ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ (แก้ไขบรรทัดค่ะ)
    “ดูสิ  ดูสิ  หล่อจังเลยเนอะ  ใครก็ไม่รู้ด้วยสิ”
    “เด็กใหม่เหรอ”
    “อือ...รู้สึกจะอยู่ปี 1 นะ”
    “นี่อุซางิ”ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก
    “ยัยอุซางิ!”
    “ว้าย!  แม่ร่วง  โธ่...ยัยซาโต้จะตะโกนหาพระบิดาเธอหรือไงยะ  พูดแค่นี้ฉันก็ได้ยินย่ะ  แล้วมีอะไรล่ะ”
    “ปล่าวหรอก  ฉันก็แค่จะเรียกเธอให้ดูน้องปี 1 คนนั้นน่ะ”
    “โธ่เอ๊ย...นึกว่าเรื่องอะไร  ที่แท้ก็เรื่องไร้สาระ  ฉันว่าฉันเคยบอกเธอหลายรอบแล้วนะว่าฉันไม่เคยคิดจะสนพวกผู้ชายโรงเรียนนี้เลยซักนิด  เชิญพวกเธอกรี๊ดกร๊าดกันต่อไปเถอะ”
    ฉัน ซากุราดะ  อุซางิ  เป็นคนที่แปลกประหลาดในสายตาคนอื่นค่ะ (คนอื่นเขาพูดอย่างนี้นี่คะ)
   
“นี่อุซางิ  เมื่อไหร่เธอจะเลิกนิสัยที่ชอบเกลียดผู้ชายแบบนี้ซักทีเนี่ย  ฉันว่าเธอต้องมีอะไรเกี่ยวกับสมองแน่ๆ เลย”โอ๊ย! ยัยบ้าพูดเฉยๆ ไม่ได้หรือไงยะ  ทำไม่ต้องเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉันด้วยฮะ  ฮือๆ เจ็บนะ
    “นี่ยัยบ้าซาโต้  ทำไมเธอต้องเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉันด้วยอ่ะ  เจ็บด้วย  แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะสั่งให้ฉันเลิกนิสัยส่วนตัวของฉันด้วย  ฉันจะเกลียดผู้ชายหรือผู้หญิงมันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเธอด้วย  เพราะฉันไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนซักที  เพราะฉะนั้นเธอเลิกบ่นเสียที  ฉันรำคาญ”
    “เออๆ  ขอโทษ  ช่างเถอะพวกเราดูสิ  ดูสิ  เด็กคนนั้นหันมาทางนี้ด้วยล่ะ”เฮ้อ...ไอ้พวกบ้าผู้ชายขนาดหนัก
    “จริงด้วยๆ  กรี๊ด!!!!!  หล่อจังเลยอ่ะ”โอ๊ย...หูของฉันคงหนวกซักวันแน่ๆ ถ้าฉันยังคบกับพวกนี้เป็นเพื่อนเนี่ย
    “ใช่...หล่อจนใจละลาย”เฮ้อ...ไปหาที่อ่านหนังสือเงียบๆ ดีกว่า
    “ไร้มารยาท”กึก...เท้าของฉันที่กำลังจะก้าวเดินนั้นหยุดชะงัก  วะ...ว่าไงนะ!  ตานี่ทำไมถึงพูดจาได้หยาบคายถึงเพียงนี้นี่  หน้าตาก็ดีอยู่หรอกนะ  แต่นิสัยแบบนี้ฉันรับไม่ได้หรอกนะ  ฮึ่ม...ต้องสั่งสอนให้สำนึก
    “นี่นาย!  นายเป็นใครฮะ  ถึงมาว่าพวกเราได้  นายก็ไร้มารยาท  พวกฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ  หัดเคารพซะบ้างสิ!!”อึ๋ย...ทำไงดีอ่ะ  นายนั่นหันมาจ้องหน้าฉันแล้ว  ทำไงดี  คนสวยแย่แล้ว
    “ขอโทษครับ”ว้าย...ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลยนะ  อ๊ะ  เมื่อกี้ถ้าฉันฟังไม่ผิดนายพูดว่าขอโทษงั้นหรอ  ขอโทษ...โฮะๆๆ อิทธิพลของความสวยของฉันมันแรงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย  น่าภูมิใจที่เกิดมาเป็นคนสวยนะเนี่ย
    “ก็...ก็ดีที่รู้จักเคารพรุ่นพี่  งั้นฉันไปก่อนนะ”เฮ้อ...คนสวยเกือบแย่แล้วมั้ยล่ะ (รู้สึกว่าจะถอนหายใจบ่อยจังเลยนะอุซางิ : ซองซุนฮัน)
    “เดี๋ยวก่อนสิครับ”นะ...นี่มันอะไรกันนี่  ทำไมหมอนี่ถึงมาจับมือฉันเนี่ย  กรี๊ด!!!!!
    “กรี๊ด!!!!!  ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ”และแล้วฉันก็รวบรวมแรงที่มีอยู่ทั้งหมดสะบัดมือออกจากการจับกุมของหมอนี่จนออก  แล้วฉันก็ปฏิบัติการขั้นต่อไปนั่นก็คือ...
    เพี๊ยะ!!!
    ฉันก็ตบหน้าหมอนั่นไง  ฮะๆๆ สะใจโว้ย! (ตอนนี้นางเอกของเราเริ่มบ้าไปแล้วค่ะ ท่านผู้อ่าน : ซองซุนฮัน)
    “อีตาบ้า  ทุเรศที่สุด  นายกล้าเอามือโสโครกของนายมาจับมือฉันได้ไงเนี่ย  อี๋...น่าขยะแขยงที่สุด”โธ่ๆ มือของฉัน  ท่าทางคืนนี้ฉันคงต้องเอามือจุ่มแอลกอฮอล์ล้างแผลก่อนนอนซะแล้ว  เพราะท่าทางจะมีเชื้อโรคเข้ามือฉันแน่ๆ เลย
    “นี่ยัยบ้าอุซางิ!  เธอไปตบเขาทำไม  เขาไม่ได้ทำอะไรให้เธอนะ  ดูสิหน้าเขาเป็นรอยฝ่ามือเธอเลย  โธ่...น่าสงสารจริง  น้องจ๊ะจะให้พี่ตบหน้าอีบ้านี่ให้มั้ยจ๊ะ”ตายล่ะ...ความซวยร้องเรียกฉันเสียแล้วล่ะ  ก็เพราะฝ่ามือของซาโต้หนักยิ่งกว่าช้างอีก  เคยโดนไปทีตอนม.4 ตอนนั้นฉันแค่พูดไม่ถูกหูนิดเดียวก็โดนไปทีนึง  เข็ดจนบัดนี้เลยล่ะ
    “ไม่เป็นไรครับ  ขอบคุณ”เย้!  ฉันรอดตายแล้ว  ดีที่ตานี่ตอบปฏิเสธไม่งั้นพรุ่งนี้คงต้องตั้งโรงให้ฉันแน่เลย
    “แต่...ผมแค่อยากจะถามว่ารุ่นพี่คนนี้ชื่ออะไรน่ะครับ  ไม่ได้มีเจตนาอื่นจริงๆนะครับ”น่าสงสัยจริงนายนี่อยากรู้ชื่อของฉันไปทำอะไรนะ
    “ทำไมฉันต้องบอกนาย...ด้วย...ล่ะ”โอ๊ย!  ซาโต้จ๋าอย่าส่งสายตาแบบนั้นมาให้ฉันสิฉันกลัวนะ  รู้แล้วๆ บอกก็ได้ “ก็ได้ๆ ฉันชื่อ อุซางิ  ซากุราดะ  อุซางิ  พอใจยัง  ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นฉันไปนะ”ฉันไม่รอให้นายนั่นพูดต่อหรอกไม่งั้นฉันคงจะประสาทกินแน่ๆ ตอนนี้ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว
    “เฮ้!  ยัยบ้าจะไปไหนน่ะ  นี่อุซางิรอด้วย!”ซาโต้ตะโกนตามหลังฉันมา  แล้ววิ่งตามฉันมาพร้อมกับพรรคพวกอีกเป็นโขยง
    “ชื่ออุซางิเหรอ  น่ารักดีนี่  หึๆ...”
    “เฮ้ย  ยูคิ  เข้าเรียนได้แล้ว”
    “รู้แล้วๆ  เดี๋ยวเจอกันใหม่นะ  กระต่ายน้อย”
********************************************************************************************************************
สวัสดีค้า~ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคน  ต้องขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ด้วยนะค่ะเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งค่ะยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ  ซองซุนฮัน
    “เด็กใหม่เหรอ”
    “อือ...รู้สึกจะอยู่ปี 1 นะ”
    “นี่อุซางิ”ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก
    “ยัยอุซางิ!”
    “ว้าย!  แม่ร่วง  โธ่...ยัยซาโต้จะตะโกนหาพระบิดาเธอหรือไงยะ  พูดแค่นี้ฉันก็ได้ยินย่ะ  แล้วมีอะไรล่ะ”
    “ปล่าวหรอก  ฉันก็แค่จะเรียกเธอให้ดูน้องปี 1 คนนั้นน่ะ”
    “โธ่เอ๊ย...นึกว่าเรื่องอะไร  ที่แท้ก็เรื่องไร้สาระ  ฉันว่าฉันเคยบอกเธอหลายรอบแล้วนะว่าฉันไม่เคยคิดจะสนพวกผู้ชายโรงเรียนนี้เลยซักนิด  เชิญพวกเธอกรี๊ดกร๊าดกันต่อไปเถอะ”
    ฉัน ซากุราดะ  อุซางิ  เป็นคนที่แปลกประหลาดในสายตาคนอื่นค่ะ (คนอื่นเขาพูดอย่างนี้นี่คะ)
   
“นี่อุซางิ  เมื่อไหร่เธอจะเลิกนิสัยที่ชอบเกลียดผู้ชายแบบนี้ซักทีเนี่ย  ฉันว่าเธอต้องมีอะไรเกี่ยวกับสมองแน่ๆ เลย”โอ๊ย! ยัยบ้าพูดเฉยๆ ไม่ได้หรือไงยะ  ทำไม่ต้องเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉันด้วยฮะ  ฮือๆ เจ็บนะ
    “นี่ยัยบ้าซาโต้  ทำไมเธอต้องเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉันด้วยอ่ะ  เจ็บด้วย  แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะสั่งให้ฉันเลิกนิสัยส่วนตัวของฉันด้วย  ฉันจะเกลียดผู้ชายหรือผู้หญิงมันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเธอด้วย  เพราะฉันไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนซักที  เพราะฉะนั้นเธอเลิกบ่นเสียที  ฉันรำคาญ”
    “เออๆ  ขอโทษ  ช่างเถอะพวกเราดูสิ  ดูสิ  เด็กคนนั้นหันมาทางนี้ด้วยล่ะ”เฮ้อ...ไอ้พวกบ้าผู้ชายขนาดหนัก
    “จริงด้วยๆ  กรี๊ด!!!!!  หล่อจังเลยอ่ะ”โอ๊ย...หูของฉันคงหนวกซักวันแน่ๆ ถ้าฉันยังคบกับพวกนี้เป็นเพื่อนเนี่ย
    “ใช่...หล่อจนใจละลาย”เฮ้อ...ไปหาที่อ่านหนังสือเงียบๆ ดีกว่า
    “ไร้มารยาท”กึก...เท้าของฉันที่กำลังจะก้าวเดินนั้นหยุดชะงัก  วะ...ว่าไงนะ!  ตานี่ทำไมถึงพูดจาได้หยาบคายถึงเพียงนี้นี่  หน้าตาก็ดีอยู่หรอกนะ  แต่นิสัยแบบนี้ฉันรับไม่ได้หรอกนะ  ฮึ่ม...ต้องสั่งสอนให้สำนึก
    “นี่นาย!  นายเป็นใครฮะ  ถึงมาว่าพวกเราได้  นายก็ไร้มารยาท  พวกฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ  หัดเคารพซะบ้างสิ!!”อึ๋ย...ทำไงดีอ่ะ  นายนั่นหันมาจ้องหน้าฉันแล้ว  ทำไงดี  คนสวยแย่แล้ว
    “ขอโทษครับ”ว้าย...ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลยนะ  อ๊ะ  เมื่อกี้ถ้าฉันฟังไม่ผิดนายพูดว่าขอโทษงั้นหรอ  ขอโทษ...โฮะๆๆ อิทธิพลของความสวยของฉันมันแรงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย  น่าภูมิใจที่เกิดมาเป็นคนสวยนะเนี่ย
    “ก็...ก็ดีที่รู้จักเคารพรุ่นพี่  งั้นฉันไปก่อนนะ”เฮ้อ...คนสวยเกือบแย่แล้วมั้ยล่ะ (รู้สึกว่าจะถอนหายใจบ่อยจังเลยนะอุซางิ : ซองซุนฮัน)
    “เดี๋ยวก่อนสิครับ”นะ...นี่มันอะไรกันนี่  ทำไมหมอนี่ถึงมาจับมือฉันเนี่ย  กรี๊ด!!!!!
    “กรี๊ด!!!!!  ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ”และแล้วฉันก็รวบรวมแรงที่มีอยู่ทั้งหมดสะบัดมือออกจากการจับกุมของหมอนี่จนออก  แล้วฉันก็ปฏิบัติการขั้นต่อไปนั่นก็คือ...
    เพี๊ยะ!!!
    ฉันก็ตบหน้าหมอนั่นไง  ฮะๆๆ สะใจโว้ย! (ตอนนี้นางเอกของเราเริ่มบ้าไปแล้วค่ะ ท่านผู้อ่าน : ซองซุนฮัน)
    “อีตาบ้า  ทุเรศที่สุด  นายกล้าเอามือโสโครกของนายมาจับมือฉันได้ไงเนี่ย  อี๋...น่าขยะแขยงที่สุด”โธ่ๆ มือของฉัน  ท่าทางคืนนี้ฉันคงต้องเอามือจุ่มแอลกอฮอล์ล้างแผลก่อนนอนซะแล้ว  เพราะท่าทางจะมีเชื้อโรคเข้ามือฉันแน่ๆ เลย
    “นี่ยัยบ้าอุซางิ!  เธอไปตบเขาทำไม  เขาไม่ได้ทำอะไรให้เธอนะ  ดูสิหน้าเขาเป็นรอยฝ่ามือเธอเลย  โธ่...น่าสงสารจริง  น้องจ๊ะจะให้พี่ตบหน้าอีบ้านี่ให้มั้ยจ๊ะ”ตายล่ะ...ความซวยร้องเรียกฉันเสียแล้วล่ะ  ก็เพราะฝ่ามือของซาโต้หนักยิ่งกว่าช้างอีก  เคยโดนไปทีตอนม.4 ตอนนั้นฉันแค่พูดไม่ถูกหูนิดเดียวก็โดนไปทีนึง  เข็ดจนบัดนี้เลยล่ะ
    “ไม่เป็นไรครับ  ขอบคุณ”เย้!  ฉันรอดตายแล้ว  ดีที่ตานี่ตอบปฏิเสธไม่งั้นพรุ่งนี้คงต้องตั้งโรงให้ฉันแน่เลย
    “แต่...ผมแค่อยากจะถามว่ารุ่นพี่คนนี้ชื่ออะไรน่ะครับ  ไม่ได้มีเจตนาอื่นจริงๆนะครับ”น่าสงสัยจริงนายนี่อยากรู้ชื่อของฉันไปทำอะไรนะ
    “ทำไมฉันต้องบอกนาย...ด้วย...ล่ะ”โอ๊ย!  ซาโต้จ๋าอย่าส่งสายตาแบบนั้นมาให้ฉันสิฉันกลัวนะ  รู้แล้วๆ บอกก็ได้ “ก็ได้ๆ ฉันชื่อ อุซางิ  ซากุราดะ  อุซางิ  พอใจยัง  ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นฉันไปนะ”ฉันไม่รอให้นายนั่นพูดต่อหรอกไม่งั้นฉันคงจะประสาทกินแน่ๆ ตอนนี้ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว
    “เฮ้!  ยัยบ้าจะไปไหนน่ะ  นี่อุซางิรอด้วย!”ซาโต้ตะโกนตามหลังฉันมา  แล้ววิ่งตามฉันมาพร้อมกับพรรคพวกอีกเป็นโขยง
    “ชื่ออุซางิเหรอ  น่ารักดีนี่  หึๆ...”
    “เฮ้ย  ยูคิ  เข้าเรียนได้แล้ว”
    “รู้แล้วๆ  เดี๋ยวเจอกันใหม่นะ  กระต่ายน้อย”
********************************************************************************************************************
สวัสดีค้า~ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคน  ต้องขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ด้วยนะค่ะเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งค่ะยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ  ซองซุนฮัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น