เอยะยอดนักสืบ

ลำดับตอนที่ #1 : ชายมีรอยแผลเป็น

ณ จังหวัดเกียวโตทางเข้าบ้านผม   เป็นทางตรอกเล็กๆติตถนนใหญ่ และเชื่อมกับทางไปฮอกไกโดหมู่บ้านผมเป็นหมู่บ้านจัดสรร  ทางออกมีสองทางคือทางข้างต้นและทางท้ายหมู่บ้านที่เป็นเขาเมือง          



ผมอยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่แม่จากผมไปตอนนั้นปลายปี  1955   ผมหลงกับแม่ตอนอพยพหนีสงครามจากเกียวโตไปฮอกไกโดพอมาถึงฮอกไกโด    ก็พยายามติตต่อหาแม่ แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความล้มเหลวตลอดทุกครั้งเลยที่เดียว      



ในปี 1961  ตอนกลับมาจากฮอกไกโดหลังสงครามเลิก ก็มีคนมาติดต่อหาผม และบอกว่า แม่ผมได้สิ้นลมแล้ว  เมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา



ตอนแรกผมก็ไม่อยากเชื่อ แต่พอได้ไปดูกับตาตัวเองก็ต้องเชื่อ  ถึงยังไงผมก็ยังทำใจได้ เพราะ แม่ผมไม่ได้ติดต่อหาผมมานานมากแล้ว เป็นใครก็คงคิดว่าแม่ต้องอยู่หรืออาจเสียชีวิตไปแล้วก็ได้



ผมได้เอาศพแม่ไปเผาและทำพิธีทางศาสนาต่อมาผมก็หาบ้านอยู่



ตอนแรกผมก็ขออาศัยเพื่อนอยู่ แต่เพื่อนผม มันก็แต่งงานไปแล้ว  ผมก็เกรงใจเขาเลยจึงออกจากบ้านเขา  แล้วก็ตัตสินใจซื้อบ้านจัดสรรจนถึงปัจจุบันนี้



ต่อมาผมพยายามหางานทำ เพราะตั้งแต่แม่ผมจากผมไป   ผมยังไม่มีงานทำสักที   วันนี้ก็เช่นกันผมออกหางานทำตามปกติแต่ก็กับมาตามปกติคือ   เขาไม่รับทำงานเหมือนเดิม  ผมเดินกลับบ้านเหมือนเช่นเดิม  



ผมเดินมาถึงทางเข้าหมู่บ้านจัดสรร    ผมเดินมาซักครู่ ผมก็บังเอินเห็นคนสองคนเดินวนเวียนอยู่แถวนั้น ผมยิ้มทักเขาไปแต่เขาไม่ยิ้มตอบกลับมา    



เขาหันหน้ามามองผมด้วยสายตาดุดัน เนื่องจากเขาผู้นั้นนำผ้าปิดครึ่งหน้า  ผมรู้สึกตกใจมานิดๆ  ผมดูแล้วเขาหน้าจะเป็นผู้ชายเพราะลักษณะมีบึกบึน ล้ำสัน  แต่ลักษณะเขาที่ผมจำได้แน่ๆ  คือมีรอยแผลเป็นจากหัวไหล่ถึงข้อมือ     ผมไม่คิดอะไรผมเดินจนมาถึงบ้านและเข้านอน    เพื่อออกไปหางานต่อในเช้าวันพรุ่งนี้  



เช้าวันรุ้งขึ้นผมเดินหางานตามปกติและเทวดาก็ช่วยผม       ผมได้งานแล้ว เป็นผู้ช่วยวิศวกร  ผมกับมาด้วยความดีใจ  คิดว่าจะต้องกลับบ้านไปเตรียมตัวทำงานในวันพรุ่งนี้ แล้ววันนี้จะต้องเป็นวันดีที่สุดในรอบที่ผ่านมา  



แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดตลอดทาง  เพราะต่อมาผมเดินมาทางเก่าเห็นคนมุงดูกัน   ตอนแรกผมงงเล็กน้อยพอผมเดินไปดูผมตกใจเพราะภาพบนหน้าผมคือศพคนนอนตายอยู่   แต่ที่ผมตกใจมากที่สุดคือศพนี้  อยู่ตรงทางที่ผมเจอชายคนเมื่อวาน ผมเห็นว่าเขาน่าจะเป็นคนทำแน่นอนเลย    

ผมตกใจเพราะคนร้ายคือ \"คนมีรอยแผลเป็น\"  ผมพูดออกมาเบาๆผมเดินกับบ้านด้วยความกลัว กลัวว่าคนๆนั้จะกลับมาฆ่าเพราะผมไปเห็นเขาเข้าแล้ว