SOMEONE

ลำดับตอนที่ #1 : Begining

    มันเป็นเรื่องราวของคนเพ้อฝัน   มันเป็นความทรงจำที่ดี   มันเป็นสื่อแทนคำพูด   มันเป็นสิ่งที่น่าประทับใจและน่าจดจำ   มันเป็น……เรื่องของเด็กชายคนหนึ่ง

    มันเป็นวันแรกของการเข้ามาอยู่ในสังคมใหม่ๆ   ผู้คนต่างก็มาจากต่างที่ต่างสถาบันกัน   มีบ้างที่มาด้วยกัน…และผมเองก็มากับเพื่อนของผมด้วยเช่นกัน

    วันแรกกับโรงเรียนใหม่อาจดูไม่ค่อยสวยหรูเท่าไรนัก   ยังดีที่ผมได้ย้ายมากับเพื่อนเก่าที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันมา   หัวข้อคุยมีไม่มากนักในวันแรก   ในวันนี้ผมพยายามมองหาเพื่อนใหม่   เป็นเรื่องปกติของคนเราที่เมื่อเข้ามาอยู่ในสังคมใหม่   ก็ต้องอยากทำความรู้จักกับผู้คนในสังคมนั้นๆเสมอ   แต่ใครล่ะ?…ที่จะมาเป็นเพื่อนใหม่ของผม

    ในช่วงพักเที่ยง   ทุกๆคนลงไปกินข้าวที่โรงอาหารชั้น 1  จะมีไม่กี่คนที่อยู่บนห้อง   บ้างก็ทำงาน   บ้างก็วิ่งเล่นกันในห้อง   คงมีแต่ผมคนเดียวที่นั่งเขียนเรื่องไร้สาระอยู่   คือผมเป็นคนชอบขีดๆเขียนๆมาตั้งแต่เด็กแล้ว   บางทีก็เขียนดีจนมีคนเอาไปทำละครโรงเรียนก็มีนะ   แต่บางทีก็เขียนไม่ได้เรื่องจนต้องโยนลงถังขยะทั้งเล่มก็มี   ผมคิดว่ามันเป็นการคลายเครียดที่ดีอย่างหนึ่ง   และผมก็ชอบมัน

    ขณะที่ผมกำลังปลดปล่อยจินตนาการและสนุกกับมันอยู่นั้น   เพื่อนของพี่ชายผมก็เดินตรงเข้ามาหาแล้วบอกว่า  “น้องๆ  ขอเบอร์น้องผู้หญิงคนนั้นให้หน่อยสิ”  “คนไหนครับ?”  ผมถามด้วยความสงสัย  “ก็คนนั้นไง  ที่น่ารักๆที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ”   ผมหันกลับเข้าไปในห้องจากหน้าประตู   สิ่งที่ผมเห็นก็คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งเขียนหนังสืออยู่   เธอดูท่าทางเป็นเด็กดีเรียบร้อยสมกับที่อยู่ห้องเด็กเรียนเช่นนี้   และในวินาทีนั้นเองผมก็คิดว่าผู้หญิงคนนี้แหละที่จะเป็นเพื่อนใหม่คนแรกของผม

    ผมมองดูเธออยู่พักใหญ่ก่อนที่จะหันมาสนใจรุ่นพี่พูดอีกครั้ง  “ฝากด้วยนะน้อง   คงจะรู้จักกันแล้วใช่มะ?”  ผมได้ยินจึงรีบบอกปัดทันที  “เปล่าครับ  ผม….ไม่รู้จักหรอก”  “อ้าว!  ได้ไงเนี่ย   อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ…..แต่เอาเถอะช่วยหน่อยละกันนะ  บาย”

    หลังจากที่รุ่นพี่เดินจากไป   ผมนั่งนิ่งและรวบสมาธิอย่างเต็มที่ราวกับว่ากำลังแบกภาระอันหนักอึ้งไว้   ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะเดินเข้าไปทักผู้หญิงที่เราไม่เคยรู้จักว่าอย่างไรดี   และผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้เรา 2 คนไม่ได้ทานข้าว   ผมจึงรวบรวมความกล้าและเดินเข้าไปหาหล่อน

    “วันนี้…เอ่อ..ไม่ไปกินข้าวหรอ?”   ผมถามเธอเสียงสั่นแต่เธอกลับยิ้มรับและตอบว่า  “ไม่หรอก  ไม่ค่อยหิวน่ะ”  “ไม่กินซักหน่อย ด….เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ”   ผมพูดไปตามเรื่อง   “แล้วเธอล่ะ  ไม่ไปทานข้าวหรอ?”   เธอถามกลับ   “ม…ไม่หรอก  เราไม่หิวเท่าไหร่”  “ไม่ทานซะหน่อยเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ  ฮิฮิ”   เธอพูดย้อนพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ   ผมยิ้มรับแหยๆแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม   พอรู้สึกตัวอีกทีก็จำได้ว่าที่ผมไปทักเธอเมื่อครู่มีวัตถุประสงค์อะไร

    ที่ผมตั้งใจจะขอเบอร์ของเธอนั้น   ผมคิดเพียงแค่ทำตามคำขอร้องของรุ่นพี่เท่านั้น   ไม่ได้อะไรเกินเลยไปกว่านี้จริงๆ   แต่ความเป็นจริงแล้วอะไรๆมันไม่ได้มาตามที่ใจเราต้องการเสมอหรอก   ผมยังต้องพยายามอีกมากกว่าจะได้เบอร์โทรศัพท์ของหล่อน   แต่ตอนนี้…ความพยายามที่ว่าของผมมัน….ยังไม่ได้เริ่มขึ้นเลย..