แม่ครัวสาวตัวป่วนกวนใจจี๊ด

ลำดับตอนที่ #1 : จากบ้านสู่สนามบิน

ตอนที่ 1



กริ๊งงง



เสียงนาฬิกาปลุกฉันให้ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว    วันนี้เป็นวันที่ปานวาดจะจากอ้อมอกอ้อมใจของพ่อกับแม่ไปญี่ปุ่นแล้วค่ะ

ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน  ก่อนจะลากกระเป๋าลงมาข้างล่าง  ที่ที่พ่อกับแม่ยืนมองด้วยสายตาละห้อยคอยหา



\"ปานลูกจะไปจริงเหรอลูกจ๋าคุณแม่ทำใจไม่ได้นะคะ\"แม่ยืนพูดพร้อมกับซับน้ำตา  



ฉันทำหน้าเหนื่อยๆ   เมื่อเห็นแม่ร้องไห้อีกแล้ว   จะไม่เหนื่อยได้ยังไงในเมื่อแม่บ่นพร่ำให้ฉันฟังทุกวันเพื่อให้ฉันเลิกล้ม

ความตั้งใจ แหม  เป็นวัยรุ่นทั้งทีมันต้องมีความฝันใช่ไหมคะฉันเลยยืนกรานคำพูดเดินกับแม่มาตลอด  



แต่ในเมื่อแม่ร้องไห้เป็นเป็นลูกมันก็ต้องปลอบกันหน่อย



\"โถแม่ขา  ปานไปแค่สองปีเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว  กลับมาอีกทีปานก็ 18  โตพอที่จะเปิดร้านเองได้แล้วไงคะ\"

ฉันเดินเข้าไปกอดแม่  ทำให้แม่ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก  ฉันหันไปมองพ่อประมาณว่าขอความช่วยเหลือ  พ่อเข้าใจในซิกที่ส่งไป

เลยเดินมาหาแม่



\"คุณก็ น่าจะดีใจที่ลูกเรามันเก่งกล้าสามารถขนาดจะไปใช้ชีวิตได้เอง ที่ญี่ปุ่นเพื่อนผมเขาก็รับปากแล้วว่าจะดูแลยัยปานอย่างดี\"



\"อะไรพ่อ  ใครจะมาดูแลลูกเราดีกว่าฉันดูได้ไงพูดอะไรไร้หัวคิด \"



\"เอ้าพูดงี้ได้ไงคุณ เพื่อนผมมันไว้ใจได้นา\"



\"เพื่อนคุณไม่ใช่เพื่อนฉันนี่\"



เฮ้อ  แล้วแม่กับพ่อก็เถียงกันไม่เลิก  ทำให้ฉันเดินลากกระเป๋าออกมานอกบ้าน ด้วยอารมณ์ที่ เซ็งสุดๆ



\"จะไม่ไปส่งปานกันใช่ไหมคะ\"ฉันตะโกนเสียงดัง ทำให้พ่อกับแม่หยุดบทสนทนา  แล้ว5นาทีต่อมารถยนต์คันยาว

ก็ขับแล่นออกไปจากบ้าน



ระหว่างทางที่ไปสนามบินฉันพยายามจดจำบรรยากาศของเมืองไทยให้มากที่สุด   แม้จะกลัวนิดหน่อยแต่เมื่อตัดสินใจแล้ว  

คนอย่างฉันก็สู้ไม่ถอยค่ะ



เรื่องภาษาที่ฉันกังวล  ก็แก้ด้วยการอุตส่าห์ลงทุนไปเรียนภาษาญี่ปุ่น  อย่างน้อย ถ้าฉันอยากไปเข้าห้องน้ำทำธุระก็พอจะพูดเป็น

กับเขาล่ะน้า  เฮ้อเรียนมาเป็นเดือนๆมันพูดได้แค่นี้ง่ะ   ฉันนี่ไม่มีเซ้นท์เอาซะเลย



เรามาถึงสนามบินในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา  และหลังจากปลอบใจแม่ไปหลายยก  ตอนนี้เครื่องบินไฟล์ของฉันก็กำลังออกจาก

สนามบินแล้วค่ะ  นั่นทำให้ฉันโบกมือลาพ่อลาแม่  เตรียมมุ่งหน้าสู่ ญี่ปุ่น  เพื่อก้าวสู่การเป็นแม่ครัว

อยากรู้อะไรไหมคะว่าทำไมต้องเป็นญี่ปุ่น  เพราะฉันชอบรายการทีวีแชมป์เปียนน่ะสิ



ตึกๆๆ



ฉันแบกกระเป๋าลงมาจากเครื่อง  สนามบินญี่ปุ่นมันใหญ่โตจริงๆให้ดิ้นตาย  (ทำไมต้องดิ้นจนตายด้วยล่ะ)

แล้วฉันจะไปหาคนที่ชื่อว่า ทาคุโตะ ที่จะมารับฉันได้จากที่ไหน  หน้าก็ไม่เคยเห็น  แถมคนญี่ปุ่นก็ดันหน้าตาคล้ายๆกันซะอย่างนั้น

ชั่ววินาทีนั้น ที่สายตาฉันไปสะดุดกลับหนุ่มหล่อคนหนึ่ง  



เขามีหุ่นสูงโปร่ง  ผิวขาวสวย  ผมก็ดำสนิท   จมูกก็โด่งซะ  ปากก้อสวยซะ  คิ้วก็เข้มซะ  หล่อซะ ขนาดที่ฉันยืนเขิน  ไม่รู้เหมือนกัน

ว่าเขินทำไมแต่ฉันยืนจ้องหน้าเขาแล้วบิดไปมาเหมือนปลาหมึก  โอ้ว หล่อจนอยากเขมือบ



เอ๊ะ!



ฉันจ้องเขามากไปหรือไง  เขาถึงหันมามองฉันล่ะ  เอ๊ะๆ  เขาเดินมาหาฉันด้วย



\"คุณต้องการอะไรน่ะ!\"ฉันถามเขาด้วยน้ำเสียงระรัว  อีตาคนนี้เป็นฆาตรโรคจิตรึป่าวนี่   เขาพูดอะไรใส่ฉันใหญ่เลย  



กรี๊ดดดดดดดด



ฉันกรีดร้องสุดเสียงเพราะเขาดันมาจับมือฉัน  ทำเอาคนทั้งสนามบินหันมามองที่เรา  ตอนนั้นตำรวจก็วิ่งมาที่ฉันกันเป็นขบวนเลย