รักนายพี่ชายสุดเท่

ลำดับตอนที่ #5 : บันทึกทึกฉบับที่5ตามหาหัวใจ

...... “มาแต่เช้าเชียวนะค่ะ....พี่นนท์” เราทักกับพี่นนท์ในตอนเช้าวันต่อมา พี่นนท์เปิดกระโปรงหลังรถให้เราเอากระเป๋าเข้าไปใส่ “จะกลับแล้ว

เหรอครับน้องกิ่ง”พี่เอกศักดิ์ที่คงจะรออยู่นานแล้วถาม “ยังค่ะ...แค่จะไปอยู่บ้านคุณป้า พี่อานนท์พี่ชายมารับค่ะ” เราไหว้พี่เอกศักดิ์แล้วขึ้นรถไป “กิ่ง...ตะกี้ใคร” พี่นนท์ถาม “อ้าว...พี่นนท์ไม่ทราบหรือค่ะ หลานชายคนเดียวของท่านรัฐมนตรีสุวิทย์พี่ชายเหมียว พี่เอกเก่งนะค่ะเป็นรองกรรมการบริหารธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ตห้าดาวในเครือ     T.B MARGETTING HOTEL ที่ลุงสุวิทย์เป็นประธานบริหารอยู่ และยังร่วมหุ้นกับต่างชาติในธุรกิจเรือเดินสมุทรตั้งแต่อายุยังน้อย” เราอธิบายเป็นฉาก “อ๋อ...ใช่สิ พี่จะไม่รู้จักคุณเอกศักดิ์ แสงจำรัส นักธุรกิจหนุ่มหมื่นล้านได้อย่างไร คนอย่างพี่มันคงไปเทียบใครเค้าไม่ได้หรอก”เราไม่เข้าใจในมูลเหตุความอารมณ์เสียของพี่อานนท์เลยสักนิด “ดูทำหน้าเข้า สงสัยเมื่อคืนลืมเอาหน้าเข้าตู้เย็น” เราออดอ้อนจนพี่นนท์เริ่มยิ้ม ถามเราขำๆว่า “ทำไมพี่ต้องเอาหน้าเข้าตู้เย็นด้วยฮึ”พี่อานนท์ยิ้มขำๆ “ก็แหมหน้าบูดขนาดนี้ ไม่แช่ตู้เย็นไหวเหรอค่ะ”พี่อานนท์ยิ้ม จับแก้มเราเบาๆ “โทษทีแน่ะครับ พี่คงอารมณ์เสียมากไปหน่อยใกล้จะถึงบ้านพี่แล้ว” พี่นนท์ค่ะ...ที่เชียงใหม่นี้ปลูกพวกดอกไม้เมืองหนาวได้ไหมค่ะ” พี่นนท์ทำท่าครุ่นคิด “บางชนิดนะ...แต่พี่ว่าลองไปดูที่บ้านพี่ล่ะกัน”เราซักถามอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนถึงทางเลี้ยวเข้าบ้านสีขาว หลังขนาดย่อม ตรงประตูรั้วปลูกต้นลำโพงหลายต้นเต็มไปหมด สวนดอกไม้สีต่างๆลานตาไปหมดทำให้บ้านสีขาวบริสุทธิ์ขนาดกะทัดรัด น่ารักน่าอยู่มากทีเดียวอาณาเขตที่นี้คงราว 10 ไร่ได้ พื้นที่ที่เหลือจัดเป็นสนามหญ้าและสวนหย่อมขนาดใหญ่ เราสังเกตเห็นสตรีวัยกลางคนรูปร่างท้วมใหญ่พอสมควร ผมซอยสั้นมีสีขาวประปรายใบหน้าหวานซึ้ง คล้ายพี่อานนท์ที่สุด “หลานกิ่งของป้า” ป้าอุ่นทิพย์ตรงเข้ามาสวมกอด เราหอมแก้มป้าอุ่นทิพย์เสียฟอดใหญ่ “ดูสิตอนแรกมาป้าล่ะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ดูสิเป็นสาวเสียแล้วสวยจัดเสียด้วย ผิวพรรณขาวผ่องไปหมด รูปร่างก็สูงเพรียว ใบหน้าสวยเหมือนแม่ ดูตาสิคมโตเป็นสีฟ้าด้วยคงเหมือนคุณย่าวิคทอเรียที่เป็นคนเดนมาร์กหนูกิ่งเกิดไม่ทันหรอกป้าล่ะทัน ท่านเป็นคนฝรั่งที่สวยมากคนหนึ่งเลยรู้ไหมนนท์ว่าไหมลูก” พี่นนท์ดันส่งประกายตาหวานซึ้งมาให้ เราอายจนแทบม้วนมุดแผ่นดินหนี “น้องกิ่งสวยขึ้นทุกวันเลยครับ”คำพูดพี่นนท์หวานเสียจนเอียน เราจึงชวนคุณป้าไปเดินดูดอกไม้ตามเรื่อง “พวกนี้...แค่ปลูกประดับ ป้ามีที่ดิน 800 ไร่ ต้องเข้าไปอีกหลายสิบกิโลเมตร ที่นั่นเราปลูกขายเชิงพาณิชย์ ดอกไม้เมืองหนาวแน่ะกำไรงามเสียด้วย คุณทรงพลพ่อตานนท์ มาจับกิจการนี้ขึ้นเราเลยมาอยู่เชียงใหม่กันอย่างถาวร ตานนท์ยังเล็กอยู่ 5 ขวบได้มั้ง ช่วงที่กิจการกำลังไปได้สวยคุณทรงพลก็มาจากป้าไป ป้าเหงาก็เหงาคอยพยุงกิจการไว้หวังว่าจะให้เป็นมรดกตานนท์รับช่วงต่อ แต่คงไม่รอด”ป้าอุ่นทิพย์ถอนหายใจเสียงดัง “ทำไมล่ะค่ะ ในเมื่อกำไรก็งาม” ดีก็ดีอยู่ แต่ตานนท์เค้าไม่ชอบ เค้าจบกฎหมายที่กรุงเทพฯ เพิ่งจะสอบเนติบัญฑิตผ่านรอสอบผู้พิพากษาอยู่ งานดอกไม้ดอกไร่เค้าจะเอาเวลาที่ไหนมาดู”ป่าอุ่นทิพย์พูด เราเงียบคิดอะไรคนเดียวไปเรื่อยเปื่อย “พ่อเราเค้าจะเกษียณอายุราชการปีหน้านี้แล้วนี้”ป้าพูดเปรยๆ “ค่ะ...คุณพ่อก็บอกว่า จะมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่เมืองไทย กิ่งเองหากเรียนจบแล้วคงกลับมาเมืองไทยอย่างถาวร” เราพูดอย่างจริงใจ  “ป้าก็ดีใจที่หลานกิ่งคิดอย่างนั้น” ป้าอุ่นทิพย์โอบไหล่เราและอธิบายสรรพคุณความสวยงามของดอกไม้ดอกไร่ เราเองก็สนใจอยู่แล้วเลยซักถามเสียเพลิดเพลินทั้งป้าหลาน



    อาหารค่ำวันนี้มีแขกพิเศษมาด้วย จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่แอนแฟนพี่อานนท์ “ดาร์ลิ้งขา...พาน้องสาวมาก็ไม่บอก” คุณณัฐชาจ้องเราตาเป็นประกาย เรารู้สึกอึดอัดจนอยากจะลุกไปเสียเร็วๆถ้าไม่กลัวเสียมารยาท “น้องกิ่งค่ะ ดูทำท่าเข้าอิ่มแล้วเหรอค่ะ”เราหน้าแดงซ่านไปหมด “วันหลัง...ถ้าน้องกิ่งว่าง ไปเที่ยวกรุงเทพฯ พี่จะเทคแคร์อย่างเต็มที่ คนกันเองค่ะ”คุณณัฐชายิ้ม “ขอบคุณค่ะ......กิ่งมาแค่สัปดาห์เดียวก็ต้องกลับแล้วล่ะค่ะคงไม่รบกวนพี่แอนหรอกค่ะ” เราตอบ “รบกงรบกวนอะไร นนท์กับพี่ก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว รบกวนกับพี่พี่ไม่ว่าหรอกค่ะ แต่อย่าถึงกับต้องรบกวนนนท์เลย นนท์เค้าเรียนหนักหวังว่าน้องกิ่งคงเข้าใจพี่”เรานั่งบี้ข้าวอยู่สักพักก็ขอลาโรงขึ้นไปนอน อาบน้ำเสร็จใส่ชุดนอนหยิบนวนิยายสืบสวนของอกาธา คริสตี้ ที่ค้างไว้มาอ่านต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “พี่นนท์เอง...มีออะไรหรือเปล่าค่ะ” เราถาม “คือ...พี่ขอโทษแทนพี่แอนหน่อยครับ”น้ำเสียงพี่นนท์ทำให้เรานึกสงสาร “ตัวเล็กไม่โกรธหรอกค่ะ คนเรามันก็มีข้อเสีย ข้อดีในตัวเอง พี่แอนคงรักพี่นนท์มาก ตามใจเธอหน่อยไม่เสียหายหรอกค่ะ” เราปลอบใจพี่นนท์ “ขอบใจตัวเล็กมาก พรุ่งนี้พี่จะพาตัวเล็กไปเที่ยว”เรายิ้มร่าอย่างดีใจ แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อเสียงแหลมชวนแสบหูดังขึ้น “ดาร์ลิ้งค่ะ หาตั้งนานมาทำอะไรหรือค่ะ แอนเพียงอยากมาเตือนคุณวันเกิดแอนพรุ่งนี้คุณต้องไปแต่เช้าแน่ะค่ะ” พี่นนท์มองหน้าเรา “ตามสบายเถิดค่ะพี่นนท์ พรุ่งนี้กิ่งมีนัดกับกับป้าอุ่นทิพย์ทำเบเกอรี่ค่ะ” เราปฏิเสธ พี่นนท์ทำสีหน้าเบื่อหน่าย “หลับฝันดีน่ะตัวเล็ก” พี่นนท์พูดอย่างเสียดาย “แอน.... ผมไม่พอใจเลยน่ะ คุณก็รู้ว่ากิ่งเป็นน้องผม น้องมาทั้งทีผมก็อยากต้อนรับ”อานนท์บ่นอย่างไม่พอใจ “ให้มันจริงเถอะค่ะ แอนดูก็รู้ว่าคุณชอบน้องกิ่ง จะว่าเป็นน้องก็แค่ลูกพี่ลูกน้องไม่ใช่น้องแท้ๆสักหน่อย แล้วน้องกิ่งก็สวยออกเสียขนาดนั้น”แอนบ่นกระปอดกระแปด “คุณก็รู้ว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน พอคุณต้องการคุณก็ทำเป็นเอาใจแอนอย่างนี้มันหมายความว่ายังไงค่ะ” อานนท์บ่นอย่างหัวเสีย “ใครบอกว่าผมจะไม่รับผิดชอบคุณ อะไรเป็นอะไรผมรู้ดี และผมก็รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด ผมพลั้งไปแล้วผมก็จะรับผิดชอบ เอาอย่างนี้ผมง่วงแล้วผมจะไปนอน” อานนท์เดินกลับห้อง





    เราปิดประตูปิดไฟ แต่ปิดหัวใจตัวเองไม่ได้ เรายอมรับเรารักพี่นนท์มากที่สุดมันฝังอยู่ในใจมาตลอด ตั้งแต่เรายังเป็นเพียง น้องตัวเล็กของพี่นนท์เราหลับตาอย่างว่าง่าย พี่นนท์ขาขอตัวเล็กคิดถึงพี่นนท์แค่ในความฝันก็พอแล้วน่ะค่ะ......