ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความรักหอมหวาน
ผมเดินอยู่คนเดียวในวันนี้วันที่ชีวิตผมเหมือนหมดสิ้น วันที่ความรู้สึกหายไปและหัวใจแตกสลาย เมื่อเธอคนนั้นได้เอาหัวใจของผมไป แต่แล้วก็ทำลายมันอย่างเยือกเย็น
ผมชื่อแซน ผมเรียนอยู่ม.4 โรงเรียนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ผมเพิ่งย้ายเข้ามาในปีนี้แหละ ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอช่างสวยเหลือเกิน เธอช่างงดงามหมดจดไปทุกอณูของร่างกาย เมื่อผมอยู่ใกล้เธอสมผัสได้ถึงรัศมีความดีและความสวยของเธอ
วันแรก อาจารย์ประจำชั้นจะให้เลือกโต๊ะนั่ง ซึ่งเป็นโชคดีของผม ผมได้นั่งข้างเธอด้วย เธอชื่อว่าน้ำ เธอช่างน่ารักเหลือเกิน พูดจาก็เพราะ แถมน่ารักและนิสัยดีสุดๆๆๆๆเลย อย่างนี้เลยสเปคของผม ผมกะจะจีบเธอ แบบไม่หวังผล ได้ก็ดี
แต่มันไม่เป็นอย่างที่ผมคิดนะสิ เหมือนเธอจะมีเวทย์มนตร์สะกดให้ทุกคนที่เข้าใกล้เธอหลงใหลในความงามและตกหลุมรักเธอไปหมด ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นแหละ ผมรู้สึกว่าผมรักเธอมากเหลือเกิน ทำไมนะ
“เอ่อ น้ำครับ ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันมั้ย”
“ก็ได้ค่ะ”
ทำไมคำตอบของเธอถึงทำให้ผมดีใจได้มากขนาดนี้ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกๆ แปลกมากๆๆๆ ไม่เคยมีคำคำไหนทำให้ผมดีใจได้มากเท่าคำตอบนี้ของเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอจะมีใจให้ผมบ้างมั้ย แต่ที่ผมรู้ตอนนี้คือเธอไปกินข้าวเที่ยงกับผม
“นี่ครับน้ำ ข้าวที่น้ำสั่งได้แล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
โอ้ว!เธอช่างเป็นคนที่สุภาพเหลือ แต่ละคำพูดของเธอ ช่างฟังดูรื่นหูเหลือเกิน คำพูดของเธอทำให้ใจผมพองโตอย่างมาก ทำให้ผมรู้สึกดีเหลือเกิน
จากวันนั้นเป็นต้นมา ผมก็ทำกับเธอเหมือนที่ผมมักจะทำกับเธอ ผมได้ทานข้าวกับเธอทุกวัน เมื่อผมมองเธอ ช่างดูเหมือนว่าโลกช่างสดใสไปด้วยดอกไม้ เธอทำให้ผมสดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น เธอทำให้ชีวิตผมที่เคยปล่าวเปลี่ยวเดียวดายกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาเพราะเธอ เธอคนเดียวที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป
ผมรู้สึกดีขึ้นมากๆๆๆๆ จนวันนึงผมก็ได้พูดบางอย่างกับเธอ
“เอ่อ…น้ำครับ เราก็คบกันมานานแล้วนะครับ ผมกับคุณก็คบกันมาได้ 2 ปีแล้ว”
“แล้วไงค่ะ”
“ก็เราเป็นแฟนกันนะครับ”
“เอ่อ…”
“ผมรักคุณนะครับน้ำ”
“ก็ได้ค่ะ”
โอ้เย้! โอ้พระเจ้าจอร์จ!มันยอดมาก เธอตอบรับผม เธอรับรักผม มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมได้ขึ้นสวรรค์ เหมือนผมได้ขึ้นสวรรค์ซัก 200 รอบ คำตอบเธอทำให้ผมดีใจมากๆๆๆ เธอทำให้ผมดีใจที่สุดในโลก ผมรู้สึกเหมือนโลกนี้หยุดหมุนไปเลย
“แซนค่ะ แซนค่ะ เป็นไรค่ะ…”
“เอ่อ…ผมแค่ดีใจอ่ะครับ”
“ดีใจอะไรค่ะ”
“ก็ดีใจที่มีคนอย่างน้ำมาเป็นแฟนผมไงครับ”
“แซนพูดอะไรก็ไม่รู้”
“ก็พูดจริงๆนะครับ”
“ค่ะ”
จากวันนั้น วันที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2546 ผมก็ได้เป็นแฟนเธอ เป็นสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดในชีวิต ผมคิดว่าเธอคือรักแรกและรักเดียวของผม ตอนแรก ผมคิดว่ารักแท้นั้นมีแต่ในหนังน้ำเน่าหรือในนิยาย แต่เธอ เธอคนที่ชื่อน้ำคนนี้ เธอทำให้ผมได้รู้จักและสัมผัสความรักที่แท้จริงจากใจ ความรักที่ทำให้ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่ใกล้ๆกับเธอ จากวันนั้นถึงวันนี้ ตอนนี้ผมก็อยู่ ม. 6 ผมกำลังเตรียมเอนทรานซ์ ผมไม่รู้เลยว่าจะเลือกคณะอะไรดี ผมกลัวว่าจะไม่ได้อยู่กับเธอ
และผลเอนท์ก็ออกมาแล้ว ผมติดสถาปัตย์จุฬา แต่เธอติดนิเทศศาสตร์ธรรมศาสตร์ ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน ทำไมนะผมถึงไม่ติดคณะเดียวกันกับเธอ แต่ก็ไม่เป็นไร ความรักของผมก็ยังดำเนินไปเรื่อยๆ ผมไม่หวั่นว่าผมและเธอจะอยู่คนละคณะ แต่ถึงยังไง ผมก็ยังรู้สึกเหมือนได้อยู่ใกล้เธอ เพราะผมคิดว่าถึงตัวห่างไกลแต่ใจเราติดกัน นี่คือคติของผม
ผมชื่อแซน ผมเรียนอยู่ม.4 โรงเรียนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ผมเพิ่งย้ายเข้ามาในปีนี้แหละ ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอช่างสวยเหลือเกิน เธอช่างงดงามหมดจดไปทุกอณูของร่างกาย เมื่อผมอยู่ใกล้เธอสมผัสได้ถึงรัศมีความดีและความสวยของเธอ
วันแรก อาจารย์ประจำชั้นจะให้เลือกโต๊ะนั่ง ซึ่งเป็นโชคดีของผม ผมได้นั่งข้างเธอด้วย เธอชื่อว่าน้ำ เธอช่างน่ารักเหลือเกิน พูดจาก็เพราะ แถมน่ารักและนิสัยดีสุดๆๆๆๆเลย อย่างนี้เลยสเปคของผม ผมกะจะจีบเธอ แบบไม่หวังผล ได้ก็ดี
แต่มันไม่เป็นอย่างที่ผมคิดนะสิ เหมือนเธอจะมีเวทย์มนตร์สะกดให้ทุกคนที่เข้าใกล้เธอหลงใหลในความงามและตกหลุมรักเธอไปหมด ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นแหละ ผมรู้สึกว่าผมรักเธอมากเหลือเกิน ทำไมนะ
“เอ่อ น้ำครับ ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันมั้ย”
“ก็ได้ค่ะ”
ทำไมคำตอบของเธอถึงทำให้ผมดีใจได้มากขนาดนี้ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกๆ แปลกมากๆๆๆ ไม่เคยมีคำคำไหนทำให้ผมดีใจได้มากเท่าคำตอบนี้ของเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอจะมีใจให้ผมบ้างมั้ย แต่ที่ผมรู้ตอนนี้คือเธอไปกินข้าวเที่ยงกับผม
“นี่ครับน้ำ ข้าวที่น้ำสั่งได้แล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
โอ้ว!เธอช่างเป็นคนที่สุภาพเหลือ แต่ละคำพูดของเธอ ช่างฟังดูรื่นหูเหลือเกิน คำพูดของเธอทำให้ใจผมพองโตอย่างมาก ทำให้ผมรู้สึกดีเหลือเกิน
จากวันนั้นเป็นต้นมา ผมก็ทำกับเธอเหมือนที่ผมมักจะทำกับเธอ ผมได้ทานข้าวกับเธอทุกวัน เมื่อผมมองเธอ ช่างดูเหมือนว่าโลกช่างสดใสไปด้วยดอกไม้ เธอทำให้ผมสดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น เธอทำให้ชีวิตผมที่เคยปล่าวเปลี่ยวเดียวดายกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาเพราะเธอ เธอคนเดียวที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป
ผมรู้สึกดีขึ้นมากๆๆๆๆ จนวันนึงผมก็ได้พูดบางอย่างกับเธอ
“เอ่อ…น้ำครับ เราก็คบกันมานานแล้วนะครับ ผมกับคุณก็คบกันมาได้ 2 ปีแล้ว”
“แล้วไงค่ะ”
“ก็เราเป็นแฟนกันนะครับ”
“เอ่อ…”
“ผมรักคุณนะครับน้ำ”
“ก็ได้ค่ะ”
โอ้เย้! โอ้พระเจ้าจอร์จ!มันยอดมาก เธอตอบรับผม เธอรับรักผม มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมได้ขึ้นสวรรค์ เหมือนผมได้ขึ้นสวรรค์ซัก 200 รอบ คำตอบเธอทำให้ผมดีใจมากๆๆๆ เธอทำให้ผมดีใจที่สุดในโลก ผมรู้สึกเหมือนโลกนี้หยุดหมุนไปเลย
“แซนค่ะ แซนค่ะ เป็นไรค่ะ…”
“เอ่อ…ผมแค่ดีใจอ่ะครับ”
“ดีใจอะไรค่ะ”
“ก็ดีใจที่มีคนอย่างน้ำมาเป็นแฟนผมไงครับ”
“แซนพูดอะไรก็ไม่รู้”
“ก็พูดจริงๆนะครับ”
“ค่ะ”
จากวันนั้น วันที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2546 ผมก็ได้เป็นแฟนเธอ เป็นสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดในชีวิต ผมคิดว่าเธอคือรักแรกและรักเดียวของผม ตอนแรก ผมคิดว่ารักแท้นั้นมีแต่ในหนังน้ำเน่าหรือในนิยาย แต่เธอ เธอคนที่ชื่อน้ำคนนี้ เธอทำให้ผมได้รู้จักและสัมผัสความรักที่แท้จริงจากใจ ความรักที่ทำให้ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่ใกล้ๆกับเธอ จากวันนั้นถึงวันนี้ ตอนนี้ผมก็อยู่ ม. 6 ผมกำลังเตรียมเอนทรานซ์ ผมไม่รู้เลยว่าจะเลือกคณะอะไรดี ผมกลัวว่าจะไม่ได้อยู่กับเธอ
และผลเอนท์ก็ออกมาแล้ว ผมติดสถาปัตย์จุฬา แต่เธอติดนิเทศศาสตร์ธรรมศาสตร์ ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน ทำไมนะผมถึงไม่ติดคณะเดียวกันกับเธอ แต่ก็ไม่เป็นไร ความรักของผมก็ยังดำเนินไปเรื่อยๆ ผมไม่หวั่นว่าผมและเธอจะอยู่คนละคณะ แต่ถึงยังไง ผมก็ยังรู้สึกเหมือนได้อยู่ใกล้เธอ เพราะผมคิดว่าถึงตัวห่างไกลแต่ใจเราติดกัน นี่คือคติของผม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น