ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เกลียดนักรักซะเลย

    ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ (แก้ไขบรรทัดค่ะ)

    • อัปเดตล่าสุด 7 ต.ค. 48


        “ดูสิ   ดูสิ   หล่อจังเลยเนอะ   ใครก็ไม่รู้ด้วยสิ”



        “เด็กใหม่เหรอ”



        “อือ...รู้สึกจะอยู่ปี 1 นะ”



        “นี่อุซางิ”ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก



        “ยัยอุซางิ!”



        “ว้าย!   แม่ร่วง   โธ่...ยัยซาโต้จะตะโกนหาพระบิดาเธอหรือไงยะ   พูดแค่นี้ฉันก็ได้ยินย่ะ   แล้วมีอะไรล่ะ”



        “ปล่าวหรอก   ฉันก็แค่จะเรียกเธอให้ดูน้องปี 1 คนนั้นน่ะ”



        “โธ่เอ๊ย...นึกว่าเรื่องอะไร   ที่แท้ก็เรื่องไร้สาระ   ฉันว่าฉันเคยบอกเธอหลายรอบแล้วนะว่าฉันไม่เคยคิดจะสนพวกผู้ชายโรงเรียนนี้เลยซักนิด   เชิญพวกเธอกรี๊ดกร๊าดกันต่อไปเถอะ”



        ฉัน ซากุราดะ   อุซางิ   เป็นคนที่แปลกประหลาดในสายตาคนอื่นค่ะ (คนอื่นเขาพูดอย่างนี้นี่คะ)

        

    “นี่อุซางิ   เมื่อไหร่เธอจะเลิกนิสัยที่ชอบเกลียดผู้ชายแบบนี้ซักทีเนี่ย   ฉันว่าเธอต้องมีอะไรเกี่ยวกับสมองแน่ๆ เลย”โอ๊ย! ยัยบ้าพูดเฉยๆ ไม่ได้หรือไงยะ   ทำไม่ต้องเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉันด้วยฮะ   ฮือๆ เจ็บนะ



        “นี่ยัยบ้าซาโต้   ทำไมเธอต้องเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉันด้วยอ่ะ   เจ็บด้วย   แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะสั่งให้ฉันเลิกนิสัยส่วนตัวของฉันด้วย   ฉันจะเกลียดผู้ชายหรือผู้หญิงมันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเธอด้วย   เพราะฉันไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนซักที   เพราะฉะนั้นเธอเลิกบ่นเสียที   ฉันรำคาญ”



        “เออๆ   ขอโทษ   ช่างเถอะพวกเราดูสิ   ดูสิ   เด็กคนนั้นหันมาทางนี้ด้วยล่ะ”เฮ้อ...ไอ้พวกบ้าผู้ชายขนาดหนัก



        “จริงด้วยๆ   กรี๊ด!!!!!   หล่อจังเลยอ่ะ”โอ๊ย...หูของฉันคงหนวกซักวันแน่ๆ ถ้าฉันยังคบกับพวกนี้เป็นเพื่อนเนี่ย



        “ใช่...หล่อจนใจละลาย”เฮ้อ...ไปหาที่อ่านหนังสือเงียบๆ ดีกว่า



        “ไร้มารยาท”กึก...เท้าของฉันที่กำลังจะก้าวเดินนั้นหยุดชะงัก   วะ...ว่าไงนะ!   ตานี่ทำไมถึงพูดจาได้หยาบคายถึงเพียงนี้นี่   หน้าตาก็ดีอยู่หรอกนะ   แต่นิสัยแบบนี้ฉันรับไม่ได้หรอกนะ   ฮึ่ม...ต้องสั่งสอนให้สำนึก



        “นี่นาย!   นายเป็นใครฮะ   ถึงมาว่าพวกเราได้   นายก็ไร้มารยาท   พวกฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ   หัดเคารพซะบ้างสิ!!”อึ๋ย...ทำไงดีอ่ะ   นายนั่นหันมาจ้องหน้าฉันแล้ว   ทำไงดี   คนสวยแย่แล้ว



        “ขอโทษครับ”ว้าย...ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลยนะ   อ๊ะ   เมื่อกี้ถ้าฉันฟังไม่ผิดนายพูดว่าขอโทษงั้นหรอ   ขอโทษ...โฮะๆๆ อิทธิพลของความสวยของฉันมันแรงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย   น่าภูมิใจที่เกิดมาเป็นคนสวยนะเนี่ย



        “ก็...ก็ดีที่รู้จักเคารพรุ่นพี่   งั้นฉันไปก่อนนะ”เฮ้อ...คนสวยเกือบแย่แล้วมั้ยล่ะ (รู้สึกว่าจะถอนหายใจบ่อยจังเลยนะอุซางิ : ซองซุนฮัน)



        “เดี๋ยวก่อนสิครับ”นะ...นี่มันอะไรกันนี่   ทำไมหมอนี่ถึงมาจับมือฉันเนี่ย   กรี๊ด!!!!!



        “กรี๊ด!!!!!   ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ”และแล้วฉันก็รวบรวมแรงที่มีอยู่ทั้งหมดสะบัดมือออกจากการจับกุมของหมอนี่จนออก   แล้วฉันก็ปฏิบัติการขั้นต่อไปนั่นก็คือ...



        เพี๊ยะ!!!



        ฉันก็ตบหน้าหมอนั่นไง   ฮะๆๆ สะใจโว้ย! (ตอนนี้นางเอกของเราเริ่มบ้าไปแล้วค่ะ ท่านผู้อ่าน : ซองซุนฮัน)



        “อีตาบ้า   ทุเรศที่สุด   นายกล้าเอามือโสโครกของนายมาจับมือฉันได้ไงเนี่ย   อี๋...น่าขยะแขยงที่สุด”โธ่ๆ มือของฉัน   ท่าทางคืนนี้ฉันคงต้องเอามือจุ่มแอลกอฮอล์ล้างแผลก่อนนอนซะแล้ว   เพราะท่าทางจะมีเชื้อโรคเข้ามือฉันแน่ๆ เลย



        “นี่ยัยบ้าอุซางิ!   เธอไปตบเขาทำไม   เขาไม่ได้ทำอะไรให้เธอนะ   ดูสิหน้าเขาเป็นรอยฝ่ามือเธอเลย   โธ่...น่าสงสารจริง   น้องจ๊ะจะให้พี่ตบหน้าอีบ้านี่ให้มั้ยจ๊ะ”ตายล่ะ...ความซวยร้องเรียกฉันเสียแล้วล่ะ   ก็เพราะฝ่ามือของซาโต้หนักยิ่งกว่าช้างอีก   เคยโดนไปทีตอนม.4 ตอนนั้นฉันแค่พูดไม่ถูกหูนิดเดียวก็โดนไปทีนึง   เข็ดจนบัดนี้เลยล่ะ



        “ไม่เป็นไรครับ   ขอบคุณ”เย้!   ฉันรอดตายแล้ว   ดีที่ตานี่ตอบปฏิเสธไม่งั้นพรุ่งนี้คงต้องตั้งโรงให้ฉันแน่เลย



        “แต่...ผมแค่อยากจะถามว่ารุ่นพี่คนนี้ชื่ออะไรน่ะครับ   ไม่ได้มีเจตนาอื่นจริงๆนะครับ”น่าสงสัยจริงนายนี่อยากรู้ชื่อของฉันไปทำอะไรนะ



        “ทำไมฉันต้องบอกนาย...ด้วย...ล่ะ”โอ๊ย!   ซาโต้จ๋าอย่าส่งสายตาแบบนั้นมาให้ฉันสิฉันกลัวนะ   รู้แล้วๆ บอกก็ได้ “ก็ได้ๆ ฉันชื่อ อุซางิ   ซากุราดะ   อุซางิ   พอใจยัง   ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นฉันไปนะ”ฉันไม่รอให้นายนั่นพูดต่อหรอกไม่งั้นฉันคงจะประสาทกินแน่ๆ ตอนนี้ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว



        “เฮ้!   ยัยบ้าจะไปไหนน่ะ   นี่อุซางิรอด้วย!”ซาโต้ตะโกนตามหลังฉันมา   แล้ววิ่งตามฉันมาพร้อมกับพรรคพวกอีกเป็นโขยง



        “ชื่ออุซางิเหรอ   น่ารักดีนี่   หึๆ...”



        “เฮ้ย   ยูคิ   เข้าเรียนได้แล้ว”



        “รู้แล้วๆ   เดี๋ยวเจอกันใหม่นะ   กระต่ายน้อย”





    ********************************************************************************************************************

    สวัสดีค้า~ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคน   ต้องขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ด้วยนะค่ะเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งค่ะยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ   …ซองซุนฮัน

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×