้านผมมีแต่คนใช้มากมาย
ซึ่งผมเคยจะบอกพ่อแม่ผมหลายครั้งว่าอยากจะทำอะไรเองไม่อยากให้คนอื่นทำให้
แต่พ่อแม่ของผมก็ห้ามผม และไม่เคยให้ผมทำอะไรด้วยตัวเองเลย
ที่เป็นแบบนี้เพราะผมเป็นลูกคนเดียวของตระกูลนี้
ผมไม่ชอบเลยที่วันๆไม่เคยได้ทำอะไร ได้แต่เล่น กิน นอน
ซึ่งผมเบื่อมากๆเลย
ตอนหลังผมเรียนหนังสืออยู่ชั้นประมาณ ม.3
ผมก็ได้หาทางหนีออกจากบ้านไปพักที่บ้านเพื่อน
และแล้วผมก็หนีได้สำเร็จ แต่และแล้วก็ได้เกิดเหตุร้ายขึ้นกับพ่อและแม่ของผม
เมื่อเกิดเพลิงไหม้ที่บ้านของผมจากนั้นพ่อแม่ของผมก็ได้จากผมไปตอนผมอายุแค่ 15
ต่อมาผมก็ไม่มีเงินใช้ พอไปสมัครงานก็ไม่มีใครรับผมเนื่องจากผมทำงานอะไรไม่เป็น
จนผมต้องเป็นเด็กเร่ร่อนเดินตามสะพานลอยในวันๆ
จนกระทั่งวันหนึ่งมีคนคนหนึ่งได้นำผมไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม
เขาสอนให้ผมทำอาวุธสงครามเพื่อใช้รบ
จากนั้นก็ได้เกิดสงครามโลกครั้งที่ 1 พ่อบุญธรรมของผมได้ไปออกรบพร้อมกบคนอื่นๆและผมก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
แต่ในที่สุดพวกผมก็ชนะแต่ในสงครามโลกครั้งที่ 2
พ่อบุญธรรมและพวกพี่ๆของผมได้จากผมไปอีกในสนามรบ
และแล้วพวกเราก็แพ้
เหลือเพียงผมคนเดียวที่มีชีวิตรอดอยู่
ผมรีบหนีเข้าไปในป่าเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ
จนกระทั่งผมเริ่มแก่ลงทั้งบาดแผลมากมายผมก็ยังอดทนเดินทางออกจากป่าแห่งนี้
แต่วันเวลาผ่านไปผมก็หาทางออกไม่ได้
ผมต้องเดินทางผ่านอุปสรรคมากมาย
เมื่อผมเดินทางเข้าไปพร้อมกับความเจ็บปวด
ผมรู้สึกว่ายิ่งเดินก็ยิ่งลึกขึ้นเรื่อยๆ
ผมเดินไปตามสายน้ำแล้วก็เจอ เงาสีคล้ำยาวๆ
ผมก็รีบเดินตามเงานั้นแต่ก็ไม่เจออะไรเลย
ต่อมาผมเดินเข้าไปในเมืองแห่งหนึ่งซึ่งเป็นเมืองที่ท่าทางมีแต่คนรวย
ในตอนกลางคืนผมได้เดินไปตามทางหาที่นอนในเมืองนั้น
ผมได้กวาดสายตาไปรอบๆ
และแล้วผมก็เจอคฤหาสน์แห่งหนึ่งซึ่งดูท่าทางใหญ่โตมากเลยทีเดียว
มียายแก่คนหนึ่งเดินผ่านมา
เขาบอกผมว่า \" ไอ้หนู คนในบ้านนี้เขาไม่อยู่หลอก เขาไปเที่ยวที่เมืองอื่นจ่ะ \"
ผมก็เลยจะหาทางเข้าไปในบ้านหลังนั้นให้ได้
และในที่สุดผมก็เข้าไปจนได้
ผมเดินในชั้นหนึ่งเพื่อหาอาหารแต่ก็ไม่มีเลย
ผมหาจนทั้งบ้านนี้พร้อมกับความเหนื่อย
แต่ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงรถของตำรวจ เพราะเนื่องจากมใคนแจ้งว่ามีขโมยขึ้นบ้านหลังหนึ่ง
ผมตกใจ[มาก]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น